Γιάννα Τερζή: «Είχα τον χρόνο να ψάξω τον εαυτό μου και να επιστρέψω έτσι ακριβώς όπως θέλω»

Σχεδόν τρία χρόνια μετά την τελευταία της δουλειά, η Γιάννα Τερζή επιστρέφει και φαίνεται να βρίσκει έναν εαυτό που καιρό αναζητούσε και με πολλή δουλειά κατάφερε να ανακαλύψει, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και καλλιτεχνικά, καθώς τα νέα της τραγούδια συστήνουν την ερμηνεύτρια από την αρχή, σε έναν νέο και άκρως ενδιαφέρον μουσικό δρόμο.

Το νέο της EP περιλαμβάνει 5 μοναδικά tracks, εμπνευσμένα από προσωπικά της βιώματα, εμπειρίες και ανησυχίες. Ήχοι Δύσης και Ανατολής σε ιδανικό πάντρεμα με electro-ethnic pop ήχο με πρώτο τα «Σημάδια» που την έφερε στο προσκήνιο αλλά και το διαφορετικό «Hasa» που όσοι ακούσαμε πρώτοι, εντυπωσιαστήκαμε.

«Είναι διαδρομές που μου άφησαν “Σημάδια”» λέει στην επιστροφή της, με τη μουσική παραγωγή να επιμελήθηκε ο Teo.x3 ενώ στίχους και μελωδίες ο ody icons, η Billie Kark, o Αναστάσιος Τσόρδας κι η ίδια. Μάλιστα, περιλαμβάνονται δυο features, ένα με τη Billie Kark για το εθιστικό “Hasa” κι ένα με τον Lionder για το δυναμικό «Σου Λένε». Παράλληλα, η Γιάννα Τερζή παρουσιάζει τη δεύτερη εκτέλεση του «Φίλα με, φίλα με», το οποίο έχουμε ακούσει σε πρώτη εκτέλεση από την αγαπημένη Χάρις Αλεξίου.

Με αφορμή το EP, η Γιάννα Τερζή μιλάει στην Parallaxi για όσα την έφεραν σήμερα εδώ, την απόφαση της να αλλάξει τα πάντα, την δύσκολη περίοδο της συμμετοχής της στην Eurovision το 2018, το τίμημα να λέει αλήθειες και όλα αυτά… «Χωρίς ανάσα»

Πώς νιώθεις που με τα νέα σου τραγούδια δείχνεις και άλλα, διαφορετικά πρόσωπα της Γιάννας;

Αυτό που θέλω πρωτίστως είναι να εκφράσω όλα όσα σκέφτομαι και νιώθω. Ακούω πάρα πολλά είδη μουσικής, με αγγίζουν διαφορετικά στυλ, και θεωρώ ότι ένας τραγουδιστής δεν είναι απαραίτητο να ακολουθεί μόνο ένα μονοπάτι. Δεν χρειάζεται να τραγουδάει πάντα pop ή πάντα λαϊκό. Είναι σίγουρα όμορφο να έχεις μια ταυτότητα – δεν το αμφισβητώ – αλλά πιστεύω πως μπορείς να εκφραστείς μέσα από αυτή με πολλούς τρόπους. Άλλωστε, και οι ακροατές ακούνε διάφορα είδη. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν περιορίζονται μουσικά.

Απλά το θέμα στους καλλιτέχνες, είναι το πόσο εύκολα θα σε αφήσουν να το κάνεις αυτό

Θα σου πω, οτι ειδικά σε μικρότερες χώρες, όπως η Ελλάδα, αυτό δεν είναι εύκολα αποδεκτό. Για τον λόγο αυτό θέλησα να συνεργαστώ με έναν παραγωγό, ώστε, ακόμα κι αν τα κομμάτια διαφέρουν μεταξύ τους – ας πούμε, ένα να είναι house και ένα μπαλάντα – να έχουν μια κοινή ηχητική ταυτότητα. Να υπάρχει σύνδεση, συνέπεια στον ήχο. Γιατί κάθε παραγωγός βάζει τη δική του προσωπικότητα, και έτσι μπορεί ένα άλμπουμ να ακούγεται αποσπασματικό. Εμείς πειραματιστήκαμε στο στούντιο, κρατήσαμε στοιχεία που μας εξέφραζαν, και συνθέσαμε έναν ήχο που να ενώνει όλα αυτά που είμαι: δυτικά και ανατολικά στοιχεία μαζί.

Πώς προέκυψε η ανάγκη, να κάνεις αυτό το βήμα τώρα;

Επειδή πέρασα από πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις τα τελευταία τρία, τέσσερα χρόνια, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, και με απομάκρυναν πάρα πολύ από τη μουσική λόγω συνθηκών, είχα τον χρόνο να ψάξω πάρα πολύ τον εαυτό μου και να πάρω την απόφαση να επιστρέψω έτσι ακριβώς όπως θέλω εγώ, χωρίς να σκεφτώ κανέναν και τίποτα, από το θα το παίξει το ραδιόφωνο μέχρι θα το εκτιμήσουν αυτός και εκείνος και ο άλλος… Ήθελα να είμαι εγώ 100% και να κάνω αυτό που θέλω, με ανθρώπους που εμπιστεύομαι και αισθάνομαι άνετα. Είχα ανάγκη να ξαναμπώ στη μουσική, είχα χρόνια να βγάλω κάτι και μου έλειπε ένα τεράστιο κομμάτι του εαυτού μου.

Θα έλεγες πως ήταν βαρίδια όλα αυτά που σε κρατούσαν μακριά;

Φίλτρα ήταν. Αυτά τα φίλτρα που δεν αφήνουν τους καλλιτέχνες να πουν αυτά που θέλουν. Γιατί αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι ότι θα πάρεις το καλύτερο ενός καλλιτέχνη, τραγουδιστή, ζωγράφου, όταν είναι 100% ελεύθερος. Κι όμως, από την οικογένεια σου, την κοινωνία, τη χώρα που ζεις, σου φοριούνται διάφορα φίλτρα που δυσκολεύεσαι να τα αφήσεις γιατί θέλεις να είσαι μέρος του συνόλου. Υπάρχει φόβος σε αυτό. Προσπαθώ εγώ όσο μπορώ να τα αποβάλω αυτό.

Και ως άνθρωπος, εκτός από καλλιτέχνης, νιώθεις να έχεις αποβάλει τα «πρέπει»;

Σε προσωπικό επίπεδο έχει γίνει σε τεράστιο βαθμό. Απλά προσπάθησα να το μεταφέρω και στη μουσική. Αλλά προσωπικά έχω αποβάλει τεράστιο βαθμό από αυτά που κουβαλούσα πάνω μου πριν λίγα χρόνια. Δεν με αγγίζουν πράγματα καθόλου πλέον. Δηλαδή, μπορώ να πω ότι στην προσωπική μου ζωή έχω βρει τελείως το δικό μου μονοπάτι. Δεν ενδιαφέρομαι καθόλου για όλα αυτά που στεναχωριόμουν παλιότερα.

Παίζουν ρόλο και τα «καμπανάκια» που μπορεί να χτυπά το σώμα μας;

Απόλυτα. Στη δική μου περίπτωση, αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω πολύ δύσκολες σωματικές καταστάσεις – έμεινα παράλυτη για πολλούς μήνες. Ήμουν καθηλωμένη. Εκεί έγινε μια βαθύτερη, αναγκαστική εσωτερική αναζήτηση. Το σώμα σε οδηγεί σε μέρη που δεν έχεις ξαναπάει. Και δεν είναι μόνο το προσωπικό βίωμα – είναι και ο κόσμος γύρω μας. Οι πληροφορίες, η ταχύτητα με την οποία φτάνουν τα γεγονότα στα αυτιά μας. Αν έχεις έστω και λίγη ενσυναίσθηση, δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος. Φτάνεις σε ένα σημείο που καλείσαι να διαλέξεις: θα βουτήξεις μέσα σε όσα νιώθεις και θα αρχίσεις να τα εκφράζεις, ή θα σιωπήσεις για να βγάλεις χρήματα, για να είσαι αποδεκτός, να έχεις 50 φίλους και όχι έναν; Εγώ δεν ανήκω σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία. Δεν θέλω να είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι.

Μάλιστα, εντοπίζω πως δεν έχεις κανένα πρόβλημα να το επικοινωνήσεις και στα social media

Κι εκεί άφιλτρη είμαι. Γιατί σου λέω, είμαι σε ένα σημείο που δεν με νοιάζει πώς θα με αντιληφθεί ο άλλος. Σε βαθμό βέβαια που να μην είμαι προσβλητική και να μην είμαι επιθετική. Καταλαβαίνω ότι ο περισσότερος κόσμος σκέφτεται με έναν τρόπο, αυτόν που του έχει φορεθεί και δεν θέλω να του είμαι μέσα στα μούτρα του συνέχεια, αλλά δεν γίνεται και να μην πω τι έχω ανακαλύψει για μένα.

Ως δημόσιο πρόσωπο, φαντάζομαι πως υπάρχει και η πρόθεση να αλλάξεις κάποια πράγματα μέσα από τη στάση και τα λόγια σου.

Ισχύει αυτό. Και, ξέρεις, το παράδοξο είναι ότι δεν έχω δεχτεί ιδιαίτερη επίθεση ή μίσος για τις περισσότερες απόψεις μου. Το μόνο θέμα στο οποίο βλέπω πραγματικά έντονες αντιδράσεις είναι ο βιγκανισμός. Εκεί είναι που δέχομαι επιθέσεις. Κι είναι περίεργο γιατί, από όλα όσα υποστηρίζω, αυτό φαίνεται να ανήκει στη «μικρότερη των μειονοτήτων». Ο κόσμος ακόμη το αντιμετωπίζει με πολύ έντονη αντίδραση.

Επειδή ίσως, ως κοινωνία, συνεχίζουμε να κοροϊδεύουμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε;

Ακριβώς. Είναι ο εύκολος δρόμος. Είναι πολύ πιο απλό να αντιδράς, να χλευάζεις, παρά να κάτσεις να κάνεις αυτοκριτική. Να αναρωτηθείς: «Γιατί τρώω έτσι; Μήπως υπάρχει κι άλλη οπτική; Μήπως αυτό που ακούγεται σήμερα παράλογο έχει βάση;» Η εσωτερική διεργασία απαιτεί κόπο, χρόνο, διάθεση για αλήθεια. Ενώ το να επαναλαμβάνεις άκριτα αυτά που έχεις ακούσει μια ζωή είναι πιο άνετο. Και οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούν μέσα σε αυτά που έχουν μάθει τα τελευταία 100 χρόνια.

Τι θεωρείς ότι χρειάζεται κάποιος για να πει πως κάνει επανεκκίνηση στη ζωή του;

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει ήδη μέσα του να έχει αρχίσει να γέρνει προς την αλλαγή. Να είναι εντάξει με την ιδέα ότι μπορεί να χρειαστεί να χάσει πράγματα. Πρέπει να είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις το βόλεμά σου, αν θέλεις να βρεις την αλήθεια σου. Αλλιώς, θα ζεις πάντα με τα δεδομένα των άλλων. Μπορεί η αφορμή να είναι κάτι ακραίο – όπως στη δική μου περίπτωση μια σοβαρή περιπέτεια υγείας – ή απλώς να φτάσεις σ’ εκείνο το «δεν πάει άλλο». Αυτό το εσωτερικό “αμήν”.

