Μουσική

Magnanimus Trio: Δονκιχώτες που άλλοτε η κοινωνία τους αγαπάει και άλλοτε τους ξεχνάει

Ο Χρήστος Μπάρμπας γράφει για το μουσικό ταξίδι των Magnanimus Trio

Parallaxi
magnanimus-trio-δονκιχώτες-που-άλλοτε-η-κοινωνία-τ-1345101
Parallaxi

Λέξεις: Χρήστος Μπάρμπας

Γιώργος: Καλημέρα Χρήστο, θα μας γράψεις ένα κείμενο ‘τι είναι για μένα οι Magnanimus Trio’;

Χρήστος: Υπάρχει κάποιος λόγος νομίζω που έγινα μουσικός. Δεν γράφω και τόσο καλά. Και ιδιαίτερα όταν είναι να γράψω για την μουσική, ή για τα σχήματα ή για μουσικούς διστάζω ακόμη περισσότερο. Εγώ, όπως και πολύ άλλοι που παίζουμε μουσική, ξέρω ότι η μουσική δεν χωράει σε λόγια. Δεν ξέρω αν ξεκινάει εκεί όπου τελειώνουν οι λέξεις αλλά σίγουρα νιώθω λίγο αμήχανα, σαν να πάω να κάνω μια έκθεση σε σχέση με πράγματα -ήχους(;), φίλους(;), σχέσεις; – που τα νιώθω τόσο ενδόμυχα που τα νιώθω σχεδόν ιερά, και από φόβο συνήθως μην χάσουν την μαγεία τους – σιωπώ.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος που έγινα μουσικός και αυτός είναι ότι μου αρέσουν οι προκλήσεις! Και εντάξει, δεν σου είπε ο άνθρωπος να γράψεις την ιστορία της ζωής σου, ούτε την Βίβλο της Μουσικής, για ένα σχήμα, τί είναι για σένα…

Οκ, 15 χρόνια και βάλε, πάμε:

Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η σύνδεση με την πόλη μου. Ξεκινήσαμε να παίζουμε το 2010 με τους Magnanimus Trio, όταν ακόμη έμενα στην Άνω Πόλη, και την πρώτη συναυλία την κάναμε στο Pyrgos Bierhaus, στο Επταπύργιο δίπλα στο σπίτι μου, την μπυραρία του Λουκά. Μετά το 2012 έφυγα για Κρήτη, και λίγο αργότερα για Ισπανία, οπότε οι Magnanimus ήταν από τα σπάργανα τους διχασμένοι γεωγραφικά, με την απόσταση να είναι πάντα ένα στοιχείο στην μουσική μας. Αλλά πάντοτε όταν επέστρεφα στην Θεσσαλονίκη βρισκόμασταν και κάναμε κατιτίς, μια μπύρα, μια πρόβα, μια ηχογράφηση, μια συναυλία… Και όλα αυτά τα χρόνια αυτές οι συναυλίες ήταν και ένα ραντεβού, μια μάζωξη, συνήθως όχι για πολλά άτομα αλλά σίγουρα αγαπημένα: φίλοι, οικογένεια, γνωστοί γνωστών, μαθητές και δάσκαλοι. Ωραία πράματα.

Η πρόκληση για μένα από την αρχή ήταν και το πιάνο: πώς να φέρεις στην σκηνή, στο προσκήνιο, ένα όργανο που έχει βαρύ φορτίο θα λέγαμε από τεχνική, δεξιοτεχνία και καταπληκτικούς μουσικούς (είτε δεις την κλασική, τζαζ ή σύγχρονη μουσική); Παίζω πιάνο από τα 10 μου αλλά πάντοτε σαν “δεύτερο” όργανο, από πάντα αυτοσχεδιάζοντας πολύ και συνθέτοντας σε αυτό, χωρίς όμως να έχω την φιλοδοξία να επονομαστώ ‘ένδοξος’ πιανίστας. Σιγά σιγά όμως και οι τρεις μας, ο Δημήτρης και ο Παύλος όντας και αυτοί πολύ λίγο “τυπικοί” ο ένας ντράμερ και ο άλλος μπασίστας της τζαζ, βρήκαμε νόημα σε όλη αυτή την χημεία του τρίο: μινιμαλισμός αντί για φανφάρες, πάντα προσωπικές συνθέσεις και όχι εύκολες λύσεις με το να φέρνουμε “αξέχαστες επιτυχίες” στο τρίο και να κάνουμε αναμάσημα ήδη ακουσμένων μελωδιών/τραγουδιών… Με λίγα λόγια, όλα αυτά τα χρόνια το σχήμα φιλοξένησε τις πιο τρελές ανησυχίες μας, τα πιο φρέσκα ή και τα πιο παλαιά σχεδιάσματα μας, και μας έκανε να μάθουμε να ακούμε ο ένας τον άλλον και να απολαμβάνουμε, απλά, ώρες αυτοσχεδιασμών, δουλειάς πάνω σε κομμάτια και πολύ μελέτη μαζί. 

