Τα "Μαγνητικά πεδία" επίσημα η ελληνική υποψηφιότητα για τα Όσκαρ

Η (δικαίως) πολυσυζητημένη ταινία «Μαγνητικά Πεδία» του σκηνοθέτη Γιώργου Γούση, επελέγη τελικά για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην 95η διοργάνωση βραβείων OSCAR με σκοπό τη διεκδίκηση του Βραβείου Διεθνούς Ταινίας Μεγάλου Μήκους. 

Το τρυφερό road story μιας γυναίκας και ενός άνδρα, που αποφασίζουν να περιπλανηθούν μαζί στη Κεφαλονιά σε αναζήτηση του κατάλληλου μέρους να θάψουν ένα μεταλλικό κουτί, συγκίνησε χιλιάδες θεατές, ενώ μοιάζει και η ιδανική επιλογή για να μας εκπροσωπήσει στον μεγαλύτερο κινηματογραφικό θεσμό βραβείων.

Την επίσημη υποψηφιότητα της Ελλάδας για το Βραβείο OSCAR Διεθνούς Ταινίας Μεγάλου Μήκους (γνωστό παλιότερα ως Βραβείο Ξενόγλωσσης Ταινίας), στο πλαίσιο της 95ης διοργάνωσης της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, επέλεξε επταμελής επιτροπή, η οποία συγκροτήθηκε αποκλειστικά για τον σκοπό αυτό.

H Επιτροπή συνήλθε σε συνεδρίαση και πρότεινε κατά πλειοψηφία τα «Μαγνητικά Πεδία», καθώς έκρινε ότι πρόκειται για μία ταινία που “μιλάει απευθείας στον θεατή, ενώ δύναται να σταθεί σε ένα διεθνές κοινό, από τη στιγμή που πραγματεύεται ένα θέμα οικουμενικό, αυτό της υπαρξιακής κρίσης” σύμφωνα με την αιτιολογία της επιλογής. 

Ο Υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, αρμόδιος για θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού, Νικόλας Γιατρομανωλάκης, έκανε αποδεκτή τη γνώμη της Επιτροπής και εξέδωσε τη σχετική απόφαση.

Το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού θα μεριμνήσει για την έγκαιρη ολοκλήρωση των διαδικασιών εκπροσώπησης της Ελλάδας στην 95η διοργάνωση των βραβείων OSCAR, σύμφωνα με τους κανονισμούς της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, αναφέρεται στην σχετική είδηση. 

Μία ταινία Road Movie στα Οσκαρ

Μετά την τυχαία συνάντησή τους φτάνοντας στην Κεφαλονιά, μια γυναίκα και ένας άνδρας αποφασίζουν να περιπλανηθούν μαζί στο νησί σε αναζήτηση του κατάλληλου μέρους να θάψουν ένα μεταλλικό κουτί. 

Ένα συγκινητικό και τρυφερό road movie με πιστό σύμμαχο το “μάχιμο” αμάξι της Έλενας, που η ίδια αποκαλεί “Ζωρζ, με μεγάλη καρδιά, και το εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο της Έλενας Τοπαλίδου και του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου

«Θέλω να πάψεις να γελάς, θέλω να κλαις/ και ντροπιασμένος στο εξής να ζήσεις/ και κάποια νύχτα ερωτική σου απ τις πολλές/ από τον κόσμο θέλω πια να σβήσεις»

Η μινιμαλιστική περιπλάνηση των δύο ηρώων δίνεται με απλότητα που εντυπωσιάζει, θυμίζοντας μας πως τα πιο όμορφα, είναι συνήθως τα πιο λιτά στη ζωή (και στον κινηματογράφο). Χωρίς να παίρνουμε πολλές πληροφορίες για το παρελθόν και τις ζωές της Έλενας και του Αντώνη αρκούμαστε στα λιτά στιγμιότυπα της κοινή τους διαδρομή, που μέσα από την τρυφερή ματιά του έμπειρου κομίστα και ταλαντούχου σκηνοθέτη Γιώργου Γούση, μεταμορφώνεται σε ένα εξαιρετικό road movie που μοιάζει με εμπειρία ζωής, τόσο για τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες του, όσο και για τους θεατές του.

