Τρεις βραδιές θερινού σινεμά στο campus του ΑΠΘ!

Ένα φεστιβάλ με… μακάβριο μεν όνομα και θεματική, υπέροχες δε κινηματογραφικές προβολές θα περιμένει φοιτητές και μη στο αίθριο του Πολυτεχνείου του ΑΠΘ με ελεύθερη είσοδο!

Το φεστιβάλ ταινιών “Περί Θανάτου” θα μας περιμένει από τις 19 μέχρι και τις 21 Σεπτεμβρίου 2017 στο όμορφο αίθριο σε μια τελευταία ευκαιρία για θερινό σινεμά πριν την πλήρη έλευση του φθινοπώρου.

Σε περίπτωση βροχής όλες οι προβολές μεταφέρονται στην αίθουσα 301, στον τρίτο όροφο του τμήματος Αρχιτεκτονικής (1η πτέρυγα). Οι ώρες των προβολών θα τηρηθούν αυστηρά (το πολύ πολύ μισή ώρα καθυστέρηση). Η είσοδος φυσικά ελεύθερη για όλους και όλες, φοιτητές και μη.

Περάστε τρία βράδια γεμάτα εικόνες της έβδομης τέχνης κάτω από τον έναστρο ουρανό της πανεπιστημιούπολης!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

19.9.2017 20.30 Ferris Bueller’s day off (103′,1986, του J. Hughes) 22.30 The texas chainsaw massacre (83′, 1974, του Τ. Hooper)

20.9.2017 20.30 Say anything… (100′, 1989, του C. Crowe) 22.30 Night of the living dead (96′, 1968, του G.A. Romero)

21.9.2017 20.30 Volver (120′, 2006, του P. Almodóvar) 22.30 Occurrence at owl creek bridge (28′, 1962, του R. Enrico) + Le temps qui reste (81′, 2005, του F. Ozon)

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΑΙΝΙΩΝ

Θάνατος λοιπόν. Το θέμα σίγουρα δεν είναι και το πιο ευχάριστο που υπάρχει και η επιλογή των ταινιών σίγουρα δεν είναι και η πιο πετυχημένη. Αναγνωρίζοντας εκ των προτέρων αυτή τη διπλή αποτυχία σας καλούμε όλους και όλες, κάνοντας ένα διάλειμμα από την εξεταστική, να παρευρεθείτε στο αίθριο του Πολυτεχνείου και να απολαύσετε 6 μεγάλου+1 μικρού μήκους ταινίες, που έχουν να κάνουν άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο με το θέμα του θανάτου.

Ας ξεκινήσουμε με τις λιγότερο σχετικές:

Say anything… Cameron Crowe και Ferris Bueller’s day off του John Hughes

Το ντεμπούτο του Crowe και η τέταρτη (και καλύτερη για ‘μένα) ταινία του Hughes (που έχει προσωπική σχέση με το θάνατο από τον Αύγουστο του 2009) ανήκουν σε ένα αρκετά άνισο κινηματογραφικό είδος, τις teen movies ή αμερικάνικες κολεγιακές κωμωδίες. Ένα είδος που μέσα στα χρόνια έβγαλε τόσο μικρά διαμαντάκια όσο και μεγάλα εκτρώματα. Ευτυχώς και οι δύο αυτές ταινίες ανήκουν στην πρώτη κατηγορία.

Τόσο το Say anything όσο και το Ferris Bueler… χτίζουν την ιστορία τους γύρω από το βασικό πρωταγωνιστή τους, John Cusack και Matthew Broderick αντιστοιχα, και τον πλαισιώνουν με αρκετά ενδιαφέροντες μεστούς δεύτερους ρόλους. Με δύο καλογραμμένα σενάρια, από τους ίδιους τους σκηνοθέτες, αποφεύγουν τα περισσότερα κλισέ του είδους, οπότε μην περιμένετε να δείτε ορδές από cheerleaders, macho παίκτες του baseball ή του american football, losers-πλην όμως καλά παιδιά-που κερδίζουν το κορίτσι στο τέλος-ήρωες, καταπιεστικούς γονείς, ξέφρενα πάρτι (καλά, ίσως δείτε μερικά τέτοια) κτλ

Πρόκειται γενικά για εύθυμες ταινίες, γεμάτες ζωή, όσο πιο μακριά από το θάνατο γίνεται, ίσως και γι αυτό να επιλέχθηκαν, ώστε να κάνουν ακόμα μεγαλύτερη την αντίθεση με αυτό που ακολουθεί…

The Texas chainsaw massacre του Tobe Hooper και Night of the living dead του George A. Romero

