Grace Jones στο Sani Festival: Όταν το σικ έγινε πιο προσιτό και κεφάτο από ποτέ

“Ladies and gentlemen, miss Grace Jones”. Η «γεμάτη» φωνή του Βρετανού ηθοποιού Ian McShane, που ακούγεται στο βιντεοκλίπ για το “Slave To The Rhythm”, έπαιζε στο κεφάλι μας, καθώς ανηφορίζαμε το λόφο της Σάνης. Σε λίγη ώρα, θα απολαμβάναμε ίσως «την τελευταία πραγματική ποπ ντίβα της εποχής μας», όπως την ονομάζουν αρκετοί. Την Grace Jones.

Τελευταία ματιά στα… σκονάκια μας, ενώ οι τεχνικοί ετοίμαζαν πυρετωδώς το stage: Γέννηση το 1948 στην Τζαμάικα, οικογενειακή μετανάστευση στις ΗΠΑ. Πατέρας ιερέας, κακοποιητικός και άκρως πουριτανός. Μία έφηβη Grace που, σαν από αντίδραση, γεύτηκε όλους τους απαγορευμένους καρπούς: αλκοόλ, ναρκωτικά, σεξουαλική απελευθέρωση. Εργασία μέχρι και ως χορεύτρια σε κλαμπ. Μπάσιμο στον κόσμο του μόντελινγκ, όπου τράβηξε τα βλέμματα με την αλαβάστρινη επιδερμίδα της, το ευλύγιστο σώμα της, τις έντονες γωνίες του προσώπου της και τις androgynous εμφανίσεις της. Συνεργασίες με «ιερά τέρατα» της μόδας, όπως ο Yves Saint Laurent και ο Kenzo. Πορεία στον κινηματογράφο, σε ταινίες όπως το “A View To A Kill” το 1985. Και μια μουσική καριέρα εκλεκτική αλλά ανθεκτική στο χρόνο, με έντονα avant garde στοιχεία και new wave αισθητική. Πολλές σύγχρονες καλλιτέχνιδες λένε ότι έχουν επηρεαστεί από αυτήν, ανάμεσά τους η Rihanna και η Lady Gaga.

Όλα αυτά είχαμε την ευκαιρία να τα θυμηθούμε καλά, καθώς η εμφάνιση της Grace έγινε μισή ώρα μετά το προγραμματισμένο. Φέραμε στο μυαλό μας την ακύρωση της εμφάνισής της στο Λυκαβηττό το 2010 και ευχηθήκαμε να μην ξαναζήσουμε το ίδιο 15 χρόνια μετά. Αλλά ευτυχώς όλα κύλησαν ομαλά.

Λίγο μετά τις 22:00, ένα μεγάλο πανό με το πρόσωπό της βρέθηκε στο κέντρο της σκηνής, για να παραμεριστεί αμέσως μετά και από πίσω να δούμε την ίδια, καθισμένη σε έναν υπερυψωμένο θρόνο πάνω από την μπάντα της. Ξεκίνησε με τη διασκευή της στο “Nightclubbing” του Iggy Pop και με αυτήν έδωσε το στίγμα της εξαρχής: θεατράλε ερμηνείες, αισθαντική σκηνική παρουσία και μία έντονη επιρροή από τους ρέγκε ρυθμούς της γενέτειράς της αλλά και τη «μαύρη» σόουλ μουσική.

Συντροφιά της σε όλα αυτά η πολυμελής της μπάντα και η… αμπιγιέζ της, που τη βοηθούσε μετά από σχεδόν κάθε τραγούδι να αλλάζει ρούχα και αξεσουάρ κεφαλιού. “I have my own open dressing room!”, παραδέχτηκε γελώντας.

Στη συναυλία είχαμε την ευκαιρία να δούμε πολλά από τα κοστούμια που σχεδίασε η Γιαπωνέζα σχεδιάστρια Eiko Ishioka για την περιοδεία “Hurricane” της Grace στα τέλη της δεκαετίας του 2000, μία περιοδεία που ακόμα συζητιέται για την καλλιτεχνικής της επιμέλεια. Ημίψηλα, κορώνες και περούκες, κοστούμια, κορσέδες και κορμάκια έντυσαν —λιγότερο ή περισσότερο— το σώμα της, που εντυπωσιάζει με την ευλυγισία του ακόμα και στα 77 της χρόνια.

