Η Μαρίνα Σπανού με την μουσική νιώθει ελεύθερη να είναι ό,τι θέλει
Οι καλοκαιρινές συναυλίες της, το νέο της κομμάτι και ο ρόλος του μπαμπά της στη ζωή της.
Την Μαρίνα Σπανού την γνώρισα μέσα από το TikTok. Μία φίλη μου έστελνε επίμονα μηνύματα (κι όχι άδικα) για να μπω να την ακούσω. «Κάπως σαν αστείο είπαμε αντίο, πήρα το πικάπ σου και μου πήρες το ψυγείο» άκουσα να τραγουδάει μία νέα κοπέλα, με λαμπερά μάτια και φωνή που ξεχωρίζει.
Μετά είδα τα υπαίθρια live της στην Αεροπάγίτου μέσα στη καραντίνα και ζήλεψα πολύ που δεν μπορούσε να είμαι εκεί. Έγινε απευθείας viral και άρχισε να τραγουδά τις δικές της ιστορίες. Γρήγορα ήρθε ο πρώτος δίσκος, «Κι αν ποτέ μαραθεί», οι ζωντανές εμφανίσεις και ο κόσμος κουνήθηκε στους ρυθμούς των κομματιών της.
Η Μαρίνα με αγκαλιά την κιθάρα της ταξιδεύει αυτό το καλοκαίρι με πρώτο σταθμό τη Θεσσαλονίκη στις 27 Ιουνίου στο Ανοιχτό Θέατρο Συκεών “Μάνος Κατράκης” και υπόσχεται μια βραδιά που θα μυρίζει γιασεμί.
«Λατρεύω τη Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της. Έχω να την επισκεφτώ 7 μήνες ακριβώς. Η συναυλία του Νοέμβρη ήταν από τις πιο ζεστές εμπειρίες της ζωής μου. Έχω μόνο όμορφες εικόνες από αυτό το μέρος. Και αρκετή υγρασία βέβαια αλλά χαλάλι της», δηλώνει η ίδια.
Ακόμα και να μην την γνωρίζεις σίγουρα θα σου θυμίζει κάτι. Το ταλέντο της δεν κρύβεται και σ’ αυτό ίσως να οφείλεται η καλλιτεχνική φλέβα του οικογενειακού της περιβάλλον. Ο μπαμπάς της, Χρήστος Σπανός ηθοποιός και η μαμά της, Μελίνα Παιονίδου, μαέστρος. Η Μαρίνα γεννήθηκε και μεγάλωσε στο εξωτικό Χαλάνδρι στην Αθήνα σ’ ένα σπίτι καλλιτεχνών, γεμάτο θεατρικά έργα, παρτιτούρες, πίνακες και πότε πότε άλλους καλλιτέχνες να τριγυρίζουν.
Στο σαλόνι της υπήρχε πάντα ένα μαύρο πιάνο, το ίδιο που έχουνε μέχρι και σήμερα – εκεί μελετούσε η μαμά της. Όταν άρχισε να περπατάει και ανακάλυπτε τρόπους να ανεβαίνει στο σκαμπό νόμιζε πως μπορούσε να παίξει τις μεγαλύτερες συμφωνίες του Μπετόβεν.
«Και αυτό έκανα. Καθόλου ευχάριστο για τους γονείς μου οι οποίοι με πλησίασαν μία μέρα και μου είπαν πως αν θέλω να παίζω σαν την μαμά πρέπει να κάνω μαθήματα. Ξεκίνησα στα 4. Σολφέ, ντικτέ, θεωρίες, Μπαχ, Σονάτες, Σονατίες, σοκολατίνες και έφτασα σ’ ένα επίπεδο που δεν μου έφταναν τα κλασσικά κομμάτια.
Παράλληλα έβλεπα πρόβες απ’ όλες τις παραστάσεις που συμμετείχαν οι δικοί μου. Άρχισα να τραγουδάω τα τραγούδια τους και μετά άλλα τραγούδια και μετά έβρισκα παρτιτούρες και έπαιζα και αυτοσχεδίαζα. Μέχρι που κάποια στιγμή δεν μου έφτανε ούτε αυτό και άρχισα να γράφω κομμάτια. Μικρά στην αρχή. Έπιασα μία κλασική κιθάρα που είχαμε ξεχασμένη και προσπάθησα να μάθω. Το ένα έφερε το άλλο κι ήμουν εγώ σ’ έναν πεζόδρομο, εγώ σ’ ένα άλμπουμ κι εγώ σε μία μεγάλη σκηνή. Η μουσική είναι το καταφύγιο μου, το μόνο μέρος που νιώθω ελεύθερη να είμαι ό,τι θέλω»
Η Μαρίνα ήταν πολύ εξοικειωμένη να τραγουδάει μπροστά σε κοινό. Είχε συνηθίσει σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον γι’ αυτό δεν θυμάται την πρώτη πρώτη φορά που βρέθηκε να τραγουδά ζωντανά.
«Θυμάμαι όμως κάποιες πρώτες φορές στην Αεροπαγίτου, σε σκηνή, στη δική μου σκηνή εκτός Αθηνών. Θα μιλήσω για το πρώτο live που έκανα, τον Σεπτέμβρη του ‘21, στο Lunar Space. Μόλις βγήκα στη σκηνή ήταν σα να σταμάτησε ο χρόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω πως απέναντι μου τόσος κόσμος έχει έρθει για να είμαστε παρέα»
Για την Μαρίνα τα τραγούδια είναι ιστορίες. Της αρέσει να φτιάχνει όνειρα, περισσότερο για να μην ξεχνάει πως είναι ο εαυτός της όταν ερωτεύεται, να μην ξεχνάει την πιο όμορφη εκδοχή της αλλά και την πιο όμορφη εκδοχή του έρωτα.
