Μία ημέρα με τον Κωστή Μαραβέγια

Εικόνες: Γιώργος Νιάκας Τον συνάντησα στην παραλία, με ένα matcha tea στο χέρι, διασχίσαμε την Λεωφόρο Νίκης ενώ ο ήλιος αντανακλούσε επάνω στα ιστορικά γράμματα του Φεστιβάλ στο Λιμάνι. Βρήκαμε ένα παγκάκι και η κουβέντα ξεκίνησε από το σινεμά, τις σειρές, την μουσική, την πολιτική, τα νέα παιδιά και την κοινωνία. Ο Κωστής κάθε χρόνο δίνει ραντεβού με την πόλη για να απολαύσει την μεγαλύτερη γιορτή της, αυτή την φορά όμως θα παραβρεθεί στην προβολή της πολυσυζητημένης σειράς “Milky Way” του Βασίλη Κεκάτου  στην οποία έχει γράψει και την μουσική. 

“Πολλοί είναι εκείνοι που δεν γνωρίζουν πως γράφω μουσική για κινηματογράφο, θέατρο σειρές και διαφημίσεις. Έχω την αίσθηση πως ο κόσμος επηρεάζεται από το ηχητικό πλαίσιο που δίνεται η μουσική, αν δηλαδή μία μελωδία τραγουδηθεί και εναρμονιστεί με πιο απλά όργανα τύπου, κιθάρα, πιάνο, ακορντεόν, ακούγεται πιο “εύκολη” η σύνθεση της. Η ίδια μελωδία αν ενορχηστρωθεί με έναν πιο λόγιο τρόπο, λόγου χάριν με ένα κουαρτέτο εγχόρδων, μία πιο σύνθετη ενορχήστρωση, μπορεί να φανεί πολύ πιο δύσκολη. Υπάρχει αυτή η σύγχυση.   

Είμαι πολύ σπιτόγατος, έχω ανάγκη να είμαι μόνος μου, να κάτσω στο σπίτι, να δω μία ταινία, πχ τον ΠΑΟΚ στο Conference League ή αγώνες μπάσκετ ΝΒΑ ή Euroleague, γενικά βλέπω πράγματα που οι γύρω μου εκπλήσσονται όταν το μαθαίνουν. Ο κόσμος γνωρίζει κυρίως την καλλιτεχνική μας προβολή και πολλές φορές νομίζει πως είμαστε αποκομμένοι από την πεζή πραγματικότητα, αυτό όμως είναι λάθος, γιατί φυσικά κυριαρχεί η πραγματική ζωή. Είμαι ο δύστροπος και γκρινιάρης άνθρωπος μέσα στο σπίτι και πάνω στην σκηνή μεταμορφώνομαι. Αρκετοί από φίλους συναδέλφους που βιώνουμε μια τέτοια υπερέκθεση, έχουμε τις ίδιες σκέψεις: όταν υπάρχει αυτή η αστείρευτη ενέργεια στα live, ακόμη και σε κουβέντες με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε, με τους οποίους θα είμαστε φιλικοί και δοτικοί, για να αντισταθμιστεί η τόση κοινωνικότητα, στην προσωπική μας ζωή κατεβάζουμε τους τόνους. Είναι ένα δίπολο αρκετά αντίθετο, από την μία η κοινωνικότητα, η ενέργεια και από την άλλη ένα μικρό δωμάτιο με σβηστό φως και ταβανοθεραπεία.” 

Έχει γράψει μουσικές για θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και σειρές όμως αυτό το πλαίσιο δεν τον δυσκολεύει, του εγείρει την φαντασία και τον κάνει δημιουργικό. 

“Σκεφτείτε πως είναι απλώς δύο μυαλά που ενώνονται, είναι ένα όραμα που στο φέρνει ο σκηνοθέτης, το οποίο πρέπει και να το κατανοήσεις πλήρως, γιατί αν όχι τότε δεν θα πετύχεις τίποτε. Όσο διαρκεί αυτή η αλληλοκατανόηση σκηνοθέτη-μουσικού τόση είναι και η δουλειά που πρέπει να κάνεις. Η υπόλοιπη διαδικασία ρέει αβίαστα γιατί έχετε βρει τις κοινές σας στερεές βάσεις και το ηχητικό σας σύμπαν. Μετά απλώς αφουγκράζεσαι τις σκηνές και το τι θέλει να δώσει η κάθε μουσική παρέμβαση.  

Όταν δουλεύεις με έναν σκηνοθέτη γκρεμίζεις τα όρια σου, αν δεν το κάνεις αυτό είσαι χαμένος, υπάρχει μονάχα ο κοινός στόχος, το έργο. Ο σκηνοθέτης εν τέλει βάζει τα δικά του όρια και κάπου εκεί καλείσαι να δημιουργήσεις. Εγώ για κάθε τέτοια δουλειά βρίσκω πρώτα το βασικό θέμα, δεν σκέφτομαι τα όργανα που θα χρησιμοποιήσω, συνήθως χρησιμοποιώ το πιάνο μου στην αρχή.  

Έπειτα, βρίσκω τον παλμό του θέματος. Ένα μουσικό θέμα πρέπει να έχει και συγκεκριμένο παλμό για να είναι ολοκληρωμένο, σκεφτείτε κάτι σαν αναπνοές χωρισμένες σε τμήματα. Αφού βρω το θέμα προτείνω στον σκηνοθέτη ένα ηχητικό πλαίσιο. Εκεί συναποφασίζουμε και μέσα στο πλαίσιο αυτό δημιουργώ.  

Στο Milky Way πρότεινα στον Βασίλη Κεκάτο, ένα πιάνο ξεκούρδιστο που αντηχεί με πολλές επαναλήψεις, σε ένα tape delay (ένα μαγνητόφωνο που παίζεις κάτι κι αυτό αναπαράγει με φθίνουσα τονική πορεία), που δημιουργεί κατευθείαν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Είναι σημαντικό η μουσική και το θέμα να έχουν χαρακτήρα, εγώ εμπνεύστηκα αυτόν τον κάπως τσακαλωμένο ήχο με τη μικρή ξεκουρδισιά από την ευθραυστότητα των χαρακτήρων αυτής της ηλικίας στην σειρά. Για το Milky Way έφτιαξα περίπου 20 με 30 ηχητικές πηγές και επέλεξα ανάμεσα σε αυτές για κάθε σκηνή. Υπάρχει μεγάλη επεξεργασία, κάθε σκηνή την αντιμετωπίζω σαν μία διαφορετική ταινία, όμως είμαι περιορισμένος να διαλέξω τα “υλικά” που έχω διαλέξει.”  

Όπως λέει, το Milky Way ανήκει σε έναν άλλο γαλαξία και το σύμπαν του είναι ξεχωριστό.  

“Θυμάμαι κι εγώ τον εαυτό μου μικρό στο Αγρίνιο να βγαίνει στο μπαλκόνι και να παρατηρεί τα αστέρια, για να επεξεργαστεί την απεραντότητα του σύμπαντος. Είχα κι εγώ μια σχετικά δύσκολη εφηβεία οπότε μπήκα πολύ μέσα στην σειρά. Ταυτίζομαι αρκετά με τον Τζο γιατί έχει έρθει από την Αθήνα στην επαρχία και αισθάνεται πως είναι από άλλο πλανήτη. Έτσι αισθανόμουν κι εγώ όταν κατέβηκα στην Αθήνα. Ο Βασίλης έχει μία ιδιαίτερη ικανότητα να φωτίζει πολλές πτυχές των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών. Το Milky Way εγώ το έζησα με τρομερή συγκίνηση και αγάπη, έβλεπα τις ιστορίες νέων παιδιών που δεν γνώριζα, μία αλήθεια σε αυτό που κάνανε, με συνεπήραν, μπήκα στην ιστορία τους και στις υπαρξιακές τους αγωνίες. Ακόμα και η γλώσσα τους που έχει μισά ελληνικά μισά αγγλικά στην αρχή κάπως με ξένισε. Όμως ήταν αυτό που έβλεπα στο Tik-Tok, αυτή η γενιά -και δεν είναι καθόλου υπερβολικό αυτό- κάπως έτσι μιλάει. Ο Βασίλης έκανε έρευνα για να φτάσει στο στυλ τους, στην ομιλία, στην ψυχοσύνθεση τους. Όταν έγραφα το τελευταίο θέμα του όγδοου επεισοδίου ήταν τόσο ωραία δοσμένη η πλοκή που έκλαιγα από συγκίνηση. Έκλεινε ένας κύκλος, ένας χρόνος και κάτι εντατικής δουλειάς και με το τέλος της ιστορίας αισθάνθηκα μία κάθαρση ως φανατικός θαυμαστής της δουλειάς και όχι ως συνθέτης της πια.” 

 Στις συναυλίες οι νέοι εκφράζονται ελεύθερα. 

“Το βλέπω στις φωνές τους, στη σωματικότητα τους, στην κινησιολογία τους, πώς εκδηλώνονται το ένα προς το άλλο, ανεξαρτήτως φύλου. Καμία φορά σε συναντήσεις μας μου εξηγούν την σχέση που έχουν με την μουσική μου και πως αυτή τους εμψυχώνει ή πώς την συνδέουν με μία σημαντική στιγμή της ζωής τους. Αυτό για εμένα είναι το καύσιμο της δημιουργίας, είναι η καλύτερη αφορμή για να συνεχίζω αυτό που κάνω.  

Το βασικό είναι να αισθάνεσαι πως η μουσική σου αγγίζει έστω και μία ψυχή. Είναι πολύ όμορφο η μουσική να συνοδεύει τις ζωές των ανθρώπων και μάλιστα όταν περνάνε έντονες φωτεινές ή σκοτεινές περιόδους. Δεν ξέρω σε πόσο βάθος φτάνει η ανησυχία τους και ο ακτιβισμός τους αλλά αυτό που αισθάνομαι είναι πως τα νέα παιδιά έχουν ανάγκη τις αλλαγές, απαιτούν ελευθερίες και δικαιώματα. Οπότε ναι! Είναι ανήσυχοι, δραστήριοι και δεν ακολουθούν τα στάνταρ. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν ωστόσο στο μέλλον, γιατί κάποιες φορές ο συμβιβασμός τις ενήλικης ζωής είναι αρκετά αντίθετος αυτών που πρέσβευες όταν ήσουν νεότερος.  

“Έχω μία περίεργη σχέση με την εξουσία, δεν συμπαθώ τους μηχανισμούς της”

Έχω ελπίδα όμως γι’ αυτή την γενιά, πάνε ένα βήμα μπροστά την χώρα μας. Πέρσι στην συναυλία για την στήριξη των καλλιτεχνών, κατά την περίοδο της κατάληψης του Εθνικού Θεάτρου, αισθάνθηκα πως υπήρξε η συλλογικότητα, η αμοιβαία συμπαράσταση καλλιτεχνών μεταξύ μας. Δεν ξέρω ωστόσο αν αυτό αρκεί για να γίνει μία μεγάλη αλλαγή. Χρειάζεται χρόνος και υπομονή, είμαστε ένα νεοσύστατο κράτος 100 χρόνων, μία μερίδα της κοινωνίας είναι υπερβολικά συντηρητική, άλλωστε αυτό αποτυπώνεται και στις εκλογές από την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων.  

Υπάρχει λοιπόν αυτή η πλευρά της κοινωνίας και πρέπει να πείσουμε πως μια τέτοια πολιτική στάση δεν είναι ο δρόμος. Οι κοινωνικές αντιθέσεις αυξάνονται παγκοσμίως, και φέρνουν την άνοδο της ακροδεξιάς. Πιστεύω πως θα έπρεπε να υπήρχε ένα όριο στην συσσώρευση κεφαλαίου και πλούτου. Ο ανεξέλεγκτος ατομικισμός πρέπει κάπως να συμμαζευτεί. Δεν είμαι πολιτικός, αλλά αυτό που σκέφτομαι στην δική μου σφαίρα είναι περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη και μια διαφανής αξιοκρατία και ισονομία. Όχι, δεν θα κατέβαινα στην πολιτική. Μου έχουν κάνει προτάσεις κατά καιρούς, αλλά έχω μία περίεργη σχέση με την εξουσία, δεν συμπαθώ τους μηχανισμούς της, αισθάνομαι πως δεν μου ταιριάζει ο εκάστοτε ηγετικός ρόλος. Ακόμη και στις συναυλίες μου θέλω να είμαστε όλοι ίσοι, στη σκηνή πρωταγωνιστούν όλοι οι μουσικοί της μπάντας, δεν κάνω one man show, μου αρέσουν οι πολλοί μαζί, η ομαδικότητα.”  

Δεν γράφει στίχους όταν είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Συνήθως κλείνει ένας “ψυχολογικός κύκλος” και μετέπειτα γράφει.

“Πολλές φορές βέβαια, έχει τύχει να γράψω όταν είμαι άκεφος, για να πάρω τα πάνω μου, το “Δεν σταματώ” είναι ένα τέτοιο τραγούδι. Όλα τα τραγούδια έχουν μία ιστορία, με κάτι που έχω ζήσει ή έχω ταυτιστεί. Το τραγούδι με τίτλο “Τα τρία Χ” βασίζεται στις πατριαρχικές σχέσεις, εγώ μπορεί να μην το έχω ζήσει, όμως ξέρω τέτοιες ιστορίες. 

Ή ας πούμε το τραγούδι “Κυριακή εκδρομή” είναι ένα σκοτεινό τραγούδι από μία προσωπική μου ιστορία, ένα ατύχημα μιας κοπέλας που γνώριζα, ο κόσμος το εκλαμβάνει εντελώς διαφορετικά, αλλά αυτή είναι η μαγεία του τραγουδιού, εμένα αυτή η ιστορία μου έδωσε πόνο αλλά στον κόσμο δίνει χαρά. Αν είσαι δημόσιο πρόσωπο, αναπόφευκτα κάποιες στιγμές μπορείς να είσαι δυσάρεστος και να μην συμφωνούν όλοι μαζί σου. Είμαι κατά της βίας ως μορφή αντίδρασης, η βία σχεδόν πάντα υπονομεύει το δίκαιο και τους κοινωνικούς αγώνες, αντιθέτως υπάρχει η διαμαρτυρία, ο ακτιβισμός, η καλλιτεχνική έκφραση, ακόμη και η κατάληψη. Όταν υπάρχει σοβαρός λόγος και αφορμή, όταν είναι μία συλλογική απόφαση που δεν προσβάλει και δεν θίγει κανέναν, δεν είμαι κατά των καταλήψεων.  

Όταν υπάρχουν κτίρια διαμάντια που κάθονται και ρημάζουν και δεν μπορεί να λυθεί το ιδιοκτησιακό, η Πολιτεία οφείλει να στηρίζει πρωτοβουλίες αξιοποίησης τους, ως κέντρα πολιτισμού και δημιουργικής έκφρασης, και γιατί όχι, να τις χρηματοδοτεί κιόλας, γιατί αξιοποιείται ο χώρος, γεννιέται μία κοινωνική θετική δόνηση στον αστικό ιστό, συμβάλλοντας στην βελτίωση του τόπου και στην εξέλιξη της κοινωνίας.”  

Για τον Κωστή ο κόσμος είχε πάντα την ανάγκη να ακούει κοινωνικοπολιτικά τραγούδια. Θεωρεί ότι η ραπ φέρνει την εικόνα της κοινωνίας στην επιφάνεια αυτή την περίοδο.

“Η ραπ έχει πετύχει αισθητικά και καλλιτεχνικά προβάλλοντας κοινωνικοπολιτικούς στίχους. Ιστορικά στην ελληνική μουσική έχουν βγει τεράστιοι συνθέτες, όμως δεν μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν στην σημερινή κοινωνία. Η ραπ έχει φέρει κάτι καινούριο και ποιοτικό κρατώντας την ψυχή των τότε τραγουδιών και τον παλμό της κοινωνίας και γι’ αυτό έχει και τόσο μεγάλη απήχηση. 

Ναι έχω κάνει τραγούδια με τέτοιο στίχο, όπως το “Τσαλαπατώ”, η “Ζαρντινιέρα”, το “Κομασούσου” που μιλά για την υποκρισία κάποιου να δηλώνει κάτι και να είναι κάτι άλλο και αρκετά ακόμη. 

Συνεργάστηκα με τον Bloody Hawk. Το επιδίωξα γιατί το ήθελα. Μου αρέσει η γενιά τους. Ο στίχος τους έχει μία αμεσότητα και μία τρομερή διεισδυτικότητα και φυσικά τα κομμάτια τους και γενικά η δουλειά και η παραγωγή τους είναι υψηλής ποιότητας. Επίσης, φαίνονται πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Θεωρώ πως κάθε μουσικό κίνημα αφήνει κάτι καλό στο πέρασμα του. Η τραπ από την άλλη δεν είναι είδος μουσικής που μπορώ να ακούσω, ούτε κάτι που με πρεσβεύει, συχνά με εκνευρίζει για τα πρότυπα που περνάει, ωστόσο, δισκογραφικά οι τραπερς είναι ανεξάρτητοι, δείχνουν πως μπορούν αυτόνομα να στήσουν τις παραγωγές τους.” 

Την Ελλάδα του 2023 την βλέπει ξεκούρδιστη και ελπίζει να είναι λιγότερο ξεκούρδιστη απ’ ότι την χρονιά που πέρασε. 

“Είναι μία ξεκούρδιστη νότα η χώρα μας αυτή την στιγμή. Η Αριστερά ψάχνει να επαναφευρεθεί ενώ η ακροδεξιά καλπάζει. Σε κοινωνικό επίπεδο με ενοχλεί η έλλειψη σεβασμού, συμπεριληπτικότητας, κατανόησης και ενσυναίσθησης. ‘Ολα αυτά απουσιάζουν συχνά και θεωρώ πως από εκεί ξεκινάνε όλα. Δεν έχουμε την αίσθηση του ανήκειν. Αρκετές φορές θεωρούμε πως το δικό μας σύμπαν είναι ο καταλύτης της ζωής μίας ολόκληρης χώρας. Αγνοούμε πως υπάρχουν άλλοι άνθρωποι δίπλα και δεν θυμόμαστε πως οι απέναντι μας έχουν την δική τους ιστορία, με τα δικά τους τραύματα και τον δικό τους δύσκολο δρόμο. 

Αν αυτό το σκεφτόμασταν θα ήμασταν πιο ευαισθητοποιημένοι, θα κατανοούσαμε περισσότερο τους συνανθρώπους μας και ακόμη και σε περιπτώσεις που θα αισθανόμασταν αμήχανα, θα μπορούσαμε να είμαστε ανεκτικοί και να δείχνουμε περισσότερο υπομονή. Βιώνουμε μια εποχή που ο κόσμος δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα με την θεαματική άνοδο των ενοικίων. Η στέγαση στις μεγάλες πόλεις μοιάζει με υπόθεση για λίγους. Οι νέοι καταφεύγουν σύσσωμοι σε συγκατοίκηση. Στη γειτονιά μου στο Παγκράτι, το ενοίκιο από τα 900 ευρώ έφτασε τα 1.600 ευρώ μέσα σε δύο χρόνια. Η Πολιτεία φέρει τεράστια ευθύνη για το στεγαστικό θέμα. Άφησε ανεξέλεγκτη μια τουριστική υπερεξάπλωση στον αστικό ιστό. Ο κόσμος απλά φεύγει από το κέντρο. Αν έχεις δικό σου σπίτι στην Ελλάδα είσαι τυχερός, αν νοικιάζεις την πάτησες. Όπου υπάρχει πρόσκληση για κοινωνική βοήθεια συμμετέχω, θέλω να συμμετέχω.”

O στίχος που τον χαρακτηρίζει αυτή την περίοδο είναι από το τραγούδι του “Ανθισμένη Αυλή”. Ενώ σχολιάζει πως τηλεοπτικά αυτή την περίοδο δεν θα έκανε κάτι. 

“Δεν έχω χρόνο για χάσιμο/Θέλω μόνο ένα νοιάξιμο.  

Αισθάνομαι πως πλέον οι προτεραιότητες μου είναι πιο σαφείς και ξεκάθαρες στην φάση που είμαι. Ζω το εδώ και τώρα, με αυτούς που θέλω και με τον τρόπο που θέλω, οπότε ναι αυτός ο στίχος με καλύπτει πολύ αυτή την περίοδο. Η τηλεόραση είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, έχει έναν κώδικα δικό της που δεν τον καταλαβαίνω πλήρως, έχει πολλές απαιτήσεις, δεν θα το ξαναέκανα εύκολα.  Η χαρά μου και η αγάπη μου είναι κυρίως στο πρωτογενές στάδιο της μουσικής, εκεί που γεννιέται, στην ηχογράφηση και στην σύνθεση της. Οι τηλεοπτικές εκπομπές δεν μπορώ να πω πως με γεμίζουν τόσο, εκτός και αν πρόκειται για roadtrip τύπου ντοκιμαντέρ με δρόμο και μουσικές, τότε ναι θα το έκανα με μεγάλη χαρά.  

 Υπάρχουν πολύ καλές μουσικές εκπομπές, το Μουσικό Κουτί για παράδειγμα μου αρέσει πολύ και είναι σημαντικό που υπάρχει. Στο σπίτι ακούω διαφορετικές μουσικές και αρκετά ιδιαίτερες. Τα τελευταία χρόνια ακούω αρκετά ηλεκτρονική μουσική. Aγαπημένος μου δίσκος αυτή την περίοδο είναι το “Floating Points / Promises”, για εμένα είναι ένα αριστούργημα από όλες τις απόψεις. Ακούω και μελετώ την κλασική μουσική συχνά και προσπαθώ να ανακαλύπτω πάντα νέες μουσικές.” 

 Η γενιά των μουσικών που ανήκουν στην ηλικία των 40 ξεκίνησαν στην κρίση  της βιομηχανίας, τότε που βούλιαζε η δισκογραφία. 

“Βιώσαμε την αρχή της πειρατείας όλοι μαζί οπότε οι προβληματισμοί μας ήταν κοινοί. Αισθανόμασταν από την αρχή μία αλληλεγγύη μεταξύ μας. Υπάρχουν αρκετές δυνατές στιγμές στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια, ξεχωρίζω την προβολή του Milky Way στο Φεστιβάλ στην Λιλ στην Γαλλία, το βίωσα σαν οικογενειακή γιορτή, για ένα έργο που βάλαμε όλοι το λιθαράκι μας και πήγαμε και όλοι μαζί εκεί, ένα τσούρμο, μια παρέα 30 ατόμων, ήταν μοναδική εμπειρία.  

Επίσης, θυμάμαι την πρώτη συναυλία στην Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Γης. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιζα σε τόσο μεγάλο θέατρο στην πόλη σας. Λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία κοιτούσα κλεφτά τον κόσμο και έβλεπα κάτι μαγικό, βγαλμένο από τα πιο τρελά μου όνειρα, από τον πρώτο όροφο του Οριεντ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης τόσα χρόνια πριν, στο θέατρο Γης με χιλιάδες κόσμου, με συγκίνησε που τόσοι άνθρωποι μαζεύτηκαν για την “γιορτή” μου.  

Δεν μπορώ να ξεχάσω την άφιξη μου στην Ιταλία, τότε που πήγα να σπουδάσω στο Μπάρι, 18 χρονών, το 1992. Είχα ανάγκη να αλλάξω περιβάλλον, να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα, να ανακαλύψω τον κόσμο. Έφτανα με το καράβι που έκανε 20 ώρες και βγήκα στο κατάστρωμα, έβλεπα το λιμάνι της πόλης και σκεφτόμουν πως “εδώ είμαι, εδώ είναι η ελευθερία μου”. Η εικόνα και τα συναισθήματα διαπερνούσαν την ψυχή μου. Όταν ξεκίνησα τη μουσική στην Ελλάδα, ερχόμενος από Ιταλία, οι δισκογραφικές με έδιωχναν, μου ζητούσαν κάτι πιο pop, δεν είχαν συνηθίσει να υπάρχει ρυθμός και εξωστρέφεια στο -κακώς που λέγεται έτσι – “έντεχνο”, οπότε δεν ήμουν αυτό που έψαχναν. Τότε, ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω. Τελικά παράτησα όλα τα υπόλοιπα, πρωινή δουλειά και σχέση και είπα θα κάνω μουσική. Οι γονείς μου με ενθάρρυναν πολύ να ακολουθήσω το όνειρο μου, με στήριξαν οικονομικά. Κάπου εκεί πήγα στην οντισιόν του Διονύση Σαββόπουλου και εκεί ξεκίνησαν όλα.” 

 Στην σημερινή κοινωνία και μετά τους εγκλεισμούς παρατηρήθηκε αύξηση των ψυχικών παθήσεων, ο Κωστής διαγνώστηκε με λεύκη πριν από 20 χρόνια.

“Η ζωή είναι μικρή, δεν υπάρχει μαγική συνταγή για να πετύχεις επαγγελματικά, πρέπει κάποιος να κάνει αυτό που του γεμίζει την ψυχή, η δουλειά δεν είναι αυτοσκοπός. Περνάμε τα 2/3 της ζωής μας στην εργασία μας, οπότε ναι αξίζει να κάνεις κάτι που σε γεμίζει κι ας ζεις πιο δύσκολα. Το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης και ο ρόλος της οικογένειας προς τα παιδιά είναι πολύπλοκα, ενώ θα έπρεπε να είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα με την εξής ερώτηση: “τι αγαπά το παιδί να κάνει;”. Έτσι δίνεται η απάντηση κι έτσι φωτίζεται ο δρόμος που θα ακολουθήσει. 

Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχθεί τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά “προβλήματα”

Η ζωή πάντα ήταν δύσκολη, απαιτεί μόχθο, υπομονή, έχει τις όμορφες αναλαμπές της, τα πάνω και τα κάτω της και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι ιδιαίτερα όμορφη. Είναι θετικό που όλο και περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τι συμβαίνει μέσα τους, υπάρχει μία γενικότερη αφύπνιση ως προς την επιμέλεια ψυχής και σώματος. Πρέπει να επιμείνουμε στο να αντιστεκόμαστε στην ψυχολογική κατάρρευση.  

Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχθεί τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά “προβλήματα”, θέλουμε δουλειά ακόμη για να μην είσαι στιγματισμένος όσον αφορά την διαφορετικότητα του δέρματος σου, ή των πιστεύω σου, αλλά γίνονται βήματα.  Μπορούμε να φτιάξουμε ένα ασφαλές περιβάλλον για όλους τους ανθρώπους και η μουσική μπορεί να βοηθήσει, έχει την δύναμη και την διείσδυση στην κοινωνία να πει πράγματα με έναν τρόπο που δεν μπορούν τα λόγια να εκφράσουν από μόνα τους.  

Εγώ έχω λεύκη, δεν είναι κάτι κρυφό. Όταν ξεκινούσα τα τηλεοπτικά μου βήματα στο Voice, στα πρώτα γυρίσματα η μακιγιέζ προσπαθούσε να μου καλύψει τα σημάδια στο πρόσωπο, εγώ της έλεγα πως δεν με ενοχλεί, όμως ήταν τηλεόραση, οι προβολείς δυνατοί και έπρεπε να καλυφθούν. Έβγαινα σαν τον Τραμπ στις κάμερες. Πορτοκαλίς με άσπρα μάτια. Σαν αν είχα κατέβει μόλις από χιονοδρομικό. Στο τουίτερ με κράζαν σωρηδόν γιατί φοράω κονσίλερ. Και κάπως έτσι της είπα να βάζει μικρότερη στρώση μέικ -απ και ας φαίνονταν τα σημάδια μου.  

 Η εποχή είναι καλή για να εκφραζόμαστε όλοι ελεύθερα. Υπάρχει κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Αν σε κάποιους δεν αρέσουμε είναι δικό τους πρόβλημα. Πρέπει να μάθουμε πως δεν μπορούν να μας κατανοήσουν όλοι και δεν γίνεται να συνυπάρξουμε αρμονικά με όλους. Ας μην καταστρέφουμε τις ζωές μας για να δείχνουμε τυποποιημένοι στην ψυχή, είτε στο δέρμα, είτε στην σεξουαλική μας ταυτότητα. Χάνουμε χρόνο.” 

Ο καλύτερος τρόπος έκφρασης για εκείνον είναι τα τραγούδια. 

 “Παίρνω θέση για ότι με απασχολεί και με καίει αλλά πάντοτε, αρκετοί θα σχολιάσουν χωρίς να κατανοήσουν καν τι είναι αυτό που λες, γι’ αυτό επιλέγω να τοποθετούμαι μέσω της μουσικής. Στην σκηνή με συνεπαίρνει η χαρά, είναι γιορτή για εμένα, είναι το δώρο ζωής αυτό. Το βλέπω σαν την σπάνια ευκαιρία που μου έδωσε η ζωή για να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα και δεν είναι καθόλου αυτονόητο.  

Τα live μου είναι γιορτή. Το πιο δύσκολο πράγμα για εμένα είναι να παρηγορήσω κάποιον με λόγια, κάποιον που βιώνει μία απώλεια. Θέλω να συνεχίσω να είμαι μέσα στο σινεμά, στις ταινίες και στο θέατρο, αισθάνομαι πως είμαι σε μία φάση που θα μπορούσα να περιορίσω τις συναυλίες και να αυξήσω την παραγωγή μουσικής σε μεγαλύτερο βάθος και ψάξιμο, θα ήμουν ευτυχισμένος αν συνέβαινε αυτό. Συναυλιακά φέτος θα με δείτε στο VOX, Παρασκευές του Δεκέμβρη. Θα σκηνοθετήσω και τις συναυλίες μου, έχω γράψει κάποια κείμενα που θα πω από τις σημειώσεις μου στο ημερολόγιο. Μικρές εξομολογήσεις που συνδυάζονται με τα τραγούδια μου.  Στη Θεσσαλονίκη θα είμαι στις 2 Δεκεμβρίου στο Principal.  

Αυτήν την στιγμή κυκλοφόρησε το άλμπουμ soundtrack του Milky Way και ο νέος μου δίσκος το Porto Fino, ένας δίσκος που γράφτηκε στην καραντίνα, η πρώτη μου μεγάλη ενασχόληση με συνθεσάιζερ, με ήχο δηλαδή που δεν είχα δοκιμάσει προηγουμένως κάπου εκεί ήρθε και κούμπωσε το Milky Way, ενώ ήμουν ήδη έτοιμος να πειραματιστώ.  

Το Porto Fino ένας δίσκος εγκλεισμού, μία ωραία διέξοδος στιχουργικής συνεργασίας με φίλους που μου στείλανε στίχους. Συνεργάστηκα με τον Bloody Hawk, τον Πάνο Βλάχο, την Κλέλια Ρένεση, τον Δημήτρη Σαμόλη, τον Γιώργο Μπουκουβάλα, ενώ στον δεύτερο δίσκο θα ακούσουμε Φοίβο Δεληβοριά, Πάνο Μουζουράκη, Δραμαμίνη και πολλούς άλλους που ανταλλάξαμε στίχους.”