Νατάσσα Μποφίλιου: Δεν αλλάζω αυτό που θέλω να πω, κι ας προκαλέσει αντιδράσεις

Την Νατάσσα Μποφίλιου την άκουσα ζωντανά πρώτη φορά, θυμάμαι, τον χειμώνα του 2010, λίγο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ “Εισιτήρια διπλά” με τραγούδια του Θέμη Καραμουρατίδη και του Γεράσιμου Ευαγγελάτου.

Ήταν η αρχή μίας μεγάλης αγάπης που δίπλα σε εμένα, μια ολόκληρη Ελλάδα τα επόμενα χρόνια ανακάλυπτε την νέα μεγάλη εκπρόσωπο του καλού τραγουδιού, χαρίζοντας της απανωτά sold out σε νυχτερινά μαγαζιά και μεγάλες σκηνές.

Το “Εν Λευκώ” έγινε ο ύμνος κάθε συναυλίας της και ο μόνος λόγος για να θέλεις να τελειώσει κάθε μουσική της παράσταση. Καλοκαίρια σε ανοιχτά θέατρα, χειμώνες σε μεγάλους χώρους που φτιάχτηκαν για να φιλοξενήσουν εκείνη και τους πιστούς φίλους και ακροατές της, περιοδείες που έφερναν εκείνη σε κάθε γωνιά της χώρας.

Τραγούδια όπως το “Μέχρι το τέλος”, το “Αλεξάνδρας”, το “Μέτρημα”, το “Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει”, η “Δεμένη” και πολλά άλλα, επιστρέφουν σε κάθε συναυλία της, διαφορετικά και επίκαιρα. Ξανά και ξανά. 

Η τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, χαρακτηρίζεται ως ένας απόλυτα ποπ δίσκος, με έντονα τα πολιτικά στοιχεία στον στίχο του, κατατάσσοντας τον σε μία κατηγορία που τα τελευταία χρόνια είχαμε ξεχάσει πως υπάρχει.

Ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, απόλυτοι εκφραστές της εποχής αλλά και της ίδιας της ερμηνεύτριας, φτιάξανε έναν δίσκο που ταιριάζει “κουτί” στην Νατάσσα Μποφίλιου. Άλλωστε, μιλάμε για μία τραγουδίστρια που ποτέ δεν χάιδεψε τα αυτιά κανενός, που παίρνει πάντα θέση, με κίνδυνο πολλές φορές να δημιουργεί εχθρούς και που ο πολιτικός της λόγος δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικός από αυτά που τραγουδάει, όπως χαρακτηριστικά μου λέει στην κουβέντα μας.

Το φετινό καλοκαίρι, οι θαυμαστές της ανά την Ελλάδα την περίμεναν για να την ακούσουν ζωντανά και εκείνη δεν τους άφησε έτσι. Η νέα παράσταση της ομάδας περιπλανήθηκε για καιρό σε περιοχές της χώρας με τεράστια επιτυχία και σειρά για τη συνέχεια έχει η Θεσσαλονίκη, με μία μεγάλη συναυλία – αφορμή για τη συζήτηση μας – την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Γης.

Πώς νιώθεις που επιστρέψατε φέτος στην πιο άμεση και λιγότερο επιφυλακτική επαφή με τον κόσμο που σας αγαπάει;

Περάσαμε καταπληκτικά. Παρ’ όλο που και πέρυσι είχαμε κάνει συναυλίες, φέτος αισθανόμαστε ότι γυρίσαμε σε μια πραγματικότητα και εξαιτίας ότι δουλέψαμε όλο τον χειμώνα, μπορέσαμε να παρουσιάσουμε όπως θέλαμε το υλικό μας. Δεν υπήρχαν τα μέτρα, δεν υπήρχαν οι μάσκες, δεν υπήρχε ο φόβος τι θα γίνει στις συναυλίες και ήταν όλα πολύ πιο κοντά στο κανονικό. Βασικά ήταν απολύτως κοντά στο κανονικό για δυόμιση ώρες που κρατούσε η συναυλία. Η ζωή συνεχίζει να είναι αυτή που είναι, οι δυσκολίες παραμένουν ίδιες αλλά για δύο ώρες και κάτι τα ξεχνάμε όλα. Φαίνεται από τις αντιδράσεις και τη συμπεριφορά των ανθρώπων μέσα στο live ότι το χρειαζόμασταν. Είναι πολύ ωραίο αυτό που συμβαίνει φέτος.

Στα χρόνια που σε παρακολουθώ, έχεις σημαία σου το φως, την ελπίδα και πολλές φορές και την ουσιαστική αντίδραση σε ό, τι σκοτεινό συμβαίνει. Είναι μία στάση που νιώθεις πως πρέπει να επικοινωνήσεις ως πρότυπο ή είναι μία στάση που η Νατάσσα έχει στη ζωή της έτσι κι αλλιώς ή προσπαθεί να έχει;

Αυτός είναι ο τρόπος που εγώ υπάρχω και μπορώ να υπάρχω. Είναι ο τρόπος που σκέφτομαι τα πράγματα. Γενικά είμαι ένας άνθρωπος πάρα πολύ αυθόρμητος και μου αρέσει αυτό. Είναι ένα στοιχείο που θεωρώ σαν προτέρημα ας πούμε. Λειτουργώ πάντα, γιατί αισθάνομαι, δεν λειτουργώ γιατί σκέφτομαι. Αυτό καμιά φορά μπορεί να μου φέρει και καμιά δυσκολία ή πράγματα που στραβώνουν, αλλά επειδή λειτουργώ από το συναίσθημα και από αυτό εκπορεύονται οι πράξεις μου, στο επάγγελμα που κάνω που είναι καλλιτεχνικό, με βοηθά και με θρέφει. Επειδή λοιπόν λειτουργώ έτσι, δε θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ ότι «θα το κάνω αυτό γιατί το χρειάζεται ο κόσμος», το κάνω αυτό γιατί το νιώθω και δεν μπορώ επίσης να κάνω κάτι που δεν αισθάνομαι ότι με καλύπτει, ότι αποθηκεύει την απόλυτη ειλικρίνεια μου μέσα του. Δε θα μπορούσα ποτέ. Δεν είμαι εγώ αυτός ο τύπος.

Σκέφτηκες ποτέ ή σου είπε κάποιος, λόγω αυτού του αυθόρμητου που έχεις στον χαρακτήρα σου, πως θα ήταν καλύτερο να αρχίσεις να τα «στρογγυλεύεις» λίγο;

Μου το είπαν κάποιοι άνθρωποι, που όμως δεν είναι τόσο σημαντική η γνώμη τους για μένα. Τη σέβομαι, την ακούω αλλά δεν με επηρεάζει. Οι άνθρωποι που με επηρεάζουν και τους εμπιστεύομαι και έχουμε μια κοινή αντίληψη για τον κόσμο και για τα πράγματα, δεν μου έχουν πει ποτέ να στρογγυλέψω. Σίγουρα έχει αλλάξει ο τρόπος που κάποιες φορές αντιδρώ αλλά είμαι προετοιμασμένη γι’ αυτό που θα έρθει. Ξέρω πια, πως αν πω κάτι, ενδεχομένως να προκαλέσω αντιδράσεις. Το αναμένω δηλαδή με κάποιον τρόπο, κάποιες φορές. Δεν θα άλλαζα όμως αυτό που σκέφτομαι και θεωρώ ότι πρέπει να ειπωθεί και έχει μία σημασία να ειπωθεί, ακόμα κι όταν γνωρίζω ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις. Δε λέω πράγματα που δεν πιστεύω 100% ή μπορεί να λειτουργήσουν επιθετικά ή άσχημα για κάποιον, λέω πράγματα που θεωρώ ότι προάγουν, ανεξαρτήτου πολιτικής και κοινωνικής ταυτότητας, μια αρμονική και υγιής συμβίωση μεταξύ μας. Δεν θα μιλήσω δηλαδή για πράγματα που αφορούν το προσωπικό μου γούστο, θα μιλήσω για πράγματα που αφορούν το να μπορούμε να ζούμε σαν άνθρωποι, όπως μας αξίζει. Οπότε δεν τίθεται θέμα στρογγυλέματος. Για μένα υπάρχει η μία πλευρά και η άλλη πλευρά.

Νομίζω πως αυτό το στοιχείο σου, είναι από αυτά που εκτιμάει κι ο κόσμος και σου δείχνει τόση αγάπη.

Έτσι θεωρώ. Το εκτιμώ γιατί είχα πολλή μεγάλη τύχη να συμπορευόμαστε, να ταιριάζουμε, να επικοινωνούμε και να ταυτιζόμαστε με το κοινό μας. Οι άνθρωποι που ακούν τη μουσική μας και την αγαπούν, το κάνουν γιατί μέσα σε αυτήν βρίσκουν μια σύμπνοια απόψεων με το πώς εκείνοι πορεύονται και σκέφτονται τη ζωή και τα συναισθήματα. Δηλαδή, δε μπορεί ένας άνθρωπος να αγαπάει το «Του το κρατάω αυτού του κόσμου που δε μου ανήκει ο εαυτός μου» και να μη περιμένει από μένα να πάρω μια θέση, όταν συμβαίνει μια αδικία. Έχω τραγουδήσει αυτό το τραγούδι, έχω τραγουδήσει αυτά τα πράγματα, τραγουδάω την «Εποχή του θερισμού» ή την «Βαβέλ», δε θα μπορούσα να μην έχω μία άποψη γι’ αυτά που συμβαίνουν. Αν δεν ήθελα να εκτεθώ και οι απόψεις μου να είναι ένα κομμάτι του συνόλου που είμαι σαν προσωπικότητα, κι εγώ και τα παιδιά, δεν θα γράφαμε αυτά τα τραγούδια. Θα γράφαμε άλλα, πιο ανώδυνα ενδεχομένως.

Η «Εποχή του θερισμού» ήταν ένας από τους λίγους και πολύ καλούς ποπ πολιτικούς δίσκους της Ελλάδας. Ήταν οπότε μία δική σας ανάγκη να κάνετε τραγούδι όσα ζούμε;

Αυτό ισχύει απόλυτα. Ήταν σημαντικό για εμάς να γίνει αυτός ο δίσκος. Πολιτική στάση είναι και το πώς επιθυμείς να ζήσει ένας άνθρωπος ευτυχισμένος μέσα σε αυτόν τον κόσμο.

Ποιες αλλαγές εντοπίζεις στα χρόνια που έχουν περάσει στην Νατάσσα και τι έμεινε ίδιο;

Τώρα είμαι πιο ευτυχισμένη, πιο σίγουρη, πιο αποφασισμένη, θεωρώ ότι έχω ωριμάσει μέσα στα χρόνια. Έχω βρει αυτό που πραγματικά με ολοκληρώνει και με κάνει να αισθάνομαι αυτή την ασφάλεια που αισθάνεται κανείς όταν έχει αυτό που αγαπάει, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Είναι κάτι που απασχολεί πάρα πολλούς ανθρώπους γιατί υπάρχει κάποιαν στιγμή στη ζωή που λες «εγώ τι θα κάνω τώρα;» και μετά λες θα κάνω αυτό που αισθάνομαι με ό, τι αμφιβολία μπορεί αυτό να εγείρει ή θα κάνω αυτό που θεωρητικά μοιάζει πιο ασφαλές. Συνήθως όμως, ο άνθρωπος κάνει καλά αυτά που αγαπάει και πιστεύει, οπότε το να κυνηγάς τα όνειρα σου είναι και μια πιθανότητα, να ζήσεις και να ανθίσεις μέσα στο επάγγελμα που θα διαλέξεις, γιατί οι άνθρωποι όταν δεν κάνουν αυτό που αγαπούν, μαραζώνουν. Όταν κάτι δεν σου αρέσει, μπορείς να το κάνεις καλά; Εγώ είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που όταν κάτι δεν μου αρέσει, το κάνω χάλια. Δεν έχει καμία δυνατότητα εξέλιξης και προσαρμογής.

Έχεις μια πολύ δική σου ομάδα συνεργατών που κρατάει πολλά χρόνια και μάλιστα νιώθω όλα αυτά τα χρόνια να τους βγάζεις μπροστά.

Εγώ πιστεύεις ότι τους έβγαλα μπροστά; Αυτοί με έβγαλαν μπροστά!

Ναι, αλλά είμαστε και σε μία χώρα που τα πράγματα ήταν αλλιώς πριν και εσύ έβαλες τους δικούς σου όρους τότε λέγοντας πως είσαστε όλοι μαζί, ομάδα

