Η γυναίκα που τραγούδησε πλάι στον Μητροπάνο και τον Χατζή

Λατρεύει τις βόλτες με τις μηχανές, έχει τραγουδήσει πλάι σε θρύλους της μουσικής, έζησε τα σπουδαία νυχτερινά μαγαζιά της Αθήνας στα 80’s, γράφει στίχους και μουσική και θαυμάζει την ελληνική μουσική. 

Είναι υπερκινητική, εκτονώνει τις σκέψεις παίζοντας τένις, είναι ευαίσθητη και θυμώνει εύκολα.

Η Κρινιώ Νικολάου με την σπουδαία της φωνή αγαπά την έντεχνη μουσική και την έχει ζήσει στο πικ της, ενώ δεν ήταν από τα κορίτσια που ήθελαν να γίνουν τραγουδίστριες.

“Η σχέση μου με την μουσική ξεκίνησε στα 7 μου χρόνια, ο πατέρας μου ήταν λάτρης της, μία πολύ ευαίσθητη ψυχή και ήθελε πολύ να μάθει μουσική η κόρη του. Πήγα στο Ωδείο Αθηνών όπου και έμεινα 6 χρόνια και έπειτα έκανα μαθήματα στο Εθνικό Ωδείο και τελείωσα εκεί τις σπουδές μου. Δεν είχα σκοπό να μπω στον χώρο του τραγουδιού, ασχολιόμουν χρόνια με τον αθλητισμό, όμως όταν άρχισα να μπαίνω στον χώρο της μουσικής  ανακάλυψα πως μπορώ να παίζω πολύ γρήγορα ακούγοντας τραγούδια, χωρίς καμία βοήθεια. Είχα ακουστικό αυτί και κάπως έτσι ο προσανατολισμός μου έφυγε από όλα τα υπόλοιπα που επικρατούσαν στο μυαλό μου.

Ξεκίνησα να παίζω πιάνο με την παρέα μου σε μικρά μαγαζιά της Αθήνας, ένα βράδυ στα 20 μου, σε ένα στέκι γνωρίζω τον Γιάννη Σπανό που τότε είχε έναν χώρο στην πόλη, κάπως έτσι ξεκίνησα να τραγουδάω επαγγελματικά γιατί τελικά με πήρε στον χώρο του. Λίγο αργότερα την ίδια περίοδο, έπαιζα σε έναν χώρο και ήρθε και με βρήκε ο Κώστας Χατζής και μου είπε “σε θέλω μαζί μου, θα κάνω κάτι στο ΡΕΞ”. Το ΡΕΞ τότε ήταν ιερός χώρος κι εγώ είχα την τύχει να βρεθώ εκεί στο ξεκίνημα μου. Ακολούθησαν συναυλίες με τον Χατζή, έβλεπα τον εαυτό μου στα έντυπα στα περίπτερα, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. Τότε, ηχογράφησα μαζί του έναν δίσκο, συγκεκριμένα, το “Ρώμα αγάπη μου” όπου έπαιζα κιθάρα και πιάνο.”

Λίγα χρόνια αργότερα, συναντήθηκε καλλιτεχνικά με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, όπου πέρασαν την καλοκαιρινή περιοδεία μαζί και αυτή την φορά ήταν στο πλάι του μπροστά σαν φωνή. 

“Μπήκα τόσο βαθιά στον χώρο της μουσικής από μικρή, και όταν είσαι νέος δεν συνειδητοποιείς τι ακριβώς συμβαίνει, ζεις ένα όνειρο! Από εκεί και πέρα μετά την περιοδεία μου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, η πορεία μου μπήκε στο αυλάκι της μουσικής, ήρθε η συνεργασία μου με τον Δημήτρη Μητροπάνο, έμεινα μαζί του τρία χρόνια και μου έκανε την τιμή να κάνω και τα δικά του προγράμματα. Στο μεταξύ από τον Βασίλη μέχρι τον Δημήτρη, έκανα δικά μου προγράμματα παίζοντας πιάνο και έχοντας κάποιους μουσικούς μαζί μου, σε μικρούς χώρους και μουσικές σκηνές που τότε ξεκίνησαν να ανοίγουν.

Είχα την ευλογία να κάνω σπουδαίες συνεργασίες, Σταμάτης Κραουνάκης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, πολλοί σπουδαίοι πέρασαν από την μουσική μου ζωή. Κάπως έτσι, ξεκίνησαν να με γνωρίζουν κι άλλοι σπουδαίοι της μουσικής και κάπου εκεί μπήκα στην MINOS και έκανα τον δικό μου δίσκο. Ακολούθησαν πολλά live με την δική μου την μπάντα ενώ παράλληλα έγραφα μουσική για δικά μου τραγούδια, καθώς το 80% των τραγουδιών μου αποτελούνται από αυτήν. Στον προτελευταίο μου δίσκο με τίτλο “Κοίτα με”, έχω κάνει σύνθεση όλα τα τραγούδια του, αλλά έχω γράψει και στίχους για τέσσερα τραγούδια. Η επαφή με τον κόσμο είναι εκείνη που ολοκληρώνει την δουλειά μας, είναι η ζωγραφιά πάνω σε αυτό που έχεις χτίσει.”

H Kρινιώ θυμάται την εποχή ’90-’00, τότε που στις μουσικές σκηνές γινόταν καθημερινά μία μεγάλη γιορτή.

“Ο κόσμος τότε, ενδιαφερόταν να ακούσει μουσική, είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες. Στις μουσικές σκηνές η ατμόσφαιρα ήταν μοναδική, oι ρυθμοί της καθημερινότητας ήταν πιο χαλαροί και επίσης δεν είχαμε την τεχνολογία στην ζωή μας, πήγαινες να απολαύσεις έναν καλλιτέχνη και ήσουν εκεί, δεν σκεφτόσουν τα έξοδα σου, την εγκληματικότητα το τι συμβαίνει γύρω σου. Η τέχνη είναι πάντα μία διέξοδος, είναι εκείνη που εκφράζει, που συμπονά που ελευθερώνει, όμως τότε οι θεατές μας ήταν ξέγνοιαστοι σήμερα είναι πιο εσωστρεφείς πιο συγκρατημένοι.

Σε κάθε μουσική σκηνή είχες την ευκαιρία να αφοσιωθείς σε πολύ μεγάλους καλλιτέχνες, απολάμβανες σπουδαία μουσική. Σήμερα οι επιχειρηματίες των μουσικών σκηνών κοιτούν μόνο την επιβίωση του χώρου τους, τότε δίνανε περισσότερες ευκαιρίες στους νέους καλλιτέχνες έδειχναν περισσότερη κατανόηση.

Η νυχτερινή ζωή ήταν και θα παραμείνει δύσκολη, πάντα υπάρχει ανταγωνισμός. Αν δεν είναι η αγάπη σου η μουσική, δεν επιβιώνεις εύκολα σε αυτό το περιβάλλον. Στην σκηνή επάνω βγάζεις την ψυχή σου έξω, ξεγυμνώνεσαι, η τέχνη είναι μία γυναίκα που σε επηρεάζει καθημερινά γιατί ασχολείται με τα πάντα. Όταν ασχολείσαι μαζί της, αλλάζεις ριζικά την ζωή σου. Εκείνη την περίοδο στις αρχές του 2000 ζητούσαμε απεγνωσμένα ένα ρεπό, παίζαμε 7 μέρες την εβδομάδα. Θυμάμαι το ’97 που ξεκίνησα να συνεργάζομαι με τον Δημήτρη Μητροπάνο, είχαμε πρεμιέρα την Δευτέρα και εκείνο το πρωί χάνω τον πατέρα μου. Πήγα κανονικά το βράδυ στην δουλειά. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης, κάναμε ένα ντουέτο στο πιάνο και θυμάμαι χαρακτηριστικά να κοιτά ένα δάκρυ από το μάτι μου. Τον κοιτάω και μου κάνει με το ύφος του, “έλα τώρα μην λυγίσεις τώρα”. Τα κατάφερα, το έβγαλα το κομμάτι.”

