Έλσα Μουρατίδου: Kάθε φάση της ζωής μου, έχει άλλο soundtrack

Από τις ερμηνεύτριες που δείχνουν να έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη μουσική και στο τραγούδι, η Έλσα Μουρατίδου παραμένει ένα σημείο αναφοράς για τη μουσική της Θεσσαλονίκης, ως σημαντική διάδοχος σπουδαίων καλλιτεχνών που δημιούργησαν κάποτε την μουσική σχολή της Θεσσαλονίκης.

Από το a capella φωνητικό σχήμα Stringless μέχρι τις συνεργασίες της με σπουδαίους μουσικούς όπως ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, ο Γιώργος Καζαντζής, ο Στάθης Παχίδης, ο Θάνος Σταυρίδης και πολλοί άλλοι, η σπουδαία ερμηνεύτρια δε διστάζει να αγγίξει με επιτυχία όσα είδη αγαπάει.

Με αφορμή τη συναυλία της την Παρασκευή 14/04 στη νέα «Μικρή Σκηνή» που στεγάζεται στον ιστορικό χώρο του στούντιο του Νίκου Παπάζογλου “Αγροτικόν” στην Κ. Τούμπα, η Έλσα Μουρατίδου μιλάει για όσα ετοιμάζει εκείνη τη βραδιά και όχι μόνο…

Τι είναι αυτό που θέλετε να εκφράζετε μέσα από την τέχνη σας και όσα κάνετε;

Όταν το λέω με λέξεις ακούγεται εγωιστικό, αλλά το τραγούδι καλύπτει δική μου προσωπική ανάγκη. Την ανάγκη να εκφράσω τον εαυτό μου. Την προσέγγισή μου απέναντι στον άνθρωπο και τη ζωή. Κι αυτό μου ακούγεται βαρύγδουπο όταν το λέω, όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό. Η μουσική δεν είναι ένα πράγμα αλλά πολλά. Είναι η μελωδία που αναμοχλεύει αναμνήσεις στα αυτιά των ακροατών, είναι ο ρυθμός που ξυπνά ένστικτα, είναι ο στίχος που μπορεί να κατευνάσει αλλά και να εξεγείρει. Είναι όλο αυτό που πλαισιώνει ένα τραγούδι, η συνολική προσωπικότητα και παρουσία του ανθρώπου που γέννησε το τραγούδι, αλλά και η εποχή που αυτό γεννήθηκε και η επίδραση που είχε στην τελική διαμόρφωσή του. Αυτά είναι κυρίως και τα κριτήρια που επιλέγω τραγούδια που θέλω να επικοινωνήσω με το ακροατήριο.

Η Θεσσαλονίκη έχει σπουδαίες περιπτώσεις ανθρώπων στη μουσική ως σημεία αναφοράς της. Εσάς πόσο και ποιοι μπορεί να σας επηρέασαν ώστε να αγαπήσετε το τραγούδι από μικρή;

Αγάπησα το ελληνικό τραγούδι μέσα από τη δισκογραφία του πατέρα μου και από το ραδιόφωνο. Συγκεκριμένα τον Ανατολικό… Ο Ρασούλης, η Μαριώ, ο Παπάζογλου, τα Σπαθιά, οι Τρύπες, μουσικές παραστάσεις στη Βάρδια, στο Πλατώ, στα ανοιχτά θέατρα της πόλης, όλα ένας υπέροχος αχταρμάς μέσα στο κεφάλι μου. Όμως το να τραγουδάω η ίδια, το αγάπησα μέσα από το χορωδιακό τραγούδι. Στην παιδική χορωδία Αγίας Τριάδος που πήγαινα το ρεπερτόριο ήταν ποικίλο. Από Beatles μέχρι Κουγιουμτζή και Θεοδωράκη, κι από Palestrina μέχρι βυζαντινούς ψαλμούς. Τώρα που το σκέφτομαι, τα περισσότερα που αγαπώ να τραγουδώ υπήρχαν σε εκείνο το ρεπερτόριο. Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον που να πω ότι με επηρέασε περισσότερο. Μπορώ να πω μόνο ότι σε κάθε φάση της ζωής μου, το soundtrack της ήταν διαφορετικό!

Μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους, θα τραγουδήσετε την Παρασκευή στη Μικρή Σκηνή. Μιλήστε μας για αυτή τη βραδιά, τι θα ακούσουμε;

Ο κύριος κορμός της βραδιάς αυτής είναι τα τραγούδια του Γιώργου Καζαντζή. Η συνεργασία με το Γιώργο ξεκινάει από τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα στη Θεσσαλονίκη. Με αφορμή λοιπόν τον Γιώργο και το βασικό χαρακτηριστικό του (σύμφωνα πάντα με τη δική μου ερμηνεία στα πράγματα) να παραμένει σταθερός σ’ αυτή την πόλη, σκέφτηκα να προσθέσω στο πρόγραμμα ανθρώπους που το όνομά τους είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτήν ή ανθρώπους που το πέρασμα τους από την πόλη άφησε τα μουσικά της χνάρια στο έργο τους. “Η πόλη έχει κάστρα και κρατάει” που λέει κι ο φίλος μου ο Στάθης Παχίδης. Ο Ρασούλης, ο Κουγιουμτζής, αλλά και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Τσιτσάνης, ο Καββαδίας και φυσικά ο Νίκος Παπάζογλου. Θα μπορούσε να είναι ατελείωτη η σειρά από ονόματα και τραγούδια που αγαπώ και συνδέονται με τη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν ήταν ο σκοπός μου να καλύψω όλο το μουσικό παρελθόν της.

