Μα τι ωραία νύχτα μας χάρισε ο Μπομπ Γκέλντοφ!

Εικόνες: Κώστας Αργύρης 

Ήταν τη μακρινή πια Πρωτοχρονιά του 1997, όταν η Θεσσαλονίκη ξεκινούσε την πολύπαθη πορεία της ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Μια βαριά σαλονικιώτικη ομίχλη είχε πέσει πάνω από την πόλη. 

”Το φως της Θεσσαλονίκης θα βοηθήσει κάθε Ευρωπαίο να νιώσει ποιητής, φιλότιμος, ωραίος, ευφυής σαν Θεσσαλονικιός” είπε η Ειρήνη Παππά από σκηνής και η χαμένη στην ομίχλη βραδιά ξεκινούσε για να κορυφωθεί με τον Μπομπ Γκέλντοφ στη σκηνή του Λευκού Πύργου, που φαινόταν δεν φαινόταν. 

Από κείνη τη νύχτα πέρασαν 25 και μισό χρόνια. Τη σημερινή ζεστή Κυριακή ο Γκέλντοφ την αξιοποίησε για να δει την πόλη που δεν είδε τότε λόγω ομίχλης. 

ΜΙα μεγάλη μεσημεριάτικη βόλτα στη Ροτόντα, το Γαλεριανό Ανάκτορο, τη Ρωμαϊκή Αγορά, το ήσυχο ιστορικό κέντρο ήταν για κεινον κάτι που επιθυμούσε πολύ. Μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι με απώλειες πτήσεων και μια εντυπωσιακά ωραία συναυλία στο λόφο της Σάνης, μια γνωριμία με την Ιστορία μιας τόσο σπουδαίας για το Βυζάντιο πόλης ήταν απωθημένο. Και για τον ίδιο ευκαιρία να ξεσκονίσει τις σπουδαίες του ιστορικές γνώσεις. 

Βαθύς γνώστης της Ιστορίας λοιπόν, βαθιά κοινωνικός ανθρωπιστής, πρωτοπόρος ακτιβιστής μας είπε χθες επί σκηνής ότι οι εθνικισμοί είναι το δηλητήριο που σκοτώνει τον κόσμο. 

Γεννημένος στο Δουβλίνο της πολύπαθης Ιρλανδίας, το 1951, εβραϊκής καταγωγής, γιος φτωχής οικογένειας έκανε δουλειές του ποδαριού για να συμβάλει στα έξοδα του σπιτιού μέχρι που αποφάσισε να γίνει δημοσιογράφος. 

Μουσικός με βαθιά κοινωνική συνείδηση, από τον καιρό της μπάντας του, των Boomtown Rats, στις αρχές του 70, μπήκε μπροστά στην υλοποίηση μιας ιδέας για τη στήριξη της Αφρικής το 1984, του Live Aid, γράφοντας το πιο γνωστό τραγούδι συμπαράστασης στον κόσμο, το Do They Know It’s Christmas? και οργανώνοντας δεκάδες συναυλίες με ιερά τέρατα της εποχής, τα έσοδα των οποίων πήγαιναν στην Αιθιοπία που μαστίζονταν από την πείνα. 

Ανακηρύχθηκε Sir από τη Βασίλισσα της Αγγλίας, φλέρταρε με την πανκ, το ροκ, επέστρεψε πολλές φορές στις ρίζες της μουσικής της πατρίδας του και έγραψε ύμνους όπως το ”The Great Song of Indifference”. Αποθεώθηκε και ταυτόχρονα κατηγορήθηκε για φιλανθρωπία με το αζημίωτο, ακόμα και από συναδέλφους του όπως ο Μορισεϊ, έχασε τη μία από τις κόρες του νωρίς, άκουσε να τον κατηγορούν ότι φοροδιαφεύγει ή ότι κάνει μπίζνες στην Αφρική και όμως συνέχισε ακάθεκτος. 

Και χθες βράδυ στο λόφο στο λόφο της Σάνης, στα τριακοστά γενέθλια ενός ξεχωριστού φεστιβάλ που αγαπάμε πολύ, ανέβηκε στη σκηνή με μια παρέα ωραίων εβδομηντάρηδων που και κέφι είχαν πολύ, και όρεξη για ροκενρολ. 

Αειθαλής, ακούραστος, πάντα με γνώση του γίγνεσθαι και αγωνίες για τον κόσμο. 

Και ξεκίνησαν και τέλειωσαν με μια διαβολεμένα υπέροχη εκτέλεση του μεγάλου ”Τραγουδιού της αδιαφορίας” ενώ ενδιάμεσα παρέλασε με γλυκύτητα πολύ και κέφι αμείωτο η πορεία 50 χρόνων από το ”I dont like Mondays” μέχρι τις Ιρλανδέζικες μπαλάντας του σήμερα. 

Και ήταν αυτό το τελευταίο Σαββατόβραδο του Ιουλίου ένα δώρο που θα θυμόμαστε για καιρό. Μιας υπέροχης μπάντας, των Bobkatz, που απέδειξαν ότι ο χρόνος παλιώνει όμορφα ότι αξίζει. 

Ευχαριστούμε από καρδιάς κ.Robert Frederick Zenon Geldof. Ο θεός των Ιρλανδών να σας έχει καλά.