«Έτσι όπως περπατούσα σ’ ένα δρόμο και κοιτάχτηκα στις βιτρίνες των καταστημάτων… είδα μια ‘θεία’… που ήμουν εγώ. Και δε μου άρεσε. Και είπα ‘δεν είσαι καλά εδώ, φύγε’… Εμένα, ρε παιδί μου, τον εαυτό μου… δεν τον αναγνώρισα. Ήτανε πολύ… Εντάξει, έχω πιεί και λίγο τώρα… Κι έφυγα! Πως είναι όταν βλέπεις τον εαυτό σου να καθρεφτίζεται κάπου και δεν τον καταλαβαίνεις; Και σου μοιάζει σαν να είναι κάποιος που δεν χωράει… εκεί!» : Αυτή η συγκλονιστική συνειδητοποίηση οδηγεί την ηρωίδα της ταινίας να πάρει την απόφαση να δραπετεύσει με ένα φέρι προς άγνωστο προορισμό.

Όμορφα κινηματογραφικά πλάνα που αναδεικνύουν τον μοναχικό αγώνα των ανθρώπων να υπάρξουν και να βρουν τη θέση τους σε ένα σύμπαν. Εκεί όπου οι νόμοι μοιάζουν προκαθορισμένοι και που πρέπει μέσα σε αυτό το σύμπαν να βρεις τρόπους. Να φτιάξεις τους δικούς σου νόμους, τα δικά σου πεδία ύπαρξης.

Η τυχαία συνάντησή της με έναν άγνωστο άνδρα οδηγεί τα βήματά της στην Κεφαλλονιά. Εκεί, είναι το αγαπημένο μέρος της θείας του άνδρα ο οποίος κουβαλά τα λείψανά της μέσα σε ένα μεταλλικό κουτί προκειμένου να ικανοποιήσει την τελευταία της επιθυμία. Σε αυτό το ταξίδι οι δυο πρωταγωνιστές θα ανοίξουν τις καρδιές τους ο ένας στον άλλο, θα εξομολογηθούν τις επιθυμίες, τους φόβους και τα αδιέξοδά τους και κυρίως θα αφεθούν σε μια τρέλα από εκείνες που η πραγματική ζωή απαγορεύει, κι ας την έχουμε όλοι ανάγκη κατά καιρούς

Η ταινία απέσπασε 6 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μεταξύ των οποίων τον Χρυσό Αλέξανδρο, και τώρα είναι υποψήφια για 7 Ίρις στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Το χαμηλό budget της, μας αποδεικνύει για μια ακόμη φορά, ότι η τέχνη τελικά δεν θέλει και πολλά για να μεγαλουργήσει. Αρκεί στο επίκεντρό της να βρίσκεται ο άνθρωπος. Ο ίδιος πουθ από μόνος του αποτελεί τεράστια πηγή πλούτου, έμπνευσης και δημιουργίας. Και όσοι ασχολούνται με την πραγματική τέχνη, αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και το εφαρμόζουν στα έργα τους. Κάπως έτσι όπως κάνει ο Γιώργος Γούσης σε αυτή την π΄ρωτη, μεγάλου μήκους, ταινία του.

Ποιος είναι ο Γιώργος Γούσης;

Ο Γιώργος Γούσης είναι ένας Έλληνας σκηνοθέτης και δημιουργός κόμικς που έχει γίνει γνωστός για τη μεταφορά του Ερωτόκριτου σε graphic novel καθώς και για το graphic novel Ληστές. Η ταινία μικρού μήκους του, Χειροπαλαιστής, κέρδισε το 2019 το βραβείο της 2ης καλύτερης ταινίας στο 25ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας και το βραβείο ΙΡΙΣ Καλύτερου μικρού μήκους ντοκιμαντέρ του 2020.

Τα Μαγνητικά Πεδία αποτελούν το κινηματογραφικό ντεμπούτο του δημιουργού και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ήταν τόσο καλό που έφυγε με 6 βραβεία στο 62^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ανάμεσα στα οποία ήταν ο Χρυσός Αλέξανδρος στο τμήμα Film Forward και το Βραβείο FIPRESCI.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Από το 2018 περίπου, έχει ξεκινήσει για μένα ένα προσωπικό ταξίδι εξωστρέφειας, το οποίο με οδηγεί επαγγελματικά να κάνω μια παύση από τη μοναχική δουλειά που έκανα ως τότε, αυτή του δημιουργού κόμικ, και να δοκιμάσω την πολυπρόσωπη και πιο περιπετειώδη δουλειά του σκηνοθέτη. Το 2019 κάνω την πρώτη μου μικρού μήκους, εθίζομαι στη δημιουργική διαδικασία της κατασκευής μιας ταινίας, διψάω για την επόμενη και ξαφνικά, παύση. Το 2020, όλα σταματάνε και εγώ ξαναβρίσκομαι στο τελευταίο μέρος που θα ήθελα να είμαι, στην εσωστρέφεια του σπιτιού μου. Και ενώ, έτσι κι αλλιώς, ήξερα πως στην Ελλάδα το να κάνεις ταινίες είναι από μόνο του κάθε φορά ένα μικρό θαύμα, η παύση που μας επέβαλε η διαχείριση της πανδημίας, το έκανε να φαντάζει άπιαστο όνειρο. Κάπου εκεί, έχω ήδη αρχίσει να απογοητεύομαι, όταν ξαφνικά, μέσα στην καραντίνα, έρχεται μια υποτροφία από το ARTWORKS του Ιδρύματος Νιάρχος, ανταμοιβή για το πρότερο καλλιτεχνικό μου έργο. Ένα δώρο δηλαδή, και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι θα ήθελα να κάνω δώρο στον εαυτό μου μια ταινία, ή ένα ταξίδι, ή ακόμα καλύτερα, μια ταινία-ταξίδι.

