Τάσος Μπουλμέτης: Φυσάει Νοτιάς και στην Αμερική

Ο Τάσος Μπουλμέτης, ο σκηνοθέτης της ταινίας, «Πολίτικη Κουζίνα», επιστρέφει μετά από ένα πολύ μεγάλο διάστημα αποχής, που κρίθηκε απαραίτητο για  αποστασιοποίηση, ηρεμία, δημιουργία και  προσμονή για το επόμενο βήμα και μας παρουσιάζει τη νέα του ταινία, «Νοτιάς». Περήφανος και πλήρης για τους συντελεστές  που πλαισιώνουν τη νέα του ταινία, επικεντρώνει σε ιστορικές περιόδους της χώρας που σπάνια συναντάμε σε ελληνικές ταινίες, όπως την δεκαετία του ’70. Αναδεικνύονται θέματα, όπως αυτό της απώλειας μέσα από τον πυρήνα της ελληνικής οικογένειας όπως τη βίωσε ο ίδιος αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Μια νοσταλγική ιστορία ενηλικίωσης ξυπνά μνήμες αλλά και ξεσηκώνει συναισθήματα. Ένας «Νοτιάς» φυσάει, ένα χάδι των δικών μας ανθρώπων, της οικογένειας, μας προειδοποιεί και μας σπρώχνει ελαφρά να πάμε παρακάτω.

«Ο «Νοτιάς» συναντάει το Βαρδάρη και ευελπιστεί να ζεστάνει τους θεατές της ταινίας που θα την παρακολουθήσουν αλλά και τους αναγνώστες της συνέντευξης.»

13 χρόνια αποχής. «Είχαν εσωστρέφεια. Μια στροφή σε πιο εσωτερικά θέματα, ένα δέος για το ποιο θα είναι το επόμενο, θεσμική κινηματογραφική δραστηριότητα με την Ακαδημία Ελληνικού Κινηματόγραφου και ένα σενάριο, αυτό για το «Νοτιά».»

Ονειροπόλα, νεανική ματιά. «Απαραίτητη. Να ξαναδούμε με τα μάτια της νιότης και το τότε και το τώρα. Τα νέα παιδιά που βλέπουν την ταινία τη θεωρούν εξαιρετικά επίκαιρη γιατί ανακαλύπτουν πολλά κοινά στοιχεία με την επικαιρότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι λέμε ότι κλείνει ο κύκλος της μεταπολίτευσης, όλα ξεκίνησαν τότε.»

Πυρήνας της οικογένειας. «Ο τρόπος με τον οποίο αναδεικνύω την οικογένεια και στην «Πολίτικη Κουζίνα» και στο «Νοτιά» χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που φαίνεται να είναι δομημένο μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια. Με το νέο γένος κινηματογράφου που προέκυψε και ονομάζεται, «αλλόκοτος  ελληνικός κινηματογράφος» υπάρχει και μια άλλη ματιά για την οικογένεια. Είναι τα βιώματα των νεότερων παιδιών για το πώς βλέπουν την οικογένεια και πώς αναδεικνύεται η ακτινογραφία της οικογένειας μέσα στην κρίση. Αυτή, σαφώς, δεν είναι η οικογένεια η οποία βίωσα εγώ και νομίζω ότι συνεχίζει και υφίσταται στην ελληνική κοινωνία. Η οικογένεια στην ταινία, που κουβαλάει τα δικά μου βιώματα, χωρίς να έχει καμία σχέση με την «Πολίτικη Κουζίνα» είναι η ελλαδίτικη συνέχειά της. Οι ήρωές μου στο «Νοτιά» δεν είναι Κωνσταντινοπολίτες. Ο μόνος Κωνσταντινοπολίτης είναι ο ρόλος του Θέμη Πάνου, του φωτογράφου στην ταινία.»

Βιωματικά στοιχεία στην εξέλιξη του σεναρίου. «Όταν είναι χρήσιμα και απαραίτητα και προκύπτει στη διαδικασία του σεναρίου, τότε φυσικά και εξελίσσουν μια ταινία γιατί αυτά τα βιωματικά στοιχεία είναι τα κλειδιά τα οποία δημιουργούν την επικοινωνία μεταξύ του κοινού και του δημιουργού. Το δικό μου βίωμα από τη στιγμή που γίνεται κοινό και αποδεκτό, είναι το κλειδί για να ανοίξει το μηχανισμό συγκίνησης. Είτε μέσω του αυτοσαρκασμού, είτε της συγκίνησης, είτε μέσω μια μελαγχολίας.»