Ξέρεις, πολλοί άνθρωποι πέφτουν σε κατάθλιψη χωρίς να καταλαβαίνουν τι πραγματικά τους συμβαίνει. Δεν νιώθουν καλά, αλλά δεν ψάχνονται κιόλας. Αν όμως τολμήσεις να αναρωτηθείς «Τι μου συμβαίνει; Μου κάνουν οι άνθρωποι που έχω δίπλα μου; Μου ταιριάζει αυτός ο τρόπος ζωής;», τότε έχεις κάνει ήδη το πρώτο βήμα. Χρειάζεται να έχεις μέσα σου, έστω και λίγο, αυτή τη δίψα για αλλαγή.

Θα πρέπει να σκέφτεται και την αποδοχή από τους άλλους σε αυτό ή είναι κάτι πολύ προσωπικό και έτσι θα πρέπει να το αντιμετωπίσει;

Εγώ πιστεύω θα τους βρεις τους ανθρώπους σου. Αν θέλεις αποδοχή στη ζωή σου και να έχεις δύο ανθρώπους να εμπιστεύεσαι, πάντα θα υπάρχει η ομάδα σου εκεί έξω. Αν θέλεις όμως να είσαι ο πιο δημοφιλής, να είσαι αποδεκτός από όλους, θα είσαι πάντα μέσα σε ένα φαύλο κύκλο και θα γυρνάς γύρω γύρω από τον εαυτό σου, ακριβώς για να αρέσεις όλους.

Έχεις νομίζω μια πολύ ανοιχτή σχέση με το κοινό σου και μιλάς για όλα πολύ άνετα. Ισχύει αυτό;

Είμαι όντως ειλικρινής. Σκέψου ότι για την Eurovision, ήμουν τόσο καταπιεσμένη που δεν είχα πει την αλήθεια μου, μέχρι πέρυσι σε μία εκπομπή, που ένιωθα ότι με “κυνηγούσε” μέχρι να το πω. Έτσι νιώθω πάντα για κάτι που κρατώ μέσα μου. Πρέπει να το μοιραστώ, αλλιώς με καταδιώκει. Θυμάμαι στην αρχή που ξεκίνησα σε αυτή τη δουλειά μου έλεγε η μαμά μου «αμάν βρε Γιάννα, πες και κανένα ψέμα, στρογγύλεψε το λίγο, δεν χρειάζεται όλα να τα μοιράζεσαι». Θα σου πω βέβαια πως φυσικά και μπορώ να στρογγυλεύω πράγματα και το έχω κάνει σε πολλές περιπτώσεις και στην τηλεόραση και γενικότερα σε δημόσιες εμφανίσεις μου, όσο όμως περνάνε τα χρόνια δε βρίσκω τον λόγο πια να το κάνω. Δεν το αντιλαμβάνομαι, δεν το καταλαβαίνω αυτό το πρέπει.

Έχει κόστος;

Μα το κόστος φαίνεται έτσι και αλλιώς. Δεν είμαι ούτε το πιο προβεβλημένο άτομο, δεν είμαι ούτε πάντα στα media, δεν είμαι καλά με όλους τους παρουσιαστές, δεν παίζομαι στα ραδιόφωνα όπως παιζόμουν κάποτε. Οπότε, το κόστος είναι εμφανές.

Είναι ένα «παιχνίδι» ψυχοφθόρο που καλείστε να συμμετέχετε οι καλλιτέχνες;

Για μένα ήταν. Πλέον από τη στιγμή που αποφάσισα να κάνω αυτό το καινούργιο project και να απευθυνθώ στο κοινό που θα βρεθεί γι’ αυτό το πράγμα που κάνω, δεν είναι ψυχοφθόρο. Γιατί δεν έχω προσδοκίες, θα βρω τους ανθρώπους μου και το ξέρω.

