Λόγοι για να πάτε Φεστιβάλ: Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016
Σήμερα, ημέρα Τετάρτη για ακόμη μία φορά σας προσφέρεται η ευκαιρία μέσα από το φεστιβάλ να ταξιδέψετε στο παρελθόν, σε μακρινά σημεία του πλανήτη και σε άγνωστες ανθρώπινες ιστορίες.
Καλημέρα κυρίες και κύριοι
Σήμερα, ημέρα Τετάρτη για ακόμη μία φορά σας προσφέρεται η ευκαιρία μέσα από το φεστιβάλ να ταξιδέψετε στο παρελθόν, να ταξιδέψετε σε μακρινά σημεία του πλανήτη και να ταξιδέψετε σε άγνωστες ανθρώπινες ιστορίες και σε σκοτεινά εσωτερικά μονοπάτια. Για σήμερα σας προτείνουμε να βρεθείτε για λίγο στο Μπέλφαστ, μετά να μάθετε τι συμβαίνει στη Σιέρα Λεόνε, στο Ιράν και στο Αφγανιστάν, να επιστρέψετε στο παρόν της χώρας μας σε όσα συμβαίνουν στις φυλακές της και στο παρελθόν της αφηγητή το Νίκο Καζαντζάκη. Τέλος, το βράδυ η «φιλόξενη» Ευρώπη περιμένει την παρουσία σας, ενώ παράλληλα μπορείτε να ταξιδέψετε στην άγνωστη Βόρεια Κορέα ή στην Αμερική της δεκαετίας του 1970.
Καλό Φεστιβάλ
«Είμαι το Μπέλφαστ» του Μαρκ Κάζινς, U.K. 2015 84’ (Ολύμπιον – 13.00)
Μια μοναδική ταινία για μια διαβόητη πόλη, την πρωτεύουσα της βόρειας Ιρλανδίας. Μια γυναίκα δέκα χιλιάδων ετών που ισχυρίζεται πως είναι η ίδια η πόλη, μας δείχνει τα κάλλη της και τα τραύματά της, ανθρώπους και τοποθεσίες. Μέσα από τις υπαινικτικές εικόνες του διευθυντή φωτογραφίας Κρίστοφερ Ντόιλ και με την υποβλητική μουσική του ΝτέιβιντΧόλμς (γραμμένη για την ταινία), η ταινία ξεδιπλώνει την ονειρική ζωή του Μπέλφαστ. Γεμάτη στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, εκπλήξεις και συγκινήσεις, η ταινία αντλεί επιρροές από τον σοβιετικό κινηματογράφο, το ποπ τραγούδι και τις αφηγήσεις των γιαγιάδων όλου του κόσμου.
«Μακροβούτι» της Ιρίνα Μπόικο, Ελλάδα 2016, 43’ (Τζον Κασσαβέτης- 13.00)
«Ο άνθρωπος είναι ένα άπειρο… είναι ένας δρόμος», λέει ο ΒρεζΚιρακοσιάν, ο ήρωας του ντοκιμαντέρ αυτού. Ανάπηρος από παιδί λόγω ατυχήματος, μεγάλωσε σε μια φτωχή οικογένεια της Αρμενίας με τον πατέρα στην φυλακή. Στα τέσσερά του έμαθε μόνος του να διαβάζει και να γράφει, λίγο αργότερα να ζωγραφίζει. Στα 18 του άρχισε να γράφει το πρώτο του βιβλίο. Στα 20 πούλησε τον πρώτο του πίνακα. Στα 29 του γνώρισε μια κοπέλα μέσω διαδικτύου. Στα 30 απέκτησε οικογένεια. «Τι είναι το παρόν ενός ανθρώπου», λέει. «Είναι η μάχη. Η μάχη των παθών του. Η μάχη που η εξέλιξή της είναι άγνωστη και εξαρτάται μόνο απ’ τον άνθρωπο».
