Eurovision: Οι συμμετοχές που δε θα ξεχάσουμε ποτέ- Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Από την Loreen μέχρι την Έλενα Παπαρίζου και όλα όσα αγαπάμε (να ακούμε και να... μισούμε)
Σε ρυθμούς Eurovision κινείται η δεύτερη βδομάδα του Μάϊου, καθώς ο μεγαλύτερος διαγωνισμός τραγουδιού επέστρεψε για ακόμα μια χρονιά.
Η 67η διοργάνωση διεξάγεται στο Λίβερπουλ του Ηνωμένου Βασιλείου, αφού η Ουκρανία, η νικήτρια χώρα του διαγωνισμού του 2022 με το τραγούδι “Stefania” των Kalush Orchestra, δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της φιλοξενίας της εκδήλωσης λόγω ανησυχιών για την ασφάλεια που προκλήθηκαν μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022.
Η Eurovision είναι ένα μεγάλο πάρτι με τραγούδι, χορό, show, φώτα και εντυπωσιακά εφέ. Κάθε χρόνο όλες οι χώρες προσπαθούν με όλους τους δυνατούς τρόπους να εντυπωσιάσουν. Άλλες το καταφέρνουν με τις φωνητικές ικανότητες των καλλιτεχνών, άλλες με χορευτικά που ξεσηκώνουν και άλλες με cult εμφανίσεις που μένουν στο μυαλό του κόσμου. Στο συγκεκριμένο διαγωνισμό άλλωστε για τον κόσμο πολλές φορές δεν έχει τόσο σημασία ποιος θα είναι ο νικητής, αλλά ποιος θα ξεχωρίσει περισσότερο όταν θα ανέβει στη σκηνή.
Σίγουρα το βραβείο της πιο κιτς και cult εμφάνισης όλων των εποχών παίρνει με μεγάλη διαφορά η Verka Serduchka – μια συμμετοχή που θα θυμόμαστε για πάντα!
Γι’ αυτό τον λόγο οι συντάκτες της Parallaxi έγραψαν για όλες εκείνες τις συμμετοχές που δεν θα ξεχάσουν ποτέ! Πάμε να δούμε ποιες είναι.
And finally 12 points go to…
Είμαι λάτρης της Eurovision. Υπάρχουν πραγματικά πολλές συμμετοχές που θυμάμαι, αυτό γιατί κάθε χρόνο όλο και με κάποιο τραγούδι θα “κολλήσω”. Σε κάθε περίπτωση από τις νικήτριες που θα θυμάμαι για πάντα είναι η Loreen με το “Euphoria” το 2012 με την Σουηδία (και πιθανόν και φέτος με το “Tattoo” – δεν το μάθατε από μένα). Ήμουν 13 χρονών και το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Όλη την βραδιά περίμενες πως και πως για το πότε θα εμφανιστεί. Μπορεί η ψηφοφορία να ήταν κάπως μονότονη καθώς δεν άφησε 12αρι να πέσει κάτω, όμως έσπασε κάθε ρεκόρ και έμεινε στην ιστορία του διαγωνισμού.
Από ελληνικές συμμετοχές, σίγουρα το «My Number 1», είναι πρώτο στις καρδιές όλων. Όμως, εγώ θα πω ότι η συμμετοχή που αγαπώ πολύ είναι αυτή της Καλομοίρας με το «My Secret Combination» το 2008. Ήταν από εκείνες τις χρονιές που ήμουν σίγουρος για την πρώτη θέση και οριακά δεν είχα κλείσει εισιτήριο για την Αθήνα για την επόμενη χρονιά. Βέβαια την αγαπητή Καλομοίρα την έφαγαν στην στροφή και τελικά βγήκε 3η. Όμως, δεν πειράζει είναι πρώτη ακόμα στις καρδιές μας.
Από τις υπόλοιπες συμμετοχές που δεν κέρδισαν αλλά δεν θα βαρεθώ ποτέ να ακούω και να βλέπω, σίγουρα θα πρέπει στην λίστα να βάλω τον Duncan Laurence με το «Arcade» από την Ολλανδία, μία μπαλάντα που αγάπησα από το πρώτο λεπτό και με δικαίωσε.
Όμως, υπάρχουν και συμμετοχές που δεν τα πήγαν τόσο καλά, αν και έκαναν πολύ μεγάλο ντόρο. Η Εστονία το 2015 με το «Goodbye To Yesterday» αν και ξεκίνησε πολύ υψηλά στα στοιχήματα, στη συνέχεια προσγειώθηκε. Κι αν και το τραγούδι ακούστηκε πάρα πολύ (ακόμα και σε ραδιόφωνα), το ντουέτο που εκπροσωπήσε την χώρα έλαβε την 7η θέση. Όχι και άσχημα! Όμως, σίγουρα θα μπορούσε να τα πάει ακόμα καλύτερα.
*Νίκος Γκάγιας
Ο Alexander Rybak, η Έλενα και η Ελένη
Το 2009 ήμουν 8 χρόνων, η Eurovision έπαιζε τότε στις μεγάλες τηλεοράσεις σε καφέ και μπαρ στη κεντρική πλατεία και ήταν το βράδυ το τελικού. Μέχρι τότε δεν είχα ξανά δει με ιδιαίτερη προσοχή τον διαγωνισμό και ακόμα και εκείνο το βράδυ δεν είχα παρακολουθήσει τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους, μέχρι που εμφανίστηκε η Νορβηγία. Ο Alexander Rybak με το Fairytale ήταν η συμμετοχή που με έκανε να αφήσω οτιδήποτε άλλο και να κολλήσω στην τηλεόραση. Με μάγεψε η σκηνική παρουσία και ο ήχος από το βιολί. Τόσο πολύ που όσο αστείο και αν ακούγεται από τότε θέλησα να ξεκινήσω μαθήματα βιολιού σε ωδείο. Μου δημιούργησε συναισθήματα χαράς και εκτασιασμού ήταν η ανάμνηση αυτή μου έχει μείνει ως ένα από τα πιο όμορφα βράδια για αυτό έχει και ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου.
Από τις αγαπημένες μου Ελληνικές αποστολές σίγουρα ήταν η νικήτρια Έλενα Παπαρίζου. Με το τραγούδι “Number 1” σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια και μπήκε στην καρδιά μου ως μια σταρ που θαύμαζα μαζί με τις υπόλοιπα ονόματα παγκόσμιου βεληνεκούς (Beyonce, Shakira κτλ.)
Από τις υπόλοιπες συμμετοχές δεν μπορώ να ξεχάσω το 2018 τη συμμετοχή της Ελένης Φουρέιρα με το Fuego. Η σκηνική της παρουσία, τα κουστούμια, και η εκρηκτικότητα της είχε αέρα νικήτριας. Είχαμε μείνει όλοι προσκολλημένοι τότε στις οθόνες για να δούμε τη μεγάλη ανατροπή και να κερδίσει για πρώτη φορά η γειτονική Κύπρος. Το αποτέλεσμα απογοητευτικό, η Κύπρος δεν κερδίζει τελικά και χάνει για λίγες ψήφους διαφορά. Για εμάς ωστόσο θα είναι για πάντα νικήτρια.
*Κλεοπάτρα Κουτσουρού
Σημεία και… τέρατα
Ανήκω στη γενιά που όλη η χώρα ξεκίνησε να βλέπει Eurovision. Δηλαδή από το 2003 και μετά, όταν έγινε το… μπαμ με τους Antique και για πολλά χρόνια μας απασχολούσαν οι ίντριγκες στους ελληνικούς τελικούς, οι συμμαχίες των σκανδιναβικών χωρών και του πρώην σοβιετικού μπλοκ που μας έκοβαν το δρόμο, οι σκηνοθέτες που μας «έθαβαν» με μακρινά πλάνα, κτλ, κτλ.
Γι’ αυτό λοιπόν και οι επιλογές μου στην παρακάτω λίστα περιορίζονται χρονικά στο 2003 έως σήμερα.
Έχουμε και λέμε.
Αγαπημένος νικητής: Τα «τέρατα» της Φινλανδίας στην Αθήνα. Το… μυστήριο με το ποιοι κρύβονται πίσω από τις μάσκες, το… χαρντ ροκ και η γενικότερη σκηνική παρουσία ήταν κάτι το διαφορετικό.
Αγαπημένη ελληνική συμμετοχή: Κάπου μεταξύ OPA του Αλκαίου και Alcohol is free των Κόζα Μόστρα και του Αγάθωνα. Συγνώμη, αλλά… αυτοί είμαστε. Είναι ένα διασκεδαστικό πανηγύρι η Eurovision και με τέτοια τραγούδια αξίζει να παίρνουμε μέρος.
