Τι να δείτε την Πέμπτη στο 56ο ΦΚΘ

Καλησπέρα κυρίες και κύριοι

Για ακόμη μία ημέρα το Φεστιβάλ συνεχίζεται. Για ακόμη μία ημέρα ο καιρός θυμίζει Μάιο αντί για Νοέμβριο. Βγείτε έξω, φωτοσυνθέστε και όταν αρχίσει να νυχτώνει κατά τις 18.00 εμείς είμαστε εδώ για να σας προτείνουμε ποιες ταινίες να απολαύσετε στο Ολύμπιον και στο Λιμάνι.

Καλό Φεστιβάλ!

«Silent» του Γιώργου Γκικαπέππα (στις 18.00 στο Ολύμπιον)

Ανάμεσα στα ομιλώντα ζώα μιας σύγχρονης αγέλης, ο κανόνας που κυριαρχεί είναι το θέατρο της συνομιλίας. Όταν ένα νεαρό ζώο χάνει τη φωνή του και κρύβεται στη φωλιά του, η ομιλούσα αγέλη δεν μπορεί να αποδεχτεί την ανικανότητά του και ακολουθεί τον βασικό κανόνα μονολογώντας μπροστά του. Καθώς όμως το νεαρό ζώο εξακολουθεί να μην τους μιλά, η αγέλη στέκει διχασμένη κι αναποφάσιστη εάν είναι πραγματικά άρρωστο ή αν τους λέει ψέματα. Κι ενώ το σιωπηλό ζώο προσπαθεί απομονωμένο να ξαναβρεί τη φωνή του, τα ομιλώντα ζώα το περικυκλώνουν ακόμα πιο πολύ και το πιο δύσπιστο απ’όλα επιτίθεται.

Σε μια εποχή όπου, όπως επισημαίνει και ο σκηνοθέτης μιλάμε περισσότερο από ποτέ χωρίς όμως να λέμε πολλά πράγματα, ο Γιώργος Γκικαπέππας συνθέτει ένα θρίλερ δωματίου, που περισσότερο απ’ όλα όμως είναι ένα πολιτικό και κοινωνικό κατηγορώ για την υποκρισία και την αναισθησία του σήμερα. Μπορεί, να γίναμε επιδερμικά και φαινομενικά πιο πολιτισμένοι και ανοικτοί, αλλά κατά τη γνώμη του δημιουργού δεν μάθαμε να επικοινωνούμε. Μάθαμε απλά όπως λέει και το «Fight Club» να περιμένουμε να τελειώσει ο άλλος για να μιλήσουμε. Και αυτή η άποψη σημειολογικά δίνεται τόσο επιτυχημένα μέσα από το εύρημα της σοπράνου που δεν μπορεί να τραγουδήσει.

«Τετάρτη 04.45» του Αλέξη Αλεξίου (στις 17.00 στην Τώνια Μαρκετάκη)

Ο Στέλιος Δημητρακόπουλος έχει 32 ώρες προτού χάσει τα πάντα. Από το τζαζ μπαρ που με πολύ κόπο διατηρεί σε λειτουργία εδώ και χρόνια, μέχρι την ίδια του την οικογένεια. Ο Ρουμάνος γκάνγκστερ που του έχει δανείσει χρήματα απαιτεί να εξοφληθεί το χρέος εδώ και τώρα. Ο μεσολαβητής και πρώην φίλος του Στέλιου τoν υποχρεώνει σε διάφορα παράνομα θελήματα. Η σύζυγος σκέφτεται σοβαρά να τον εγκαταλείψει κι ένας ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες, σηκώνει επιτέλους το ανάστημά του. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, ο χρόνος τρέχει, και το έλατο στο σπίτι του Στέλιου πρέπει να στολιστεί.

Μπορεί το εκκωφαντικό νέο-νουάρ του Αλέξη Αλεξίου να προβλήθηκε και πέρυσι στους κινηματογράφους, αλλά παρόλα αυτά είναι μία τελευταία ευκαιρία να απολαύσετε ένα πρωτοποριακό ελληνικό δημιούργημα πριν πάρει το δρόμο του προς το DVD. Με αφορμή το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης και επηρεασμένο από την αισθητική των φιλμ νουάρ του 1940, αλλά και από το νέο νουάρ «Killing them softly» ο Αλέξης Αλεξίου στήνει ένα ατμοσφαιρικό έργο με τη βοήθεια πάντα της εξαιρετικής φωτογραφίας του Χρήστου Καραμάνη και της ερμηνείας του Στέλιου Μάϊνα.

«Ο Δρόμος για Λα Πας» του Φρανσίσκο Βαρόνε (στις 18.00 στη Φρίντα Λιάππα)

Οι καλύτερες ταινίες δρόμου είναι αυτές στις οποίες, εκτός από τους ήρωες, οι θεατές κάνουν παράλληλα ένα δικό τους ταξίδι. O Δρόμος για το Λα Πας αφηγείται το ταξίδι ενός ηλικιωμένου μουσουλμάνου που ζητά από έναν «ερασιτέχνη ταξιτζή» να τον οδηγήσει με το παλιό Πεζό 505 του, από το Μπουένος Άιρες μέχρι τη Λα Πας, απ’ όπου φιλοδοξεί να ταξιδέψει ως την Μέκκα. Το φιλμ διανύει χιλιάδες μίλια στην οθόνη, και περίπου άλλα τόσα γράφει το συναισθηματικό κοντέρ μας βλέποντας αυτή την τρυφερή, βαθιά ανθρώπινη ιστορία.