«Η Δεύτερη Ευκαιρία» του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, Ελλάδα 2016, 62’ (Τζον Κασσαβέτης – 13.00)
«Βγαίνεις στο προαύλιο. Στο ένα παγκάκι κάποιοι κρατούμενοι συζητάνε για το πώς θα παρανομήσουν, όταν θα βγούνε, δίχως να τους πιάσουν. Στο άλλο μιλάνε για πρέζα, στο παρ’ άλλο μιλάνε για τα καλάσνικοφ και ξαφνικά διακρίνεις εκεί πέρα πίσω, ένα τεράστιο Λιθουανό μαζί με κάνα-δυό παραπλήσιους τύπους να παίζουνε σκάκι…», αφηγείται ένας κρατούμενος δάσκαλος μουσικής στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα. Υπάρχει στην αληθινή ζωή μια δεύτερη ευκαιρία; Ένας έφηβος από τη Λιθουανία βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές ανηλίκων μιας άγνωστης χώρας που δεν έχει ξαναδεί, ούτε μιλάει τη γλώσσα της. Ή θα μείνει στο κελί του παραιτημένος ή θα βρει τρόπο να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του. Στο σχολείο της φυλακής θα προσπαθήσει να μάθει ελληνικά, να ανακαλύψει τα κρυμμένα ταλέντα του κι ίσως μια μέρα να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο. Θα τα καταφέρει; Για τρία χρόνια μέσα από τη φυλακή παλεύει να πετύχει αυτούς τους άπιαστους στόχους καθώς η κάμερα αποτυπώνει την αγωνία του να ξαναρχίσει τη ζωή του από την αρχή.
«Killa-Dizez: Ζωή και θάνατος στην εποχή του Έμπολα» του Νίκο Πίρο, Ιταλία 2015, 62′ (Τζον Κασσαβέτης – 15.30)
Ενώ η ζωή φαίνεται να συνεχίζεται σχεδόν κανονικά στους δρόμους του Φρίταουν, η Σιέρα Λεόνε αντιμετωπίζει ένα «KillaDizez» – όπως αλλιώς ονομάζεται ο Έμπολα. Αυτό δεν είναι ένα ντοκιμαντέρ που ακολουθεί κάποιον χαρακτήρα, αλλά μια όψη του συνηθισμένου και ανελέητου προσώπου της επιδημίας. Στα νοσοκομεία συναντάμε διαφορετικές ιστορίες και πεπρωμένα: ασθενείς που πεθαίνουν, ασθενείς που επιβιώνουν, ξένους ειδικούς για τον Έμπολα, ντόπιους εργαζομένους που στιγματίζονται από τις κοινότητές τους. Απ’ όσα γνωρίζουμε, το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει το μοναδικό γύρισμα που έχει γίνει ποτέ μέσα στη λεγόμενη «κόκκινη ζώνη», τις πτέρυγες απομόνωσης και εντατικής νοσηλείας όπου νοσηλεύονται οι πλέον επικίνδυνοι ασθενείς. Ο σκηνοθέτης απέκτησε αποκλειστική πρόσβαση στους χώρους αυτούς αφού έλαβε ειδική εκπαίδευση σχετικά με τις στολές προστασίας από βιολογικούς κινδύνους και τη διαδικασία απολύμανσης.
«Σονίτα»της Ρoκσαρέ Γκαέμ Μαγκαμί, Γερμανία-Ελβετία-Ιράν 2016, 91’ (Σταύρος Τορνές – 17.30)
Η Σονίτα είναι μια δεκαοχτάχρονη κοπέλα, παράτυπη μετανάστρια από το Αφγανιστάν που ζει στα φτωχά προάστια της Τεχεράνης. Μία ανήσυχη, πνευματώδης, νέα γυναίκα που αγωνίζεται να ζήσει όπως εκείνη θέλει, ως καλλιτέχνις, τραγουδίστρια και μουσικός παρά τα εμπόδια που αντιμετωπίζει στο Ιράν και μέσα στη συντηρητική πατριαρχική οικογένειά της. Τα σχέδια της οικογένειάς της –που προωθεί με σθένος η μητέρα της– είναι εντελώς αντίθετα με τον στόχο της: θέλουν να την παντρέψουν και να την πουλήσουν σε μια νέα οικογένεια. Η τιμή αυτήν τη στιγμή είναι γύρω στα 9.000 δολάρια ΗΠΑ.
