Κλαούντια Καρντινάλε: Οι κορυφαίοι ρόλοι της καριέρας της

Η Κλαούντια Καρντινάλε ήταν πάντα μια από εκείνες τις ηθοποιούς που διέθεταν κάτι το εμφανώς εμβληματικό, σαν γεννημένη για να γίνει σταρ του σινεμά.

Με μια τρομερά ιδιαίτερη ομορφιά που την έκανε πάντα να ξεχωρίζει από κάθε άλλο σταρ, την συνδύαζε με ένταση, ταλέντο και φυσικότητα στο παίξιμο της, η Καρντινάλε μπόρεσε να απολαύσει μια καριέρα δεκαετιών και να παραμείνει για πάντα μια από τις πλέον εμβληματικές παρουσίες του ευρωπαϊκού σινεμά.

Γεννήθηκε στην Τύνιδα το 1938 και έπαιξε σε περισσότερες από 150 ταινίες. Η καριέρα της εκτείνεται σε δεκαετίες, αλλά ειδικά τη δεκαετία 1960-1970 ήταν από τις σημαντικότερες σταρ του ιταλικού κινηματογράφου. Είχε συνεργασίες με κορυφαίους σκηνοθέτες όπως ο Λουκίνο Βισκόντι, ο Φεντερίκο Φελίνι και ο Σέρτζιο Λεόνε, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες τιμήθηκε από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, όπως της Βενετίας, του Βερολίνου και του Λοκάρνο.

Έχει επίσης παρασημοφορηθεί για την προσφορά της στην 7η Τέχνη και από τη Γαλλία, ενώ από το 2000 είναι Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της ΟΥΝΕΣΚΟ για την προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών. Κι ενώ μετά το 2000 συμμετείχε σε θεατρικές παραγωγές και δούλεψε με πολλούς νέους σκηνοθέτες, η μεγάλη της κληρονομιά θα είναι αναμφίβολα εκείνες οι αξεπέραστες ταινίες από τα ‘60s, όταν κι έγινε –και παρέμεινε μέχρι τέλους– μια από τις διασημότερες σταρ που έχει δει ποτέ το σινεμά.

Αυτοί είναι μερικοί από τους κορυφαίους ρόλους της καριέρας της

8½ (1963, Φεντερίκο Φελίνι) Στο κλασικό φιλμ του Φελίνι, ο Γκούιντο του Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, δηλαδή ο Φελίνι, τοποθετεί την Καρντινάλε στον ρόλο –κυριολεκτικά– της Ιδανικής Γυναίκας.

Η παρουσία και η αύρα της Καρντινάλε ήταν τέτοια, που ο Φελίνι ένιωσε σιγουριά να την βάλει στο επίκεντρο αυτού του πυρετώδους κινηματογραφικού οράματος, σαν μια σταρ-μέσα-στην-ταινία. Εδώ η Καρντινάλε είναι ένα σύμβολο που στοιχειώνει αλλά και ταξιδεύει τον πρωταγωνιστή, χωρίς την οποία η σουρεαλιστική διάσταση του φιλμ δε θα μπορούσε να έχει λειτουργήσει.

Ο Γατόπαρδος (1963, Λουκίνο Βισκόντι) Είχαν κι άλλοι ηθοποιοί καλές χρονιές, και μετά υπάρχει το 1963 της Κλαούντια Καρντινάλε. Την ίδια χρονιά με το αριστούργημα του Φελίνι, η Καρντινάλε είχε το απόλυτο breakthrough της χάρη σε άλλη μια ταινία από ιταλό master, και συγκεκριμένα μια σκηνή του χορού που την καθιέρωσε μια για πάντα.

Στην ταινία του Βισκόντι, παίζει την Αντζέλικα, την κόρη μιας αστικής οικογένειας που παντρεύεται τον πρίγκιπα Τανκρέντι που παίζει ο Αλέν Ντελόν.

Σε μια ταινία για τις τεράστιες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές στην Ιταλία και την θέση της μεσαίας τάξης σε αυτές, η γεμάτη δύναμη ερμηνεία της Καρντινάλε παίζει κεντρικό ρόλο.