Το θέμα της απώλειας. «Φοβόμαστε να χάσουμε και φοβόμαστε την ίδια την απώλεια. Το θέμα είναι πώς διαχειριζόμαστε αυτούς τους φόβους. Ο ήρωας της ταινίας εκπαιδεύεται πώς να διαχειριστεί την απώλεια αλλά είναι και μια αλληγορία σε συλλογικό επίπεδο για το πώς γίνεται η διαχείριση της απώλειας σε μια οικογένεια. Είναι ένα μάθημα διαχείρισης που λαμβάνει ο ήρωας από όλα τα μέλη της οικογένειας και το αξιοποιεί με τον δικό του τρόπο.»

Ελληνικός κινηματογράφος και δεκαετία του ’70. «Την δεκαετία του ’70 δεν την έχουμε αγγίξει πολύ οι Έλληνες δημιουργοί ειδικά στον κινηματογράφο. Δεν έχω ανατρέξει σε ταινίες  εκείνης της εποχής, μόνο ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος έκανε ταινίες αυτής της εποχής.»

Τίτλος, «Νοτιάς». «Ο «Νοτιάς» είναι ένας καιρός ο οποίος προειδοποιεί. Είναι ο μόνος καιρός ο οποίος νοηματοδοτεί στη ψυχή των Ελλήνων και των Νοτίων καταστάσεις προειδοποίησης ή απειλής. Συχνά ακούμε να λένε κάποιοι ηλικιωμένοι, «Ωχ, θα το γυρίσει σε νοτιά», «θα πονέσουν τα κόκκαλα ή οι μύες μου». Ο «Νοτιάς», είναι ένα σύμβολο των εσωτερικών πραγμάτων, ανακαλεί τραύματα, συνδέει συναισθηματικές καταστάσεις, απώλειες και επιθυμίες που δεν πραγματώθηκαν και το χρησιμοποιώ σαν σύμβολο στην ταινία τόσο για τους ήρωές μου όσο και για την κοινωνία την τότε και την τώρα. Ο «Νοτιάς» είναι το σύμβολο της απώλειας, το πώς συνδεόμαστε και κυρίως το πώς διαχειριζόμαστε την απώλεια είτε μέσω της μελαγχολίας είτε μέσω της φυγής είτε μέσω της μιας δράσης στην οποία πρέπει να καταφύγουμε για να ξεφύγουμε από το τραύμα και την ανοιχτή πληγή της απώλειας.»

Να κάνεις ταινία στην Ελλάδα. «Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου κυκλοφόρησε τις ταινίες που διαγωνίζονται στα φετινά βραβεία. Έχουμε 22 ταινίες μεγάλου μήκους, ένας μεγάλος αριθμός συμμετοχών και σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας και σε σχέση με την κρίση που βιώνουμε. Είναι δύσκολο να βρεις τα χρήματα, ωστόσο υπάρχει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και φυσικά οι ιδιωτικοί φορείς που στηρίζουν τις εκάστοτε προσπάθειες. Στο «Νοτιά» είχα την τύχη να έχω μια πολύ γενναιόδωρη συμμετοχή του οte tv και εξίσου γενναιόδωρες συμμετοχές από χορηγούς. Υπ’ αυτήν την έννοια, λοιπόν, γίνονται ταινίες και μπορούν να γίνουν ταινίες εφόσον αντανακλούν πραγματικές και ουσιαστικές συνθήκες της εποχής.»

Μουσική της ταινίας. «Μόνο η Ευανθία Ρεμπούτσικα μπορεί να στηρίξει για την ταινία, χωρίς καμία πρόθεση να υποτιμήσω άλλους σπουδαίους συνθέτες. Διατηρώ μια πολύ καλή δημιουργική σχέση με την Ευανθία και σ’ αυτήν την ταινία επιθυμούσα να έχω τη δική της παρουσία και με χαρά και γενναιοδωρία δέχτηκε και κείνη να συναντηθούμε και πάλι δημιουργικά. Μου έδωσε όμορφα μουσικά κομμάτια που είναι διαφορετικά από εκείνα της «Πολίτικης Κουζίνας», από την άλλη, όμως, πλευρά, κουβαλούν την υπογραφή και την αναγνωρισιμότητα της Ευανθίας. Την αγαπώ και την ευγνωμονώ.»