«33.333 Η Οδύσσεια του Νίκου Καζαντζάκη» του Μένιου Καραγιάννη, Ελλάδα-Σουηδία-ΗΠΑ 2016, 90’ (Τώνια Μαρκετάκη – 20.00)
Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι παγκοσμίως γνωστός για τα μυθιστορήματά του. Λίγοι όμως γνωρίζουν, και ακόμη λιγότεροι έχουν διαβάσει την Οδύσσεια, ένα επικό ποίημα 33.333 στίχων, το πιο σπουδαίο, κατά τον ίδιο, έργο του. Στη Σουηδία, ένας άντρας 102 ετών, μαθαίνει ελληνικά και μεταφράζει την Οδύσσεια. Το ντοκιμαντέρ ταξιδεύει στη Σουηδία, στην Αμερική, στην Κρήτη, στην Αθήνα, στην Τήνο. Είναι ένα ταξίδι αναζήτησης, τόσο στις πτυχές του άγνωστου αυτού έργου, όσο και στην προσωπικότητα του συγγραφέα. H Οδύσσεια συγκινεί, θυμώνει, προβληματίζει. Φιλοσοφικές, φιλολογικές, υπαρξιακές και ψυχολογικές προσεγγίσεις επιχειρούν να φωτίσουν ένα έργο που, αν διαβαστεί προσεκτικά, μπορεί να αλλάξει την ψυχή του αναγνώστη.
«Ο πιο μακρύς δρόμος» της Μαριάννας Οικονόμου, Ελλάδα 2016, 77′ (Ολύμπιον – 20.30)
Με φόντο τις επιδρομές του Ισλαμικού Κράτους στη Μέση Ανατολή, ο Αλσαλέχ και ο Τζασίμ από την Συρία και το Ιράκ, βρίσκονται κρατούμενοι στη φυλακή ανηλίκων του Βόλου με τη βαριά κατηγορία της διακίνησης παράτυπων μεταναστών. Μέσα από τη φυλακή μιλάνε στους γονείς τους και παρακολουθούν τις εξελίξεις του πολέμου ενώ προσπαθούν να σώσουν τους εαυτούς τους. Οι ιστορίες τους ξετυλίγονται στη φυλακή και στο δικαστήριο, αποκαλύπτοντας πώς νέοι αθώοι πρόσφυγες πέφτουν θύματα εξαναγκασμού των διακινητών, εμπλέκονται στη διακίνηση και τελικά καταλήγουν να εκτίουν βαρύτατες ποινές, ενώ οι ίδιοι οι διακινητές συνεχίζουν να δρουν ανενόχλητοι. Αν το δικαστήριο αποφανθεί πώς οι Αλσαλέχ και Τζασίμ είναι ένοχοι, η ποινή φυλάκισής τους μπορεί να είναι 25 χρόνια.