Με εμφανείς επιρροές από το κινηματογραφικό σύμπαν του Alexander Payne, των αδερφών Cohen και από το «Θέλω και τη μαμά σου» ο Βαρόνε δημιουργεί ένα road movie που ακολουθεί την δική του πορεία στους σκληροτράχηλους δρόμους της Λατινικής Αμερικής, αλλά και της ίδιας της ζωής.  Αποφεύγοντας τις εύκολες λύσεις – κλισέ χωρίς να μας δίνει το happy end που επιζητούμε και έχουμε συνηθίσει, μας παραδίδει υποδόρια και με γλυκύτητα απλά μαθήματα ζωής.

«Η Ωραία Εποχή» της Κατρίν Κορσινί (στις 20.30 στη Φρίντα Λιάππα)

Βρισκόμαστε στο 1971. Η Ντελφίν, κόρη αγροτών, μετακομίζει στο Παρίσι για να απελευθερωθεί από τα δεσμά της οικογένειάς της και να ξανακερδίσει την οικονομική της ανεξαρτησία. Η Καρόλ είναι Παριζιάνα, ζει με τον Μανυέλ, κι είναι ενεργά αναμεμειγμένη με τις ζυμώσεις του φεμινιστικού κινήματος. Η συνάντησή τους θα φέρει τα πάνω κάτω στις ζωές τους.

Η Κατρίν Κορσινί πλάθει μία γλυκόπικρη ταινία για έναν απαγορευμένο έρωτα που αν και σε κάποια σημεία δανείζεται την ευκολία των αντίστοιχων χολλυγουντιανών ταινιών χάρης στη συναισθηματική του ορμή, χάρης στην πολύ όμορφη φωτογραφία του και χάρης κυρίως στη χημεία μεταξύ της Σεσίλ Ντε Φρανς και της πρωτοεμφανιζόμενης Ίζια Χίγκελιν καταφέρνει να παρασύρει το κοινό που θα την επιλέξει.

«Ευχαριστούμε για τις Βόμβες σας» της Μπάρμπαρα Έντερ (στις 20.00 στον Τζον Κασσαβέτης)

Η ταινία παρακολουθεί τρεις πολεμικούς ανταποκριτές στο χώρο εργασίας τους στις εμπόλεμες ζώνες, και δίνει μια εκ των ένδον ματιά στην καθημερινή τους ρουτίνα, μακριά από τις κάμερες και τις δορυφορικές κλήσεις – κάπου ανάμεσα στους συναγερμούς για τις βόμβες, τα πλυντήρια και τις θεραπείες με ανθοϊάματα Μπαχ.

«Όταν ατενίζεις την άβυσσο, η άβυσσος κοιτάζει πίσω σε σένα». Η Μπάρμπαρα Έντερ έχει ασχοληθεί αρκετά με το ντοκιμαντέρ και μάλιστα τη συγκεκριμένη ιστορία την ξεκίνησε αρχικά σαν ντοκιμαντέρ μετατρέποντας την σταδιακά σε ταινία μυθοπλασίας. Βασίζεται λοιπόν στην παραπάνω φράση του Νίτσε και αποτυπώνονει πως ο πόλεμος σταδιακά σε νεκρώνει από οποιοδήποτε συναίσθημα και πως μάλιστα η επαφή σου μαζί του μετά από ένα σημείο γίνεται χρησιμοθηρική για το καλύτερο πλάνο που θα εξυπηρετήσει στο μέγιστο την τηλεόραση και την προσωπική καριέρα του δημοσιογράφου.

«Ατίθασες» της Ντενίζ Γκαμζέ Έργκυβεν (στις 20.30 στον Σταύρο Τορνέ)

Το καλοκαίρι έχει μόλις αρχίσει. Σ’ ένα χωριό στη βόρεια Τουρκία, η Λαλέ και οι τέσσερεις αδελφές της γυρνούν από το σχολείο και παίζουν αθώα με τ’ αγόρια. Η υποτιθέμενη ανηθικότητα των παιχνιδιών τους προκαλεί ένα σκάνδαλο με αθέλητες συνέπειες. Το σπίτι της οικογένειας μετατρέπεται σιγά σιγά σε φυλακή, το σχολείο αντικαθίσταται με μαθήματα κατ’ οίκον με θέμα τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα, και ξεκινούν τα προξενιά. Οι πέντε αδελφές, σπρωγμένες από την ίδια επιθυμία για ελευθερία, επαναστατούν ενάντια στους περιορισμούς που τους επιβάλλονται.

Σε ένα τούρκικο χωριό 1000 χιλιόμετρα μακριά από την Κωνσταντινούπολη πέντε αδερφές βιώνουν σταδιακά την εφηβεία τους, την αφύπνιση της σεξουαλικότητας τους και τον έρωτα προς πείσμα των συντηρητικών τρόπων ζωής του σπιτιού τους. Όμως, για την κοινωνία στην οποία μεγαλώνουν η ζωή τους είναι ήδη προδιαγεγραμμένη και δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελευθερίας. Η Ντενίζ Γκαμζέ Έργκυβεν δημιουργεί ένα γλυκόπικρο δράμα φόρο τιμής στα πρώτα ξυπνήματα της εφηβικής ηλικίας, αλλά ταυτόχρονα και ένα έργο – καταδίκη στο απάνθρωπο πρόσωπο αυτού του κόσμου. Εντυπωσιακή είναι η σκιαγράφηση των 5 κοριτσιών που επιτυγχάνεται αφαιρετικά με λακωνικό τρόπο, αλλά και των υπόλοιπων μελών της οικογένειας που αιτιολογεί τη στάση τους χωρίς να τους δαιμονοποιεί. Οι «Ατίθασες» είναι μία από τις καλύτερες ταινίες του Φεστιβάλ που δεν πρέπει να χάσετε.