Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1918 στην Ουψάλα, μεγάλωσε όμως στη Στοκχόλμη. Σαν σήμερα, 30 Ιουλίου του 2007 έφυγε από τη ζωή. 

Ήταν γιος Λουθηρανού συντηρητικού πάστορα, κοιμόταν μαζί με την φιλότεχνη μητέρα του μέχρι τα 4 και μισούσε την αδερφή του την οποία σχεδίαζαν να σκοτώσουν μαζί με τον αδερφό του όπως ο ίδιος είχε πει. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, γεμάτα ξύλο και τιμωρία. Έβρισκε καταφύγιο στις εικόνες και τους θεατρικούς ρόλους που επινοούσε.

Η ρήξη με το σπίτι ήρθε νωρίς όταν αντιτάχθηκε στη σωματική βία και η απόσταση με τον πατέρα του γεφυρώθηκε ξανά μόνο στην κηδεία της μητέρας του.

https://www.youtube.com/watch?v=JFQtlSvdWxQ

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Τμήμα Ιστορίας και Φιλολογίας του πανεπιστημίου της πόλης άρχισε να ασχολείται με τη σκηνοθεσία, πρώτα στο θέατρο και στη συνέχεια στον κινηματογράφο. Εργάστηκε στα σημαντικότερα θέατρα της Σουηδίας ανεβάζοντας έργα των Στρίντμπεργκ, Σαίξπηρ, Λουίτζι Πιραντέλο, Αλμπέρ Καμύ, Τένεσι Ουίλιαμς, Ζαν Ανούιγ, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Άντον Τσέχοφ, αλλά και δικά του. Παράλληλα σκηνοθέτησε μεγάλο αριθμό ταινιών με σενάρια που έγραψε ο ίδιος, με τις οποίες αναδείχτηκε διεθνώς ως ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του κινηματογράφου. Για πολλούς, ανάμεσα τους και ο Γούντι Άλεν, ο κορυφαίος όλων των εποχών.

Κύρια θέματα των ταινιών του είναι η αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, η αντιπαράθεση του ανθρώπου με τον εαυτό του και με τον Θεό και η αμφισβήτηση του τελευταίου, η ανάλυση των διαπροσωπικών σχέσεων και κυρίως των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων και η αναζήτηση του νοήματος της ζωής.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 και μετά εγκαταλείπει τη χρήση συμβολισμών και αλληγοριών που κυριαρχούσαν σε παλαιότερες ταινίες του (Η Έβδομη Σφραγίδα, Άγριες φράουλες, Η τριλογία της Σιωπής) και περνά σε περισσότερο λιτές σκηνοθεσίες, ερευνώντας κυρίως τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και την προσπάθεια του ανθρώπου να γνωρίσει του εαυτό του.

Η μεγάλη αγάπη της ζωής του υπήρξε η Λιβ Ούλμαν με την οποία διατήρησαν μια θυελλώδη σχέση. Κατηγορήθηκε για αποδοχή προς τα έργα και ημέρες του Χίτλερ. Ο ίδιος την απέδωσε στις έννοιες της συντηρητικής κοινωνίας που μεγάλωσε όπως η αμαρτία, εξομολόγηση, τιμωρία, συγχώρεση. Απάτησε δεκάδες φορές την Ούλμαν, είχε έντονες αυτοκτονικές τάσεις και μελετούσε εξονυχιστικά σύμπαντα κοντινά με το δικό του όπως του Στρίντμπεργκ και του Ταρκόφσκι.

Απαιτούσε από όλους τους συνεργάτες του αυτοπειθαρχία. Στις περιπέτειες της ζωής του και μια κατηγορία για τοκογλυφία το 1978 που τον στιγμάτισε.

Από το 1970 και μετά γύρισε τις ταινίες Η επαφή (1970), Κραυγές και ψίθυροι (1972), Πρόσωπο με πρόσωπο (1976), Το αβγό του φιδιού (1977), Φθινοπωρινή σονάτα (1978) και Οι μαριονέτες (1980).

Σε αντίθεση με άλλους μεγάλους σκηνοθέτες που τήρησαν αρνητική στάση απέναντι στην τηλεόραση, σκηνοθέτησε πολλές τηλεοπτικές διασκευές θεατρικών έργων, αλλά και σειρές ή ταινίες για την τηλεόραση που μεταφέρθηκαν και στον κινηματογράφο, συχνά σε συντομότερες εκδοχές, όπως Σκηνές από έναν γάμο (1973), Ο μαγεμένος αυλός (1974), το ντοκιμαντέρ Οι άνθρωποι του Φάρο (1979), το αυτοβιογραφικό Φάνι και Αλέξανδρος (1983), που απέσπασε πολλά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1984, και το Μετά την πρόβα (1984).

Μετά το γύρισμα της τελευταίας του ταινίας, συνέχισε να ασχολείται με τη σκηνοθεσία στο θέατρο και με τη συγγραφή σεναρίων, κάποια από τα οποία γυρίστηκαν ταινίες, όπως Οι καλύτερες προθέσεις (1991) του Μπιλ Άουγκουστ και Το παιδί της Κυριακής (1992) του γιου του Ντάνιελ Μπέργκμαν. Το 1987 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Η μαγική κάμερα και το 1990 μια συλλογή από σκέψεις του με τον τίτλο Εικόνες.

Για το συνολικό του έργο έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις, όπως το Μεγάλο Χρυσό Παράσημο της Σουηδικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών (1977), το Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (1987), το Ειδικό Βραβείο Φελίξ (1988) και το Βραβείο Ζόνινγκ του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης (1989). Επίσης, από το 1978 έχει θεσμοθετηθεί κινηματογραφικό βραβείο με το όνομά του από το Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.

Η εποποιία του Φάννυ και Αλέξανδρος θεωρείται από πολλούς η απόλυτη τοιχοποιία των ανθρώπινων σχέσεων και συμπεριφορών.

Φέτος παίχτηκε με αφορμή την επέτειο της γέννησης του ένα ντοκιμαντέρ «Bergman: A Year in a Life» που αποκαθηλώνει τον άνθρωπο Μπέργκμαν ως μισάνθρωπο, σεξομανή, αλλαζόνα.

Επιλεγμένη φιλμογραφία Saraband (2003)(TV) In The Presence of a Clown (1997) (Larmar och gör sig till)(TV) Δύο Μακάριοι (1986) (De Två Saliga) (TV) Karin’s Face (1986) (Karins ansikte) (TV) Φάνι και Αλέξανδρος (1982) (Fanny och Alexander) (βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, 1984) After Practise (1982) (Efter repetitionen) From the Life of the Marionettes (1980) (Aus dem Leben der Marionetten) Φθινοπωρινή σονάτα (1978) (Höstsonaten) The Serpent’s Egg (1977) (Das Schlangenei) Πρόσωπο με Πρόσωπο (1976) (Ansikte mot ansikte) (Υποψηφιότητα για όσκαρ σκηνοθεσίας) The Magic Flute (1975) (Trollflöjten), πρωτοπαρουσιάστηκε ως τηλεταινία στη σουηδική τηλεόραση, έγινε ταινία αργότερα Σκηνές από έναν γάμο (1973) (Scener ur ett äktenskap) Κραυγές και ψίθυροι (1973) (Viskningar och rop) (Υποψηφιότητα για όσκαρ σκηνοθεσίας) The Touch (1971) (Berοringen) The Passion of Anna (1969) (En passion) Hour of the Wolf (1968) (Vargtimmen) The Rite (1968) (Riten) (TV) Shame (1968) (Skammen) Περσόνα (1966) All These Women (1964) (För att inte tala om alla dessa kvinnor) Winter Light (1963) (Nattvardsgästerna) Η Σιωπή (1963) (Tystnaden) Μέσα από τον Σπασμένο Καθρέφτη (1961) (Sesom i en spegel) (Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας) Η Πηγή των Παρθένων (1960) (Jungfrukollan) (Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας) The Devil’s Eye (1960) (Djävulens öga) Brink of Life (1958) (Nära livet) The Magician (1958) (Ansiktet ) Άγριες Φράουλες (1957) (Smultronstället) Η Έβδομη Σφραγίδα (1957) (Det sjunde inseglet) Smiles of a Summer Night (1955) (Sommarnattens leende) Dreams (1955) (Kvinnodröm) A Lesson in Love (1954) (En lektion i kärlek) Καλοκαίρι με τη Μόνικα (1953) (Sommaren med Monika) Η νύχτα των σαλτιμπάγκων (1953) (Gycklarnas afton) Secrets of Women (1952) (Kvinnors väntan) Summerplay (1951) (Sommarlek) To Joy (1950) (Till glädje) This Can’t Happen Here (1950) (Sånt händer inte här) Thirst (1949) (Törst) Prison (1949) (Fängelse) Port of Call (1948) (Hamnstad) Music in Darkness (1948) (Musik i mörker) A Ship to India (1947) (Skepp till India land) It Rains on Our Love (1946) (Det regnar på vår kärlek) Crisis (1946) (Kris)