Κινηματογράφος Βίλμα: Το τελευταίο αντίο…

Λέξεις: Κώστας Μπακιρτζής

Έφτασα το 2016 στη Θεσσαλονίκη μ’ ένα ονειρο: να χαθώ – και χάθηκα. Κάθε δευτερόλεπτο σε αυτό το ταξίδι το απόλαυσα μέσα από την καρδιά μου. Ήταν η καθημερινή μας βόλτα, από το σπίτι μου στο Τουρκικό Προξενείο μέχρι το Βίλμα και πίσω.

Στην αρχή φοβόμουνα να πλησιάσω, ύστερα γνώρισα τον κύριο Δημήτρη στα εισιτήρια με τον οποίο περνούσαμε ώρες στο φουαγιέ λέγοντας ιστορίες και τρώγοντας γαλακτομπούρεκο από τον Γαλυφιανάκη. Ίσως να με συμπάθησε κατευθείαν επειδή είχαμε και οι δύο καταγωγή από την τιμημένη Μπάλτζα. Έτσι, έγινε το «Βιλμάκι», όπως συνήθιζα να το λέω, ένας σταθμός της ζωής μου. Αυτός ο κινηματογράφος ήταν η δική μου χρονομηχανή, ο δικός μου «Ταξιτζής» του Σκορτσέζε, ένα μέρος που με ενέπνευσε και που με καθόρισε παρότι το έζησα από μια απόσταση διότι δεν ήθελα να εισβάλλω σε κάτι που ήταν για κάποιους το μοναδικό τους καταφύγιο. Βρήκα σε αυτό το μέρος όλα όσα ήθελα να ζήσω αλλά δεν πρόλαβα.

Και αν μέσα στα χρόνια όλα αλλάζανε στην καθημερινότητα μου, αν τα στέκια μου έκλειναν το ένα μετά το άλλο κι αν οι καλύτεροι μου φίλοι έφυγαν για το εξωτερικό, αυτό με περίμενε πάντα εκεί, στην Γλάδστωνος κρυμμένο μα ολοζώντανο, πανέτοιμο να μου προσφέρει ένα ταξίδι στις δεκαετίες που δεν είχα ζήσει.

Άλλωστε, ό,τι κι αν ήταν στην πραγματικότητα το Σινέ Βίλμα, η αλήθεια για τα πράγματα είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και αυτό το πιστεύω αδιαπραγμάτευτα. Όταν δεν είχε μείνει τίποτα πια από την φοιτητική μου ζωή παρά μόνο αυτός ο χώρος στον οποίο δεν είχε αλλάξει τίποτα απολύτως από τη δεκαετία του ’70 που άνοιξε, έλεγα συνέχεια πως η Θεσσαλονίκη μου θα σβήσει όταν κατεβάσει ρολά αυτός ο κινηματογράφος.

Με συγκινούσε τόσο πολύ που άντεχε ακόμα, ξεχασμένο από τον χρόνο, απομεινάρι μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Έκανα πάρα πολλές προσπάθειες για να τον διασώσω και να συνεχίσει την λειτουργία του, ήταν άλλωστε ένα από τα όνειρα της ζωής μου να περάσει υπό την διαχείριση μου ένας κινηματογράφος ερωτικών ταινιών.

Στις 31 Δεκεμβρίου, παραμονή Πρωτοχρονιάς και ώρα 22:30 το βράδυ, ο κύριος Νίκος, ο αιθουσάρχης του Βίλμα τα τελευταία 20 χρόνια και βάλε με τον οποίο είχαμε συμφωνήσει σε όλα τα διαδικαστικά, με κάλεσε στο τηλέφωνο για τελευταία φορά: «Αγόρι μου, δεν κατάφερα να τους μεταπείσω. Είναι αποφασισμένοι να πουλήσουν το κτίριο κι εγώ δεν μπορώ να το συνεχίσω άλλο. Τέλος, αυτό ήταν, δεν θα το ανοίξω αύριο. Λυπάμαι».

Έκλαψα στην αγκαλιά της Ιωάννας για δεκαπέντε λεπτά κι ύστερα πήγα και πάλι στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Ήταν η τελευταία παραδοσιακή αίθουσα πορνό στην Ελλάδα και νιώθω ευγνώμων που έζησα το τέλος της τόσο έντονα.

Ο αγαπημένος μου κύριος Δημήτρης, ο τελευταίος υπάλληλος στα εισιτήρια του τελευταίου πορνοσινεμά στην Ελλάδα, αυτήν την στιγμή που μιλάμε χαροπαλεύει στην εντατική. Θα τον μνημονεύω πάντα αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που με αγαπάει και τον αγαπάω και που μου έδωσε το δικαίωμα να ζήσω το όνειρο μου.

Λίγο πριν κλείσει ο κινηματογράφος, ίσως γιατί ένιωθα πως δεν θα είχαμε θετική έκβαση στην όλη ιστορία, ζήτησα από τον αδερφό μου Κωστή Σταμούλη, τον επίσης αδερφό μου Δημήτρη Μουγκό και τους αγαπημένους Γιάννη Δημογιάννη, Οδυσσέας Κοτσίνης και Γιάννη Συγκούνα να με βοηθήσουν να κινηματογραφισουμε το αντίο μου στο δικό μου «Σινεμά ο Παράδεισος». Θα ήθελα αυτό το μοντάζ που κάνουμε το τελευταίο διάστημα να μην χρειαζόταν να το κάναμε ποτέ αλλά τον χρόνο και τον θάνατο δεν μπορεί να τον νικήσει κανένας.

55 χρόνια, έτσι μύριζαν τα πάθη, ήταν η μυρωδιά του πάθους.

Ο Κώστας Μπακιρτζής είναι κινηματογραφιστής και μουσικός. Είναι υπεύθυνος του καλλιτεχνικού προγράμματος των κινηματογράφων Βακούρα, Μακεδονικόν, Απόλλων και Ναταλί