Αγαπημένη συμμετοχή που δεν κέρδισε: Ξεκάθαρα οι Τούρκοι και οι Athena το 2004 με το For Real. Το ακούω άνετα μέχρι και σήμερα. Ξεσηκωτικό κομμάτι, ότι πρέπει για Eurovision. Αδικημένο εν μέρει γιατί η Τουρκία φιλοξενούσε εκείνη τη χρονιά το διαγωνισμό και ίσως αυτό να τους στέρησε τη νίκη. Σε κάποια άλλη διοργάνωση μπορούσε να πάρει πρωτιά.
Αδικημένη συμμετοχή: Ντροπή και αίσχος, αρκουδέηδες που αφήσατε τον Francesco Gabbani με το Occidentali’s Karma στην 6η θέση. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πως η ιταλική συμμετοχή του 2017 δεν κατάφερε (εντάξει η πρωτιά θα ήταν δύσκολη λόγω Πορτογαλίας εκείνη τη χρονιά) να τερματίσει αρκετά υψηλότερα.
*Ραφαήλ Γκαιδατζής
“Θα΄ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη”
Η περίπτωση Eurovision για κάποιον που έχει ασχοληθεί, είναι από τη μία πονεμένη ιστορία για τη χώρα μας και από την άλλη, έχει αφήσει αρκετά τραγούδια που ακούμε μέχρι σήμερα.
Κατά καιρούς μη ξεχνάμε, έχουν κυκλοφορήσει ολόκληρα άλμπουμ με διασκευές τραγουδιών των ελληνικών συμμετοχών (όπως το εξαιρετικό “Euro-Revisions”), έχουν γίνει και γίνονται ακόμα διάφορα πάρτι με θέμα τις ελληνικές αποστολές και όχι μόνο, εκπομπές ολόκληρες, και μη σου πω και ολόκληρες καριέρες έχουν συντηρηθεί ή αναστηθεί χάρη στον μουσικό διαγωνισμό. Γενικά βέβαια, στη χώρα μας νομίζω δίνουμε πολύ περισσότερη σημασία σε έναν μουσικό διαγωνισμό από όσο, ίσως, θα έπρεπε ή του αξίζει, που σε άλλη περίπτωση – πιο χαλαρή – θα το διασκεδάζαμε και δεν θα είχαμε όλα εκείνα τα παρατράγουδα πριν και μετά τη διοργάνωση, σε εκπομπές και social media.
Αγαπημένος νικητής:
Ξεκινώντας να θυμηθώ αγαπημένους νικητές, μπορώ να βρω περισσότερα από ένα τραγούδια που τα άκουσα στην εποχή τους πολύ και δικαίωσαν τη διάκριση τους, ωστόσο επειδή σε αυτό το αφιέρωμα σκοπός είναι εσύ που το διαβάζεις, κάποια στιγμή να συνεχίσεις τη ζωή σου, θα περιοριστώ σε ένα (άντε δύο το πολύ) που κατέκτησαν την κορυφή στην προτίμηση κοινού και επιτροπών και, μάλιστα, τα ακούω ευχάριστα θαρρώ μέχρι και σήμερα!
Θα μεταφερθώ για αρχή στο (μακρινό) 1998, με ένα τραγούδι που εκείνη την εποχή όχι μόνο ακούστηκε, αλλά ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και συζητήσεων, όχι τόσο για το τραγούδι το ίδιο (που κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί πόσο καλό ήταν) όσο για την ερμηνεύτρια του. Ο λόγος για την εκθαμβωτική Dana International που εκείνη τη χρονιά αφήνει ιστορία στον θεσμό της Eurovision (μπράβο και στο Ισραήλ που έστειλε μία transgender εκείνα τα χρόνια που ακόμα δεν υπήρχαν ούτε η Ru Paul ούτε η Drag Queen Trixie Mattel) και φέρνει στο προσκήνιο του διαγωνισμού την τρανς κοινότητα, αποκαλύπτοντας ανοιχτά, ίσως για πρώτη φορά, την αγάπη των gay ατόμων στον διαγωνισμό.
