Η πολυτάραχη ζωή της Edith Piaf και το άσχημο τέλος της

Η Εντίθ Τζοβάνα Γκασιόν, ή κατά κόσμον Εντίθ Πιάφ, ήρθε στον κόσμο στις 19 Δεκεμβρίου του 1915 στο Παρίσι. Γονείς της ήταν ο ακροβάτης του δρόμου Louis-Alphonse Gassion και η λυρική τραγουδίστρια Anita Maillard, γνωστή και με το ψευδώνυμο Line Marsa, η οποία και την εγκατέλειψε λίγες εβδομάδες αργότερα.

Υπήρξε η μεγαλύτερη τραγουδίστρια της γαλλικής σκηνής. Η επιτυχία, η δόξα, οι έρωτες αλλά και πολλές κακοτυχίες στιγμάτισαν την πολυτάραχη ζωή του μικρού σπουργιτιού με την μεγάλη φωνή.

Πήρε το όνομα της από τη Βρετανή νοσοκόμα Εντίθ Καβέλ που εκτελέστηκε κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου επειδή βοηθούσε στρατιώτες να διαφύγουν των Γερμανών. Η μητέρα της, Ανέτ Τζιοβάνα Μελάρντ ήταν μία μέτρια λυρική τραγουδίστρια σε καφέ και ο πατέρας της, Λουίς Αλφόνς Γκασιόν ήταν πλανόδιος ακροβάτης. Εγκατέλειψαν αμφότεροι τη μικρή τους κόρη, η οποία μεγάλωσε με τη γιαγιά της, ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής στο Μπερνέ της Νορμανδίας. Σε ηλικία οκτώ ετών, η Εντίθ Πιαφ τυφλώνεται εξαιτίας εγκεφαλικής πάθησης. Μετά από μερικά χρόνια, όμως, θεραπεύεται χωρίς τη βοήθεια γιατρού και η όρασή της επανέρχεται.

Στα εφηβικά της χρόνια, την πήρε κοντά του σε περιοδεία ο πατέρας της, που τότε εργαζόταν ως ακροβάτης στο τσίρκο Ciotti, και την έβαζε να τραγουδάει για να συμπληρώνει το «νούμερό» του. Σε ηλικία 15 ετών, αφήνει τον πατέρα της και επιστρέφει στο Παρίσι για να κυνηγήσει το όνειρό της. Αν και ο πατέρας της ήθελε να την κάνει ακροβάτη, γρήγορα κατάλαβε πως η κόρη του είχε «όλο το ταλέντο στο λαιμό και καθόλου στο κορμί», όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος.

Μόλις στα 18 της θα κάνει το πρώτο της παιδί με τον Louis Dupont ,ένα κοριτσάκι τη Μαρσέλ, που θα πεθάνει όμως από μηνιγγίτιδα.

Στους δρόμους της Piggale θα γνωρίσει τον διευθυντή του τότε πιο δημοφιλούς καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία, Louis Leplee. Πρόκειται για τον άνθρωπο που την “βάφτισε” καλλιτεχνικά με το ψευδώνυμο “Mome Piaf” (μικρό σπουργίτι) και έβγαλε τον πρώτο της δίσκο το 1935.

Ο ίδιος θα δολοφονηθεί λίγο αργότερα, και η Εντίθ θα κατηγορηθεί πως αποκρύβει στοιχεία. Αν και καταφέρνει να αθωωθεί φεύγει στην επαρχία, για να επιστρέψει στο Παρίσι το 1937. Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος έρχεται και η Εντίθ βοηθώντας στην αντίσταση συμβάλλει στο να δραπετεύσουν πολλοί Γάλλοι φαντάροι, εισάγει πλαστές άδειες εργασίας στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων, και τραγουδάει για αιχμαλώτους πολέμου.

Το απλό, μα δραματικό της ύφος και η βραχνή, τρυφερή φωνή, την έκαναν παγκόσμια αγαπητή

Μόλις στα 23 της, ήταν ήδη γνωστή τραγουδίστρια και τότε έγραψε την πιο μεγάλη επιτυχία της, το τραγούδι “La vie en rose” στα τέλη του 1945 πάνω σε μία χαρτοπετσέτα. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, έγραψε περίπου 80 τραγούδια.

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1946, η Πιάφ εμφανίστηκε στην Αθήνα, στο «Θέατρο Κοτοπούλη». Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην ελληνική πρωτεύουσα, η 31χρονη τότε Γαλλίδα τραγουδίστρια θα γνωρίσει τον 25χρονο Δημήτρη Χορν και θα τον ερωτευτεί σφοδρά, χωρίς όμως ανταπόκριση. «Σ’ αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά», έγραψε σε επιστολή της προς τον Έλληνα ηθοποιό.