Ο Ρόκο και τα Αδέρφια του (1960, Λουκίνο Βισκόντι) Λίγα χρόνια νωρίτερα, η Καρντινάλε είχε παίξει –πάλι με τον Ντελόν– σε άλλη μια κλασική ταινία του Βισκόντι. Με σαφώς μικρότερο ρόλο, παίζοντας ένα από τα μέλη της εκτεταμένης οικογένειας του Ρόκο, φέρνει ωστόσο ένα άγγιγμα απολύτως αναγκαίας αυθεντικότητας σε αυτό το οικογενειακό δράμα στη μεταπολεμική Ιταλία. Δίχως αμφιβολία, ένας από τους μικρούς ρόλους που άνοιξαν την πόρτα για πολύ σημαντικότερα πράγματα.

Κάποτε στη Δύση (1968, Σέρτζιο Λεόνε) Στα τέλη των ‘60s, και ενώ ήδη είχε γίνει ένα από τα πρωτοκλασάτα ονόματα του ιταλικού κινηματογράφου, η Καρντινάλε δουλεύει με έναν ακόμα ιταλό θρύλο, τον Σέρτζιο Λεόνε. Ήταν μια πολύ σημαντική παραγωγή μάλιστα, καθώς ο Λεόνε είχε αποφασίσει να σταματήσει τα γουέστερν, αλλά η Paramount του προσέφερε μπάτζετ και τον Χένρι Φόντα για πρωταγωνιστή.

Έτσι, πάνω σε μια ιστορία που εγραψε ο Λεόνε μαζί με τον Ντάριο Αρτζέντο και τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι(!), γυρίστηκε το κλασικό σήμερα σπαγκέτι γουέστερν ως μεγάλη διεθνής παραγωγή.

Η Καρντινάλε, μεγάλο όνομα εδώ, προσφέρει κάτι το πολύ ουσιαστικό στο ρόλο μιας γυναίκας που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο και παίρνει την ταινία πάνω της. Είναι το είδος του ρόλου που συχνά σε αντίστοιχες ταινίες χάνεται ανάμεσα στους πολυδιάστατους άντρες ανταγωνιστές (εδώ ο Φόντα απέναντι στον Τσαρλς Μπρόνσον), όμως στα χέρια της Καρντινάλε συνδυάζει δύναμη και ευαισθησία και γίνεται ίσως ο πλέον πολυδιάστατος χαρακτήρας του είδους.

Fitzcarraldo (1982, Βέρνερ Χέρτζογκ) Ο Χέρτζογκ κατάφερε μετά κόπων και βασάνων να γυρίσει το επικό έργο ζωής του, μια από τις πιο καταραμένες και ταυτόχρονα μεγαλειώδεις ταινίες στην ιστορία του σινεμά, και επέλεξε την Καρντινάλε για ένα μικρότερο μεν αλλά σημαντικό ρόλο, δεκαετίες μετά την ακμή της ως διεθνούς εμβέλειας σταρ.

Η ταινία ακολουθεί έναν τρομερά επίμονο άντρα (σαν τον Χέρτζογκ!) που προσπαθεί μανιασμένα να πραγματοποιήσει το όνειρό του χτίζοντας μια όπερα στη μέση της ζούγκλας. Τον ρόλο παίζει σε μια αξεπέραστη ερμηνεία ο Κλάους Κίνσκι, ενώ η Καρντινάλε παίζει την Μόλι, τη σύντροφό του.

Ο Ροζ Πάνθηρας (1963, Μπλέικ Έντουαρντς) Δεν πιστεύατε ότι είχαμε τελειώσει με το 1963 της Κλαούντια Καρντινάλε; Κρατήσαμε ένα ακόμα για το τέλος.

Στην πιο ελαφριά πλευρά της φιλμογραφίας της έχουμε την κλασική κωμωδία του Μπλέικ Έντουαρντς, όπου η απαστράπτουσα Καρντινάλε παίζει το ρόλο της πριγκίπισσας Νταλά με κομψότητα και σιγουριά. Σε μια παρουσία που δείχνει ήδη, από αυτή τη χρονιά του μεγάλης έκρηξής της στην κορυφή, πως η Καρντινάλε δεν επρόκειτο ποτέ να είναι υπόθεση –μόνο– του ευρωπαϊκού σινεμά, αλλά μια ηθοποιός με εμβέλεια μέχρι και το Χόλιγουντ.

Πηγή – News 24/7