Μια ανδροπαρέα είδε την Barbie και σχολιάζει

Ο υποφαινόμενος και η παρέα του (που αποτελούταν μόνο από άνδρες εκείνη την ημέρα) πήγαν να δουν μια από τις δυο πιο αναμενόμενες ταινίες του καλοκαιριού. Αυτές δεν είναι άλλες από τις Barbie και Oppenheimer, με την πρώτη εξ αυτών να προβάλλεται νωρίτερα της δεύτερης στις αίθουσες.

Γιατί δημιουργήθηκε αυτή η «μανία» γύρω από τις δύο συγκεκριμένες ταινίες; Οι λόγοι είναι πολλοί: Οι ηθοποιοί που συμμετέχουν, οι σκηνοθέτες αλλά και διαφορές συναρπαστικές διαφημίσεις. Αν μην τι άλλο έγινε μια πολλή προσεγμένη δουλειά του τμήματος marketing των ταινιών.

Κούκλες, καλλυντικά, φορέματα, ακόμα και ειδικές σειρές από οίκους όπως οι Valentino και Chanel, παπούτσια όπως τα Birkenstock  έχουν επενδύσει στην κυριαρχία της διάσημης κούκλας της Mattel στην παγκόσμια αγορά ένδυσης που είναι ως επί το πλείστον ντυμένη στα ροζ.

Μάλιστα στο Ντουμπάι έγινε μια τεράστια τρισδιάστατη απεικόνιση της κούκλας, με το γεγονός να αποτελεί viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Αρχικά για να σας βάλουμε στο κλίμα, λίγες μέρες πριν πάμε να δούμε την προβολή, ανακαλύψαμε στο διαδίκτυο πως άρχισε να αναπτύσσεται μια τάση, η οποία καλούσε τον κόσμο στην ταινία με dress code που συνοδεύεται από πουκάμισο και γενικότερα πιο επίσημο ντύσιμο στους άντρες και ροζ ρούχα για τις γυναίκες. Επειδή η παρέα αποτελείται από χωρατατζήδες που τους αρέσουν οι κασκαρίκες, δεν ήμασταν η εξαίρεση του κανόνα και ντυθήκαμε ανάλογα.

Προσωπικά ανυπομονούσα να δω την ταινία και οι λόγοι ήταν αρκετοί.

Πρώτα από όλα η επιλογή της σκηνοθέτιδας ήταν ενδιαφέρουσα καθώς η Greta Gerwig με είχε εκπλήξει θετικά με το τελευταίο της σκηνοθετικό έργο (“Μικρές Κυρίες” – 2019) στον ρόλο της σκηνοθεσίας. Όσον αφορά τη διανομή των ρόλων δέσποζαν πολύ γνωστά ονόματα στον χώρο του θεάματος. Margot Robbie, Emma Mackey, Dua Lipa, Ryan Gosling, Simu Liu, John Cena, Will Ferrell είναι μερικά από τα ονόματα που διέκρινε κανείς στους τίτλους αρχής των συντελεστών του έργου.

Καθίσαμε αναπαυτικά στις θέσεις και απολαύσαμε την προβολή. Τα γέλια έπαιρναν και έδιναν μέσα από τις ατάκες, ιδιαίτερα με τον ρόλο του Ryan Gosling (που υποδυόταν τον Ken που είχε πιο πρωταγωνιστικό ρόλο σε σχέση με τους άλλους Ken). Ο χρόνος πέρασε ταχύτατα καθώς ήταν διασκεδαστική ταινία και αποφασίσαμε με την παρέα να πάμε για ένα ποτό, ώστε να συζητήσουμε τι είδαμε καθώς είμαστε σινεφίλ και μας αρέσει να μιλάμε γι’ αυτές.

Αφού πήραμε τα ποτά μας, τον λόγο πήρε πρώτος ο Β. ο οποίος ήθελε πολύ να μας μιλήσει για την αρχή του έργου.

“Το πρώτο πράγμα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον στην ταινία ήταν ο παραλληλισμός της απαρχής της Barbie με την απαρχή του σύγχρονου πολιτισμού μέσω της σύνδεσής των σκηνών με αυτών του “2001: A Space Odyssey”. Ο θεατής έρχεται σε επαφή με τις διάφορες Barbie και τους Ken καθώς και με την Barbieland, μια φανταστική χώρα όπου ζουν οι Barbie. Ο Ryan Gosling θα έλεγα πως είναι το καλύτερο κομμάτι της, καθώς έχει άψογο χιούμορ, είναι λιγάκι χαζός σαν χαρακτήρας αλλά και γενικά ενθουσιώδης. Η Margot Robbie είναι η κατάλληλη να υποδυθεί την Barbie, εφόσον διαθέτει την εμφάνιση, συμπεριφορά και τον αέρα που αποπνέει η Barbie” ανέφερε χαρακτηριστικά και ήπιε μια γουλιά από το κοκτέιλ που είχε παραγγείλει.