Ισχύει αυτό. Ξέρεις, δεν θα μπορούσα να υπάρξω χωρίς ομάδα. Την αναζητώ, επενδύω σε αυτήν και είναι τα πάντα για μένα. Όχι μόνο η ομάδα η δική μου, αλλά η ομάδα γενικά, σαν όρος. Πιστεύω στη συλλογικότητα, πιστεύω στο μαζί, ξέρεις, η συμπεριφορά που έχουμε στο επαγγελματικό μας, ακολουθεί και συμπορεύεται με τον τρόπο που είμαστε ως άνθρωποι. Δεν είναι ξέχωρο το ένα από το άλλο. Εγώ πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να υπάρχουν μαζί. Να λειτουργούν μαζί. Οπότε, δε θα μπορούσα να έχω, στη δουλειά που διάλεξα να κάνω, μία μοναχική, ατομική και εγωκεντρική καριέρα. Θα αναζητούσα πάντα να φτιάξω ομάδες. Να έχω τους συνεργάτες μου, να έχω ανθρώπους για να συμπορεύομαι μέσα στα χρόνια. Ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί που βρέθηκε στον δρόμο μας ο ένας για τον άλλον. Θα μπορούσα να αναζητώ συνεργάτες δημιουργικά και να μη βρίσκω, αλλά εμάς ξεκίνησε να φτιάχνεται αυτή η ομάδα μέσα από την απόλυτη δημιουργική ταύτιση. Με τον Θέμη και τον Γεράσιμο κλείνουμε του χρόνου 20 χρόνια κολλητής παρέας, συνεργασίας στη σκηνή και στη δισκογραφία και αδελφοσύνης. Είναι πολλά τα χρόνια…

Ήταν πάντα η οικογένεια σου κοντά σε αυτό που θέλεις και αυτό που είσαι και τι θα έλεγες στα νέα παιδιά που δέχονται απόρριψη;

Για μένα, η οικογένεια μου ήταν πάντα δίπλα μου. Βλέπουμε πολλά τελευταία δυστυχώς. Γι’ αυτόν τον λόγο έχει σημασία και νόημα, ένας άνθρωπος που έχει καταφέρει να πετύχει κάποια πράγματα με τους όρους του, είναι σημαντικό να το λέει. Δηλαδή, εγώ, ένας από τους λόγους που προσπαθώ πάντα να μεταφέρω την ιστορία μας, είναι γιατί είναι μία ιστορία με πάρα πολλές δυσκολίες, πάρα πολλές αντιδράσεις, με πάρα πολλές απογοητεύσεις που όμως επειδή το πιστεύαμε και είχαμε συμμάχους. Γιατί μπορεί να μην έχεις σύμμαχο της οικογένεια σου, αλλά μπορεί να έχεις στήριγμα τους φίλους σου, μπορεί να έχεις σύμμαχο έναν σύντροφο, να έχεις σύμμαχο έναν συνάδελφο. Είναι μεγάλο πράγμα, πολύ σημαντικό για τη ζωή ενός ανθρώπου, να αναζητά συμμάχους. Να ψάχνει να βρει με ποιον θα φτιάξει το μονοπάτι του. Οπότε, μπορεί οι γονείς να μην πιστεύουν στο όνειρο ενός παιδιού, αλλά ένα παιδί μπορεί να βρει φίλους να πιστέψει. Άλλους ανθρώπους να πιστεύουν σε αυτόν. Είναι λυπηρό και πολύ δύσκολο να μη σε στηρίζουν οι γονείς σου, αλλά πάρα πολλές ιστορίες καλλιτεχνών ή επιστημόνων δεν είχαν τη στήριξη της οικογένειας τους και τα κατάφεραν μια χαρά, γιατί είχαν άλλους που πίστεψαν σε αυτό που ονειρεύονταν. Είναι πολλά τα παιδιά που έρχονται και μου μιλάνε για όσα τους απασχολούν και αυτός είναι και ο λόγος που κάνω κάποια σεμινάρια που έχουν μεγάλη ευθύνη και δεν είναι σεμινάρια φωνητικής, αλλά εργαστήρια που συναντιόμαστε πολλοί άνθρωποι μαζί και μιλάμε γι’ αυτά που μας απασχολούν, μιλάμε για την τέχνη, για την ποίηση, τη ζωγραφική, τη μουσική, τραγουδάμε, κλαίμε, λέμε ιστορίες. Ο λόγος που αποφάσισα να τα κάνω και δεν τα σταματώ, είναι ότι αισθάνομαι πως υπάρχει μια υποχρέωση με την καλή έννοια, τις εμπειρίες που έχω ζήσει, κάπως να τις μεταφέρω και με τη μορφή της συζήτησης, του διαλόγου, των σκέψεων, ίσως αυτές οι εμπειρίες γίνουν είτε παράδειγμα προς αποφυγή, είτε παράδειγμα προς μίμηση.

