Μια Γέφυρα Mουσικής έρχεται στην πόλη
Ο Αντώνης Ρουβέλας και ο Μιχάλης Παλαιολόγου μιλούν για τη συμμετοχή τους στη σειρά συναυλιών που διοργανώνεται τα τελευταία 8 χρόνια από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Συνεντεύξεις στην Αμαλία Ντίνη
Η σειρά συναυλιών «Μια Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού vol.8» που διοργανώνεται τα τελευταία 8 χρόνια από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση σε συνεργασία με το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, «μεταφέρεται» για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, με την συμβολή του Εργαστηρίου Σύγχρονης Μουσικής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.
Αφιερωμένη στον συνθέτη Maurice Ohana (1913-1992), η φετινή «Γέφυρα» ιχνηλατεί με τέσσερις συναυλίες τις προσωπικές και καλλιτεχνικές διαδρομές ενός, άγνωστου για πολλούς στην Ελλάδα, μουσικού δημιουργού.
Στις 18 Μαρτίου, στο αμφιθέατρο «Στέφανος Δραγούμης» του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού, θα γίνει μια παρουσίαση της συνεργασίας Στέγης – Παντείου και θα ακολουθήσει η δεύτερη συναυλία του αφιερώματος, «Σαλπάροντας για την Αμερική», σε συνεργασία με το Εργαστήριο Σύγχρονης Μουσικής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του ΑΠΘ.
Στη συναυλία θα εκτελεστεί για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό το έργο του Έλληνα συνθέτη Αντώνη Ρουβέλα «Viomata I (short version)» για σόλο όμποε από τον ομποϊστα Χρήστο Τσόγια-Ραζάκοβ. Ο Αντώνης Ρουβέλας , με επιρροές από τη σύγχρονη μουσική, τον αυτοσχεδιασμό, την ανατολίτικη μουσική, αλλά και την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Λακωνία, έχει λάβει πολυάριθμες υποτροφίες και διακρίσεις και έχει συνθέσει έργα για μουσικά σύνολα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Σήμερα πραγματοποιεί διδακτορικές σπουδές στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του ΑΠΘ υπό την επίβλεψη του καθηγητή Δημήτρη Παπαγεωργίου.
Με αφορμή τη συμμετοχή του στο μουσικό αφιέρωμα στον Μορίς Οανά συζητήσαμε μαζί του για τη συναυλία, το έργο του και τη διαδικασία της σύνθεσης.
Τι είναι για εσάς η σύνθεση, ποια η σημασία της; Ποιος ο ρόλος της στην ζωή και την καθημερινότητά σας;
Σύνθεση για μένα είναι η ασχολία – χόμπι και δουλειά μου – για την οποία έχω ξοδέψει μάλλον τις περισσότερες ώρες της ζωής μου από κάθε άλλη ως τώρα. Απαιτητική, αλλά εκπληρώνει το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικότητας μου. Γράφω περίπου 3 με 4 έργα το χρόνο, όπου το καθένα απαιτεί μέσο όρο 2 μήνες πολύ εντατικής δουλειάς. Σημαντική είναι η παύση μεταξύ των έργων για να ξαναβρίσκω την ισορροπία μου – «εργανάπαυση»! Αυτός είναι ο ρυθμός μου.
Πείτε μας λίγα πράγματα για το μουσικό κομμάτι σας, «Viomata I», που θα ερμηνευθεί στη συναυλία «Σαλπάροντας για την Αμερική». Τι σας ενέπνευσε και σας οδήγησε στη σύνθεση του και με ποιον τρόπο;
Το έργο λέγεται Viomata I και θα παρουσιαστεί η σύντομη εκδοχή του. Γράφτηκε το 2015 και είναι το πρώτο από τα έργα της σειράς σόλο έργων Viomata, στα οποία δανείζομαι στοιχεία οργανοπαιξίας παραδοσιακών ανατολίτικων οργάνων, τα οποία μεταφέρω φιλτραρισμένα σε δυτικά όργανα – στο συγκεκριμένο έργο δανείζομαι στοιχεία από τον παραδοσιακό ζουρνά. Την περίοδο που το έγραψα ένιωσα για πρώτη φορά ότι κατέκτησα βασική γνώση και κατανόηση της ανατολίτικης μουσικής την οποία μελετούσα ήδη από κάποια χρόνια νωρίτερα και θέλησα να διοχετεύσω την κατάκτηση αυτή στα έργα μου. Η επιλογή του όμποε/ζουρνά ως πρώτο έργο της σειράς ήταν καθαρά συμπτωματική, καθώς τότε έλαβα παραγγελία για έργο για σόλο όμποε. Η σειρά σόλο έργων Viomata συνεχίζεται και ως τώρα έχω γράψει 4 συνολικά σόλο έργα: Viomata I. για όμποε, ΙΙ. για φλογέρα, ΙΙΙ. για βιόλα και ΙV. για φωνή.
