Τα κορίτσια του ογδόντα

του Γιώργου Τούλα

Η ιδέα να γράψω δυο κουβέντες για κείνες μου ήρθε βλέποντας την ερμηνεία της Ανέζας Παπαδοπούλου στη Μικρά Αγγλία. Αψεγάδιαστη. Αν υπήρχαν ελληνικά όσκαρ θα το είχε στην τσέπη της. Η Ανέζα είναι ένα από τα διαμάντια της ελληνικής υποκριτικής. Όπου και όποτε την έχω δει στο θέατρο στο σινεμά και στην παλιά της εποχή στους Άγαμους Θύτες θαύμασα την προσαρμοστικότητα και τη δεινότητα της.

Ανήκει σε μια γενιά γυναικών ηθοποιών που γνωρίσαμε ως κορίτσια στα χρόνια του ογδόντα. Στην ίδια γενιά ανήκουν η Δήμητρα Χατούπη, η Θέμιδα Μπάζακα, η Γιώτα Φέστα, η Όλια Λαζαρίδου και άλλες.

Τις γνωρίσαμε στο λεγόμενο νέο ελληνικό κινηματογράφο που άνθισε μετά τη μεταπολίτευση, κυρίως στη δεύτερη και πιο αμήχανη φάση του. Σε ταινίες που αντιπροσώπευσαν τότε το καινούργιο και που σύντομα ξεχάστηκαν καθώς η πορεία των σκηνοθετών τους, η εποχή που ακολούθησε με τις πληθωριστικές αξίες της,  η επέλαση της βιντεοκασέτας και της ιδιωτικής τηλεόρασης, η έλλειψη συνέχειας μάς έκαναν να τις χάσουμε. Οι ίδιες παρέμεναν πιστές στις επάλξεις με τις όποιες δυσκολίες, έκαναν περάσματα από την τηλεόραση, παραστάσεις στο θέατρο, μεγάλωναν όμορφα. Σε μια χώρα που το σταρ σίστεμ πέθανε με το σινεμά του Φίνου και την αναχώρηση της Μελίνας, της Τζένης και της Αλίκης, εκείνες συνέχισαν ένα δρόμο μοναχικό.

Και σήμερα, ντάμες πια της εποχής μας, κατασταλαγμένες και ώριμες, επιστρέφουν που και που, ως μια γενιά πρωταγωνιστριών που αν ζούσαν στην Αμερική για παράδειγμα θα τους δινόταν δεκάδες ευκαιρίες να αποδείξουν με ρόλους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα τους πόσο αξίζουν. Εκείνα τα κορίτσια του ογδόντα, γυναίκες σήμερα στην καλύτερη στιγμή τους, κάθε φορά που τα συναντώ να παίζουν στο σινεμά, το σανίδι ή την τηλεόραση, χωρίς να έχουν κάνει εκπτώσεις τόσες δεκαετίες νιώθω μια απέραντη χαρά. Γιατί ο χρόνος τους χάρισε μια πρωτόγνωρη ομορφιά και λάμψη, που την προσφέρουν ως αντίδωρο στο θεατή. Παλιό και νέο.