Η λίστα των τραγουδιών κινήθηκε σε μια best-of λογική, με τις διασκευές και τα ολόδικά της κομμάτια που την καθίερωσαν, μεταξυ άλλων τα: “This Is”, “Demolition Man” (διασκευή από The Police), “Pull Up To The Bumper“, “Love Is The Drug” (διασκευή από Roxy Music) και φυσικά τα “I’ve Seen That Face Before” και “Slave To The Rhythm”. Η απόδοση των κομματιών επί σκηνής ήταν άψογη και δεμένη, και κάθε μέλος της μπάντας έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, από τις κιθάρες, τα πλήκτρα και τα bongos, μέχρι τη ρυθμική βάση με τα ντραμς και το μπάσο. Για τη φωνή δε της ίδιας της Grace δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Μεγάλο εύρος, άριστες αναπνοές και το δικό της, ιδιαίτερο «μέταλλο» που δεν την εγκαταλείπει ακόμα και σε πιο μεγάλη ηλικία.

Σκηνογραφικά η συναυλία διακοσμήθηκε με το λουσμένο στο φως πύργο της Σάνης —όπως εξάλλου κάθε συναυλία του Sani Festival—, αλλά δεν χρειάζομασταν και πολύ περισσότερα. Η Grace είναι μία αυτόφωτη ερμηνεύτρια, που «καταπίνει» τα πάντα γύρω της και μας κάνει να μην παίρνουμε το βλέμμα μας από πάνω της. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στις εκκεντρικές της εμφανίσεις, αλλά και στον απόλυτα απροσποιητο και προσιτό της χαρακτήρα, τέτοιο που προσωπικά δεν ξανασυνάντησα σε άλλο καλλιτέχνη.

Μέσα, σε μιάμιση ώρα, διδάχθηκε πώς να προσφέρει το «ευχαριστώ» σε σπαστά ελληνικά, αναζητούσε διακαώς μία μπανάνα (!) στα παρασκήνια πριν πει το επόμενο τραγούδι και έκανε πρόποση με κόκκινο κρασί και σαμπάνια. Στο “I’ve Seen That Face Before” περπάτησε σαγηνευτικά σε όλη τη σκηνή, ζωσμένη ένα κόκκινο πανί, σαν ταυρομάχος. Στο “Demolition Man” χτυπούσε μανιασμένα κάτι πιατίνια και πέταξε τις μπαγκέτες στο κοινό, λίγο πριν ζητήσει από τους σεκιουριτάδες να μας αφήσουν να τρέξουμε προς τη σκηνή, εγκαταλείποντας τις θέσεις μας. “Wake up your neighbours!”, μας ζήτησε, και κάτι μου λέει ότι όσοι πελάτες του ξενοδοχείου ήθελαν να κοιμηθούν νωρίς θα δυσκολεύτηκαν αυτό το βράδυ.

Το κλείσιμο του κυρίως μέρους της συναυλίας ήρθε με το “Pull Up To The Bumper”, που έχτισε ένα κεφάτο αυτοσχέδιο πάρτι στο λόφο. Η Grace βρέθηκε στο μπροστινό μέρος της σκηνής, κάνοντας χειραψίες και υπογράφοντας αυτόγραφα… ενώ τραγουδούσε.

Όμως, την πιο εντυπωσιακή από άποψη φυσικής κατάστασης ερμηνεία την επεφύλαξε στο encore, με το “Slave To The Rhythm”. Κρατώντας ένα στεφάνι γεμάτο στρας και φορώντας ένα μάλλον αποκαλυπτικό κορμάκι, επέστρεψε γεμάτη αυτοπεποίθηση στη σκηνή και μας χάρισε ένα δεκάλεπτο ασταμάτητου χούλα χουπ χωρίς να χάσει ούτε μία νότα.

Μετά, χωρίς να σταματήσει το χούλα χουπ, μας σύστησε όλους της τους συνεργάτες και μας ευχαρίστησε, και εμείς μείναμε με το στόμα ανοιχτό, να κοιτάμε το στεφάνι να γυρίζει και να γυρίζει συνέχεια, ωθούμενο από το λικνιζόμενο κορμί της. Έπειτα ανέβασε στη σκηνή μία κατασυγκινημένη κοπέλα και χάθηκε μέσα σε ένα πλήθος από ενθουσιώδη χέρια που προπαθούσαν να την αγγίξουν κάτω από τη σκηνή, ανταποδίδοντας με ασταμάτητα χαμόγελα και ευχαριστίες την αγάπη.

Όμως, είχε έρθει η ώρα για καληνύχτα. Με χειρονομίες μάς εξήγησε ότι τα κρασιά, το τραγούδι και το χούλα χουπ την κούρασαν όσο να ‘ναι! Περπάτησε περήφανα προς τα παρασκήνια, γνωρίζοντας ότι είχε δώσει μία συναυλία για την οποία θα συζητούσαμε όλο το βράδυ όσοι την είδαμε. Μία πραγματική ποπ ντίβα σε κάθε της έκφανση. Τώρα, αν είναι η τελευταία μένει να φανεί! Εκείνη, πάντως, έχει ακόμα άπλετη καλλιτεχνική επιρροή να ασκήσει στις επιγόνους της.