Ο τίτλος του έργου σας προσδίδει νοηματοδοτήσεις στη μουσική σύνθεση οι οποίες προδιαθέτουν τον ακροατή. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τη συσχέτιση του συγκεκριμένου μουσικού κομματιού σας με τον τίτλο του και πώς προκύπτει η διαδικασία της ονομασίας του εκάστοτε κομματιού;
Η διαδικασία της ονομασίας διαφέρει από έργο σε έργο. Άλλες φορές γνωρίζω τον τίτλο εξαρχής, άλλες φορές αναγκάζομαι να τον αποφασίσω τελευταία στιγμή όταν πρέπει να παραδώσω την παρτιτούρα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είχα αποφασίσει πριν ξεκινήσω τον τίτλο της σειράς. Ο τίτλος αναφέρεται στην οικειότητα του υλικού που δούλεψα, η οποία υπήρχε κατά βάση λόγω του τόπου που μεγάλωσα και των βιωμάτων που συνέλεξα με την άμεση και την έμμεση ακρόαση.
Όσον αφορά τη διαδικασία της σύνθεσης, πώς τη βιώσατε αυτή τη φορά; Ήρθατε αντιμέτωπος με κάποιες προκλήσεις; Αν ναι, θα θέλατε να μας μιλήσετε για αυτές;
Πάνε ήδη 8 χρονιά από τότε και η ανάμνηση δεν είναι πια τόσο ξεκάθαρη, ωστόσο αν θυμάμαι καλά ήταν από τα κομμάτια που με ταλαιπώρησαν λιγότερο απ’ ότι συμβαίνει συνήθως. Η διαδικασία σε όλα τα έργα της σειράς είναι κοινή: αρχικά συλλέγω και ακούω για αρκετό καιρό όση περισσότερη μουσική μπορώ να βρω από το παραδοσιακό όργανο που δανείζομαι υλικό, παιγμένο από βιρτουόζους αλλά και ερασιτέχνες εκτελεστές. Υστέρα καταγράφω και ταξινομώ τα στοιχεία που με ενδιαφέρει να περιεργαστώ, ενώ παράλληλα δημιουργώ σκίτσα της μακροδομής του έργου. Ύστερα ξεκινά η σύνθεση που στη συγκεκριμένη σειρά είναι μικροδομικά αρκετά συνειρμική – βάζω τον εαυτό μου στη θέση ενός εκτελεστή που αυτοσχεδιάζει θέτοντας στόχους για την εξέλιξη των μουσικών χειρονομιών. Οι προκλήσεις είναι πάντα πολλές: να δημιουργηθεί κάτι που θα κάνει τον εκτεθειμένο σόλο εκτελεστή να νιώσει άνετα με το υλικό του έργου, να είναι το έργο ενδιαφέρον για αυτόν και τον ακροατή, να μην ακούγονται τα δανεισμένα στοιχεία ως κλισέ και άλλα πολλά…
Τι επίδραση (σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες) επιδιώκετε να δημιουργήσει το κομμάτι σας στο κοινό της συναυλίας;
Καταρχήν, αν και το έργο έχει τις επιρροές που προαναφέραμε, νομίζω ότι ο ακροατής δε θα αντιληφθεί κάποια σχέση με την παραδοσιακή μουσική ή το ζουρνά αν δεν το γνωρίζει από πριν. Η ιδέα του έργου λοιπόν ήταν κατά βάση τεχνική και δεν είχε σκοπό να δημιουργήσει ακουστικούς δεσμούς με την επιρροή του. Από κει και πέρα, προσπαθώ γενικότερα τα έργα μου να κινούνται σε αφηρημένα πλαίσια όπου τα συναισθήματα ουδετεροποιούνται και ο ακροατής είναι πιο ελεύθερος να κάνει τις δικές του προσωπικές συνδέσεις. Στο συγκεκριμένο έργο θα παρατηρήσουμε μια έντονη και συνεχή ροή πληροφορίας, ενώ σε αρκετά σημεία ο χρόνος εφαρμόζεται κάπως «αντιτελετουργικά» στο μουσικό κείμενο. Προσπαθώ να δημιουργήσω έτσι μια αμεσότητα, αντίστοιχη της αμεσότητας του ζουρνά.
