«Η ζωή είναι ωραία» κύριε Piovani

Φωτογραφίες: Ευαγγελία Θωμάκου

Η περίπτωση του Nicola Piovani στο παγκόσμιο μουσικό σύμπαν έχει τη δική της ξεχωριστή ιστορία. Ένα σύμπαν που η Θεσσαλονίκη θαύμασε και χειροκρότησε το βράδυ της περασμένης Κυριακής στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο των 58^ων Δημητρίων σε μία βραδιά που θα μείνει αξέχαστη σε όσους βρεθήκαμε εκεί.

Ο σπουδαίος Ιταλός μουσικοσυνθέτης, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας που έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες σημαντικών σκηνοθετών, βρέθηκε μπροστά στο κοινό της Θεσσαλονίκης μετά από πολλά χρόνια με τη Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης, σε μια μοναδική συναυλία με τις καλύτερες στιγμές της πολύχρονης και πολύ επιτυχημένης πορείας του.

Το sold out του Μεγάρου Μουσικής το βράδυ της Κυριακής, η κατάμεστη αίθουσα με θεατές που άκουσαν, σχεδόν ευλαβικά, τον μαέστρο να διευθύνει την Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης, το χειροκρότημα στο τέλος του πρώτου μέρους και στην έναρξη του δεύτερου, ο ενθουσιασμός στο τέλος, το “ευχαριστώ” στα ελληνικά και η χαρά του ίδιου του Piovani σε όλο αυτό που ζήσαμε από κοινού σε εκείνη την αίθουσα, συνετέλεσαν στη δημιουργία μίας σπουδαίας, ιστορικής στιγμής για την πόλη αλλά –  θα τολμήσω να πω – και για την πορεία του ίδιου του συνθέτη, καθώς και του εξαιρετικού ερμηνευτή Θοδωρή Βουτσικάκη που τα τελευταία χρόνια, με μία πορεία Θεσσαλονίκη – Αθήνα, κατάφερε να κάνει σπουδαία πράγματα και να συνεργαστεί με εξαιρετικούς δημιουργούς, όπως στο τελευταίο του άλμπουμ “Όμορφη ζωή” με μουσικές του Nicola Piovani και στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου.

Fiorile των Ταβιάνι, Il sole anche di note, Η νύχτα του Σαν Λορέντζο, Καλημέρα Βαβυλωνία…

Η μαγεία της μουσικής του Piovani μέσα από την κινηματογραφική μαεστρία των αδερφών Taviani και από εκεί στο θρυλικό «Η ζωή είναι ωραία» του Ρομπέρτο Μπενίνι που αγαπήθηκε πολύ σε όλο τον πλανήτη και χάρισε στον Ιταλό συνθέτη και το Όσκαρ μουσικής για την  ταινία, δημιούργησαν μία βραδιά που κοινό και καλλιτέχνες ενώθηκαν, έτσι που μόνο η τέχνη της μουσικής μπορεί να το κάνει.

Με μία σπουδαία μουσική «παρέμβαση» του Θοδωρή Βουτσικάκη, πρώτα με το «Mal di Luna» από την ταινία το «Χάος» και μετά με τα «Άστρο του Παραδείσου» και «Πέτα στα όνειρα σου». Ο Piovani, ήταν φανερό πως απόλαυσε τον ερμηνευτή με την ίδια ευφορία που τον θαυμάσαμε όσοι βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης τόσο για τις ερμηνευτικές του δυνατότητες, όσον και για το συναίσθημα που ξέρει καλά να μεταδίδει μέσα από ο, τι επιλέγει να τραγουδήσει. Σκεφτόμουν μάλιστα πως ο «χώρος» που έδωσε ο διάσημος μαέστρος στον νεαρό τραγουδιστή, η εκτίμηση του, το «μπροστά» ενός μεγάλου καλλιτέχνη σε έναν άνθρωπο της νέας γενιάς, έδειξαν το μεγαλείο του και το απλόχερο “δόσιμο” του, θα μπορούσαν να αποτελούν μάθημα για όλους μας.

Το μέρος της συναυλίας με τις μουσικές της ταινίας «Η ζωή είναι ωραία» γέμισε τον χώρο με συγκίνηση. Οι σπουδαίες μελωδίες, οι εικόνες στη σκηνή από το αριστούργημα του Μπενίνι και οι «νότες» μίας εξαιρετικής ορχήστρας ήταν η «πληρωμή» όλων. Αυτών που βρέθηκαν πάνω στη σκηνή, αλλά και αυτών που ήταν κάτω, κουνώντας δειλά το πόδι ή το δάχτυλο στον ρυθμό του «Καλημέρα Πριγκηπέσσα», του «Grand otel» και του «τανκ».

