Το πιο δυνατό love story: Στα 85 τους, ερωτευμένοι στη Σύρο!

«Η Πετρίνα και ο Στάθης ήταν ερωτευμένοι από μικροί. Οι δρόμοι τους, όμως, χώρισαν και ο καθένας ακολούθησε τη δική του πορεία. Έφτιαξαν τις οικογένειές του και απέκτησαν παιδιά κι εγγόνια. Αρκετά χρόνια μετά, όταν πια είχαν μείνει μόνοι, συναντήθηκαν ξανά και παντρεύτηκαν για να γεράσουν μαζί. Σήμερα, 85 χρονών, ζουν σ’ ένα σπίτι στη Σύρο μαζί με τα καναρίνια τους». 

Ο Γιώργος Κυβερνήτης, επαγγελματίας φωτογράφος που ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ταξιδεύει σε λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει σε παγκόσμια πρεμιέρα την πρώτη του κινηματογραφική δουλειά με τίτλο «Τα Καναρίνια».

Ο 31χρονος δημιουργός, στο πρώτο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ του, μας μεταφέρει σε μια ιστορία αγάπης της διπλανής πόρτας, που φορτίζεται ακόμη περισσότερο συναισθηματικά χάρη στους δύο ηλικιωμένους του ήρωες.

Λίγο πριν παρουσιάσει την ταινία του στο 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (προβολή: Σάββατο 9 Μαρτίου, αίθουσα Παύλος Ζάννας, στις 17.30), ο Γιώργος Κυβερνήτης μιλά στην Parallaxi για το ξεχωριστό love story και την καλλιτεχνική ματιά του πάνω σε αυτό.

«Την κα. Πετρίνα και τον κ. Στάθη τους γνώρισα τυχαία, στη Σύρο, τον Νοέμβριο του ’17. Βρισκόμουν εκεί για κάποια γυρίσματα και βλέποντας τους από μακριά, πήγα και τους μίλησα. Αμέσως κατάλαβα πως πρόκειται για δύο ανθρώπους ερωτευμένους και γεμάτους ζωή. Μου πρότειναν να πάω το επόμενο πρωί στο σπίτι τους για καφέ. Εκεί, μου είπαν την ιστορία τους. Ήταν ερωτευμένοι από μικροί και ήταν ζευγάρι μέχρι τα 19, όπου ο κ. Στάθης αποφάσισε να φύγει στα καράβια. Δεν ξαναβρέθηκαν για 45 χρόνια. Απέκτησαν παιδιά και εγγόνια και έφτιαξαν τις οικογένειές τους. Όταν πια, μετά από χρόνια, έμειναν μόνοι, ο κ. Στάθης πήγε να την βρει. ”Άνοιξα την πόρτα, τον είδα και είπα από μέσα μου ‘ωχ, την πατήσαμε’”, μου είπε η κα. Πετρίνα. Συναντήθηκαν, έτσι, ξανά και παντρεύτηκαν για να γεράσουν μαζί. Σήμερα είναι 85 χρονών και ζουν σε ένα σπίτι στη Σύρο. Η ιστορία αυτή με ταρακούνησε. Σίγουρα συνάντησα κι εγώ κάτι από τον εαυτό μου, μέσα σε όλο αυτό. Όπως λέει η Εύα Στεφανή ”η εμπειρία μιας τέτοιας αποκάλυψης είναι αδύνατη χωρίς την ενδοσκόπηση”. Κάποιους μήνες αργότερα, πήγα ξανά και έμεινα μαζί τους».

«Η αλήθεια είναι πως η ιστορία αυτή θα μπορούσε να είναι μυθοπλασία ή, αλλιώς, μία ταινία μυθοπλασίας θα μπορούσε να εμπνευστεί από αυτή την ιστορία. Το μαγικό για εμένα στο ντοκιμαντέρ είναι αυτή η αδιαμεσολάβητη σχέση του με την πραγματικότητα και τη ζωή, όπως την ορίζει ο καθένας. Θεωρώ σημαντικό, να προσπαθώ να ανιχνεύω την ποίηση μέσα από ανθρώπους και ιστορίες της καθημερινότητας. Πιστεύω, πως αν πραγματικά ακούσεις έναν άνθρωπο, έχει μία ιστορία να σου πει. Ο Mark Twain έλεγε πως ”Δεν έχει ακόμα υπάρξει μια μη ενδιαφέρουσα ζωή. Αυτό είναι αδύνατον. Πίσω και από το πιο ανιαρό προσκήνιο, υπάρχει πάντα δράμα, κωμωδία και τραγωδία”. Σίγουρα, η έννοια της συντροφικότητας και του θανάτου με απασχολούν, αλλά τελικά αυτό που μένει, για εμένα, από την ιστορία αυτή, είναι μία ελπίδα».

