14 τραγούδια για το έγκλημα στα Τέμπη

Στίχοι που ραγίζουν καρδιές, μελωδίες που ανατριχιάζουν, τραγούδια που έχουν γραφτεί για να εκφράσουν τον θρήνο, τον πόνο και την οργή για τις 57 αθώες ψυχές που χάθηκαν στο δυστύχημα των Τεμπών και για τους συγγενείς των θυμάτων, που ακόμα αναζητούν τη δικαίωση.

Καλλιτέχνες δημιουργήσαν τραγούδια για την τραγωδία που στοιχειώνει την ελληνική κοινωνία, όχι μόνο ως φόρο τιμής στα θύματα, αλλά και ως μία μορφή κοινωνικής αντίδρασης.

Άλλα από αυτά αναδεικνύουν την αγανάκτηση και το θυμό για την Ελλάδα 2.0, ενώ άλλα ηχούν στα αυτιά μας για να μας υπενθυμίσουν ότι ο καθένας από εμάς, θα μπορούσε να ανήκει στις ψυχές που άδικα χάθηκαν στο τρένο, στις 28 Φλεβάρη.

«Που είσαι τώρα φως μου» – Φοίβος Δεληβοριάς

Στη μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, αφιερωμένη στα 57 θύματα των Τεμπών, ακούσαμε για πρώτη φορά το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά, το οποίο αφιέρωσε στους γονείς των θυμάτων.

Το κοινό μετά το τέλος του συγκλονιστικού τραγουδιού, χειροκρότησε τον καλλιτέχνη, εκφράζοντας για άλλη μια φορά το μήνυμα για δικαιοσύνη.

Στίχοι, ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς

Στίχοι: 

Που είσαι τώρα φως μου Ήτανε γραμμένο Νά’μαι εδώ για πάντα Να σε περιμένω

Όσο κι αν κρατήσει Να μην το ξεχάσεις Όταν φτάσεις πάρε Πάρε όταν φτάσεις

Θα το γράψει ο τοίχος Θα το γράψει ο βράχος Πως δεν ήταν μόνο Ενός ανθρώπου λάθος

Θα το πει η σημύδα Θα το πει κι ο κέδρος Πως εδώ σκοτώνει Όπου βρει το κέρδος

Θα το πει η λεβάντα Θα το πει η μυρσίνη Πως κυλάει στα μάτια Η δικαιοσύνη

Μάτια του παιδιού μου Που δεν θα φιλήσω Δεν υπάρχει τρόπος πια Να σταματήσω

Μέχρι να’ρθει ο πήχυς Και το χαλινάρι Μέχρι να’ρθει η Νέμεσις Και να τους πάρει

Αν δεν βρω το τέρμα Δεν θα ησυχάσω Δεν θα σταματήσω Δεν θα ξαποστάσω

Δεν θα κάνω πίσω Και δεν θα ξεχάσω Θα σε πάρω εγώ Παιδάκι μου όταν φτάσω.

 «Θ’ αργήσω απόψε» – Κοινοί Θνητοί

Το κομμάτι που ακούγεται από άκρη σε άκρη, σε όλες τις μεγάλες συγκεντρώσεις και πορείες για το έγκλημα στα Τέμπη, έχει τίτλο «Θα αργήσω απόψε», από τους Κοινούς Θνητούς.

Το τραγούδι ήταν από τα πρώτα που ερμηνεύτηκαν στη μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο και έδωσε τον τόνο για την εμβληματική βραδιά.

Ερμηνεία: Κοινοί Θνητοί

Στίχοι: Αντώνιος Μεϊμάρης, Μανώλης Δημήτρης, Φωτιάς Βασίλης

Ξεχωρίζουν οι στίχοι του κομματιού:

Πες στους δικούς μου Ότι θ’ αργήσω απόψε Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς Το τελευταίο εισιτήριο κόψε Γι’αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί

Φεύγω να πάρω τρένο ίσα που προλαβαίνω Για μια καλύτερη ζωή σε μια άλλη χώρα Εδώ που ζω κι υπάρχω μετά βίας ανασαίνω και άμα πεθάνω θα μου πουν ήταν κακιά η ώρα Πάμε και όπου μας βγάλει πάμε κι ότι γίνει Βιάσου λιγάκι μην αργείς και τα εισιτήρια κόψε Δική μας η επιλογή δική μας και η ευθύνη Δεν έχει σημασία για αυτούς εάν χαθούμε απόψε

Σανίδωσε το γκάζι το αύριο μας προστάζει γλυκοχαράζει ο ουρανός και όμως δεν ξημερώνει Ακούω σφύριγμα στις ράγες μας κάτι μας τρομάζει σε λίγα δευτερόλεπτα μάλλον θα είμαστε σκόνη Θα έχουμε γίνει και εμείς θέμα σε μια οθόνη θα έχουμε γίνει αφορμή για έκτακτο δελτίο Που είναι ο γιος μου που είναι η κόρη μου δεν το σηκώνει Ταξίδευε με το Intercity 62

Σε αυτό το τρένο μπήκα αλλά ποτέ δεν βγήκα Φρόντισαν κάποιοι να μην φτάσω στον προορισμό μου Έγινα και εγώ του κράτους τους μια προίκα για να τιμούνε κάθε χρόνο δήθεν το χαμό μου Είπανε φταίει ο ένας είπανε φταίει ο άλλος αλλά ποτέ δεν μάθαμε ποιός φταίει πραγματικά Την πλήρωσε ο μικρός για να μην χρεωθεί ο μεγάλος και να την βγάλουν καθαρή πάλι τα αφεντικά

Κήρυξαν μέρες πένθους τα αρπακτικά του έθνους ψεύτικα δάκρυα βάλανε και εκφράσανε οδύνη Οι εκλογές τους αίσχους πρέπει να είναι δικές τους δεν έχουν ίχνος ανθρωπιάς καθόλου αυτά τα κτήνη

Είναι η στροφή στα Τέμπη που το λαό θεριεύει και τον γεμίζει με αδικία μίσος και οργή Είναι η στροφή στα Τέμπη φωνή ψυχών που εκπέμπει το έγκλημα τους μην αφήσουμε να ξεχαστεί

«Θα νικήσουμε» – Κοινοί Θνητοί

To hip hop συγκρότημα, με αφορμή τα δύο χρόνια από την τραγωδία των Τεμπών, κυκλοφόρησαν το νέο τους κομμάτι «Θα νικήσουμε», με τον στίχο «Δεν έχω οξυγόνο» να κυριαρχεί στο τραγούδι και υποστηρίζοντας τις απεργιακές συγκεντρώσεις.

Βασίλης: Μουσική Μητσοφού: Στίχοι,Ραπ Τάσος: Τρομπέτα Αντώνης: Μουσική Παραγωγή, Ενορχήστρωση,Μπάσο,Κιθάρα,Προγραμματισμός,Recordings,Μίξη,Master

Στίχοι:

Μέχρι η δικαίωση να ρθει εδώ θα μείνουμε Όλοι μαζί μια φωνή ένα θα γίνουμε Για αυτούς που φύγανε πρέπει να συνεχίσουμε

Πίσω μην κάνουμε στιγμή να μην λυγίσουμε Μέχρι η δικαίωση να ρθει δεν θα σωπάσουμε Δεν έχουμε εμείς τίποτα άλλο να χάσουμε

Για αυτούς που φύγανε πρέπει να συνεχίσουμε Και ένα σίγουρο στο τέλος θα νικήσουμε

Δεν έχω οξυγόνο μου το χουνε στερήσει Όλοι αυτοί μαζί με αυτούς που έχουνε ψηφίσει

Δεν έχω οξυγόνο ψάχνω να βρω μια λύση Σε κράτος δολοφόνο που κοιτάει να με αφανίσει

Δεν έχω οξυγόνο μα εσύ θες να με πείσεις Ότι όλα πάνε μια χαρά ας μην έχω απαιτήσεις

Δεν έχω οξυγόνο και περιμένω επίσης Τι γίνεται στον κόσμο να μάθω απ’ τις ειδήσεις

Δεν έχω οξυγόνο σε αυτή την κοινωνία Που κάνει πλούσιο γόνο τον κάθε εγκληματία

Δεν έχω οξυγόνο μα έχω αστυνομία Να με κερνάει δακρυγόνο σε κάθε πορεία

Δεν έχω οξυγόνο δύσκολα ανασαίνω

Και το παιδί μου περιμένω να έρθει με το τρένο Αλλά “θα αργήσει απόψε” όπως και κάθε βράδυ Μέχρι η δικαίωση να ρθει θα ζει με στο σκοτάδι

Μέχρι η δικαίωση να ρθει εδώ θα μείνουμε Όλοι μαζί μια φωνή ένα θα γίνουμε

Για αυτούς που φύγανε πρέπει να συνεχίσουμε Πίσω μην κάνουμε στιγμή να μην λυγίσουμε

Μέχρι η δικαίωση να ρθει δεν θα σωπάσουμε Δεν έχουμε εμείς τίποτα άλλο να χάσουμε Για αυτούς που φύγανε πρέπει να συνεχίσουμε

Και ένα σίγουρο στο τέλος θα νικήσουμε

Και ας μην νικήσουμε πότε θα πολεμάμε πάντα Το έχεις πει και εσύ αυτό Βασίλη Μάγγο μάγκα

Θα φέρουμε το φως μέσα στης σκοτεινιάς την πίσσα Ο Παύλος είναι ζωντανός κυρία Μάγδα Φύσσα

Όσος καιρός και να περάσει απ’ την μνήμη δεν φεύγει Αλέξης Γρηγορόπουλος παρών κάθε Δεκέμβρη

Ο Ζακ Κωστόπουλος εδώ ελεύθερος βαδίζει Τον καθωσπρεπισμό νοικοκυραίων αφανίζει

Τον βλέπω να έρχεται σιγά σιγά να ξεπροβάλει Ο Τεμπονέρας (Νίκος) αγκαλιά με Καλτεζά Μιχάλη

Έχουν μαζί και τον Ιάσονα (Λαλαούνης) δεν είναι μόνοι

Με ένα ποδήλατο ο Λουκμάν (Σαχζάτ) τον ρατσισμό σκοτώνει

Και με ένα εισιτήριο στην τελευταία στάση Ο Αντώνης ο Καρυώτης είναι εκεί με τον Θανάση (Καναούτης)

Φωνάζουν όλοι δυνατά κανένας τους δεν φεύγει Μέχρι η δικαίωση να ρθει για τους νεκρούς στα Τέμπη Μέχρι η δικαίωση να ρθει εδώ θα μείνουμε

«Κλαίω γιατί δεν έζησα» – Πάνος Κατσιμίχας & Γιάννης Νικολάου

Με στίχους που αποτυπώνουν την απώλεια και τον πόνο, η συνεργασία του Πάνου Κατσιμίχα και του Γιάννη Νικολάου ραγίζει καρδιές, στο τραγούδι με τίτλο «Κλαίω γιατί δεν έζησα».

Μουσική: Γιάννης Νικολάου Στίχοι: Αντώνης Πρέκας Ενορχήστρωση / Διεύθυνση παραγωγής: Γιάννης Νικολάου, Τάσος Ζαφειρίου Παραγωγή: Αντώνης Πρέκας

Στίχοι: 

Μέσα στου κόσμου τις φωτιές, γυρνάμε διχασμένοι Μοιραίοι κι ήρωας μικροί, γι’ αυτό λησμονημένοι

Πόνο τον πόνο μέτρησα, αλλά δεν βρήκα άκρη, Αξίζει αν πληρώνεται μία ζωή με δάκρυ;

Σκύψε πάνω από τα χείλη μου να δεις αν ανασαίνω κλαίω γιατί δεν έζησα, δεν κλαίω που πεθαίνω

Κι ύστερα σαν έφτασα στης απονιάς το τέρμα Είδα και πάλι να νικά ψυχούλα μου το ψέμα

Πόνο τον πόνο μέτρησα, αλλά δεν βρήκα άκρη, Αξίζει αν πληρώνεται μία ζωή με δάκρυ;

Σκύψε πάνω από τα χείλη μου να δεις αν ανασαίνω κλαίω γιατί δεν έζησα, δεν κλαίω που πεθαίνω

«Στου ουρανού τις ράγες» – Γιάννης Ζουγανέλης, Μιχαήλ Άνθης, Χριστόφορος Γερμενής, Ευδοκία Ράπτη

Όταν η απώλεια γίνεται τραγούδι, γινόμαστε συνταξιδιώτες «Στου ουρανού τις ράγες».

Έτσι έχουν περιγράψει το τραγούδι οι δημιουργοί του, σε ακόμα μία απόδοση του συναισθήματος της θλίψης για την τραγωδία των Τεμπών.