Τα τελευταία χρόνια οι συναντήσεις αραίωσαν, ιδιαίτερα με την παρεμβολή της πανδημίας, κάναμε καιρό να βρεθούμε. Αλλά πάλι κάθε φορά που βρισκόμασταν ο καθένας έφερνε μαζί του κάτι από τα πράγματα που είχε ακούσει, παίξει και βρει με άλλους μουσικούς και έτσι ήταν σαν το σχήμα να είχε αλλάξει πάλι και να έχει ανανεωθεί, κρατώντας πάντα όμως κάτι από τον αρχικό του χαρακτήρα. 

Από την αρχή που ξεκινήσαμε να παίζουμε για μένα ήταν ξεκάθαρο ότι το σχήμα έπρεπε να ταξιδέψει για να μπορεί να έχει μια δημιουργική πορεία. Γιατί στην Ελλάδα είναι ελάχιστοι οι χώροι και φεστιβάλ που μπορούν να φιλοξενήσουν με σεβασμό, την μουσική που κάνουμε και γιατί μόνο παίζοντας σε διαφορετικά μέρη, και παίζοντας καθημερινά, μπορείς να φτάσεις σαν σχήμα, και σαν άτομο, να φέρεις το παίξιμο και την μουσική στο ύψος που της αξίζει. Θυμάμαι την τελευταία μας τουρ πριν την πανδημία, το 2019 που κάναμε μια σειρά συναυλιών Πορτογαλία, Σουηδία και Δανία: στις τελευταίες συναυλίες ήταν σαν το τρίο να ήταν άλλο, είχε βγάλει φτερά. Και αυτό δεν το αναφέρω ειδικά για εμάς, συμβαίνει σε οποιοδήποτε σχήμα παίζει πολύ.

Αποτελεί μια πολύ μεγάλη πρόκληση λοιπόν, για οποιοδήποτε μουσικό ή σχήμα στην Ελλάδα, που επιθυμεί απλώς να υπάρχει και να δημιουργεί μουσική νέα, που δεν είναι απαραίτητα ρηξικέλευθη, αλλά δεν μιμείται πεπατημένες, κάνει κάτι καινούργιο…  χρειάζεται πολύς χρόνος, μελέτη, προσπάθεια, να ακούς, να γράφεις, πρόβες και άλλα τόσα πολλά… Ίσως είναι μια δουλειά λοιπόν για δονκιχώτες έτσι όπως είναι τα πράγματα στον κόσμο σήμερα, αλλά ίσως να ήταν και πάντα έτσι: η μουσική και οι μουσικοί στα όρια της κοινωνίας, στα όρια του υλικού και του πνευματικού να φέρνουν μηνύματα από το “πέρα” από το τί γίνεται μετά τις λέξεις, η κοινωνία τους χρειάζεται αλλά ταυτόχρονα είναι ανοίκειες φιγούρες, δονκιχώτες, άλλοτε τους αγαπάει και τους σέβεται άλλοτε τους αγνοεί και τους ξεχνάει. 

Συγνώμη Γιώργο, πάλι την ιστορία της ζωής μου έγραψα! Με τους ιππότες Δημήτρη και Παύλο λοιπόν και με την νέα συνεργασία με την ορχήστρα νέων MOYSA που είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι και ανυπομονούμε να παίξουμε! Τα λέμε την Πέμπτη 10/07 στην παραλία ανάμεσα στα δύο Μέγαρα. Και σόρυ μου πες 700 λέξεις αλλά πέρασα τις 800…

*Οι Magnanimus Trio μετράνε ήδη 15 χρόνια παρουσίας και δημιουργίας στα μουσικά πράγματα της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού. H ιδιότυπη σύνθεσή τους, του extended piano trio, καθώς ο Δημήτρης αλλάζει θέση από τα τύμπανα στο πιάνο και ο Χρήστος από το πιάνο στο νέυ, μαζί με τις ευρείες συνθετικές και αυτοσχεδιαστικές τους ικανότητες, τους τοποθετούν στα σχήματα της ελληνικής σκηνής που αψηφούν τα στερεότυπα, αλλά δημιουργούν μελωδικές εξιστορήσεις που αγγίζουν το ευρύ κοινό. Τα μέλη του τρίο παίζουν μουσική μαζί για πάνω από 25 χρόνια (ήδη όντας συμφοιτητές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο), έχοντας μια ξεχωριστή χημεία μεταξύ τους που διακρίνεται σε κάθε συναυλία τους. Έχουν εμφανιστεί σε συναυλίες στην Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Δανία, Σουηδία και Γερμανία.

Σε αυτή τη νέα συνεργασία με τη ΜΟΥSΑ, τη Συμφωνική Ορχήστρα Νέων του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης και έχοντας στα σκαριά τον νέο τους – τέταρτο – δίσκο, θα παρουσιάσουν στην Πλατεία του Μεγάρου καινούργιες συνθέσεις, καθώς και αυτοσχεδιασμούς μαζί με τα μέλη της ορχήστρας.

Magnanimus Trio: Χρήστος Μπάρμπας Πιάνο, νέυ, πλήκτρα, ηλεκτρονικά Δημήτρης Τασούδης Τύμπανα, πιάνο, πλήκτρα, ηλεκτρονικά Παύλος Σπυρόπουλος Κοντραμπάσο Συμμετέχουν μέλη της: MOYSA – Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα