Περασμένες Ζωές

Δύο μικρά παιδιά ζουν τον πρώτο τους άγουρο έρωτα στην Κορέα, ο οποίος όμως βίαια διακόπτεται πριν καν ξεκινήσει, όταν το κορίτσι θα πρέπει να μεταναστεύσει με τους γονείς της στην Αμερική. 24 χρόνια μετά, και αφού έχει προηγηθεί κάποια σύντομη διαδικτυακή επαφή κάπου στη μέση, οι δυο τους θα συναντηθούν και πάλι από κοντά.

Μια φαινομενικά απλή, ρομαντική και συναισθηματικά βεβιασμένη ιστορία μετατρέπεται στα χέρια της κορεάτικης καταγωγής Σελίν Σονγκ σε ένα βαθυστόχαστο, λυρικό και διακριτικά σπαρακτικό ψιθύρισμα για τον έρωτα των βλεμμάτων, της αναμονής, τον πόνο της απώλειας και την μελαγχολία στη σκέψη μιας άλλης ζωής, μιας άλλης πραγματικότητας την οποία δεν μπορείς να βιώσεις.

Ή τουλάχιστον δεν μπορείς να βιώσεις σε αυτή τη ζωή. Γκρέτα Λι και Τέο Γιού (μαζί με την διόλου αμελητέα παρουσία του Τζον Μαγκάρο του «first cow») δίνουν τις ερμηνείες της ζωής τους σε μια ταινία υπέροχα αφοπλιστικής απλότητας η οποία γεννά τόσες προσδοκίες, αρνούμενη ταυτόχρονα να πέσει στις παγίδες της συναισθηματικής ευκολίας, του μελοδραματισμού ή της «φυσικής» (σύμφωνα πάντα με τα Χολιγουντιανά πρότυπα) εξέλιξης των πραγμάτων. Αντ’ αυτού προτείνει την αναμονή, την προσμονή, τη διακριτική μελαγχολία της χαμένης ευκαιρίας, αλλά και την κοσμική σύνδεση, την συμπαντική θαρρείς ένωση των ψυχών και όχι των σωμάτων.

Μια ένωση που προορίζεται να ταξιδεύει στο αχανές τίποτα του σήμερα, του χθες, του πάντοτε. Μια κατακλυσμιαία έκρηξη η οποία γίνεται τόσο μακριά, που μπορεί να έγινε χθες ή να την περιμένεις αύριο, αλλά της οποίας η λάμψη, η βοή και το ωστικό της κύμα σαρώνουν τον τόπο, το χρόνο, όλες τις διαστάσεις της πραγματικότητας και του ονείρου.

Κοιτώντας κατάματα όλα εκείνα τα γεγονότα, όλες εκείνες τις στιγμές και τις αποφάσεις που δίνουν με τον δικό τους αμφίσημο τρόπο απαντήσεις στο μεγάλο μυστήριο της ύπαρξης και καθορίζουν με τη σειρά τους την πορεία, την προσωπικότητα και τις σκέψεις μας, η Σελίν Σονγκ περιγράφει την ιστορία μιας συναισθηματικής σύνδεση που είναι αδύνατον να μην επηρεάσει όχι μόνο τους άμεσα συμμετέχοντες αλλά και όλους εκείνους τους μικρούς και μεγάλους πλανήτες που κινούνται σε τροχιά γύρω από τις ζωές τους. Άλλους τόσο σημαντικούς που γεννούν το δικό τους βαρυτικό πεδίο και άλλους μικρούς και αποξενωμένους, αλλά ποτέ ασήμαντους.

Ακροβατώντας διαρκώς σε ένα τεντωμένο σκοινί και ισορροπώντας θαρρείς ανάμεσα στον ρεαλισμό και την υπερβατικότητα, οι «περασμένες ζωές» καταφέρνουν (ή μάλλον καλύτερα κατορθώνουν) να κάνουν όλες αυτές τις ασαφείς σκέψεις ταινία, δίνοντας σώμα, διάσταση και ουσία σε μια αγάπη ικανή να γιορτάσει την αναγκαιότητά της μέσα από την συνειδητοποίηση της φθαρτότητας, της παρέμβασης της ίδιας της ζωής στις επιθυμίες και τα όνειρα. Της πραγματικότητας που δεν ακυρώνει αλλά μεταθέτει, αναβάλλει για λίγο το πεπρωμένο. Συγκλονίζοντας ακόμη και τις πέτρες με την (σχεδόν σε πραγματικό χρόνο) σεκάνς του αντίο, με την επιστροφή στην πραγματικότητα και το λυτρωτικό κλάμα γεμάτο ενοχές και συγγνώμες, δεν γίνεται να μην συνειδητοποιήσεις ότι το φιλμ της Σελίν Σονγκ αγγίζει την σπουδαιότητα της «ερωτικής επιθυμίας» του Wong Kar Wai, λάμποντας μέσα στα δακρυσμένα αλλά χαμογελαστά μάτια, τόσο των πρωταγωνιστών του, όσο και όλων εμάς.

4/5