Στα 23 της είναι πλέον ιδιαίτερα επιτυχημένη ενώ η πρώτη της ταινία την οδηγεί στον θρίαμβο.Στα 30 της ερωτεύεται τον Yves Montand, τον οποίο και μανατζάρει ενώ στην συνέχεια θα ζήσει ένα από τα πιο ρομαντικά ειδύλλια με τον βασιλιά του μποξ Marcel Cerdan, ο θάνατος του οποίου σε αεροπορικό δυστύχημα το 1949 την βυθίζει σε μια αξεπέραστη για το υπόλοιπο του βίου της, κατάθλιψη.

To 1951 ακολουθούν δύο τροχαία ατυχήματα τα οποία επιφέρουν τον εθισμό της στην μορφίνη, την οποία συχνά συνδυάζει με αλκοόλ δυσχεραίνοντας της ήδη κακή κατάσταση της υγείας της. Στην συνέχεια κάνει πολλές θεραπείες αποτοξίνωσης συνεχίζοντας ωστόσο να ηχογραφεί εξαιρετικά κομμάτια.

Το 1955 δίνει μια καταπληκτική παράσταση στο Οlympia και ένα χρόνο αργότερα, χωρίζει με τον επί 5 χρόνια σύζυγο της και τραγουδιστή Jacques Pills. Η παγκόσμια καταξίωση έρχεται με μια τουρνέ στην Αμερική και ένας ακόμη τρελός έρωτας ακολουθεί με τον τραγουδιστή και συνθέτη Georges Moustaki, o oποίος μάλιστα συνθέτει για εκείνη το τραγούδι Milord, που κυκλοφορεί το 1960 και γίνεται μεγάλη επιτυχία.

Σ’ ένα κονσέρτο στη Στοκχόλμη, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, καταρρέει επάνω στην πίστα και η διάγνωση των γιατρών είναι ανίατος καρκίνος. Η ίδια συνεχίζει τις περιοδείες της και μάλιστα το 1960 τραγουδάει με επιτυχία το «Non Je Ne Regrette Rien» (Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα) του Σαρλ Ντυμόν. Μαζί της έχει μια νοσοκόμα που της χορηγεί μορφίνη για τους πόνους. Στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι της έχει πάντα την εικόνα της Αγίας Θηρεσίας, τη Βίβλο κι ένα βιβλίο με τη Θεωρία της Σχετικότητας.

Tον Οκτώβριο του 1962, παντρεύεται τον 26χρονο Θεοφάνη Λαμπουκά, που η ίδια τον βαπτίζει Τεό Σαγαπό. Το ζευγάρι έμεινε παντρεμένο μόνο ένα χρόνο.

Η Πιαφ σβήνει την ίδια μέρα με τον φίλο της, Ζαν Κοκτώ, στις 10 Οκτωβρίου του 1963, από κίρρωση. Ο αρχιεπίσκοπος του Παρισιού αρνήθηκε να την κηδέψει λόγω της «αμετανόητης και αμαρτωλής ζωής της». Τελικά, την έθαψαν στο παρισινό κοιμητήριο Περ Λασέζ, δίπλα στον τάφο της κόρης της, ενώ στην κηδεία της παρευρέθηκαν πάνω από 100.000 άνθρωποι.

Η Εντίθ Πιάφ έφυγε φτωχή, αφήνοντας στον τελευταίο σύζυγό της πολλά χρέη και μία τεράστια ιστορία. Μαζί με την καριέρα της ως τραγουδίστρια (ηχογράφησε πάνω από 200 τραγούδια) βοηθούσε και στην προώθηση νεαρών ταλέντων στη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης. Είχε μεταξύ άλλων μεγάλη συμμετοχή στην προώθηση καλλιτεχνών, όπως Σαρλ Αζναβούρ, Ζιλμπέρ Μπεκώ, Έντι Κονσταντέν, Υβ Μοντάν, Ζωρζ Μουστακί, Ζακ Πιλ κλπ.

H αξέχαστη τραγουδίστρια έφυγε αφήνοντας μια τεράστια ιστορία και επιτυχίες όπως:”La vie en rose”, “Hymne a l’amour”,” Padam..Padam..”, “Non,je ne regrette rien”, “Les amants d’un jour”, “La foule” και πολλές ακόμη.

Σήμερα, το άστρο της συνεχίζει να εμπνέει νεότερους καλλιτέχνες σε διαφορετικές μορφές τέχνης. Γνωστότερη περίπτωση είναι η κινηματογραφική βιογραφία της με τίτλο «Ζωή σαν τριαντάφυλλο» (2006), η οποία χάρισε στη Μαριόν Κοτιγιάρ το Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου.

Στο Παρίσι υπάρχει ένα μουσείο με το όνομά της (Musée Edith Piaf), στο οποίο μπορεί κανείς να δει διάφορα προσωπικά της αντικείμενα.