“Δεν εκπλήσσομαι που η ταινία έχει μια πιο φεμινιστική οπτική γωνία. Εάν θυμηθούμε ότι η Barbie ήταν μια κούκλα η οποία απεικόνιζε πολλά επαγγέλματα και ωθούσε τα νεαρά κορίτσια στο να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, θα έλεγε κανείς πως ήταν αναμενόμενο. Η αποτυχία συλλαμβάνεται στο γεγονός ότι ζούμε σε μια κοινωνία του 2023 και όχι του 1950, στην οποία το κορίτσι δεν έχει μια κούκλα ως ιδανικό ζωής, αλλά γνωρίζει ότι μπορεί να τα καταφέρει στην αδίκως ανδροκρατούμενη κοινωνία” προσέθεσε ο ίδιος καθώς τον κοιτούσαμε οι υπόλοιποι με προσοχή, καθώς είναι γνωστό στην παρέα μας πως ο συγκεκριμένος φίλος όταν βλέπει ταινίες, παρατηρεί πάντα και την κοινωνιολογική πλευρά.

“Το να λες στα νεαρά κορίτσια να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να μη γίνονται υπόχρεα σε κανένα στερεότυπο είναι σαφώς θετικό, υπέροχο μήνυμα, το οποίο κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να αποτυπωθεί καλύτερα. Μια ταινία αποτελεί πολλές φορές αυτοσκοπό και μάθημα ζωής, αλλά σίγουρα δεν είναι μια διάλεξη 2 ωρών”. Κατέληξε ο Β. και επιτέλους άφησε και κάποιον άλλον να μιλήσει γιατί η γλώσσα του ήταν ροδάνι.

Τον λόγο πήρε έπειτα ο Φ. “Η αλήθεια όμως είναι ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν καταλάβαινα ακριβώς τι γινόταν, τι νόημα προέκυπτε, προσπαθούσα να κατανοήσω και να ερμηνεύσω τις θέσεις για τα δύο φύλα, και για τα σημαντικότατα ζητήματα της πατριαρχίας και του φεμινισμού. Έχω δει μια φορά την ταινία και ίσως την ξαναδώ για να δω σε μια δεύτερη ανάγνωση πως θα τη βιώσω. Μου έβγαλε μια πιο “μητριαρχική” θέση, όπου οι Ken δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο χτίσιμο χαρακτήρα, ήταν πιο μονότονοι και “βλάκες” με εξαίρεση τον Ken του Ryan Gosling”.

Καταληκτικά προσέθεσε πως, “Η στάση μου είναι ότι θα προτιμούσα  να μου έδειχνε περισσότερο “κοίτα, σου ανέστρεψα τους ρόλους, δες πώς είναι να είσαι στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία μας, αλλά να με ευαισθητοποιούσε περισσότερο και να ήμουν μαζί της”.

Αρπάζοντας την ευκαιρία από τις σκέψεις του προλαλήσαντα φίλου, ο Γ. θεώρησε αναγκαίο να τοποθετηθεί και αυτός.

“Από τη στιγμή περίπου στα μέσα του έργου που η Barbie πήγε στον πραγματικό κόσμο μέχρι και το τέλος της ταινίας, το σενάριο ήταν γεμάτο μηνύματα σχετικά με τη θέση της γυναίκας στον πραγματικό κόσμο και τα δικαιώματά της, ενώ παράλληλα είδαμε και το πως ένας άντρας «υπνωτίζεται» από τα οφέλη της πατριαρχίας. Γενικότερα τα μηνύματα αν και είχαν καλό σκοπό έγιναν με λάθος τρόπο”.

Πριν προλάβει να πει κανείς το οτιδήποτε ο Γ. συμπλήρωσε, “ειδικά στη σκηνή όπου οι Barbies «ξύπνησαν» από το ξόρκι της πατριαρχίας, προσπάθησαν να κάνουν τους Ken να μαλώσουν μεταξύ τους έτσι ώστε να ξαναπάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Αυτό προσωπικά δε δείχνει σε έναν άντρα, που δε γνωρίζει το τι πραγματικά σημαίνει φεμινισμός. Αλλά δείχνει πως οι γυναίκες για να επιτύχουν τον σκοπό τους προσπαθούν να εξαπατήσουν, κάτι το οποίο δεν ισχύει και διαστρεβλώνει τις προσπάθειες του κινήματος”.

Εν κατακλείδι, η αλήθεια είναι πως και στα δικά μου μάτια παρά του ότι φάνηκε διασκεδαστική, πολύ ωραία στην αισθητική και τα χρώματά της, η πλοκή ως προς την εξέλιξή της μάλλον έχει κάποιες αστοχίες, οι οποίες ενδεχομένως να περνούν και λανθασμένα μηνύματα και συνειρμούς.

Μολαταύτα αξίζει κανείς να προσέξει τις πολύ ωραίες χορογραφίες που συνοδεύουν τα τραγούδια, καθώς και την πολύ ωραία ερμηνεία του Gosling προς το τέλος της ταινίας, με το κομμάτι “I’m just Ken“, στο οποίο αν κανείς προσέξει τους στίχους θα γελάσει με την ψυχή του.