Γιάννης Κότσιρα και Κόμη Χ τραγουδούν “Ένα Χρόνο Μετά” το έγκλημα στα Τέμπη

Ένα συγκινητικό τραγούδι αφιερωμένο σε όσους άδικα έχασαν τη ζωή τους στη σύγχρονη Ελλάδα, από τα Τέμπη μέχρι το Μάτι και από τον Ιάσονα μέχρι τον Οδυσσέα, κυκλοφόρησαν την Τετάρτη (1/5) ο Κόμης Χ και ο Γιάννης Κότσιρας, με τίτλο “Ένα Χρόνο Μετά”.

Με σαφείς αναφορές στο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη το τραγούδι αποτελεί μνεία στους 57 ανθρώπους που βρήκαν τραγικό θάνατο το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023 αλλά και υπενθύμιση για την ανάγκη να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Τους στίχους και τη μουσική επιμελήθηκε ο Κόμης Χ ενώ τη μίξη/μάστερ ήχου ανέλαβε ο Σωτήρης Νούκας.

Ακούστε το τραγούδι εδώ:

Κόμης Χ – Πώς γεννήθηκε το παραπάνω τραγούδι:

Στην περιγραφή του βίντεο στο YouTube ο Κόμης Χ εξηγεί, ζητώντας μας προκαταβολικά “συγγνώμη για το μακρινάρι” το πώς γεννήθηκε το παραπάνω τραγούδι.

“Δεν θα έγραφα για τα Τέμπη. Αλλά υπάρχουν στιγμές που δεν σου αφήνουν περιθώρια… Τη μαύρη επέτειο του ενός χρόνου από το τραγικό συμβάν κατέβηκα στον σταθμό του ΟΣΕ με τον κολλητό μου. Ήταν η βραδινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας και ήθελα να παρευρίσκομαι κι εγώ με τους συνανθρώπους μου.

Ακούγονταν τραγούδια, ομιλίες, μερικά συνθήματα. Είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος, οι περισσότεροι φοιτητές. Δημιουργήθηκαν πηγαδάκια. Σκόρπιες κουβέντες από ανθρώπους που κοιτούσαν μπροστά, στα μάτια. Από δίπλα μας περνούσαν αμάξια (δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η πορεία, η κίνηση συνεχιζόταν κανονικά). Αρκετοί περαστικοί επίσης που δεν είχαν ιδέα τι συνέβαινε (δυστυχώς) αλλά και περιπολικά τριγύρω με αναμμένους τους φάρους. Γενικά, αρκετή φασαρία από παντού όπως συνηθίζεται άλλωστε.

Κάποια στιγμή σταμάτησαν να παίζουν τα ηχεία. Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα και αμέσως μετά άρχισε η απαγγελία. 57 ονόματα με τις ηλικίες τους. Από τον μικρότερο στο μεγαλύτερο. Σας το ορκίζομαι πως σταμάτησαν όλα. Δεν μιλούσε κανείς. Χιλιάδες τα ζωντανά αγάλματα. Νηνεμία παντού. Τα πανό σταμάτησαν να κυματίζουν. Τα αμάξια ήταν σαν να βάλαν νεκρά και απλά κυλούσαν σιωπηλά από μπροστά μας. Λες και έπρεπε να σεβαστούν τα σίδερα τους άψυχους. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως εκείνη την ώρα σταμάτησαν ακόμα και δείκτες ρολογιών. Μόνο κάποιων τα μάτια άρχισαν να γυαλίζουν… Δεν θυμάμαι να έχω ξανανιώσει έτσι. Μπήκα στα παπούτσια αυτών που έμειναν πίσω. Μανάδες, αδέρφια, φίλους…

Έτσι γεννήθηκε το παραπάνω τραγούδι. Αυτά είπα και στον Γιάννη όταν του εξηγούσα γιατί το έγραψα. Και τότε μου είπε το “τέτοια τραγούδια πρέπει να γράφονται.” Το πόσο τον ευχαριστώ για τη συμμετοχή του αλλά και (πιο πολύ) για τα λόγια του, δεν περιγράφεται. Μου απέδειξε για άλλη μια φορά πως πέρα από μεγάλος καλλιτέχνης είναι και τεράστιος άνθρωπος. Ακόμα περιμένουμε για δικαιοσύνη.

Για να μην ξεχάσουμε. Αυτό είναι για τα Τέμπη. Είναι για το Μάτι. Είναι για τον Ιάσονα. Για τον Οδυσσέα…”