Μία άκρως πολιτική ταινία από την Ελλάδα στη Μπερλινάλε του Βερολίνου

Λυσσαλέα, όπως ο καιρός έξω από τις αίθουσες προβολής, εξελίσσονται οι ομιλίες και οι κόντρες γύρω από τη φετινή Μπερλινάλε στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, Βερολίνο.

Ενώ έξω από το Berlinale Palast στην Potsdamer Platz μαίνονται χιονοθύελλες και παγωμένοι άνεμοι, που ρίχνουν τη θερμοκρασία ως και στους -14 βαθμούς, μέσα στις αίθουσες το κλίμα είναι πολύ πιο θερμό, αλλά όχι πάντοτε ανεκτικό.

Κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης το Σάββατο o σκηνοθέτης Τζουν Λι, διαβάζοντας μια ομιλία του ηθοποιού Ερφάν Σεκαρίζ έκανε λόγο για «γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων», με την κρατική ασφάλεια της Γερμανίας, που είναι υπεύθυνη για πολιτικά εγκλήματα να διερευνά πλέον το περιστατικό.

Η διευθύντρια της Μπερλινάλε Τρίσια Τατλ, έσπευσε να εξηγήσει πως προειδοποίησε εκ των προτέρων τους καλεσμένους «ποιες πολιτικές δηλώσεις ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητες και για ποιες θα μπορούσαν  δυνητικά να τιμωρηθούν». Με τον δήμαρχο του Βερολίνου Κάι Βέγκνερ να ξεσπά, λέγοντας πως «ο αντισημιτισμός και η εχθρότητα προς το Ισραήλ δεν έχουν θέση στην Μπερλινάλε».

Το περιστατικό θύμισε σε πολλούς τη διαμάχη της περσινής Μπερλινάλε, όταν τόσο ο Παλαιστίνιος όσο και ο Ισραηλινός δημιουργός της ταινίας «No Οther land» κατηγορήθηκαν για αντισημιτισμό μετά από ομιλία τους, στην οποία κατήγγειλαν το Ισραήλ ως κράτος Apartheid.

Μια πολιτική ταινία σε ένα απολιτίκ φεστιβάλ;

Και έτσι, ενώ το γνωστό ως πολιτικό φεστιβάλ του Βερολίνου φαίνεται να φοβάται να δικαιώσει τη φήμη του, η ελληνική συμμετοχή στο φετινό διαγωνισμό στην κατηγορία Generations συμβαίνει να είναι άκρως πολιτική.

«Οι άγριες μέρες μας» του Βασίλη Κεκάτου είναι μια τρυφερή, αλλά και σκληρή coming of age ταινία, που καταγράφει την απόδραση μιας γενιάς που δεν γνώρισε ποτέ τίποτε άλλο, εκτός από την κρίση. Με ένα τροχόσπιτο μια ομάδα νέων γύρω από την ατίθαση Χλόη γυρνά την Ελλάδα, από την Αθήνα ως τον Έβρο.

«Είναι πάντως και λίγο κωλόπαιδο η Χλόη, γιατί έχει μάθει έτσι, έχει μάθει στα σκληρά», εξηγεί ο Βασίλης Κεκάτος. «Η Δάφνη βοήθησε πάρα πολύ σε αυτό το πράγμα».

Η Δάφνη είναι η Δάφνη Πατακιά, Ελληνοβελγίδα ηθοποιός, που διακρίθηκε ήδη στη Μπερλινάλε του 2016 ως ανερχόμενο ταλέντο του διεθνούς κινηματογράφου και έκτοτε μετρά πολλές κινηματογραφικές συμμετοχές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. «Αυτό που με ενδιέφερε στη Χλόη είναι ότι είναι ένα άγριο κορίτσι, που λειτουργεί με το ένστικτο. Δεν αναλύει πολύ.» Σε μια σκηνή χτυπά με το δάκτυλο έναν παράλυτο άνθρωπο, στην άλλη φωνάζει και τσακώνεται με όλους. «Με σόκαρε και λέω γιατί τα κάνει όλα αυτά».

Τι σημαίνει να είσαι κορίτσι

Και όμως αυτή η επιθετικότητα της είναι αναγκαία για να επιβιώσει. Αυτή η αγριάδα και η αποφασιστικότητα της Χλόης την σώζουν από τα χέρια ενός απαγωγέα και βιαστή.

Μια σκηνή γνώριμη σε πολλές γυναίκες, την οποία σπάνια συναντά κανείς στο έργο ενός άντρα σκηνοθέτη. «Ακούω τα κορίτσια. Έχω πάρα πολλές φίλες με της οποίες συζητάω, οπότε είμαι εξοικειωμένος με το τι σημαίνει να είσαι κορίτσι και τι προβλήματα μπορεί αυτό να φέρει», λέει ο Βασίλης Κεκάτος. «Για να φτιάξω τη σκηνή του παρολίγον βιασμού της Χλόης βασίστηκα πολύ στην εμπειρία μιας πάρα πολύ καλής μου φίλης, που έκλεισε ραντεβού tinder με ένα αγόρι και κατάλαβε στα μέσα του ραντεβού ότι αν δεν έκανε κάτι μαζί του, θα την άφηνε στη μέση του πουθενά.»

Η Δάφνη Πατακιά διευκρινίζει πως η Χλόη δεν θέλει να είναι «θύμα». «Μου φαίνεται σημαντικό που υπάρχει αυτό μέσα στην ταινία, που θέτει τα όρια της και λέει, ‘εγώ αυτό θέλω και δε θέλω παραπάνω’».

Ρομπέν των δασών σε μια χώρα σε κρίση

Με τη βοήθεια του γκρουπ νέων δραπετεύει από τα χέρια του επίδοξου βιαστή και καταλήγει μέρος της «συμμορίας». Και ενώ αρχικά το έργο της ομάδας μοιάζει με κοινωφελή εργασία μιας ΜΚΟ με «χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης», γρήγορα αποκαλύπτεται πως ληστεύουν ενεχυροδανειστήρια για να επιστρέψουν τα κλοπιμαία στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους.

Ρομπέν των δασών σε μια χώρα σε διαρκή κρίση. «Κάνουν την δικιά τους επανάσταση τους. Επιλέγουν τη συλλογικότητα και μέσα από αυτήν επιλέγουν να αλλάξουν κάποια πράγματα», εξηγεί η Δάφνη Πατακιά. Ατίθασα, αντισυμβατικά και επαναστατικά, όπως η πρωταγωνίστρια Χλόη.

«Οι άγριες μέρες μας» του Κεκάτου προσπαθούν να πορευτούν ανάμεσα στα συντρίμμια μιας κοινωνίας-ενέχυρο χωρίς πάντοτε να καταφέρνουν να μας μεταδώσουν κάτι από το αδιέξοδο που νιώθουν οι πρωταγωνιστές της.

Το κεντρικό μήνυμα της ταινίας παραμένει όμως πολιτικό και επαναστατικό, με τον Βασίλη Κεκάτο να συνοψίζει το μανιφέστο της ομάδας νέων: «Η τρυφερότητα είναι η μόνη επανάσταση που μας έμεινε».

Ας ελπίσουμε ότι σε αυτή την περίπτωση δε θα αναλάβει δράση η κρατική ασφάλεια του Βερολίνου.

Πηγη – Deutsche Welle / Ευθύμης Αγγελούδης