«Από την πρώτη στιγμή που γνώρισα την κα. Πετρίνα και τον κ. Στάθη ένιωσα μία έντονη οικειότητα. Μου άνοιξαν το σπίτι τους και τελικά και την καρδιά τους. Σίγουρα η ζωή στην επαρχία κάνει τους ανθρώπους πιο ανοιχτούς και άμεσους, αλλά δε ξέρω αν ήταν μόνο αυτό. Στην αρχή γελούσαν και μου μιλούσαν συνεχώς, έχοντας μία τρομερή ανάγκη να μου πουν τα πάντα για τη ζωή τους. Όσο περνούσαν οι μέρες, συνήθιζαν την ύπαρξη μιας κάμερας ανάμεσα μας και στο τέλος, ένιωθαν πως δεν υπήρχα στο χώρο. Προσωπικά, δεν είχα καμία διάθεση να παρέμβω σε ό,τι συνέβαινε. Μοιράστηκα μία καθημερινότητα, που προϋπήρχε και συνέχισε να υπάρχει και αφότου έφυγα. Μιλήσαμε πολύ για τη ζωή τους και μοιραστήκαμε προβληματισμούς και σκέψεις, κυρίως εκτός κάμερας. Θεωρώ, πως η αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλο και η τρομερή δίψα για ζωή και έρωτα που εισέπραξα, δε χρειάζεται να δηλωθεί ευθέως. Όπως και στην ζωή, κάποια πράγματα μπορούν να φανούν από τον τρόπο που φροντίζει κάποιος τον κήπο του, από μία αγκαλιά ή από ένα αστείο».

«Ήταν πολλά εκείνα που δεν μπήκαν στο τελικό υλικό και ακόμα περισσότερα αυτά που δεν κινηματογραφήθηκαν καν. Περάσαμε μαζί δέκα ημέρες, επισκεφθήκαμε τα αδέρφια τους στο ‘χωριό’, κάναμε βόλτες, είδαμε πολύ τηλεόραση, πήγαμε στην παρέλαση, στο νεκροταφείο, και στο καφενείο. Τελικά, η δομή αφήγησης που αποφάσισα να έχει η ταινία ήταν σαν να βλέπουμε μία ημέρα του ζευγαριού, κάτι που με οδήγησε στο να κόψω αρκετά από τα παραπάνω. Μία στιγμή που ήταν πολύ έντονη για εμένα και που επέλεξα να μην βάλω, για παράδειγμα, είναι ένα απόγευμα στην κουζίνα τους, που είναι αγκαλιά και μου λένε πως έχουν υπογράψει ένα χαρτί πως θα πεθάνουν μαζί.

Πριν λίγο καιρό, πήγα στη Σύρο ξανά, για να τους δω και να τους δείξω και την ταινία. Αποφάσισα να μην πάρω μαζί μου την κάμερα. Όταν το είδαμε και το συζητήσαμε η κα. Πετρίνα με κοίταξε και μου είπε ”Αυτό τελικά, θα μείνει από εμάς, Γιώργη. Άμαν έχεις τέτοια, δε χάνεσαι από τη ζωή”. Φεύγοντας, μου δήλωσαν πως είμαι, πλέον, το 7ο εγγόνι τους».

«Μία από τις ιστορίες που μου διηγήθηκαν, ήταν και για όλα τα καναρίνια που είχαν κατά καιρούς. ”Είναι η παρέα μας! Κάποτε είχαμε 13 καναρίνια και δεν χωρούσαμε ούτε εμείς στο σπίτι!”, μου έλεγαν. Τα περιποιούνται καθημερινά, τα καθαρίζουν, τα ταΐζουν και τους μιλάνε συνεχώς. Κάθε πρωί τα βγάζουν έξω και κάθε βράδυ τα σκεπάζουν. Για εμένα, αυτή η μικρή τελετουργία κρύβει μέσα της κάτι μαγικό. Σήμερα, έχουν κρατήσει μόνο δύο. Τα καναρίνια έχουν έντονη την ανάγκη της συντροφικότητας και ενώ έχουν, πλέον, συνηθίσει να ζουν σε κλουβί, όταν είναι δύο, το μελωδικό και ελπιδοφόρο κελάηδισμά τους, γίνεται πιο ζωηρό».

*Τα Καναρίνια στο 21ο ΦΝΘ, Σάββατο 9 Μαρτίου, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, στις 17.30, Facebook Page Τα Καναρίνια, μουσική: Ορέστης Πετράκης, διάρκεια: 17 λεπτά

Δυο λόγια για τον Γιώργο Κυβερνήτη

Ο Γιώργος Κυβερνήτης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1988. Σπούδασε στο τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών [2012] και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές [MSc] στο τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, κατεύθυνση Πολιτισμός και Παραγωγή Ταινιών Ντοκιμαντέρ στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου [2019].

Εργάζεται ως επαγγελματίας Φωτογράφος, από το 2012. Σήμερα, ζει στην Αθήνα και δουλεύει ως Freelancer. Έχει συνεργαστεί με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα , την Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF , websites [ Info-war.gr, Flix.gr, Archpoints, Mashable.com] και εφημερίδες [Εφημερίδα των Συντακτών, Καθημερινή].

Το ντοκιμαντέρ ‘Τα Καναρίνια’ είναι η πρώτη του κινηματογραφική δουλειά.