«Συλλέγω εικόνες, αποθηκεύω γραμμές σχέσεων, δικών μου αποκλειστικά μέχρι στιγμής και τις χρωματίζω. Με κινεί καθετί το οποίο δυσκολεύομαι να περιγράψω»
Η νεαρή ερμηνεύτρια κατάφερε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να κάνει αρκετό κόσμο να ταυτιστεί με τα κομμάτια της.
«Πως μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος όταν αγκαλιάζεται κάθε κομμάτι του εαυτού του; Κάπως έτσι αισθάνομαι. Σα να έφτασε ένα κύμα τρυφερό κοντά μου. Με γέμισε τρομερή αισιοδοξία»
Το κεφάλαιο του μπαμπά της στη ζωή της
«Ο πατέρας μου είναι συνοδοιπόρος. Τον αισθάνομαι σαν κομμάτι μου. Κατ’ αρχάς νιώθω ασφαλής και σίγουρη. Ξέρει την αυθεντική πλευρά μου, ακατέργαστη, τις πιο γλυκές και αιχμηρές πτυχές μου και η μόνη του έννοια είναι πάνω στη σκηνή να μην είμαι τίποτα λιγότερο και τίποτα παραπάνω από αυτό που είμαι. Άλλωστε τον θαυμάζω και ως καλλιτέχνη. Είμαστε ίδιοι σε μερικά πράγματα. Όπως επίσης και πολύ εκρηκτικοί. Αυτό σε συνδυασμό με την οικειότητα που έχουμε μπορεί να μας φέρει στα κόκκινα. Έχουν γίνει άπειρες συγκρούσεις στο τραπέζι της κουζίνας. Καταλήγουν όμως πάντα σε κάτι πολύ όμορφο»
Η Gen Z και οι προσδοκίες
«Νιώθω ότι από κάπου προέρχεται μια υψηλή προσδοκία να καταφέρνουμε να καινοτομούμε και να εξελισσόμαστε αλλά πάντα με μέτρο και να τρέχουμε και να τερματίζουμε αλλά κοιτώντας το έδαφος. Μπορεί να είναι η δική μου αίσθηση του ότι πρέπει να ικανοποιήσω ανθρώπους που εκτιμώ έτσι ώστε να επιβεβαιώσω την αξία μου. Αλλά νομίζω πως είναι ένα φορτίο που μοιραζόμαστε όλοι. Όχι μόνο η δική μου γενιά αλλά και πολλές άλλες. Πιστεύω στους ανθρώπους και στο μεγαλείο της ψυχής τους. Το έχω δει, όσο γραφικό κι αν ακούγεται. Στον ρομαντισμό μας, στα όνειρα μας, στην ευφυΐα μας και στην ταχύτητα μας»
Για την Μαρίνα χρειάστηκε μόνο μία στιγμή για να ξεκινήσει τα υπαίθρια live στην Αεροπαγίτου. Ήταν τότε που βρέθηκε εν μέσω πανελληνίων να περπατάει στο Θησείο με μία μπύρα στο χέρι.
«Άκουσα έναν μουσικό να τραγουδάει, γύρισα είδα την Ακρόπολη από πίσω και είπα ότι εδώ θέλω να ξεκινήσω. Βλέπω αυτές τις μέρες πολύ γλυκά πλέον και με κάποια νοσταλγία. Ήμουν τόσο αποφασισμένη, λίγο η πίεση του σχολείου, λίγο η καραντίνα, λίγο η δύσκολη εφηβική ζωή. Ο πιο σύντομος δρόμος ήταν να επικοινωνήσω τη μουσική μου βγαίνοντας στο αγαπημένο μου σημείο, στην αγαπημένη μου πόλη με τα αγαπημένα μου κομμάτια. Κανένας φόβος, ήμουν εξοικειωμένη με την έκθεση, μεγαλώνοντας σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον. Ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη μου που δεν με έκοβε τίποτα»
Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα νέο κομμάτι το οποίο αποτελεί το πρώτο single της μετά την περσινή κυκλοφορία του πρώτου της δίσκου “Κι αν ποτέ μαραθεί”.
«Αυτά που σκέφτομαι εγώ ακούγοντας το ελπίζω να μην είναι πράγματα που σκέφτεται κάποιος άλλος (γελάει). Πέρα από την πλάκα, τα τραγούδια μου είναι συνδεδεμένα με δικές μου μνήμες οι οποίες στην αρχή, όταν κυκλοφορεί ένα κομμάτι μου, είναι ζεστές. Όσο τα κομμάτια μου μοιράζονται αρχίζουν και αφήνουν χώρο για άλλες εικόνες. Τις περισσότερες φορές όταν ακούω ένα τραγούδι μου μπορεί να σκέφτομαι τεχνικά πράγματα ή να με πιάνουν τα σύνδρομα τελειομανίας μου. Γι’ αυτό αποφεύγω να τα ακούω»
Μιλώντας για το μέλλον η Μαρίνα ετοιμάζεται το καλοκαίρι να ταξιδέψει σε λίγα νησιά-πόλεις της Ελλάδος, κάτι για το οποίο είναι τρομερά ενθουσιασμένη. Την ίδια ώρα γράφει τις επόμενες της ιστορίες
«Και ποιος ξέρει, ίσως τον χειμώνα τα λέμε πιο συχνά»
*Την Δευτέρα 27 Ιουνίου η Μαρίνα σας περιμένει μαζί με τις μπύρες σας στο Ανοιχτό Θέατρο Συκεών “Μάνος Κατράκης” για ένα μοναδικό live. Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.