Τι είναι αυτό που σήμερα κάνει τη Γιάννα δυνατή;

Ότι έχω έρθει πιο κοντά στο ποια είμαι πραγματικά. Αυτό δίνει δύναμη και δεν χρειάζεται καν να την ψάξεις, την έχεις από φυσικού σου όταν ξέρεις ποιος είσαι. Απλά φεύγουν τα βαρίδια, οπότε δεν φοβάμαι τι θα πω και δεν έχω την πρόθεση να στρογγυλέψω τα πράγματα.

Όταν είπες την αλήθεια για την περίοδο της Eurovision, είχες μετά να αντιμετωπίσεις περίεργες καταστάσεις, περίεργες συμπεριφορές ενδεχομένως;

Καθόλου. Ξέρεις, όταν μασάς τα λόγια σου – κι εγώ τα είχα μασήσει αρκετά για πολύ καιρό, για την κακοποίηση που βίωσα – τότε προκαλείς αμφιλεγόμενες αντιδράσεις και μπερδεύεις τον κόσμο. Όταν όμως μιλήσεις καθαρά, όταν πεις ακριβώς τι έγινε, τότε ο κόσμος το ακούει με καθαρότητα και ανταποκρίνεται θετικά στην αλήθεια σου. Αν μιλήσεις για εσένα, χωρίς να στερείς τίποτα από τον άλλον – τον σεβασμό, την ελευθερία του – δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Εγώ πάντα μιλούσα μόνο για μένα. Ας πούμε παλιότερα, τα έλεγα μασημένα γιατί φοβόμουν το συγκεκριμένο άτομο και όσους είναι από πίσω του και γι’ αυτό και μέχρι σήμερα δεν έχω πει το όνομα του. Έχω πει όμως την αλήθεια μου και τα γεγονότα έτσι όπως έγιναν. Και αυτό για μένα είναι τεράστια λύτρωση

Δείχνει και το ότι αντιλαμβανόσουν απόλυτα τι συνέβαινε γύρω σου, ακόμα κι αν τότε δεν το εξέφραζες.

Από την πρώτη στιγμή τα καταλάβαινα όλα. Είχα συνειδητοποιήσει αμέσως ότι μπήκα σε συνεργασίες που δεν έπρεπε να γίνουν, ειδικά σε εκείνη τη φάση της ζωής μου. Το ήξερα, αλλά προχώρησα από φόβο. Πήγα με νερά που δεν ήταν τα δικά μου. Και το λέω ανοιχτά αυτό: φοβόμουν να σταματήσω.

Μπόρεσες, παρ’ όλα αυτά, να απολαύσεις εκείνες τις μέρες του διαγωνισμού;

Δυστυχώς, όχι. Ήταν σαν να ζεις μέσα σε ένα σπίτι όπου βιώνεις κακοποίηση, και μετά να βγαίνεις έξω χαμογελαστός, λες και όλα είναι καλά. Κάπως έτσι ένιωσα. Πίσω από τις κάμερες, στα παρασκήνια, βίωνα bullying, κοροϊδία, σαμποτάζ – όλα μπροστά μου. Και μετά έπρεπε να βγω σε πρόβες, σε συνεντεύξεις, σε κανάλια και να προσπαθώ να σώσω την κατάσταση.

Έχεις δώσει απαντήσεις μέσα σου για το τι ακριβώς συνέβη τότε;

Νομίζω πως ναι. Είναι σαν εκείνες τις στιγμές που σε αιφνιδιάζει κάποιος με μια συμπεριφορά, και ενώ καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Είναι σαν να τρως ξαφνικά μια σφαλιάρα και παγώνεις. Δεν ήταν ξεκάθαρο πώς να αντιδράσω στις “σφαλιάρες” που έτρωγα, ενώ στην ουσία ήταν ξεκάθαρο. Έτσι κι εγώ τότε. Καταλάβαινα πως κάτι κακό συνέβαινε, αλλά δεν ήμουν έτοιμη να το αντιμετωπίσω. Δεν είχα τη γνώση. Γιατί πας Eurovision και νιώθεις πως είσαι σε ένα πολύ μεγάλο σημείο σε εκείνη τη φάση και είναι όλοι στραμμένοι πάνω σου. Δεν αντιμετώπιζα μια προσωπική υπόθεση και γι’ αυτό δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.