Πιστεύετε πως σήμερα δίνονται ευκαιρίες σε νέους συνθέτες να πειραματιστούν; Είναι ο πειραματισμός κάτι απαραίτητο για τη δημιουργική διαδικασία;
Χωρίς διανοητικό και τεχνικό πειραματισμό νομίζω πως δεν μπορούμε να μιλάμε για δημιουργική διαδικασία. Οι συνθήκες για κάθε συνθέτη του σήμερα διαφέρουν οπότε δεν μπορώ να απαντήσω γενικά εδώ. Ένας υγιής άνθρωπος σε υγιείς συνθήκες θα βρει ή θα δημιουργεί τις ευκαιρίες για να πειραματίζεται.
Πώς σας φαίνεται το ότι η συναυλία που θα γίνει στις 8 Μαρτίου στο Πάντειο θα μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη στις 18 Μαρτίου σε συνεργασία με το ΑΠΘ, στο οποίο έχετε πραγματοποιήσει μεγάλο μέρος των σπουδών σας, καθώς και το διδακτορικό σας; Πώς νιώθετε που θα συμμετέχετε σε αυτό;
Μετά τον πειραματισμό και τη δημιουργία, σειρά έχει η επαλήθευση, το βίωμα των ιδεών στο χώρο και τον τόπο για τον οποίο το έργο γράφτηκε αρχικά, αλλά και στη σύμπτωση των επανεκτελέσεων στη συνέχεια. Είναι μεγάλη στιγμή για το δημιουργό αυτή. Για το νέο δημιουργό είναι και το μεγαλύτερο μάθημα. Οπότε ναι, ανυπομονώ για την πρώτη εκτέλεση του έργου στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη όπου ξεκίνησα.
Πληροφορίες για την εκδήλωση
Αμφιθέατρο Στέφανος Δραγούμης, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Παρουσίαση του προγράμματος «Μια Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού vol. 8» | 19:00 Συναυλία «Σαλπάροντας για την Αμερική» | 20:30
Παρουσίαση: Λορέντα Ράμου, Φωτεινή Σαλμούκα Συναυλία: Xρήστος Τσόγιας – Ραζάκοβ, όμποε Κατερίνα Κωνσταντούρου, πιάνο
Πρόγραμμα συναυλίας
Thierry Pécou (γενν. 1965): “Perroquets d’Azur”, για σόλο όμποε** (1993)
André Jolivet (1905-1974): “Chant pour les piroguiers de l’Orénoque”, για όμποε και πιάνο** (1953)
Αντώνης Ρουβέλας (γενν. 1987): “Viomata I (short version)”, για σόλο όμποε** (2015)
Maurice Ohana: “Neumes”, για όμποε και πιάνο** (1965)
Edith Canat de Chizy (γενν. 1950): “Sailing”, για σόλο πιάνο** (2020)
Μιχάλης Παλαιολόγου (γενν. 1981): “Introspections”, για σόλο όμποε* (2023)
*Πρώτη εκτέλεση
** Πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα
Περισσότερα: https://www.onassis.org/el/whats-on/music-connects-the-onassis-stegi-and-the-panteion-university-vol-8
«Μια Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού vol.8»:
Το «Introspections» του συνθέτη Μιχάλη Παλαιολόγου, ένα ταξίδι διερεύνησης της ύπαρξής μας.
Με αφορμή λοιπόν αυτό το μουσικό γεγονός πραγματοποιήσαμε και μια συζήτηση με τον συνθέτη Μιχάλη Παλαιολόγου για το έργο του «Introspections» για σόλο όμποε που θα εκτελεστεί για πρώτη φορά από τον ομποϊστα Χρήστο Τσόγια-Ραζάκοβ.
Ο Μιχάλης Παλαιολόγου, που έχει βραβευτεί για τις συνθέσεις του για ταινίες, συναυλίες, θέατρο, παραστάσεις χορού και έχει διευθύνει μουσικά σύνολα σε σημαντικές αίθουσες του εξωτερικού και της Ελλάδας, σήμερα ολοκληρώνει τις Διδακτορικές Σπουδές του στις Σύγχρονες Ορχηστρικές Τεχνικές και Σύνθεση στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης υπό την επίβλεψη του καθηγητή Μιχάλη Λαπιδάκη. Μας μιλάει για το έργο του «Introspections», τη συμμετοχή του στη συναυλία και την εμπειρία της μουσικής σύνθεσης.
Τι είναι για εσάς η σύνθεση, ποια η σημασία της; Ποιος ο ρόλος της στην ζωή και την καθημερινότητά σας; Ποια πιστεύετε ότι είναι η θέση του συνθέτη – δημιουργού στην σύγχρονη κοινωνία;
Ο ρόλος του συνθέτη, καθώς και γενικότερα του δημιουργού, είναι να δώσει την ευκαιρία στον αποδέκτη της δημιουργίας του να βιώσει προσωπικά και μοναδικά μία εμπειρία, που αλλιώς δε θα είχε την ευκαιρία. Μέσω αυτής της εμπειρίας δημιουργείται μία γένεση ιδεών και απόψεων, που ωθούν τον άνθρωπο και την κοινωνία εξελικτικά. Για εμένα προσωπικά η επιρροή της σύνθεσης στη ζωή μου μεταβάλλεται συνεχώς, προσφέροντας νέες διόδους ολοκλήρωσης της ύπαρξής μου.
Πείτε μας λίγα πράγματα για το μουσικό κομμάτι σας «Introspections» που θα ερμηνευθεί στη συναυλία «Σαλπάροντας για την Αμερική». Τι σας ενέπνευσε και σας οδήγησε στη σύνθεσή του και με ποιον τρόπο;
Το έργο μου είναι σχετικό με το ταξίδι προς την διερεύνηση της ύπαρξής μας, όπως αυτή μεταβάλλεται στον χρόνο αλλά και σε σχέση με το περιβάλλον. Το εσωτερικό αλλά και εξωτερικό ταξίδι είναι κάτι που το οφείλουμε στον εαυτό μας και πρέπει να το αναζητούμε. Είναι η αναγνώριση πτυχών του εαυτού μας, είτε σε άλλους ανθρώπους και κουλτούρες γύρω μας είτε μέσα μας, που σε διαφορετική περίπτωση δε θα είχαν ποτέ αφυπνιστεί.
Ο τίτλος του έργου σας προσδίδει νοηματοδοτήσεις στη μουσική σύνθεση οι οποίες προδιαθέτουν τον ακροατή. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τη συσχέτιση του συγκεκριμένου μουσικού κομματιού σας με τον τίτλο του και πώς προκύπτει η διαδικασία της ονομασίας του εκάστοτε κομματιού;
Για το συγκεκριμένο έργο ο τίτλος ήταν εκεί από την αρχή της σύνθεσής του. Η κεντρική ιδέα του έργου καθώς και ο τίτλος του δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια των lockdown του κορονoϊού. Μία περίοδος που ανάγκασε αρκετούς από εμάς να βιώσουμε μία πρωτόγνωρη κοινωνική απομόνωση. Έτσι ήθελα να δημιουργήσω ένα έργο το οποίο μέσα από την απλότητα ενός μελωδικού υλικού να μεταβάλλεται συνεχώς με σκοπό την εύρεση μιας ιδανικής φόρμας ύπαρξης στη προκειμένη κατάσταση.
Όσον αφορά τη διαδικασία της σύνθεσης, πώς τη βιώσατε αυτή τη φορά; Ήρθατε αντιμέτωπος με κάποιες προκλήσεις; Αν ναι, θα θέλατε να μας μιλήσετε για αυτές;
Η σύνθεση ενός έργου για ένα όργανο, που είναι κατά κύριο λόγο μονοφωνικό, αν και έχει τη δυνατότητα μέσω συγκεκριμένων τεχνικών να παράγει παραπάνω από έναν φθόγγο ταυτόχρονα παρουσιάζει πάντοτε ιδιαίτερες προκλήσεις. Στην προκειμένη περίπτωση η διερεύνηση μικρών διαφοροποιήσεων στην υφή και το τονικό ύψος μου έδωσε την ευκαιρία να δημιουργήσω μία μεγαλύτερη φόρμα χωρίς να φύγω μακριά από το κύριο θέμα που ήθελα να αναπτύξω.
Τι επίδραση (σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες) επιδιώκετε να δημιουργήσει το κομμάτι σας στο κοινό της συναυλίας;
Η σύνθεσή μου θα ήθελα να δώσει τη δυνατότητα στον ακροατή να βρεθεί σε μία στιγμή κατά την οποία η σκέψη του κάνει μία στάση, δημιουργώντας ένα χώρο ο οποίος καλύπτεται αποκλειστικά από την ακουστική εμπειρία που προσφέρεται την κάθε συγκεκριμένη στιγμή.
Πιστεύετε πως σήμερα δίνονται ευκαιρίες σε νέους συνθέτες να πειραματιστούν; Είναι ο πειραματισμός κάτι απαραίτητο για τη δημιουργική διαδικασία;
Νομίζω ότι στις μέρες μας, περισσότερο από ποτέ, δίνεται η ευκαιρία στους συνθέτες να πειραματιστούν ουσιαστικά. Ίσως το σημαντικότερο είναι ότι σιγά σιγά παύουμε να απαιτούμε ως ακροατές τον πειραματισμό αλλά γινόμαστε περισσότερο ανοιχτοί στην εμπειρία, είτε αυτή είναι ριζωμένη στο παρελθόν είτε δημιουργεί το μέλλον. Έτσι ο πειραματισμός πλέον είναι περισσότερο ειλικρινής και κατά την άποψή μου πιο επιτυχημένος.
Πώς σας φαίνετεαι το ότι η συναυλία που θα γίνει στις 8 Μαρτίου στο Πάντειο θα μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη σε συνεργασία με το ΑΠΘ, στο οποίο έχετε πραγματοποιήσει μεγάλο μέρος των σπουδών σας, καθώς και το διδακτορικό σας; Πώς νιώθετε που θα συμμετέχετε σε αυτό;
Η Θεσσαλονίκη ήταν και είναι μία πόλη η οποία ζει έντονα και δημιουργεί κουλτούρα μέσω του πειραματισμού. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για εμένα να συμμετέχω σε ένα τέτοιο μουσικό γεγονός το οποίο συνάδει απόλυτα με αυτό το τρόπο έκφρασης.
Πόσο σημαντική θεωρείτε την οργάνωση τέτοιων δράσεων και εγχειρημάτων και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας τόσο για τους καλλιτέχνες όσο και για το κοινό;
Υπάρχει ένα δυναμικό κοινό που αναμένει τέτοιου είδους δράσεων, οι οποίες θα πρέπει να πραγματοποιούνται πιο συχνά ώστε να δημιουργήσουν ένα σταθερό περιβάλλον το οποίο θα μπορέσει στη συνέχεια να αναπτυχθεί. \
Πληροφορίες για την εκδήλωση
Αμφιθέατρο Στέφανος Δραγούμης, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Παρουσίαση του προγράμματος «Μια Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού vol. 8» | 19:00 Συναυλία «Σαλπάροντας για την Αμερική» | 20:30
Παρουσίαση: Λορέντα Ράμου, Φωτεινή Σαλμούκα Συναυλία: Xρήστος Τσόγιας – Ραζάκοβ, όμποε Κατερίνα Κωνσταντούρου, πιάνο
Πρόγραμμα συναυλίας
Thierry Pécou (γενν. 1965): “Perroquets d’Azur”, για σόλο όμποε** (1993)
André Jolivet (1905-1974): “Chant pour les piroguiers de l’Orénoque”, για όμποε και πιάνο** (1953)
Αντώνης Ρουβέλας (γενν. 1987): “Viomata I (short version)”, για σόλο όμποε** (2015)
Maurice Ohana: “Neumes”, για όμποε και πιάνο** (1965)
Edith Canat de Chizy (γενν. 1950): “Sailing”, για σόλο πιάνο** (2020)
Μιχάλης Παλαιολόγου (γενν. 1981): “Introspections”, για σόλο όμποε* (2023)
*Πρώτη εκτέλεση
** Πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα
*Η φοιτήτρια Αμαλία Ντίνη, της κατεύθυνσης «Πολιτισμός και Πολιτιστική Διαχείριση» του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου, επέλεξε την parallaxi.gr για τις συνεντεύξεις της με τoυς συνθέτες Αντώνη Ρουβέλα και Μιχάλη Παλαιολόγο, στο πλαίσιο της δράσης σε συνεργασία με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση: «Μια Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού».
Περισσότερα: https://www.onassis.org/el/whats-on/music-connects-the-onassis-stegi-and-the-panteion-university-vol-8
Η «Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού» πηγαίνει και στη Θεσσαλονίκη! | 18 Μαρτίου 2023, 19:00
Αμφιθέατρο «Στέφανος Δραγούμης» του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού
Μία «Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού», στήνεται για 8η χρονιά, στις 8 και 9 Μαρτίου, συνδέοντας τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Μία γέφυρα που υποστηρίζει με ουσιαστικό και γόνιμο τρόπο τους φοιτητές και τις φοιτήτριες της κατεύθυνσης «Πολιτισμός και Πολιτιστική Διαχείριση» του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου, παρέχοντάς τους την ευκαιρία να συνεργαστούν με τη Στέγη, να συναντήσουν τα τμήματα παραγωγής και επικοινωνίας, να αντλήσουν πολύτιμη εμπειρία και να επικοινωνήσουν με τους μουσικούς δημιουργούς της εποχής μας. Αφιερωμένη στον συνθέτη Maurice Ohana (1913-1992), η φετινή «Γέφυρα» ιχνηλατεί με τέσσερις συναυλίες τις προσωπικές και καλλιτεχνικές διαδρομές ενός, άγνωστου για πολλούς στην Ελλάδα, μουσικού δημιουργού. Για πρώτη φορά η «Γέφυρα Μουσικής» φτάνει μέχρι και τη Θεσσαλονίκη, όπου στις 18 Μαρτίου, στο αμφιθέατρο «Στέφανος Δραγούμης» του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού, θα γίνει μια παρουσίαση της συνεργασίας Στέγης – Παντείου και θα ακολουθήσει η δεύτερη συναυλία του αφιερώματος, σε συνεργασία με το Εργαστήριο Σύγχρονης Μουσικής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του ΑΠΘ.
Η εκδήλωση είναι ανοιχτή στο κοινό και απευθύνεται ιδιαίτερα σε φοιτητές/φοιτήτριες και διδάσκοντες/ουσες των Τμημάτων Μουσικών Σπουδών και Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
19:00 Μια αναδρομή στα 8 χρόνια της «Γέφυρας Μουσικής πάνω από τη Συγγρού» Λορέντα Ράμου
Μια γέφυρα μεταξύ της πανεπιστημιακής τάξης, της σύγχρονης μουσικής και της πολιτισμικής παραγωγής | Η μεθοδολογία του εργαστηρίου διαχείρισης πολιτιστικών εκδηλώσεων Φωτεινή Σαλμούκα
20:30 Συναυλία
Αφιέρωμα στον συνθέτη Maurice Ohana (1913-1992) “Σαλπάροντας για την Αμερική” με έργα για όμποε και πιάνο.
