Ο Παρθενώνας των εφηβικών μας χρόνων έχει πατρίδα στο σινεμά

Μια βραδιά του Μαρτίου του 2015. Μια νύχτα με μπίρα από τον Άγγελο και τον Φώτη στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Μια συζήτηση για το τι θα κάνουν με το χωριό τους, τον Παρθενώνα, στη Σιθωνία της Χαλκιδικής. «Τι θα επιστρέψουμε στο χωριό από τα παιδικά μας χρόνια, για όσα ζήσαμε εκεί;».

Ήρθε η ιδέα για το σινεμά. Ο Φώτης πήρε τηλέφωνο τον αδερφό  του το Χρήστο, ο Αγγελος μίλησε με τον Στράτο και τη Μάγδα. Την επόμενη κιόλας μέρα, συμφωνήθηκε. «Ναι, θα το κάνουμε».

Και εγένετο το Parthenώn Film Festival- Σινεμά στο Χωριό. 

Ενα φεστιβάλ-ωδή στο θερινό σινεμά, μέσα στα δέντρα, στην κεντρική πλατεία του χωριού. Ενός χωριού με πράσινο, φύση, δροσιά και παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Που σου γεννά νοσταλγία για το παρελθόν, αλλά και τη χαρά της συνάντησης, όχι μόνο των σωμάτων, αλλά και των ψυχών.

«Νοσταλγούμε λίγο την αρχή, το χειροποίητο, την τέντα μπαλκονιού που χρησιμοποιούσαμε για οθόνη, τον δανεικό προτζέκτορα και και δανεικά ηχεία», μας λέει ο Άγγελος Μαλλίνης, ο Πρόεδρος του Φεστιβάλ.

Πρόεδρος…; Για μια παρέα πρόκειται, ουσιαστικά. Αυτή που τα σκαρφίστηκε όλα και λειτουργεί ως ομάδα τα τελευταία δέκα χρόνια, μοιράζοντας απλά τους ρόλους.

Πλην του Άγγελου (αριστερά στην κάτω φωτό), ο Χρήστος Πολίτης (Καλλιτεχνικός Διευθυντής),  ο Στράτος Αλεξόπουλος (Υπεύθυνος παραγωγής)  η Μάγδα Βλάχου (Υπεύθυνη Φιλοξενίας) και ο Φώτης Πολίτης (Υπεύθυνος Επικοινωνίας).

Και μαζί με τα μέλη των οικογενειών τους… για να εξασφαλιστεί η συνέχεια!

Μία παρέα που όμως αυξήθηκε με δεκάδες εθελοντές, παιδιά από το χωριό που πλέον έχουν μεγαλώσει με το φεστιβάλ και το βλέπουν ως δικό τους.

«Βλέπουμε ότι στον πυρήνα του το φεστιβάλ πλαισιώνεται από φίλους και παρέες μας, αλλά και παιδιά της τοπικής κοινωνίας και βοηθάνε ουσιαστικά, πασχίζουν για να βγει η διοργάνωση και αυτό δείχνει και την προοπτική ότι είναι ένα παιδί που μπορεί να σου φύγει από τα χέρια και να πάει να μεγαλώσει κάπου αλλού», μας λέει ο Αγγελος.

Σημαίνει κάτι αυτό για το μέλλον ή για το επόμενο φεστιβάλ; Θα δείξει… Το επόμενο πάντως θα είναι… grande. Πάρτι, εναρκτήρια ταινία τα ‘400 χτυπηματα’ του Τρυφό, με αυτή δηλαδή που είχαν κάνει έναρξη πριν 10 χρόνια, παρέα με τους γονείς τους, στο παλιό σχολείο. Η ζωή κύκλους κάνει…

Ας κάνουμε όμως ένα κινηματρογραφικό flashback, μιας που το προδιαθέται και το θέμα μας και μιας που λέμε για κύκλους. 

Οι πέντε τους γνωρίζονται σχεδόν από παιδιά. Εβλεπαν χειμερινό αλλά και θερινό σινεμά στον Μαρμαρά. Θερινά πια δεν υπάρχουν όμως εκεί. Ετσι, όπως μας λέει ο Χρήστος, αποφάσισαν να καλύψουν αυτό το gap. «Δείχνουμε κάτι που δεν το είχαμε. Η περιοχή διψά για πρότζεκτ και θερινό σινεμά». 

