Γιατί φέτος το φεστιβάλ στο Anilio ξεπέρασε την πρώτη εμπειρία

Φέτος στο Anilio Park Festival ήταν διαφορετικά…

Η πρώτη φορά μπορεί να έχει τον ενθουσιασμό, όμως η δεύτερη συνήθως είναι καλύτερη, ειδικά όταν γνωρίζεις τι να κάνεις, πώς να οργανώσεις το χρόνο σου, αλλά και πού να στήσεις τη σκηνή σου και πώς να εξυπηρετηθείς καλύτερα.

Η περσινή πρώτη χρονιά του Anlio Park Festival ήταν και λίγο «αναγνωριστική» για όλους, καθώς φτάνοντας στο υψόμετρο του Ανηλίου, στα ορεινά της Πίνδου, σε ένα μέρος που λειτουργεί και ως Χιονοδρομικό Κέντρο το χειμώνα, αρχικά δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε, ειδικά στις διαφορετικές συνθήκες του καλοκαιριού.

Αφεθήκαμε στην αίσθηση της φύσης και της ξεγνοιασιάς, όλα ήταν υπέροχα. Αρκεί βέβαια κι εσύ να θέλεις να τα ζήσεις, να μη σκέφτεσαι το πίσω και να μη σου «χαλούν» τη διάθεση, ασήμαντες λεπτομέρειες.

Οι αναμνήσεις μας κράτησαν ζωντανή τη θέληση για την φετινή διοργάνωση και φυσικά δεν το σκεφτήκαμε καν. Στις 8 Αυγούστου ήμασταν εκεί και για τρεις μέρες το ζήσαμε ξανά.

Ο περσινός ενθουσιασμός όχι μόνο δεν καταλάγιασε, αλλά αυξήθηκε.

Ο κόσμος, πια, ήταν πολύ περισσότερος, η εμπιστοσύνη των κατασκηνωτών και των επισκεπτών πολύ μεγαλύτερη, κάτι που δείχνει ότι το φεστιβάλ μπορεί να εξελιχθεί σε θεσμό.

Η πρώτη μέρα

Με το που έφτανες στο Ανήλιο, αισθανόσουν αμέσως τη διαφορά στη θερμοκρασία.

Ζακετούλα και μπουφανάκι, ειδικά το βράδυ, απαραίτητα.

Τι καλύτερο, μέσα στον καύσωνα, να μη χρειάζεσαι κλιματιστικό;

Και από την πρώτη μέρα κιόλας, άρχισαν οι δραστηριότητες! Aφού βέβαια στήσεις πρώτα τη σκηνή σου και βολευτείς σε ένα καλό σημείο.

Πεζοπορία σε καταπράσινες διαδρομές, στα γραφικά μονοπάτια της Πίνδου, mountain bike & enduro στις πλαγιές, αναρρίχηση σε τεχνητό τοίχο, beach volley, slackline, zip-line, τοξοβολία, yoga στη φύση.

Δεν χάσαμε χρόνο και ξεκινήσαμε τις συμμετοχές.

Και φυσικά αναμονή για τις πρώτες συναυλίες. Δυνατή εμπειρία από την πρώτη βραδιά: Δημήτρης Μυστακίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Ιουλία Καραπατάκη και Κωσταντής Πιστιόλης.

Το αδιαχώρητο. Πολύς κόσμος, μαγική συναυλία που δεν θα ξεχάσουμε.

‘

Δεύτερη μέρα

Με το πρώτο φως της μέρας αντιλαμβάνεσαι την αξία της φύσης και της συνύπαρξης.

Άλλη φάση να ξυπνάς στο βουνό, αεράκι, δροσιά ηρεμία.

Οι σκηνές πια αυξάνονται πολύ. Καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος είναι πολύς, η επικοινωνία εύκολη, οι παρέες που δημιουργούνται, το κλίμα.

Φυσικά, το πρόγραμμα δεν χαλάει.