«Ο θείος Χάουαρντ» του Άαρον Μπρούκνερ, ΗΠΑ-Μεγ.Βρετανία 2016, 96’ (Τζον Κασσαβέτης – 22.30)
Ο Νεοϋορκέζος σκηνοθέτης ΧάουαρντΜπρούκνερ πέθανε από AIDS το 1989, ενώ ετοίμαζε την πρώτη μεγάλη χολιγουντιανή ταινία του. Το έργο του, που αποτύπωνε την πολιτισμική επανάσταση στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, θάφτηκε στο περίφημο διαμέρισμα του Ουίλιαμ Μπάροουζ για 30 χρόνια. Ο Μπρούκνερ ήταν γκέι, απένταρος καλλιτέχνης, ανερχόμενος αστέρας του Χόλιγουντ, χρήστης ηρωίνης, jet-setter, μποέμ, λάτρης της νυχτερινής ζωής, σκηνοθέτης καλτ ντοκιμαντέρ, αληθινός και αφοσιωμένος φίλος – σήμαινε πολλά πράγματα για πολλούς ανθρώπους. Τώρα, ο ανιψιός του, Άρον Μπρούκνερ, φέρνει στο φως το σκηνοθετικό έργο του και όλα όσα υπήρξε. Μέσα από συζητήσεις με συγγενείς και στενούς φίλους – μεταξύ των οποίων οι ΤζιμΤζάρμους, ΤομντιΤσίλο και Ρόμπερτ Ουίλσον– προβάλλει η εικόνα μιας χρεοκοπημένης και έκφυλης Νέας Υόρκης, η απαρχή της μάστιγας του AIDS, το σεξ, τα ναρκωτικά, η πολιτική και η καλλιτεχνική αποφασιστικότητα ενός σκηνοθέτη που έφυγε νωρίς.
«Το παιχνίδι της προπαγάνδας» του Άλβαρο Λονγκόρια, Ισπανία 2016, 90′ (Ολύμπιον – 23.00)
Βόρεια Κορέα: Η τελευταία κομμουνιστική χώρα στον κόσμο. Άγνωστη, ερμητικά κλειστή και συναρπαστική. Γνωστή παλαιότερα και ως «Βασίλειο των Ερημιτών» για τις απόπειρές της να παραμείνει απομονωμένη, η Βόρεια Κορέα είναι ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες αστάθειας για την παγκόσμια ειρήνη. Επιπλέον, έχει τα πιο στρατιωτικοποιημένα σύνορα στον κόσμο και η ροή αμερόληπτης πληροφόρησης, τόσο προς το εσωτερικό όσο και προς το εξωτερικό, είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Όπως φάνηκε από τις πρόσφατες διαρροές από τα μέιλ της Sony, αποτελεί το ιδανικό σκηνικό για έναν πόλεμο προπαγάνδας.
«Ευρώπη αγαπημένη» του Γιαν Γκάσμαν, Ελβετία-Γερμανία2016, 97’ (Φρίντα Λιάππα – 23.00)
Τέσσερα ζευγάρια αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα στις παρυφές της «μητέρας» Ευρώπης. Μέσα σε οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις, βαδίζουν στη ζωή με χάρη, σεξ και πολύ πάθος. Στη Σεβίλλη, ο 21χρονος Χουάν και η 23χρονη Κάρο ζουν το θαύμα μιας νεανικής αγάπης. Ο Χουάν, όμως, δεν έχει κανένα σχέδιο για τη ζωή, κάτι που εκείνη χρειάζεται απεγνωσμένα. Η 28χρονη Σιβόν και ο 23χρονος Τέρι ζουν στο Δουβλίνο. Όταν πρωτοσυναντήθηκαν, ερωτεύτηκαν και την πάτησαν με την ηρωίνη, όπως και άλλοι νέοι αυτής της παγωμένης πόλης. Στο Ταλίν, η Βερόνικα, μια χορεύτρια 29 ετών και ο σύντροφός της, ο 31χρονος Χάρι, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με μια οικογένεια «patchwork», ενώ στη Θεσσαλονίκη, η Πένυ, 23 ετών, ετοιμάζεται να αφήσει τον αγαπημένο της, τον 31χρονο Νίκο, για να πάει να δουλέψει στην Ιταλία. Τέσσερα ζευγάρια, απομακρυσμένα γεωγραφικά, αγαπιούνται σε ταραγμένους καιρούς. Μια σπονδυλωτή και περιπλεγμένη παραβολή για μια ήπειρο και τις γυναίκες της.