Σε φοβίζει – και ως άνθρωπο και ως επαγγελματία – η κατάσταση που λέγεται ότι θα έρθει αυτόν τον χειμώνα λόγω ενεργειακής και οικονομικής κρίσης;

Κοίταξε να δεις, δεν το σκέφτομαι. Σε αυτή τη φάση που είμαι γενικά και ψυχολογικά και ηλικιακά, έχω αποφασίσει να πορεύομαι με την κάθε μέρα. Σήμερα είναι μία μέρα που έχω να αντιμετωπίσω αυτά τα πέντε πράγματα. Κάνω focus σε αυτά, προσπαθώ να τα κάνω όσο καλύτερα γίνεται, με την καλύτερη δυνατή απόδοση και έχω αποφασίσει να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες έτσι. Γιατί για πάρα πολλά χρόνια, με έτρωγε το άγχος για αυτά που θα ‘ρθουν. Έχω χάσει εξαιτίας του, πάρα πολλά χρόνια. Στη κυριολεξία, μια δεκαετία από τη ζωή μου δεν την έζησα γιατί σκεφτόμουν κάθε μέρα της, τι θα μου συμβεί αύριο και πώς θα το προλάβω αυτό που θα μου έρθει αύριο. Δεν νομίζω πως έχει νόημα αυτό. Οπότε, είμαστε εδώ, είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ό, τι είναι να έρθει με ψυχραιμία, με αγώνα, με μάχες και πόνο, αλλά θα το αντιμετωπίζουμε μέρα με τη μέρα. Οπότε, είναι κάτι που δε θέλω να το σκεφτώ σήμερα.

Τι θα ακούσουμε στη συναυλία σας στη Θεσσαλονίκη;

Έχουμε πάρα πολύ καιρό να παίξουμε στη Θεσσαλονίκη. Οι συναυλίες που κάναμε πέρυσι ήταν στη Θέρμη και δεν ήταν, ακριβώς, μέσα στη πόλη. Έχουμε να παίξουμε εκεί από το ’19, οπότε καταλαβαίνεις ότι υπάρχει φοβερή αδημονία, διάθεση και πάθος για να πάνε όλα τέλεια. Θα περάσουμε σίγουρα καταπληκτικά και θα μας μείνει μία αξέχαστη βραδιά και επίσης είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε στο Θέατρο Γης με δική μας παράσταση. Θα ακούσετε την παράσταση που περιοδεύουμε φέτος. Είναι μία συναυλία που εμπεριέχει όλα τα τραγούδια της «Εποχής του θερισμού», ο τόνος και η αισθητική της συναυλίας εκπορεύεται από αυτόν τον δίσκο και φυσικά θα είναι και όλα τα αγαπημένα τραγούδια μας που δε θα μπορούσαν να λείπουν και δύο τρεις επιλεγμένες διασκευές που ολοκληρώνουν αυτήν την αίσθηση που θέλουμε να έχει η συναυλία μας. Αυτό που θέλουμε είναι όποιος έρθει να φύγει δυνατός και νομίζω το καταφέρνουμε. Στην Θεσσαλονίκη, αισθάνομαι σπίτι μου. Έχω μία πολύ αγαπημένη μου φίλη εκεί, επίσης λίγο πιο πέρα είναι οι γονείς του Θέμη, δηλαδή υπάρχει μία πολύ μεγάλη οικειότητα και θαλπωρή για αυτή την πόλη. Δεν την ξεχωρίζω από την Αθήνα. Τους αγαπώ πολύ τους ανθρώπους προς τα πάνω, είναι πολύ ωραίοι άνθρωποι, μου ταιριάζουν και έχω και πάρα πολλούς συνεργάτες από εκεί.

Τι επιθυμίες έχει αυτή τη στιγμή η Νατάσσα Μποφίλίου;

Θέλω να μπουν σε μία τάξη κάποια θέματα που εκκρεμούν. Επίσης, θέλω να συνεχίσουμε και την επόμενη χρονιά να έχουμε μέσα μας αυτό το πάθος που σε επαγγελματικό πεδίο, υπήρχε τον προηγούμενο χρόνο. Μας έσωσε φέτος αυτό που είχαμε στις συναυλίες, αυτό που ζήσαμε. Για μένα ήταν σωτηρία, λύτρωση και ευλογία.

*Η Νατάσσα Μποφίλιου στη Θεσσαλονίκη, την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου | Θέατρο Γης | 21.00

*Κεντρική φωτογραφία: Κώστας Αυγούλης