Περιπατητική διαδρομή και βουτιά στην τεχνητή λίμνη, έστω κι αν για κάποιους, λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας, έμοιαζε παρακινδυνευμένη.

Φαγητό, καφεδάκι και προετοιμασία για το βράδυ.

Novel 729, Νατάσσα Μποφίλιου και Αλκίνοος Ιωαννίδης.

Μοναδικοί. Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Το κοινό… ενθουσιώδες.

Περιμένοντας στην τουαλέτα, ακούω τον μπροστινό μου να μιλά στο τηλέφωνο σε έναν φίλο του: «Καλά ρε, είσαι μ@λ@κας; Έχεις ρεπό και δεν ήρθες; Σε μισή ώρα θα ήσουν εδώ. Χάνεις τη φάση», και συνέχιζε να του.. τα ψέλνει για την αναποφασιστικότητά του. Άδικο είχε;

Tρίτη μέρα

Πλησιάζοντας στην τρίτη μέρα γνωρίζοντας ότι τελειώνει η εμπειρία του festival, σε πιάνει ένα σφίξιμο, αλλά γρήγορα λες «μην σκέφτεσαι πολύ».

Άλλωστε ο χρόνος κυλά λίγο διαφορετικά στο βουνό.

Ό,τι δεν πρόλαβες να κάνεις Παρασκευή και Σάββατο, το κάνεις την Κυριακή.

Έχεις μια γλυκιά κούραση, αλλά δεν συγκρίνεται με το «βάρος» της πόλης. Η κούραση του βουνού είναι η μισή της πόλης, γιατί η αίσθηση που έχεις είναι διαφορετική, η ψυχολογία αλλάζει, οπότε δεν σου φαίνεται.

Φέτος είσαι και πιο οργανωμένος, οπότε δεν έχεις ξεμείνει από αποθέματα, ενώ είναι σημαντικό ότι μπορείς να εξυπηρετείσαι και στα περίπτερα για φαγητό, καφέ, μπίρα. Και η τουαλέτα είναι εύκολη.

Όλοι είναι εξυπηρετικοί, από την πρώτη μέρα.

Η Νίνα, ο Στέφανος.

Αράζεις και στη σκηνή να διαβάσεις ένα βιβλίο, ή θα κάτσεις γύρω γύρω με τους διπλανούς, που θα σε κεράσουν ένα κουτάκι.

Πιάνεις κουβέντα ακούγοντας τις μεσημεριανές πρόβες.

Λίγο αργότερα, ακούς τους ήχους από το παραδοσιακό γλέντι.

Αναρωτιέσαι αν θες να πας και ναι, το κάνεις, για να το ζήσεις, κουνιέσαι σε ρυθμούς ηπειρώτικων, συμμετέχοντας σε κυκλωτικούς χορούς.

Και ένα ικαρώτικο, δεν βλάπτει.

Ό,τι καλύτερο για ζέσταμα.

Ακολουθεί συναυλία με τις εμπνευσμένες  Σκιαδαρέσες. Η φάση που φωνάζουν σε ένα τύπο που ανεβαίνει τρέχοντας στην πλαγιά, όλα τα λεφτά, προκαλεί τρελό γέλιο.

Μετά, Μαρίνα Σάττι που δημιουργεί χαμό και στο τέλος Νίκος Πορτοκάλογλου και Γιάννης Κότσιρας, που φέρνουν αναμνήσεις.

Η τελευταία βραδιά δεν τελειώνει γρήγορα. Αν δεν ξημερώσει, δεν το λήγεις.

Και ξέρεις, το χάραμα στο βουνό είναι «άλλο πράγμα». Εκεί είναι που οι λέξεις, ορισμένες φορές, χάνουν το νόημά τους.

Το πρωί αρχίζει το μάζεμα, έχει δουλίτσα, αλλά όταν έχεις ζήσει 72 αξέχαστες ώρες, δεν κουράζεσαι..

Αντε, και του χρόνου.