Από τις συνεργασίες της μέχρι σήμερα, κρατά πολύ όμορφες αναμνήσεις, γλυκιές συμπεριφορές, μουσικά μαθήματα και μία βαθιά εκτίμηση. “Ήμουν τυχερή γιατί πράγματι, συνεργάστηκα με σπουδαίους ανθρώπους στο ξεκίνημα μου, ποτέ δεν με αδίκησε κανείς, έμαθα και πήρα πολλά από εκείνους. Ο Δημήτρης Μητροπάνος, ήταν ένας γλυκός και μετρημένος άνθρωπος, είχε πολύ χιούμορ, μου έκανε συνέχεια αστεία πάνω στην σκηνή, γελούσαμε μέχρι δακρύων. Θυμάμαι τις περιοδείες μου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, μέσα σε ένα σπορ αυτοκίνητο, με εμπιστευόταν πολύ στην οδήγηση, τον αγαπώ πολύ. Δεν έχω να θυμάμαι τίποτε άσχημο από αυτούς τους “μεγάλους ανθρώπους” και ενώ είχαν κάθε λόγο, ας πούμε, να με σνομπάρουν λόγω του νεαρού της ηλικίας μου, ήταν πραγματικά δίπλα μου σε όλη την πορεία μου. Έχω μελοποιήσει ένα ποίημα, μου άρεσε από μικρή και κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω και μουσική, μελοποιούσα στίχους γνωστών ποιητών. Είναι δύσκολο, αλλά η ποίηση αποτελεί μεγάλη έμπνευση, οι στίχοι της με καθοδηγούν, βάζω το χέρι μου στο πιάνο και με καθοδηγεί και η μουσική κυλά πάνω στον στίχο την στιγμή της έμπνευσης. Όταν μου πρότεινε ο Δημήτρης Κοντομηνάς να αναλάβω καλλιτεχνικά τον Παλμό Θεσσαλονίκης πήγε αρκετά καλά γιατί ήδη έφτιαχνα προγράμματα για συναυλίες όποτε κάπως το ένα κούμπωσε με το άλλο.”

Η Κρινιώ σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο και όπως λέει είναι άδικη η απόφαση του ΠτΔ85. “Είναι τραγική αυτή η εξέλιξη, κλισέ, αλλά η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό τον πληγώνει. Δεν δίνονται ευκαιρίες στους καλλιτέχνες, το βιώσαμε όλοι στενάχωρα, αισθανόμαστε πως μας υποτιμούν. Η Ελλάδα θα γεννά πάντα σπουδαίες προσωπικότητες της τέχνης και του πολιτισμού, είναι μία μεταβατική περίοδος αυτή την στιγμή για να γίνει ένα ξεκαθάρισμα και να προχωρήσουμε μπροστά, η κοινωνία όμως βυθίζεται στην βία. Ακόμη και στα σχολεία η τέχνη δεν περνάει στα παιδιά και η τέχνη βοηθά πάντα στην ανάπτυξη της ευαισθησίας.

Το μόνο θετικό που συμβαίνει αυτή την στιγμή είναι ότι κάποιοι καλλιτέχνες επιλέγουν να διασκευάσουν ιστορικά τραγούδια και τα νέα παιδιά μαθαίνουν έτσι μουσική. Το internet, άλλαξε εντελώς την μουσική βιομηχανία, τα social media βοηθούν στην διαφήμιση της μουσικής όμως τοποθετεί και τον ανταγωνισμό ψηλά όπως και οι μουσικές πλατφόρμες που αποτελούν ακόμη μία μορφή άγχους για εμάς τους καλλιτέχνες. Υπάρχει ένας τεράστιος όγκος πληροφορίων και ο ακροατής για να ανακαλύψει τον εκάστοτε καλλιτέχνη πρέπει να υπάρχει σωστό marketing από πίσω.”