Με ποιον να μοιάζει άραγε ο Νοέμβρης;

Του Γιάννη Τσολακίδη

Εικόνα: Ελένη Βράκα

( καλό μήνα, που λέγαμε…)

Καλημέρα, λοιπόν, καινούργιε μήνα, ωραίε Νοέμβριε, του πρώτου κρύου, της περισυλλογής και του  σπιτίσιου μαζέματος, της ομίχλης  και της βρεμένης από την υγρασία  παραλίας, του φεστιβάλ Κινηματογράφου, της γνωστής  του Πολυτεχνείου επετείου, της πρώτης θαλπωρής και  της τελευταίας αναλαμπής των  βουερών πεζοδρομιακών τραπεζοκαθισμάτων,  των χνωτισμένων  στα τζάμια τους, συνωστισμένων καφενείων.

Καλώς όρισες,  προπομπέ των  λευκών χειμωνιάτικων ουρανών και  των παγωμένων από την ανέχεια  πληρωμής θέρμανσης κατοικιών…  Μήνα γεμάτε με ονομαστικές εορτές και ματωμένες μνήμες. Με βαριά  πρωινή ομίχλη και θαμπά ηλιοβασιλέματα…

Παρασυρμένος στη μυθοπλασία των ονομάτων, φετιχιστής λέξεων και  λάτρης στίχων, μέτοχος κατακερματισμένων  εικόνων από ένα γλυκερό παρελθόν κι ένα αβέβαιο, τρομαχτικό μέλλον, ξεχνιέμαι συχνά να προβιβάζω εποχές και μήνες σε μικρούς, περιπολούντες θεούς, που περιοδικά έρχονται κι επανέρχονται στη μικρούλα γη να της δώσουν χρώματα, μυρωδιές, ανάσες αιτίες… Πράσινη η άνοιξη, χρυσαφί- γαλάζιο το καλοκαίρι, κίτρινο – καφέ φθινόπωρο, γκριζόλευκος ο χειμώνας.

Καμιά φορά, νομίζω πως οι μήνες είναι πράγματι,  άνθρωποι, όπως περιγράφονταν στα αναγνωστικά  του δημοτικού. Λιπόσαρκοι σοφοί  γέροντες με μακριές λευκές γενειάδες  οι χειμωνιάτικοι. Ωραίοι έφηβοι, τρελούτσικοι οι ανοιξιάτικοι, μεστοί ξανθοί, ερωτικοί απολλώνιοι οι καλοκαιρινοί. Εκεί σταματούσα. Του φθινοπώρου τους μήνες δεν μπορούσα να τους ανθρωποποιήσω.

Με ποιον να μοιάζει  άραγε ο Νοέμβρης; Προτελευταίος  του χρόνου και ύστατος των  φθινουσών οπωρών; Τι φοράει, τι χρώμα  έχουν τα μαλλιά του, είναι νέος, γέρων, μέσης, ίσως, που λέμε, ηλικίας; Είναι μεσόγειος μελαχρινός με μουστάκι, είναι ξανθοκόκκινος γότθος ή μήπως σλάβος με γλυκό θλιμμένο βλέμμα, βλοσυρός ή μειδιών;

Χρόνια πριν, λάθρα και  μακράν του πολύβοου πλήθους, διάβασα τα …αναστάσιμα «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου» του Τάσου Λειβαδίτη. Τότε έφτιαξα και φιγούρα και πρόσωπο. Ο Νοέμβρης είναι ο μουσικός με το φαρδύ καπέλο.  Εκείνος, του  Λειβαδίτη.

Που κατεβαίνει στον έρημο  σταθμό κάθε 17 του μηνός, με ένα φαρδύ  ανεμοδαρμένο καπέλο, ανοίγει τη θήκη του βιολιού του κι αρχίζει  να παίζει μια παράξενη μουσική, «σα να θέλει να πείσει ότι όλα  είναι δυνατά και δεν τελειώνει  πουθενά ο κόσμος… Κι έχει ένα  σακατεμένο χέρι που προσπαθεί να κρύψει, γι’ αυτό κρατάει πάντα μια σημαία… Και κάθε φορά που του προσφέρουν μια καρέκλα αρνιέται να πέσει στην παγίδα…Έτσι, στέκεται χρόνια τώρα όρθιος, σα ν’ ακούει τη Διεθνή.»