Μουσική- Στίχοι: Μιχαήλ Άνθης Ερμηνεία: Μιχαήλ Άνθης, Γιάννης Ζουγανέλης, Χριστόφορος Γερμενής και Ευδοκία Ράπτη Ενορχήστρωση, κιθάρες, προγραμματισμός: Χριστόφορος Γερμενής Duduk, ney: Αποστόλης Μαλλιάς Μίξη, Mastering: Αρης Μπίνης @ Vox Studios

Ξεχωρίζουν οι στίχοι:

«Παίρνω παιδί μου και δεν απαντάς

Στείλε ένα μήνυμα πως όλα είναι εντάξει

Να μου προσέχεις κι αν πεινάσεις να φας

Έχω στη τσάντα σου τυρόπιτα φυλάξει

Έλα Ιορδάνη, ο πατέρας σου καλεί

Βάιε, Σπύρο, Αναστασία Ιφιγένεια

Κοίτα πως κλείνει ετούτη η γιορτή

Κορμιά και σίδερα καυτά γίνανε ένα

Πως έγινε έτσι ο πόνος ξαφνικά

Και δεν χωράω στο μπλουζάκι που σου πήρα

Φοράω το τζιν σου, την κολόνια, τα γυαλιά

Μήπως και πάρω κάτι απ’ τη δική σου μοίρα

Κοιμήσου μάνα και μη σκέφτεσαι κακό

Είναι ελεγμένες οι γραμμές και θα αργήσω

Στου ουρανού της ράγες τώρα θα κυλώ

Συγγνώμη που δεν πρόλαβα να χαιρετήσω

Εδώ επάνω έχει σήματα πολλά

Έχει χαμόγελα και φώτα για τον δρόμο

Δεν έχει υπεύθυνους, τούνελ και κλείδια

Ούτε ο καθένας έχει το δικό του νόμο»

«Ζωή Χαμένη» – Ιουλία Καραπατάκη

Ένα τραγούδι – μοιρολόι κυκλοφόρησε η Ιουλία Καραπατάκη, με το κομμάτι «Ζωή Χαμένη». 

«Ένα μοιρολόι, ένας λυγμός, μια συγγνώμη, αυτά προλάβαμε, δυστυχώς το κακό δεν το ξορκίσαμε, αλλά πάντα θα είμαστε εδώ, να τιμούμε τη μνήμη σας», δήλωσε χαρακτηριστικά ο δημιουργός του, Ανδρέας Κατσιγιάννης.

Ερμηνεία: Ιουλία Καραπατάκη Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης Στίχοι: Κώστας Βαξεβάνης Εταιρεία Παραγωγής: Radcast Έπαιξαν και τραγούδησαν τα μέλη της Ορχήστρας Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Κυριάκος Γκουβέντας – βιολί Σωτήρης Μαργώνης – βιολί Σταύρος Κουσκουρίδας – Κλαρίνο Δήμος Βουγιούκας – Ακορντεόν Φίλιππος Ρέτσιος – Πιάνο Απόστολος Βαλαρούτσος – Κιθάρα Κώστας Γεδίκης – Λάφτα Γιάννης Κουκουνίτσας – Μαντολίνο Νίκος Σαμαράς – Τρομπέτα Κώστας Κωνσταντίνου – Κοντραμπάσο Κώστας Μερετάκης – Κρουστά Και ο Ανδρέας Κατσιγιάννης , Σαντούρι Ηχοληψία , μίξη , mastering : Νίκος Μέρμηγκας Στούντιο Noisy King Residence

Στίχοι: 

Ποιος μεγάλος πόνος διάλεξε ταξίδι κι έγινε η αγάπη ένα μαύρο φίδι στο σταθμό του τρένου κάποιος περιμένει επιβάτης μόνος σε ζωή χαμένη

Μέσα στο βαγόνι άγουρη εφηβεία με έρωτες και γέλια σε δημοπρασία πριν να μεγαλώσει, δίχως να γεράσει διάλεξε μονάχα για να προσπεράσει

Σβήσανε οι φλόγες, σβήσανε τα φώτα τίποτα δεν είναι όπως ήταν πρώτα στέγνωσαν τα μάτια, χάθηκαν οι λέξεις μα εισιτήριο θα πρέπει να διαλέξεις

Ψάχνω ένα δρόμο, άλλη ιστορία Να μην έχει τρένο με τρελή πορεία Να φωνάζει η μάνα Στείλε όταν φτάσεις Να περνούν τοπία, πόλεις και αποστάσεις

Δεν υπάρχουν φρένα για να σταματήσει το άτιμο το κέρδος και το αλισβερίσι βάλαμε το μέλλον στην υπερταχεία τίποτα δεν ήταν μοίρα και ατυχία

Δεν υπάρχει αθώος του αίματος Να κοιτάει καθρέφτη του ψέματος δεν υπάρχει αθώος, αθώος στ΄ αλήθεια που να αγαπά με τη σιωπή και τη συνήθεια

 «Ίσως τα πιο όμορφα χαθήκανε μ’ εσάς» – B.D.FOXMOOR

Σε ένα ραπ κομμάτι, στο «Ίσως τα πιο όμορφα χαθήκανε μ’ εσάς», ο Μιχάλης Μυτακίδης των Active Member, ή αλλιώς B.D.Foxmoor, έγραψε όσα αισθανόμαστε ως κοινωνία, για το έγκλημα των Τεμπών.

Παραγωγή, παρουσίαση, στίχοι: B.D.Foxmoor Πλήκτρα & ηχοληψία: Δημήτρης Μπέλλος Studio: Decibel

Ξεχωρίζουν οι στίχοι:

Εδώ απ’ τα μέρη που μας τύλιξε η ντροπή κι από το πέρασμα της σιωπηλής σκιάς, απ’ τα όνειρα μας όσα δεν είχανε κλαπεί ίσως τα πιο όμορφα χαθήκανε με σας.

Μέρα στερνή του Φλεβάρη, μ’ όλα τ’ άστρα στη γωνιά τους κι ο ματωμένος Φυτευτής μπήκε σε ράγες συνοδεία. Ουρλιάζουν οι ψυχές απ’ τη μονιά τους κι οι ζωντανοί στην πιο οργισμένη θρηνωδία. Δε τύλιξε η δροσιά η αυγινή ανθούς καμπίσιους, κείνη τη νύχτα σφραγίστηκε η πολύπαθη γενιά μου. Νιάτα γλυκά θυσιασμένα απ’ τους περίσσιους κι ούτε που φτάνουν οι συγνώμες μας, παιδιά μου. Τι κι αν τον άνθρωπο μέσα μας προδώσανε οι λυγμοί μας; Απ’ το σταυρό που κουβαλάμε τώρα πιο βαριά η μνήμη. Δοκιμάστηκε απ’ το διάολο όσο πάει η αντοχή μας. Χρωστάμε να βγούμε σε κάθε στενορύμι. Όλα έχουν όρια. Όσοι χάθηκαν μας κάνουνε σινιάλο. Θες κάτι άλλο συνένοχε λαέ θεληματάρη; Ναι, εγώ είμαι ο βλάσφημος που χρόνια λες ότι υπερβάλω. Μόνο που εγώ στα 23 μου, τον είδα τον βαρκάρη κι ακόμα πληρώνω που πίσω μ’ άφησε. Βλέπω στα μάτια σας δάκρυα όλα τ’ αλάλητα παράπονα και κάθε αγιαστικό που η ζωή σας χάρισε τώρα μαγάρισε τη δίψα σας για τ’ άφθονα. Τώρα ο θάνατος μας κάνει τη ζωή ανηφοριά και θα ‘ναι η έσχατη ντροπή αν σβήσει τούτο το κερί. Εδώ που φτασαμε λοιπόν δε σηκώνει ανημποριά. Δε θα δεχτούμε παιδιά μου ότι σας θάψανε οι καιροί.

«Στα Τέμπη» – Αλέξανδρος Ράπτης

Πρωταγωνιστής στο τραγούδι του Αλέξανδρου Ράπτη, το οποίο είναι αφιερωμένο στα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών, είναι ο γεροπλάτανος από την “Κοιλάδα των Τεμπών” του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Οι στίχοι του ανατριχιάζουν:

Ωχ και αμάν, ρε γεροπλάτανε μόνο για μια φορά

Άσε το τρε- άσε το τρένο που περνά

Ωχ και αμάν, πιάσε το τρε- πιάσε το τρένο από το αυτί

Μη ξημερώ- μη ξημερώσει η μέρα αυτή

Κόψε τις ρίζες σου και έλα στη Σαλονίκη και με το φύλλωμά σου αγκάλιασε τη φρίκη

Τους τάφους να σκεπάσεις με κλαδιά, ωχ και αμάν

Απ’ άκρη σ’ άκρη άσε τη ρίζα σου να βγει, να μετατρέψεις το σκοτάδι σε οργή

Και εκεί στα Τέμπη άιντε φύτρωσε ξανά, ωx και αμάν

Μη γίνεις φόβος για τους μηχανοδηγούς, φόβος να γίνεις για ιδιώτες και αστούς

Και άσ’τα πλατάνια να φωνάξουν δυνατά, έγκλημα

Ωχ και αμάν, ρε γεροπλάτανε γίνε άνθρωπος ξανά Να μάς θυμί- να μάς θυμίζεις το έγκλημα

«Ελλάδα 2.0» – Léona

Για την Ελλάδα 2.0, τραγουδά η Leona στο κομμάτι που ακούγεται στο Tik Tok τους τελευταίους μήνες, αφιερωμένο στα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών.

Στίχοι: 

Ελλάδα 2.0 Δεν υπήρχε τίποτα ύποπτο Μάρθη σ’αγαπώ Ξυλόλιο εύφλεκτο υλικό 41% 57 717 Ανθρώπινο λάθος Το σύστημα ελέγχου δεν το χάνε φτιαξει 23 χρόνια μετά Δεν λειτουργεί τίποτα Είμαστε στο μάνιουαλ Η δικαιοσύνη της είπε «Συμβαίνουν αυτά, τι να κάνουμε πια;» Να κοιτάξει μπροστά Να πάει εκκλησία Η θυσία είναι θυσία Θυσιάσου τότε εσύ Ζήσε με το «πάμε κι όπου βγει» Γιατί θα μπορούσα να μουν εγώ Γιατί θα μπορούσες να σουν εσύ Κι αν ξαναπήρες το τρένο ντροπή Κι αν τους ξαναψήφισες να σου κοπεί Δεν μπορώ να αναπνεύσω έχω ελάχιστο οξυγόνο Κι αν ήταν παιδί σου δεν θα χες τα μούτρα να πεις πως δεν ήτανε Ήτανε φόνος, ήτανε φόνος Μπάζωσε όλη τη χώρα και κρύψε τα χνάρια σου σαν δολοφόνος Ήτανε φόνος, το ξέρεις πως ήτανε φόνος Τα σκας στα κανάλια να σκάσουν Μα ο κόσμος το φώναξε έξω στο δρόμο Ήτανε φόνος, πες πως ήτανε φόνος Την πρώτη σου μερα ισόβια μέσα θα έρθει η δικαίωση μόνο Ήτανε φόνος, πες το πως ήτανε φόνος Και τότε οι ψυχές ζωντανών και νεκρών θα χουν ένα λιγότερο πόνο

«Μάνα φεύγω» – Μάριος Γαρεφαλάκης

Ο 19χρονος Μάριος Γαρεφαλάκης από την Κρήτη, στο τραγούδι του «Μάνα φεύγω» συνδυάζει στίχους που αναφέρονται στην απώλεια και τη θλίψη των γονιών, συγγενών και φίλων, που έχασαν κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο το βράδυ της 28 Φλεβάρη.

Στίχοι: Γιωργος Γαρεφαλακης Μουσικη-Ηχοληψια: Νικος Παπαστεργιου

Στίχοι: 

Ενα τρενο η ζωη μας δυο βαγονια ενας σταθμος… Μια Ελλαδα που σπαραζει κι ο Σταματης μοναχος…

Φευγω μανα δεν θα αργησω παω βολτα στο σταθμο Μολις φτασεις να με παρεις μην σε σκεφτομαι κι εγω…

Εισητηριο στην τσεπη και στους ωμους το μπουφαν Παμε βολτα με το τρενο να γελασουμε παιδια…

Χιλια ματια καρφωμενα σε ενα ονειρο τρελο Το βαγωνι φορτωμενο κι ο θεος εχει ρεπο…

Μια σιγη που σε τρομαζει πριν να γινει το κακο… Μολις φτασουμε στα τεμπη μανα θα σε παρω εγω…

Ενα μυνημα που φευγει παραληπτης η μαμα Στειλε τον μπαμπα να ερθει κανει κρυο παγωνια

Δεν σε βλεπω μα σε νιωθω και σ’ ακουω που με κλαις Μην ανυσηχεις μανουλα παμε ολοι διακοπες…

Μια φωτια που σε τρομαζει μα το κρυο σε τρυπα Ποσος θανατος τρυγυρω ποση μαυρη μοναξια

Δυο βαγωνια η ζωη μας και μια ανοιξη βουβη Κι ενας δρομος στοιχιωμενος απο καθε μια ψυχη…

Ποσα ονειρα χαμενα ποσες παιδικες ψυχες Κι ενα τρενο που χορευει μεθυσμενο στις γραμμες

Ολα γυρω μας παγώσαν κι η χαρα μας δανεική Μανα δεν θα ‘ρθω αποψε εχει κινηση πολυ…

Μην με κλαψεις μην πονεσεις πεσε να αποκοιμηθεις Οταν φτασω θα σε παρω μανα μην ανησυχεις…

Μανα ηρεμησε…ειμαι καλα κι εχει πολυ φως…

«Θα στείλω όταν φτάσω» – Μαριάννα Τουµασάτου

Ένα τραγούδι – ταξίδι στις ψυχές , στη δικαίωση που αναζητούν, στον πόνο, στη ζωή αυτών που χάθηκαν, στη ζωή εκείνων που έμειναν, που πονούν και θρηνούν αδιάλειπτα.

Μουσική:Ανδρέας Καρανίκας Στίχοι: Βάσια Αργέντη Ενορχήστρωση: Στέλιος Φραγκούς Mixed & master: Γιάννης Βαφειάδης Κάμερα-Μοντάζ: Παναγιώτης Ραζής Studio: Rosewood Studios

Απαγγελία: Μαριάννα Τουμασάτου

Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά): Αναστασοπουλου Πηνελόπη, Αντωνιάδης Θοδωρης, Καρακάση Ελένη, Λουδάρος Αντώνης, Μπεγνής Μέμος, Νικολάου Ματίνα

Η χορωδία αποτελείται από τους φοιτητές της Ανωτερας Δραματικής Σχολής “Έκτη Τέχνη” (με αλφαβητική σειρά): Αλεφαντινού Κωνσταντίνα, Βαβάμης Πανος, Εμμανουήλ Βαγγέλης-Ανδρέας, Ζαγκοβά Λία, Ιωάννου Διαμάντω, Καράλης Δημήτρης, Κατσιφώλη Αλεξάνδρα, Κουτσοπέτρου Μαρία, Κούσκουρα Νατάσα, Κουφαλιτάκης Άγης, Λάβαρη Έλενα, Λουγιάκη Χρύσα, Μαύρου Τζωρτζή, Μένεγα Ελευθερία, Μιχαηλίδης Αντώνης, Μπότση Σοφία, Φύτρου Θεώνη, Χαλκιά Βασιλική.

Συμμετέχει κι ο ηθοποιός Θοδωρής Ελευθεριάδης, γιος της Μαρίας Εγούτ, θύμα των Τεμπών.

Στίχοι: 

Μην κλαις μαμά… κοιτα στις χουφτες μου εχω φυλαξει λιγο ήλιο.

Εισιτηριο στο ένα χερι μου κραταω Κραταω μια βαλίτσα, τη ζωή μου χαιρετάω… Χαιρετάω την παιδικη μου ηλικια, προχωραω…. Προχωραω και στο τρενο με τραβαω Τραβάω κι ενα “θα στειλω οταν φτασω” μουρμουραω… μα πέτρες στην καρδιά μου κουβαλάω.

Μαμα, κοντευω μαμα Θα φτασω μαμα Στο φως μαμά Εκει θα σε πιασω Δικαιωση ζητάω Για ό,τι μου στερησαν μαμά.

Τα ονειρα μου στην πλατη μου κρατάω Κραταω τη λαχτάρα μου να ζησω και ζηταω Ζηταω τους ενόχους ν αντικρίσω, να κοιτάω Να κοιταω απο ψηλα, στη φυλακή και να γελαω.. Να γελάω κι ενα “εφτασα” θα στειλω, μουρμουράω μα μεχρι τοτε πέτρες στην καρδιά θα κουβαλάω.

Μαμα, κοντευω μαμα Θα φτασω μαμα Στο φως μαμα Εκει θα σε πιασω Δικαιωση ζητάω Για ό,τι μας στερησαν μαμά.

Μην κλαις μαμά…

«Μανούλα Μου θα Στείλω» – Βιολέτα Νταγκάλου

Η Βιολέτα Νταγκάλου στο νέο της τραγούδι απευθύνεται στην ψυχή κάθε μάνας που έχασε το παιδί της στο φονικό τρένο εκείνη τη νύχτα και γίνεται η φωνή όλων των ψυχών που είπαν: «Μανούλα μου θα στείλω σαν φτάσω, μην ανησυχείς».

Μουσική: Κωνσταντίνος Ταγαρούλιας Στίχοι: Κωνσταντίνος Ταγαρούλιας, Βιολέτα Νταγκάλου

Ενορχήστρωση: Κωνσταντίνος Ταγαρούλιας Βιολί: Κωνσταντίνος Χατζόπουλος

Στίχοι:

Ο ουρανός σκεπάζει, το μαύρο χρώμα βάζει Τα αστέρια για στολίδι, Στο μακρινό ταξίδι

Μανούλα μου θα στείλω σαν φτάσω, μην ανησυχείς Χαμόγελο θα γίνω στα χείλη σου σαν θα με δείς Μα από το πρόσωπό της, δάκρυ κύλησε στη γη στο χώμα το νωπό της, χάθηκε κι αυτή μαζί

Ο ουρανός στενάζει, το μαύρο χρώμα βάζει Για εκείνο το ταξίδι θα καίει το καντήλι

Μανούλα μου θ’ αργήσω, κοιμήσου, μην ανησυχείς θα ‘ρθω να σε φιλήσω στον ύπνο σου σαν θα με δεις Και τώρα πια κοιμάται στα όνειρά της να με δει για τρένα μη μιλάτε δεν αντέχει, δεν μπορεί

Μανούλα μου θα φύγω, της είπα μόνο μια στιγμή κι απ’ το βαγόνι δύο ακούστηκαν δυο συριγμοί Το εισιτήριό μου κράτους είχε υπογραφή Με κόκκινο μελάνι είχε η θέση μου γραφτεί

«Ματωµένο δοξάρι» – Ηλίας Παλιουδάκης

Το «Ματωµένο δοξάρι» συνδυάζει παραδοσιακή κρητική µουσική µε αρχαιοελληνική επιρροή και ο Ηλίας Παλιουδάκης ερμήνευσε το κομμάτι που είναι αφιερωμένο στη μνήμη των 57 ψυχών, στη σειρά «Σασµός».

Μουσική: Νίκος Τερζής Στίχοι: Γιάννης Κότσιρας Ενορχήστρωση: Νίκος Τερζής Piano – Bass – Synths – Percussion/Drums – Programming: Νίκος Τερζής Κιθάρα – Λαούτο: Νίκος Σταυρόπουλος Κρητική Λύρα: Ηλιας Παλιουδακης Διεύθυνση παραγωγής: Νίκος Τερζής Ηχογράφηση: Νίκος Σταυρόπουλος (3ηχο studio) Μιξη – Mastering: Νίκος Τερζής, Νίκος Σταυρόπουλος (3ηχο studio)

Στίχοι

Αυτό που ακούς όταν φυσά δεν είναι ο αέρας είναι η ψυχή που χάθηκε στο τελείωμα της μέρας Πάνω στις ράγες του φονιά ματώνει το δοξάρι τότε ανατέλλει σιωπηλό το κόκκινο φεγγάρι Προτού ξυπνήσει ο Θεός τον ήλιο σαν κοιτάξεις θα δεις το φως όλης της γης κι από χαρά θα κλάψεις Φωτιά και αίμα και κρασί πάντα στο ίδιο χρώμα όλα στο τέλος θα χαθούν μέσα στο ίδιο χώμα

«Οξυγόνο» – Ψύλλοι στ΄ Άχυρα & 81ο Δ.Σ. Θεσσαλονίκης

Σε μία συγκινητική μουσική συνεργασία, το συγκρότημα Ψύλλοι στα Άχυρα και ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του 81ου Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης, μαζί με τους δασκάλους του σχολείου, δημιούργησαν ένα τραγούδι με αφορμή το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, με τίτλο «Οξυγόνο».

Στίχοι, μουσική: Σάββα Μπαλτήρα Παραγωγή: στούντιο Valve