Τα έργα της συναυλίας μας καλούν σε ένα υπερατλαντικό ταξίδι. Ο Γάλλος συνθέτης λάτρευε τον απέραντο ωκεανό και εμπνεύστηκε από τους ήχους του. Στο “Neumes” (1965) για όμποε και πιάνο, αναγνωρίζουμε ήχους, άλλοτε σκοτεινούς άλλοτε ανάλαφρους, προσωπικούς αλλά ταυτόχρονα και οικουμενικούς. Η Edith Canat de Chizy, μαθήτρια του Οανά, με το “Sailing” (2021) για σόλο πιάνο, φέρνει στα αυτιά μας τον παφλασμό των κυμάτων, τις ριπές του ανέμου αλλά και την κόρνα ενός πλοίου. Ο André Jolivet με το “Chant pour les piroguiers de l’Orénoque” (1953) για όμποε και πιάνο μας μεταφέρει στη Βενεζουέλα, υπό τους ήχους του τραγουδιού ενός ντόπιου βαρκάρη. Στη Λατινική Αμερική παραμένουμε με το στο “Perroquets d’Azur” (1996) ένα έργο για σόλο όμποε του Thierry Pécou, που, ακολουθώντας τα βήματα του Οανά, αξιοποιεί τον ρυθμικό πυρήνα της αφροκουβανικής μουσικής. Τέλος, θα απολαύσουμε, έργα για σόλο όμποε δύο ταλαντούχων, νέων Ελλήνων συνθετών: τα “Βιώματα Ι” (2015) του Αντώνη Ρουβέλα (πρώτη ελληνική εκτέλεση) και το “Introspections” (2022) του Μιχάλη Παλαιολόγου (πρώτη παγκόσμια εκτέλεση), με τα οποία το ταξίδι γίνεται πλέον εσωτερικό και πολύ προσωπικό.
Xρήστος Τσόγιας – Ραζάκοβ, όμποε | Κατερίνα Κωνσταντούρου, πιάνο
Θα παρουσιασθούν τα έργα:
Thierry Pécou: Perroquets d’Azur για σόλο όμποε** (1993)
André Jolivet: Chant pour les piroguiers de l’Orénoque** για όμποε και πιάνο (1953)
Αντώνης Ρουβέλας: Βιώματα Ι για σόλο όμποε** (2015)
Maurice Ohana: Neumes για όμποε και πιάνο** (1965)
Edith Canat de Chizy: Sailing για σόλο πιάνο** (2020)
Μιχάλης Παλαιολόγου: Introspections για σόλο όμποε* (2022)
* Πρώτη εκτέλεση | ** Πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα
Η διοργάνωση γίνεται σε συνεργασία με το Εργαστήριο Σύγχρονης Μουσικής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών ΑΠΘ και με την χορηγεία και υποστήριξη του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού.
Χρήστος Τσόγιας-Ραζάκοφ
Ο Χρήστος Τσόγιας-Ραζάκοβ (γενν. 1993) σπούδασε όμποε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και αποφοίτησε με Master από το Βασιλικό Ωδείο της Χάγης ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση, ενώ διακρίθηκε σε διεθνείς και πανελλήνιους διαγωνισμούς. Έχει συμπράξει με τα σύνολα Dutch Ballet Orchestra Amsterdam, Dordrecht Chamber Orchestra, Amsterdam Festival Orchestra, the Promenade Orchestra και την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ. Είναι μέλος της Φιλαρμόνια Ορχήστρας Αθηνών και υποψήφιος διδάκτορας του Τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Κατερίνα Κωνσταντούρου
Με σπουδές στο Κονσερβατόριο της Ουτρέχτης δίπλα στον Martyn van den Hoek, η Κατερίνα Κωνσταντούρου έχει πλούσια σολιστική δραστηριότητα και συνεργασίες με μουσικά σύνολα (Utrechts Blazers Ensemble, Nieuw Ensemble κ.ά.), με συνθέτες (Frank Nuyts, Μιχάλης Παρασκάκης, Γιώργος Απέργης, Σταμάτης Πασόπουλος), αλλά και με σκηνοθέτες (Θωμάς Μοσχόπουλος, Νίκος Κορνήλιος). Τον Νοέμβριο του 2016 τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Είναι ιδρυτικό μέλος του συνόλου σύγχρονης μουσικής ΤΕΤΤΤΙΞ, καθώς και του τρίο ελεύθερου αυτοσχεδιασμού «Τα Φλούδια».