Τι θα έλεγες στα παιδιά που πηγαίνουν τώρα στην Eurovision, τι να προσέξουν;

Όταν μπαίνεις σε μια διαδικασία ενός θεσμού που υπάρχει χρόνια και συμφωνείς να συνυπάρξεις με τους κανόνες του θεσμού της Eurovision και με ανθρώπους που το κάνουν αυτό πολλά χρόνια, έχεις ήδη προσαρμοστεί. Ας διαλέξουν λοιπόν τα παιδιά πολύ σοβαρά, με σκέψη και φίλτρο την ομάδα που θα έχουν γύρω τους. Στα της Eurovision είναι προσυμφωνημένα όλα, οπότε τουλάχιστον μπορούν να επιλέξουν ποιους ανθρώπους θα έχουν κοντά τους.

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια με έναν μπαμπά που δούλευε νύχτα και έλειπε και συχνά;

Ήταν εδώ, στη Θεσσαλονίκη και ήταν κλασικά παιδικά χρόνια, με την έννοια του ότι ήμουν παιδί της γειτονιάς, σε ένα δημόσιο σχολείο που είχα τα φιλαράκια μου τα οποία έχω μέχρι και σήμερα και ήμουν ένα παιδάκι πάρα πολύ αγχωμένο παρ’ όλα αυτά. Γιατί είχα μπει στην διαδικασία να τα κάνω όλα πολύ καλά σε μία εποχή που κάναμε ένα σωρό δραστηριότητες και πηγαίναμε σπίτι μας 12 το βράδυ από τα φροντιστήρια. Μετά, άγχος να περάσω σίγουρα στο πανεπιστήμιο, παρόλο που ούτε τότε αλλά ούτε και τώρα που την ξαναξεκίνησα δεν είμαι όσο συνεπής θέλω. Προσπαθούσα να κάνω πράγματα που να μου δώσουν το μπράβο. Ήταν έτσι η γενιά μας, μας πίεζαν τότε όλους. Από τη μια λοιπόν ήμουν ένα ξένοιαστο παιδί με πολλές ωραίες στιγμές στην γειτονιά, αλλά από την άλλη είχα και ένα τεράστιο άγχος για όλα αυτά που είχα αναλάβει να μάθω.

Τι τραγούδια ακούγατε στο σπίτι;

Επειδή την ημέρα ήμασταν πάρα πολύ ήσυχοι γιατί κοιμόταν αυτός που δούλευε και έφερνε το φαγητό στο σπίτι (γέλια), δεν μπορώ να σου πω ότι ευχαριστήθηκα την ελληνική μουσική. Την ακούγαμε σπασμωδικά και πιο πολύ μέσα στα πλαίσια της δουλειάς του μπαμπά – δηλαδή «ακούστε αυτό το καινούριο τραγούδι» και τέτοια. Εγώ ήμουνα κολλημένη στο MTV, σε χαμηλή ένταση και ρουφούσα όλους τους καλλιτέχνες και τα τραγούδια εκείνης της γενιάς, χωρίς διάλειμμα. Ήμουν από τα παιδιά που πήγε και πήρε τις πρώτες κασέτες, τα πρώτα βινύλια και άκουγε ξεκάθαρα αμερικάνικη Pop.

Οπότε όταν πήγες στην Αμερική, πρέπει να ένιωθες πολύ οικεία σε όλο αυτό εκεί

Είχα τη γνώση, γιατί την είχα μελετήσει, λες και την έδινα στις Πανελλήνιες. Ήξερα τα πάντα, λάτρευα τη γλώσσα. Είχα βρει εκεί τον μουσικό εαυτό μου 100%. Από την άλλη, μου πήρε πολύ καιρό να συνηθίσω τις συνθήκες της μουσικής βιομηχανίας εκεί, που είναι πολύ διαφορετικές από την Ελλάδα. Αλλά ναι, εκπλήρωση παιδικού ονείρου να πάω και να περάσω τόσα χρόνια στην Αμερική.