«Viva Maria! Viva Victoria! Aphrodita / Viva la diva! Viva Victoria! Cleopatra»
Στα πιο πρόσφατα, αν πρέπει να ξεχωρίσω ένα νικητήριο τραγούδι, το ξεσηκωτικό «Zitti e Buoni» των Maneskin παίρνει επάξια το βραβείο του. Το 2021 στο Ρότερνταμ, η Ιταλία στέλνει ένα τραγούδι που ανατρέπει ενδεχομένως όσα είχαμε στο μυαλό μας για την φινετσάτη γείτονα χώρα και μετατρέπει τη σκηνή της Eurovision σε μία μεγάλη ροκ συναυλία. Από την επόμενη μέρα, όλοι τραγουδούσαν το κομμάτι, ενώ ο τραγουδιστής τους Damiano David, μετατράπηκε σε σούπερ σταρ.
«Sono fuori di testa, ma diverso da loro / E tu sei fuori di testa, ma diversa da loro»
Αγαπημένη Ελληνική συμμετοχή:
Σε αυτή την κατηγορία θα μπορούσαμε να ξημερώσουμε εδώ, παρέα, να μιλάμε για εκείνα τα τραγούδια που στείλαμε και ακούσαμε μετά, σε σπίτια, σε πάρτι, σε αυτοκίνητα, σε μπαρ.
Θα αναφέρω ωστόσο μόνο ένα και μάλιστα, θα είναι κι αυτό που θεωρώ πως αδικήθηκε κατάφορα εκείνη τη βραδιά, όταν όλη η Ελλάδα είχε καρφωθεί στους καναπέδες της για να παρακολουθήσει την Σοφία Βόσσου, τον Ανδρέα Μικρούτσικο και τον Χάρη Ανδρεάδη στην διεύθυνση της ορχήστρας (τότε ακόμα υπήρχε ζωντανή μουσική επί σκηνής) στην «Άνοιξη».
Ο διαγωνισμός εκείνη τη χρονιά είχε γίνει στην Ρώμη και από τις 22 χώρες που συμμετείχαν, η Ελλάδα πήρε μόλις την 13η θέση με 36 βαθμούς. Ο λόγος… ένα σαξόφωνο! Ο σαξοφωνίστας της ορχήστρας λοιπόν, ο οποίος ήταν πολύ καλός, αντικαταστάθηκε το Σάββατο το μεσημέρι λόγω ασθένειας, από έναν ηλικιωμένο συνάδελφό του, ο οποίος δεν μπορούσε να πάρει τις αναπνοές που απαιτούσε το σόλο και να καταστρέψει τελικά τον ήχο του τραγουδιού, κάτι που μεταφράστηκε ασφαλώς σε κακή βαθμολογία για το τραγούδι.
Πάντως, η «Άνοιξη» (που αν ψάξετε θα το βρείτε και ως «tell me» στην αγγλική εκδοχή του που κυκλοφορούσε τότε στη b side του δίσκου) παραμένει μέχρι σήμερα από τα χαρακτηριστικά τραγούδια του διαγωνισμού και όχι μόνο για τη χώρα μας, αφού πρόσφατα η Σοφία Βόσσου βρέθηκε καλεσμένη σε πάρτι της Eurovision στο εξωτερικό για να τραγουδήσει το τραγούδι που ακόμα οι eurofans θυμούνται. Αυτό κάτι λέει…
Οπότε, «Άνοιξη» ως αγαπημένη ελληνική συμμετοχή, αλλά και τραγούδι που θα ήθελα να έχει κερδίσει αν όχι την πρώτη θέση, σίγουρα μία πολύ καλύτερη από αυτή που κατέγραψε η ιστορία του διαγωνισμού.
Ελληνική συμμετοχή που δεν θέλω να ακούσω ξανά
Κάθε φορά που θα λέτε πόσο κακό ήταν το τραγούδι που στείλαμε φέτος στην Eurovision, θέλω να θυμάστε και την πολύ κακή εμφάνιση της Γιάννας Τερζή που επίσης δεν κατάφερε να προκριθεί το 2018 στην Πορτογαλία, με το «Όνειρο μου», ένα τραγούδι που προσπαθούσε να μιλήσει για την Ελλάδα αλλά έδειχνε τελικά τόσο παλιό που νομίζω δεν άγγιζε όχι μόνο τους ευρωπαίους, αλλά ούτε τους Έλληνες τηλεθεατές. Κάπως έτσι μπήκε στο χρονοντούλαπο του διαγωνισμού και ναι, για μένα, καλά έκανε.
Εννοείται βέβαια, πως η… number one Έλενα, έχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά! Έτσι, το είπα για να καταγραφεί…
*Γιώργος Σταυρακίδης