Κλασικές πλέον ταινίες τρόμου, ζόμπι και πριόνια, παραγωγές χαμηλού μπάτζετ που είχαν και έχουν τεράστια επίδραση σε ό,τι- καλό ή κακό- ακολούθησε σε αυτό το κινηματογραφικό είδος. Ό,τι πρέπει για σχεδόν μεταμεσονύχτιες προβολές, ειδικά αν είσαι ένας ξέγνοιαστος φοιτητής ή φοιτήτρια που μόλις είδες μια αμερικάνικη κωμωδία σε ανοιχτό χώρο, με την πλάτη εκτεθειμένη, σε ένα άδειο πανεπιστήμιο. Πραγματικά, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα να φοβάσαι…

Εδώ ο θάνατος βρίσκεται παντού, όπως οφείλει να κάνει, οι νεκροί: ζωντανοί νεκροί και νεκροί νεκροί έχουν την τιμητική τους. Δυστυχώς από αυτό το καλοκαίρι ο Hooper και ο Romero πέρασαν οριστικά από την πλευρά των νεκρών· ορίστε λοιπόν ένας ακόμα λόγος που συμπεριλήφθηκαν στο αφιέρωμα μας.

Volver του Pedro Almodóvar

Σε τυπικό αλμοδοβαρικό τοπίο, η Ραιμούντα και η κόρη της Πώλα έρχονται αντιμέτωπες τόσο με τα μυστικά της οικογένειας τους όσο και με τον θάνατο. Οι γονείς της Ραιμούντα και της αδερφής της Σολέ έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια ενώ η γειτόνισσά τους έχει εξαφανιστεί. Όλα κυλούν σε ένα κλίμα πνευματο-λαγνείας μέχρι που η Πώλα σκοτώνει τον πατέρα της ο οποίος την παρενοχλεί σεξουαλικά. Η Ραιμούντα αποφασίζει να καλύψει τα ίχνη του εγκλήματος. Φόνος ή τυχαίο γεγονός; Η μοίρα όπως και η ιστορία κάνει κύκλους; Ο Αλμοδοβάρ βάζει όπως πάντα τα πάθη και το παρελθόν των ηρωιδων του να τις βασανίζουν μέχρι τελικής πτώσης.

Σε τόνο ελαφρύ δίνεται η μεγαλύτερη κορύφωση των ενδοοικογενειακών πλοκών, ενώ έντονο κόκκινο φόντο που παραπέμπει στο πάθος και στο αίμα, τα φαντάσματα του παρελθόντος και σκιές του παρόντος αναμειγνύονται σε ένα κωμικο-τραγικό σκηνικό, όπου όλοι προσπαθούν να ξεφύγουν απ’ όσα διαρκώς Επιστρέφουν.

Occurrence at owl creek bridge του Robert Enrico και Le temps qui reste του François Ozon

Τέλος, η μικρού μήκους-βραβευμένη με oscar-του Enrico και η 9η μεγάλου μηκους ταινία του σημαντικού εν ζωή γάλλου σκηνοθέτη (εδώ και σεναριογράφου) Ozon, με τον Μelvil Poupaud και τη Jeanne Moreau (η οποία επίσης πέθανε αυτόν τον Αύγουστο).

Και πάλι ταινίες που στο επίκεντρο τους έχουν έναν και μοναχικό εξαιτίας των περιστάσεων πρωταγωνιστή. Και οι δύο πραγματεύονται το θάνατο, έναν αρκετά άσχημο επικείμενο θάνατο για την ακρίβεια, και ίσως περισσότερο την πορεία προς το θάνατο, την προσπάθεια του ανθρώπου να αντιμετωπίσει αυτό το εντελώς προσωπικό και απολύτως αναπόφευκτο γεγονός. Οι δύο “ήρωες” οδεόυν προς το θάνατο (το αν θα φτάσουν εκεί στη διάρκεια της ταινίας δε θα το αποκαλύψουμε) για πολύ διαφορετικούς λόγους και αντιδρούν με πολύ διαφορετικό τρόπο. Είτε ποιητικά-ονειρικά, είτε ρεαλιστικά, ο θάνατος κι εδώ κυριαρχεί.

Παρόλο που το καλοκαίρι έφυγε, το νερό θα πρωταγωνιστήσει και στις δύο αυτές ταινίες και το τελευταίο πράγμα που θα δούμε πριν κλείσει κι αυτό το μίνι-φεστιβάλ, αφιέρωμα στο θάνατο, θα είναι η θάλασσα. Πράγμα καθόλου άσχημο!

*19-21 Σεπτεμβρίου 2017, αίθριο Πολυτεχνείου ΑΠΘ, Είσοδος ελεύθερη, Facebook event ΕΔΩ