Είναι ένα κεφάλαιο που τελείωσε για σένα;

Ναι, έχει τελειώσει αυτό το κεφάλαιο. Ξέρεις, εγώ πήγα και σε μία εποχή που ακόμα υπήρχαν συγκεκριμένα στερεότυπα για τους τραγουδιστές. Εμφανισιακά και ηλικιακά. Σκέψου τότε αναγκαζόμουν να λέω ψέματα για την ηλικία μου γιατί με θεωρούσαν ήδη μεγάλη εκεί. Έλεγα ψέματα και ένιωθα όμως αυτό να με καταπίνει. Άλλες πήγαιναν από τα 12 ή από τα 14 για να ξεκινήσουν καριέρα. Αυτή ήταν και η πρώτη πόρτα που μου ήρθε δυνατά πάνω στα μούτρα μου και κατάλαβα πως υπάρχουν κριτήρια που δεν μπορώ με τίποτα να ικανοποιήσω.

Ήταν ο μπαμπάς σου λόγος για να ασχοληθείς με το τραγούδι;

Δεν είμαι σίγουρη, γιατί είχα αποφασίσει ότι αγαπώ τη μουσική σε πολύ μικρή ηλικία, όταν ακόμα δεν είχα αντιληφθεί καλά καλά τί δουλειά έκανε ο μπαμπάς μου. Ήξερα ότι φεύγει τα βράδια και μάλλον τραγουδάει αλλά όταν είσαι πέντε δεν είναι εύκολο να αντιληφθείς τι γίνεται στο σπίτι σου. Οπότε, νομίζω ήταν πιο πολύ DNA παρά επιρροή από το σπίτι. Μετά όμως, δε μπορώ να σου πω πιο ήταν πιο πολύ γιατί τα είχα και τα δύο.

Όση ώρα μιλάμε, έχω στο μυαλό μου έναν στίχο στο «Χωρίς ανάσα» που λέει: «Να ‘ρθει καινούργια μέρα. Να βρω ξανά εμένα» και σκέφτομαι πόσο πολύ είσαι σήμερα εσύ αυτός ο στίχος

Πάρα πολύ. Τους στίχους έγραψε ο Ody Icon, αλλά τα τραγούδια έγιναν σε ένα πλαίσιο συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων και έτσι, με εκφράζει πάρα πολύ όντως αυτός ο στίχος. Δε σου κρύβω ότι το «Χωρίς ανάσα» το γράψαμε με αφορμή αυτά που βλέπουμε στον κόσμο να γίνονται με τους πολέμους και τις γενοκτονίες. Παρακολουθώντας όλοι μπροστά σε μία οθόνη χωρίς ανάσα όσα γίνονται. Κι επειδή αισθάνθηκα πολύ αδύναμη μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν στη Γάζα, στην Αφρική και σε τόσα άλλα μέρη που σκοτώνονται και πεινούν παιδιά, ήθελα να πω αυτό το κομμάτι.

Τι εύχεσαι για την Γιάννα;

Εύχομαι να έχω τον ίδιο ενθουσιασμό που είχα γι’ αυτό το project και στο επόμενο, γιατί έχω σκοπό να βγάζω μουσική για πολλά χρόνια. Έχω επανέλθει και είμαι πολύ ενθουσιασμένη για όσα θα έρθουν…

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Yianna Terzi (@yiannaterzi)

*Η Γιάννα Τερζή κυκλοφορεί το EP «Σημάδια» από τη Minos EMI, A Universal Music Company. Το EP κυκλοφορεί σε όλα τα μουσικά ψηφιακά καταστήματα και streaming υπηρεσίες: https://yiannaterzi.lnk.to/SIMADIA