Συντελεστές. «Είχα την τύχη να βρω μαζί με τη συνεργάτιδά μου τη Σωτηρία Μαρίνη, πολύ ταλαντούχους ανθρώπους, νέους και πολλά υποσχόμενους. Ο Γιάννης Νιάρρος, ο Γιώργος Βουρδαμής, η Χαρά Μάτα Γιαννάτου, η Μελισσάνθη Μάχουτ, είναι παιδιά που θα διαπρέψουν και στο σινεμά και στο θέατρο.  Επαγγελματίες, καλά καταρτισμένοι, γνώστες του αντικειμένου τους, με εκπαιδευμένο κορμί, φωνή, ταλέντο και ψυχή. Ό, τι καλύτερο μπορεί να μου τύχει. Οι ηθοποιοί είναι για μένα το αποκούμπι μου. Και στην προηγούμενη ταινία μου είχα μια υπέροχη σχέση με τους ηθοποιούς, τον Ιεροκλή, τη Ρένια, τον συγχωρεμένο Τάσο Μπαντή. Όσοι δεν έχουν δει την ταινία, όταν τη δουν, να προσέξουν εκτός από τους νέους ηθοποιούς που ανέφερα, τη Μαρία Καλλιμάνη, το Θέμη Πάνου καθώς και τον Ταξιάρχη Χάνο. Να δουν μια εξαίρετη ερμηνεία του καλού μου φίλου, Γιάννη Αναστασάκη, πρόεδρο του ΚΘΒΕ, τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, που κάνει μια φιλική και τιμητική για μένα παρουσία. Και πολλούς άλλους, τον  Αργύρη Ξάφη, τον Ερρίκο Λίτση, τον Όμηρο Πουλάκη, τον Δημήτρη Ήμελλο,  τον πιτσιρικά Φοίβο Ταραμπίκο. Είμαι πλήρης από ηθοποιούς και καλές συνεργασίες.»

Συναίσθημα.«Εξαρτάται από την ηλικία. Τα νέα παιδιά αισθάνονται διαφορετικά από τους λίγο μεγαλύτερους. Η γενιά η δική μου που ήταν 20άρηδες την δεκαετία του ‘ 70, θα αισθανθούν διαφορετικά, αλλά θα νιώσουν υπέροχα συναισθήματα.»

Η Θεσσαλονίκη και η «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη που αγαπήθηκε στην πόλη.«Η «Πολίτικη Κουζίνα» αγαπήθηκε πάρα πολύ στη Θεσσαλονίκη. Ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε πει για τη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη, «όταν χάνουμε τη μητέρα μας, το πιο νόστιμο φαΐ πάμε και το βρίσκουμε στη θεία μας», εννοώντας την πόλη της Θεσσαλονίκης και απαντώντας μ’ αυτό το σχόλιο στην ερώτησή μου για το πώς του φάνηκε η «Πολίτικη Κουζίνα».»

Ο Νοτιάς του Τάσου Μπουλμέτη ξεκινάει ένα μεγάλο κινηματογραφικό και φεστιβαλικό ταξίδι στην Αμερικάνικη ήπειρο, με πρώτη στάση τη Νέα Υόρκη.

Η μεγάλη ελληνική παραγωγή, που έχει ως φόντο την ταραχώδη Ελλάδα του ’60, ‘70 και του ’80, ξεκινά την πορεία της την Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου, ανοίγοντας το New York City Greek Film Festival, με μια λαμπρή πρεμιέρα στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, στην οποία θα παρευρεθεί και ο Τάσος Μπουλμέτης.

Στις 6 Οκτωβρίου ο Νοτιάς θα εγκαινιάσει την Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, ενώ στις 16 Οκτωβρίου «ανοίγει» το 13^ο Ελληνικό Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, με τον Τάσο Μπουλμέτη επίσης παρόντα.

Παράλληλα, οργανώνεται σειρά προβολών της ταινίας σε έδρες Ελληνικών Σπουδών σε ποικίλα Πανεπιστήμια της Αμερικής, με πρώτη από αυτές μια προβολή στην Έδρα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Harvard.

————————————————————–

Ο Νοτιάς αφηγείται τη συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης του Σταύρου, ενός ρομαντικού νέου που ωριμάζει με εφόδια την ιστορία, τους μύθους, τις προσδοκίες και τα όνειρα μιας ολόκληρης χώρας. Πρωταγωνιστούν οι: Γιάννης Νιάρρος, Θέμης Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Ταξιάρχης Χάνος, Μελισσάνθη Μάχουτ, Xαρά Μάτα Γιαννάτου, ενώ εμφανίζεται η Ζωζώ Σαπουντζάκη σε ρόλο έκπληξη. Το εμπνευσμένο και ανθρωποκεντρικό σενάριο αναδεικνύεται μέσα από τις εξαιρετικές ερμηνείες, ενώ η φωτογραφία, η σκηνογραφία και τα κουστούμια αναβιώνουν με απόλυτη πειστικότητα την ατμόσφαιρα της ελληνικής κοινωνίας εκείνης της εποχής. Τη συναισθηματικά φορτισμένη και νοσταλγική ιστορία συνοδεύει μοναδικά η καταπληκτική μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα.