Paris is Harlem: Η πολυπρόσωπη καταγραφή της μεταμοντέρνας καθημερινότητας

Έχοντας σαν μαγιά της αφήγησης του την κατάργηση ενός νόμου, No Dancing, που επιβλήθηκε το 1926 για να απαγορέψει τον χορό σε όλους τους χώρους που πωλούνταν φαγητό ή ποτό – με σκοπό την αποφυγή προσμίξεων μεταξύ των κατοίκων της Νέας Υόρκης που ανήκουν σε διαφορετικές φυλές, ένας ρατσιστικός νόμος που συμβολίζει την προκατάληψη που ίσχυε κάποτε εις βάρος των μειονοτήτων όπως τους ομοφυλόφιλους ή τους μαύρους της Νέας Υόρκης, η Χριστίνα Κάλας επιλέγει να αφηγηθεί μικρές ιστορίες από την ζωή σε μια από τις περίφημες συνοικίες της αμερικανικής μητρόπολης την ημέρα κατάργησης αυτού του νόμου.

Κύρια εστία της δράσης – εκεί απ’ όπου αρχίζουν ή ολοκληρώνονται όλα – είναι ένα διάσημο τζαζ κλαμπ στο οποίο η free jazz μουσική ρέει άφθονη. Η τζαζ βέβαια δεν λείπει και από την υπόλοιπη ταινία, καθώς αποτελεί μουσική υπόκρουση κυρίως για τα διαφορετικά συναισθήματα ή τη μοναξιά που αισθάνονται οι ήρωες της ταινίας πάντα σε παρόντα χρόνο.

Παρά το ότι η ταινία δεν έχει έναν σταθερό πρωταγωνιστή (στην πραγματικότητα αυτός όπως είπαμε είναι μια συνοικία και ένα τζαζ κλαμπ) η δημιουργός της ταινίας δίνει πολλές διαφορετικές μικρές βινιέτες – στιγμιότυπα με διαφορετικούς πρωταγωνιστές από την ρουτίνα μιας πόλης σε έναν ιστορικό χρόνο.

Από τον ιδιοκτήτη του μπαρ – ο οποίος φαίνεται να αντιμετωπίζει μια σειρά από ιδιαίτερες και εκκεντρικές καταστάσεις που λειτουργούν και σαν προκλήσεις – μέχρι τον καθηγητή που βρίσκεται υπόλογος στους φοιτητές του επειδή χρησιμοποίησε μια σκηνή από μια ταινία του Σπαϊκ Λι στην οποία ακούγεται η λέξη nigger (μια απαγορευμένη με ρατσιστική χροιά λέξη πλέον στον δημόσιο διάλογο) και από την φεμινίστρια που κατηγορείται για παρενόχληση μέχρι έναν οδηγό uber που κινείται στους δρόμους του Χάρλεμ και παρατηρεί τις διαφορετικές ιστορίες των ανθρώπων έχοντας πάντα την τζαζ σαν προσωπικό του σάουντρακ οι ήρωες της Κάλλας είναι άνθρωποι που αποτελούν εν δυνάμει χαρακτήρες που ίσως θα ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο ωστόσο η προκατάληψη που συνεχίζει να υπάρχει στις ζωές τους – με διαφορετικό τρόπο βέβαια από αυτόν από αυτόν όταν θεσπίστηκε ο νόμος του No Dancing. Σε κάποιες από τις επιμέρους ιστορίες αυτό μεταφέρεται με αρκετή γλαφυρότητα και έχει το δικό του σημειολογικό ενδιαφέρον.

Το πλέον εντυπωσιακό στοιχείο της ταινίας είναι ότι οι ήρωες on camera εναλλάσσονται και μια πολυεπίπεδη αφήγηση – με την οθόνη πολλές φορές να χωρίζεται σε δύο ή και σε τέσσερα διαφορετικά πλάνα – βρίσκεται συνεχώς μπροστά μας. Είναι μάλιστα ακόμη πιο εντυπωσιακό πως οι ήρωες σε αυτά τα μοιρασμένα πλάνα κάποιες φορές λειτουργούν σε διαφορετική διάθεση και άλλοτε σαν να παρακολουθούν ή μοιράζονται, ο καθένας με τον τρόπο του, την δράση.

Το καστ, παρ’ ότι είναι πολυπληθές, είναι ισορροπημένο με την σκηνοθέτιδα να προσφέρει με αρκετή προσοχή την υποστήριξη της όσο μπορεί κρατώντας το ρυθμό. Μέσα από αυτή την πολυδαίδαλη και πολυπρόσωπη ιστορία η Χρίστινα Κάλας καταγράφει μια σειρά από κοινωνικά ζητήματα, που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο, σε ένα κατακερματισμένο τοπίο ακριβώς όπως τρέχει και η καθημερινή ζωή στον παρόντα (μεταμοντέρνο) χρόνο.