Πώς νιώθετε που η Μικρή Σκηνή που θα τραγουδήσετε, είναι το παλιό στούντιο του Νίκου Παπάζογλου; Υπάρχει μία συναισθηματική φόρτιση;

Το πρόγραμμα αυτό το έχω παρουσιάσει άλλη μια φορά φέτος το Σεπτέμβρη στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου Παύλου Μελά. Ομολογώ ότι όταν μου προτάθηκε να παίξω στον χώρο αυτό δεν ήταν η πρώτη μου σκέψη να το ξαναπαίξω. Τη στιγμή που συνειδητοποίησα τι θα τραγουδήσω τελικά και που, ένιωσα κάτι να τρέμει μέσα μου. Ναι, η φόρτιση είναι μεγάλη. Και ακόμα μεγαλύτερη όταν καταλαβαίνω ότι συμβαίνει και σε άλλους αυτό, οπότε και οι απαιτήσεις ανεβαίνουν. Στην τελική όμως, όπως πάντα, θα αφήσω τη στιγμή να με οδηγήσει.

Σε τι επίπεδο θα λέγατε πως είναι καλλιτεχνικά η Θεσσαλονίκη αυτή τη στιγμή; 

Το μουσικό επίπεδο της πόλης πιστεύω ότι ήταν πάντοτε υψηλό. Οι μουσικές παρέες πάντοτε γεννούσαν και γεννάνε όμορφα και πρωτοπόρα πράγματα. Είμαστε όλη μια οικογένεια, οι μουσικοί στα στέκια της πόλης, γνωριζόμαστε λίγο πολύ οι περισσότεροι μεταξύ μας. Η “σχολή της Θεσσαλονίκης” σαν ορολογία απαντάται όπως και στη λογοτεχνία και στη μουσική. Σήμερα, με δυο μουσικές πανεπιστημιακές σχολές, οι παρέες πληθαίνουν. Απλά τα στέκια μειώνονται… Οι μουσικές σκηνές σβήνουν. 

Μπορούν να αλλάξουν πράγματα κι αν ναι, τι θα μπορούσε να γίνει;

Το ακροατήριο στην πόλη ήταν πάντοτε μικρό. Οι άνθρωποι που ψάχνουν να ακούσουν μουσική κι όχι μόνο να έχουν μια μουσική υπόκρουση στο ποτό τους, είναι λίγοι. Είναι πολύ λυπηρό για έναν μουσικό από τη Θεσσαλονίκη να παραδέχεται ότι μόνο αν κατέβει στην Αθήνα, θα τον υποδεχθεί πίσω το κοινό της Θεσσαλονίκης γεμίζοντας μαγαζιά και θέατρα. Δεν είμαι αισιόδοξη για την μουσική σκηνή της πόλης. Ειδικά σε μια δύσκολη οικονομικά περίοδο, που δε μπορούν να αντέξουν οι μικρές επιχειρήσεις που μας φιλοξενούν. Το μπαλάκι, δυστυχώς, πέφτει και πάλι στην πολιτεία. Άνθρωποι με όρεξη σε νευραλγικά πόστα στους δήμους της πόλης, μπορούν να δώσουν μια διέξοδο στο κλειστό μέλλον που προμηνύεται για μας.

Σας έχω ακούσει να τραγουδάτε πολλά διαφορετικά είδη μουσικής. Υπάρχουν κάποια που ξεχωρίζουν μέσα σας για κάποιους λόγους;

Όπως είπα, κάθε φάση της ζωής μου, έχει άλλο soundtrack! Είναι όλα αναπόσπαστα κομμάτια της προσωπικότητάς μου και όλα μαζί φτιάχνουν αυτό που είμαι. Δεν τραγουδώ τίποτε που δε με εκφράζει. Και από την άλλη δε μπορώ να αφοσιωθώ σε ένα μόνο είδος γιατί δε θα με καλύπτει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Η αλήθεια μου βγαίνει και όταν τραγουδάω λαϊκό τραγούδι και όταν τραγουδάω jazz και όταν τραγουδώ παραδοσιακό.

Στο πρόγραμμα της Παρασκευής, ποια είναι η πιο αγαπημένη σας στιγμή;

Δεν την προετοιμάζω. Περιμένω να έρθει. Η στιγμή δε φτιάχνεται μόνο από μένα. Θέλει παρέα!