20 Δεκεμβρίου 2020. Ξεκινάμε από την Αθήνα οκτώ άνθρωποι -δυο ηθοποιοί και έξι άτομα συνεργείο, ένα παλιό αυτοκίνητο-ηθοποιός που αγόρασα, η σύνοψη μιας ιστορίας και μια miniDV κάμερα, με προορισμό την Κεφαλονιά. Σκοπός μας είναι να γυρίσουμε πίσω δεκαπέντε μέρες μετά, έχοντας ανακαλύψει μια ταινία, ένα road movie για δύο ανθρώπους που ταξιδεύουν μόνοι, συναντιούνται τυχαία και η ανάγκη τους για συντροφιά καθυστερεί την επιστροφή και τον αποχωρισμό τους. Δεκαπέντε μέρες μετά, εγώ και ο Γιώργος Κουτσαλιάρης, διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας, επιστρέφουμε με το ΚΤΕΛ στην Αθήνα κατάκοποι, αλλά ευτυχισμένοι που είχαμε μαζί μας ένα κουτί παπουτσιών γεμάτο mini κασέτες μαγνητοταινίας. Στο καπάκι του έγραφε “προσοχή, να μείνει μακριά από μαγνητικά πεδία”.

Τα Μαγνητικά Πεδία θα μείνουν στην ανάμνησή μου σαν ένα ταξίδι και μια ιστορία αγάπης μεταξύ των ανθρώπων που την φτιάξαμε. Το ερώτημα όμως είναι αν το συναίσθημα που νιώσαμε εμείς όσο την φτιάχναμε, πέρασε και στην ταινία. Την ταινία που ανακαλύψαμε κι εμείς στην Κεφαλονιά, την ταινία που μας επέτρεψαν και μας υπέδειξαν ο καιρός, οι αναποδιές, το ρίσκο, η επιμονή, η υπομονή, η απογοήτευση, η τύχη και η ατυχία μας να κάνουμε. Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και η Έλενα Τοπαλίδου, αυτοσχεδιάζοντας, κατέθεσαν την ψυχή και τη φαντασία τους κι εμείς προσπαθήσαμε να τα κινηματογραφήσουμε, όσο πιο απλά μπορούσαμε, σαν να ήμασταν απλώς εκεί και να τους βλέπουμε.

Γράφω αυτό το σημείωμα παριστάνοντας το σκηνοθέτη αυτής της ταινίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα ποιος ήταν αυτός, και αν υπάρχει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι χαίρομαι πολύ που ήμουν κι εγώ εκεί όταν γυριζόταν και την ευχαριστώ για τη συντροφιά που μου κράτησε μετά, όσο κράτησε.

ΥΓ. Παράδοξο εντελώς, αλλά τα Μαγνητικά Πεδία οφείλονται κατά πολύ στη βοήθεια της πανδημίας, στα κλειστά θέατρα και μαγαζιά, τη διάθεση για φυγή και τους άδειους δρόμους της Κεφαλονιάς από την απαγόρευση κυκλοφορίας, που χωρίς αυτά, πρακτικά δε θα μπορούσαμε ποτέ να την κάνουμε. Εύχομαι να μην την ξαναχρειαστούμε ποτέ.

*Ανεξάρτητα από την επιλογή (ή όχι) των “Μαγνητικών πεδίων” στις τελικές υποψηφιότητες των επόμενων Όσκαρ, γνωρίζουμε ήδη ότι η 95η Απονομή θα λάβει χώρα στις 12 Μαρτίου στο Dolby Theater και θα μεταδοθεί από το ABC σε πάνω από 200 περιοχές. Η ευχή μας είναι η ελληνική πρόταση να “μαγνητίσει” την Ακαδημία και να δούμε την ταινία στην μεγάλη τελετή!