Ο Χρήστος ως καλλιτεχνικός διευθυντής είναι αυτός που αποφασίζει για τις ταινίες. «Φέτος το θέμα ήταν τα ΄90s. Μεγαλώσαμε με αυτές τις ταινίες. Κάθε φεστιβάλ έχει ένα θέμα. Υπάρχει το κριτήριο της αισθητικής μας σε όλες», μας λέει και η Μάγδα του δίνει credits. «Στην αρχή μπορεί να διαφωνούσα με κάποιες επιλογές, όμως μετά κατάλαβα πως ο Χρήστος έχει δίκιο. Ακόμη και τώρα μπορεί να διαφωνούμε, αλλά με μεγαλύτερη  ωριμότητα». 

«Η πρώτη ύλη μας δεν είναι μόνο οι ταινίες, αλλά είναι οι άνθρωποί μας, αυτοί που μας πλαισώνουν, οι οικογένειές μας, οι γονείς μας και οι χορηγοί που δεν είναι μόνο τα brands, αλλά είναι και οι άνθρωποι που τα εκπροσωπούν, που έρχονται εδώ και το βιώνουν», συμπληρώνει ο Άγγελος.

«Χαιρόματε που μεγαλώνει και γίνεται πιο γνωστό. Υπάρχει μια νοσταλγία για τα πρώτα χρονια που ήταν πιο ερασιτεχνικά και πιο απλά τα πράγματα, πλέον έχουμε μεγαλύτερη εμπειρία», τονίζει ο Φώτης.

Και έρχεται ο Στράτος, αφού ολοκλήρωσε τη δουλειά για την προβολή με τον προτζέκτορα, για να θυμηθεί ένα ευτράπελο: «Την πρώτη χρονιά δεν γνωρίζαμε τον προτζέκτορα, δεν ξέραμε με ποιο κουμπί γυρίζει ανάποδα, για να το κάνουμε σπλιτ. Μαζευτήκαμε 10 άτομα για να βρούμε τη λύση, τα καταφέραμε και μετά το βγάλαμε φωτογραφία για να μην το ξεχάσουμε!», λέει γελώντας.

Μετά ήρθαν και οι δεισιδαιμονίες. Τις πρώτες χρονιές είχαμε και βροχές, σαν το Φεστιβάλ Βιβλίου. Τα τελευταία χρόνια μας πάει καλύτερα.

Φέτος δεν είχε ούτε βροχές ούτε τίποτα. Είχε μόνο βροχή συναισθημάτων, βλέποντας ξανά «Το κορίτσι μου» με τη γλυκιά Βέιντα να βιώνει όλα τα συναισθήματα που θα μπορούσε στην πρώιμη εφηβεία της, το κυνικό και συναισθηματικό συνάμα Truman show που μας θύμισε τι σημαίνει να μεγαλώνεις και να ζεις μέσα σε πλαίσια, το απόλυτο ρομάντσο τηε νεανικής μας ηλικίας Πριν το Ξημέρωμα με ένα έρωτα που όλοι θέλαμε να ζήσουμε αλλά δεν τα καταφέραμε, την Έκτη Αίσθηση, το απόλυτο ατμοσφαιρικό θρίλερ της μεγάλης ανατροπής και το τρυφερό Άγρυπνος στο Σιάτλ. 

Μαζί και τρεις ταινίες μικρού μήκους που εντυπωσίασαν. Η Βουρβουρού της Καρίνας Λογοθέτη, το Nothing Holier Than a Dolphin της Ισαβέλλας Μαργάρα και το Φως εκ Φωτός του Νεριτάν Ζιντζιρία.

Η προσθήκη της δεύτερης ταινίας τη μέρα (βραδινή προβολή) είναι σίγουρα ένα challenge. Όποιος αντέξει και δεν κλείσουν λίγο τα μάτια του, γύρω στις 12 παρά, με τη γλυκιά δροσιά, τη μυρωδιά του βουτύρου και του πεύκου να δημιουργούν έναν μεθυστικό συνδυασμό, είναι ήρωας και αξίζει ένα μικρό βραβείο.

Η παρακολούθηση ταινίας στον Παρθενώνα είναι, πράγματι, βίωμα. Aυτά αξίζει να τα ζεις.