Μετά, ο Φελίνι.

Οι μελωδίες που έγραψε ο Piovani για τις τρεις τελευταίες ταινίες του Federico Fellini, παρελαύνουν στην αίθουσα ως άρωμα μιας άλλης εποχής. «Η συνέντευξη», το «Τζίντζερ και Φρεντ» και η «Φωνή του Φεγγαριού, το κύκνειο άσμα του μεγάλου κινηματογραφιστή προσπερνούν την μελαγχολία της ανάμνησης και γίνονται μελωδίες του σήμερα, γεμάτες εικόνες.

Στην μεγάλη οθόνη ο Marcello Mastroianni και η Giulietta Masina. Ένα αεράκι σαν να φύσηξε…

Το χειροκρότημα των θεατών χωρίς σταματημό. Ένας τόσο σπουδαίος καλλιτέχνης όπως είναι ο Nicola Piovani μπορεί να το έχει συνηθίσει. Ωστόσο εκείνος μοιάζει να το απολαμβάνει πολύ.

«Βγες τραγούδα τη ζωή

πες θα ρθει ξανά πρωί…»

Για ακόμα μία φορά στη σκηνή ο Θοδωρής Βουτσικάκης, καθοδηγείται από τον μεγάλο ιταλό συνθέτη ως ακόμα ένα πολύτιμο όργανο της ορχήστρα του, τραγουδώντας την «Όμορφη ζωή». Η Λίνα Νικολακοπούλου χαμογελάει από την πρώτη σειρά, απολαμβάνοντας το έργο της. Οι ψίθυροι των θεατών πάνω στους στίχους της, δυναμώνουν το τραγούδι. Όλοι μαζί στην απόλαυση.

Η τύχη να είμαστε μάρτυρες μίας τέτοιας βραδιάς, προϊόν ενός τόσο σπουδαίου καλλιτέχνη, δεν συμβαίνει συχνά ειδικά στη Θεσσαλονίκη. Τα Δημήτρια δίνουν την ευκαιρία αυτή, ευτυχώς, χαρίζοντας στιγμές σαν αυτή.

Μία υπόκλιση, ένα δυνατό χειροκρότημα ξανά, οι μουσικοί όρθιοι, ο Βουτσικάκης και πάλι στη σκηνή για το «δώρο» του Piovani στο κοινό του ως ένα ευχαριστώ.

Το «Άστρο του παραδείσου» ξανά από τη φωνή του Θεσσαλονικιού ερμηνευτή. Μια δεύτερη φορά. Μια αναφορά στη Λίνα και ο ενθουσιασμός του κοινού.

Ανάμεσα στους δασκάλους που τον μύησαν στον χώρο της σύνθεσης συγκαταλέγεται ο Έλληνας Μάνος Χατζιδάκις και μάλιστα, έχει πει παλιότερα πως χωρίς αυτή τη γνωριμία η πορεία του θα ήταν αλλιώς.’Εχει υπογράψει τη μουσική για πάνω από 130 ταινίες. Ο ίδιος λέει πως «η κάθε ταινία έχει τη δική της προσωπικότητα. Πρέπει να παραμερίζεις τις φιλοδοξίες σου όταν συνθέτεις ένα σάουνττρακ και να ταυτίζεσαι με την ταινία».

Το σημαντικό σε αυτές τις συναυλίες είναι το μετά. Είναι αυτό που παίρνεις μαζί σου φεύγοντας κι επιστρέφοντας στο σπίτι σου. Αυτό που θα σε συντροφεύσει μέχρι και στα όνειρα σου. Αυτό που την επόμενη μέρα, στον πρωινό καφέ θα “ακούσεις” να παίζει στα αυτιά σου. Και αυτή συναυλία, είχε πολλά για να πάρουμε στο σπίτι.

Είχε συναισθήματα μαγικά, από εκείνα που μόνο η μουσική μπορεί να δημιουργήσει. Είχε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη που εκτός από τις νότες, γνωρίζει καλά πώς να ελέγχει το κοινό του και να το συντονίζει στον ρυθμό ενός βαλς και μίας ρούμπας. Είχε όνειρα. Είχε βεβαιότητα πως όσοι ήμασταν εκεί θα περάσει καιρός για να ξεχάσουμε αυτά που νιώσαμε ακούγοντας τη μουσική του “Η ζωή είναι ωραία” με τον δημιουργό της επί σκηνής. Γιατί εκείνη τη βραδιά, ήταν όλα ωραία. Η ζωή, η μουσική, η σκηνή, η βραδιά, όλα…

Ευχαριστούμε κύριε Piovani. Εις το επανιδείν