Ευτυχισμένες μέρες, τίποτα συγκλονιστικό, άλλη μια ιστορία

Βράδυ Σαββάτου, στο ανοιχτό θέατρο Γης, μαύρα φούτερ, αλκόολ, τσιγάρα, αγόρια, κορίτσια, κινητά υψωμένα, κλεφτές συζητήσεις για τον ομώνυμο δίσκο και το ντοκιμαντέρ, παλμός, μπάσα που αγγίζουν το είναι, καπνός, μαυρίλα, Ελλάδα 2.0, οι κορυφαίοι ραπερς της χώρας, εκείνοι που μας μεγάλωσαν, συμφωνική μουσική προβολείς, Beats Pliz on the game, bitch, άλλη μια ιστορία κάτω από τα άστρα. 

Ο Beats Pliz, μουσικός παραγωγός, συνθέτης και σκηνοθέτης έζησε το όνειρο που είχε από πιτσιρικάς κι εμείς μαζί του. Η μουσική που σύνθεσε ο Φώτης ταξίδεψε σε ορχήστρες της Ευρώπης, συμμετείχαν χωροδίες του εξωτερικού και ηχογραφήθηκε σε κορυφαία studios. Δεκατρία χρόνια μάζευε τα λεφτά για το budget του album που ισοδυναμεί με δέκα τουλάχιστον άλμπουμ. Συμφωνική μουσική με beats και πρωταγωνιστή την ωμότητα της ραπ, από τους κορυφαίους της Ελλάδας. Κορυφαία στιγμή για την ιστορία της.

Μαυροφορεμένη χορωδία με καλυμμένα πρόσωπα, ένα πιάνο που τα πλήκτρα παίζουν μόνα τους, στο κέντρο η φιγούρα της υψιφώνου, ντυμένη επίσης στα μαύρα, φορώντας balaclava, οθόνες πλάι στην σκηνή. Το ντοκιμαντέρ ξεκινά, κάποιοι λένε “είναι η τρίτη φορά που το βλέπω”, άλλοι μένουν καθηλωμένοι μπροστά στο πανί. Παρακολουθείς ένα όνειρο να εξελίσσεται, arte povera, φτωχή μουσική.

«Αρχικά, η arte povera ήταν ένα ιταλικό καλλιτεχνικό κίνημα που εμφανίστηκε τέλη της δεκαετίας του 1960, αρχές του 1970 και αμφισβήτησε τις αξίες του εμπορευματοποιημένου σύγχρονου συστήματος των γκαλερί, διαταράσσοντας το σύστημα της τέχνης. Πετυχαίνοντάς το αυτό, διάσημοι Ιταλοί καλλιτέχνες, αντί για παραδοσιακά υλικά, όπως η λαδομπογιά, ο μπρούντζος, το σκαλισμένο μάρμαρο κ.λπ., άρχισαν να χρησιμοποιούν για τα έργα χώμα, κουρέλια και κλαδιά. Επρόκειτο για υλικά φτηνά, αφού “arte povera” σημαίνει κυριολεκτικά “φτωχή τέχνη”». Σε αυτή την φάση του ντοκιμαντέρ ακούγεται “γάμησε τους ρε φώτη”.

Από τα studio, στο αμάξι, τα τραγούδια να παίζουν ένα – ένα. Σκοτάδι. Το ντοκιμαντέρ τελειώνει και ξεκινάει η μυσταγωγία. O Beats Pliz εμφανίζεται ανάμεσα σε φλόγες, πλάι στο πιάνο του, με ένα λευκό φανελάκι, τζόκει καπέλο και καλυμένο το πρόσωπο του. Η καθαρότητα της κλασικής μουσικής με την βρωμιά του δρόμου, μία συναυλία που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα, ένα κοινό να κοιτά κατάματα τον κάθε καλλιτέχνη που ανεβαίνει πάνω στην σκηνή και τα στόματα να κουνιούνται συγχρονισμένα, ένα κατάμεστο ανοιχτό θέατρο, πυρσοί και φως παντού. Στίχοι που περιγράφουν την σαπίλα της κοινωνίας, oρχήστρες που παίζουν για ‘σας, τα κωλόπαιδα της γειτονιάς.  Eννιά ράπερς που συμμετέχουν στα κομμάτια (ΛΕΞ, Sadam, Mikros Kleftis, Bloody Hawk, Hawk, Wang, VLOSPA, Εthismos και  Dani Gambino), στον drill ήχο που άνθισε στην Θεσσαλονίκη.

Πολυθέαμα και ένα καινούριο κεφάλαιο στην ιστορία της ραπ. Φώτη, ευχαριστούμε, εχθές ζήσαμε την απόλυτη μουσική εμπειρία.