20 χρόνια δρόμος
Δυο άνθρωποι που πορεύονται τον ίδιο δρόμο είκοσι χρόνια τώρα.
Του Γιάννη Σάμαλη
“ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ – ΛΙΖΕΤΑ ΚΑΛΗΜΕΡΗ ”20 χρόνια συνεργασίας”
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016 ΜΥΛΟΣ CLUB”
Γράφουν στην αφίσα, στην ηλεκτρονική ενημέρωση- διαφήμιση. 20 χρόνια δρόμος θα πρόσθετα. Δρόμος με στροφές. Με ανηφόρες, με ατραπούς , αραιά και πού με σηματοδότηση και άσφαλτες ευθείες. Τι να πρωτοπείς;
Ο Καζαντζής έχει σπουδαία χαρακτηριστικά μουσικού και γενικότερα καλλιτέχνη: Ανήσυχος, ανασφαλής, συναισθηματικός, ευγενής, πάνω απ’ όλα άνθρωπος με αγωνίες. Με ερωτήματα. Είναι σπάνιο πια το φαινόμενο. Όλοι θέλουν να δείξουν επιτυχημένοι, αισιόδοξοι, ισχυροί… Ακόμη και σήμερα που τρίζει όλη η γη των ιδεών και των αξιών- πέρα από την κανονική- κάτω από τα πόδια μας, το «μότο» του καλλιτέχνη είναι να δείχνει ότι για τα πάντα διαμαρτύρεται αλλά ο ίδιος ξέρει. Ο Καζαντζής απλώς αμφιβάλλει και δεν «ξέρει» και… δεν δηλώνει απαραίτητα αισιόδοξος. Το δείχνει στα μουσικά του έργα.
Μια συνεχής αναζήτηση κι αγωνία, ακόμη και στα πιο «χαρούμενα» έργα του ή και τραγούδια του είναι η ουσία στην καλλιτεχνική ψυχή του. Η σημαντική του γνώση δυτικής μουσικής κουλτούρας αγκαλιάζεται με την ιδιότροπη (με την κυριολεξία του «ιδίου τρόπου») αφομοίωση της ανατολικής ελληνικής καταγωγής του και παράγει πρωτότυπα, παγκοσμίως (συνθέσεις του συμπεριλήφθηκαν σε συλλογές Buddha Bar) , ακούσματα που αναδεικνύονται εμφατικά στις οργανικές του συνθέσεις. Κορυφαία του στιγμή, η «συνάντηση» της Μικρής Σουίτας του με τα ποιήματα της Κικής Δημουλά, σε προσωπικές της απαγγελίες.
Στα τραγούδια παρουσιάζει έναν αμφίσημο συνθετικό τύπο: άλλοτε δυτικότροπο λυρικό, όπως στο σχεδόν πρωτόλειό του «Ήταν μια στιγμή» – εξελίχθηκε σε κλασικό πια τραγούδι- άλλοτε έντεχνα λαϊκό , όπως στο «Ήτανε αέρας» , επίσης μεγάλης δημοτικότητας ωραίο τραγούδι, που έτυχε πολλών επανεκτελέσεων ( και από την Τουρκάλα τραγουδίστρια Dilek Kots τουρκικής μετάφρασης- απόδοσης) και το νεότερο «Οι μέλισσες» που έγινε, αποκαλύπτοντάς μας την Φωτεινή Βελεσιώτου, τεράστια πανελλήνια επιτυχία.
Η Λιζέτα Καλημέρη είχε διπλάσια απόσταση να καλύψει, ως πρωτοεμφανιζόμενη τραγουδίστρια. Να δηλώσει το προσωπικό της «παρών» και να διακρίνει την διαφορά της από την ήδη πιο αναγνωρισμένη τότε αδελφή της, Μελίνα Κανά. Βήμα το βήμα και περνώντας τα χρόνια, η προσωπικότητά της ξεχώρισε κι αναγνωρίστηκε ως αυτόνομη και ιδιόμορφη καλλιτεχνική παρουσία.
Η Λιζέτα δεν επεδίωξε ποτέ την συνήθη ταύτιση στο ρεπερτόριο τραγουδίστριας- προσωπικής δισκογραφίας. Θα έλεγα , κάνει μάλλον το αντίθετο, όποτε κάποιο προσωπικό της τραγούδι γίνεται «επιτυχία» καμώνεται πως δεν το ξέρει. Σπάνια στις προσωπικές της βραδιές ερμηνεύει τα ολόδικά της τραγούδια, που δεν είναι και λίγα, μάλιστα, κάποια από αυτά έχουν και τη σφραγίδα των δικών της στίχων («Δυόσμος και κανέλλα» π.χ.). Αντίθετα, επιχειρεί διαρκώς να φτάσει- ή και να ξεπεράσει- το ερμηνευτικό επίπεδο προηγούμενων μεγάλων, «ιερών» μορφών όπως η Εσκενάζυ, η Νίνου, η Μπέλλου, γράφοντας παράλληλα τα δικά της «δεκαπεντασύλλαβα» σ’ ένα τετράδιο που δεν αποχωρίζεται ποτέ, ιδίως ποτέ όταν ταξιδεύει με το τρένο ή το αυτοκίνητο για την δουλειά ή γυρεύει κάποιες μέρες «ιδιώτευσης» στο πατρικό στη Χαλκιδική, ή σε κάποιαν ωραία Σίφνο.
Και ολίγα του παρασκηνίου:
Διότι …
Ο Καζαντζής και η Λιζέτα συναντήθηκαν δισκογραφικά στην «Πνοή του ανέμου». Η αρχή είναι κάπου στα 1994. Εκείνο τον καιρό, ακόμη και ο Καζαντζής ήταν στα… «Καινούργια ταλέντα», όπως και κάτι σαν τον Μάλαμα αλλά και την Μελίνα Κανά. Επρόκειτο να βγει ένας δίσκος κατ’ αρχήν μόνο με την Κανά και να έχει τραγούδια και του Καζαντζή και του Μάλαμα, δίσκος βινυλίου, άρα έξη η μια πλευρά, έξη η άλλη.
Όμως…
Ο Ρασούλης έγραψε κάτι παραπάνω, ο Καζαντζής λίγο άργησε, ο Μάλαμας βιάστηκε , η Ντόρα (Ρίζου, υπεύθυνη της τότε εν Θεσσαλονίκη σοβαρής δισκογραφικής ΛΥΡΑ ) μάλλον είδε ωραίο το μουσικό ειδύλλιο Μάλαμα- Κανά σκέτο (έξυπνη γυναίκα) κι έτσι βγήκε ένας δίσκος μόνο με Μάλαμα – Κανά.
Και να!
Πρότειναν λοιπόν ταυτόχρονα, στον Καζαντζή, το θέλησε και ίδιος, να κάνουν τα δικά του τραγούδια με την …άγνωστη τότε αδερφή της Μελίνας, Λιζέτα. Ο Καζαντζής την ακούει, την πιστεύει. Και… ώ του θαύματος ( ήξερε και η Ρίζου να «βλέπει») αυτός ο συνδυασμός ήταν τόσο μα …τόσο καλός!! Και έμελλε να έχει …20χρονη και βάλε ιστορία.
