Ορέστης Ντάντος: «Στην τελική αυτούς που γουστάρουν να ακούσουν και να συγκινηθούν ψάχνω»
Ο αγαπημένος τραγουδοποιός μιλάει στην Parallaxi για το νέο του άλμπουμ, μετά την μεγάλη επιτυχία των "Τακούνια για καρφιά" και "Νερό στη βάρκα"
Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του ΕP «Τακούνια για καρφιά», με το ομώνυμο (ερμηνευμένο από την Ιουλία Καραπατάκη) να αποτελεί σήμερα ένα τραγούδι-σύμβολο δικαιοσύνης, ελευθερίας και απελευθέρωσης των γυναικών αλλά και την τεράστια επιτυχία «Νερό στη βάρκα» από την Μάρθα Φριντζήλα, ο Ορέστης Ντάντος επιστρέφει ως τραγουδοποιός με το έβδομο προσωπικό, ολοκληρωμένο άλμπουμ του με τίτλο «Μοναχοπαίδια».
Τον Ορέστη Ντάντο τον θυμάμαι πίσω στο 2009 όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Είναι κι άλλοι σαν κι εμάς» και όλοι είχαμε εντυπωσιαστεί με το υπέροχο «Θα πάω όταν γουστάρω» δίνοντας άθελα του μία υπόσχεση πως θα δούμε εξαιρετικά πράγματα και στο μέλλον του. Ευτυχώς για εμάς, κράτησε αυτή την υπόσχεση με μία συνέπεια και μία όρεξη για καινούρια πράγματα που τελικά, είδαμε και ακούσαμε τα επόμενα χρόνια από εκείνον.
Τα «Μοναχοπαίδια» του είναι 19 καινούρια τραγούδια σε ένα βαθιά προσωπικό concept άλμπουμ μίας ώρας που κυκλοφορεί από τον περασμένο Δεκέμβριο από την LEAP και στάθηκε αφορμή να μιλήσει στην Parallaxi για τα καινούρια του τραγούδια και την πορεία του στη μουσική.
Μετά την εξωστρέφεια του EP «Τακούνια με καρφιά» – που δεν ήταν απαραίτητα δική σου πρόθεση αυτή – επιλέγεις να κάνεις ένα άλμπουμ βαθιά προσωπικό και βιωματικό. Ποιες ανάγκες σου ενδεχομένως έρχεται να καλύψει μία τέτοια δουλειά;
Τα «Τακούνια για καρφιά» ήταν ένα δώρο για μένα. Αισθάνομαι ευγνώμων και υπερήφανος ταυτόχρονα. Δεν παύει όμως να είναι ένα side project σε σχέση με την εν γένει πορεία μου. Αν έχω κερδίσει κάτι όλα αυτά τα χρόνια είναι η πλήρης ελευθερία να δημιουργώ ότι έχω ανάγκη και μόνο. Κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω.
Πώς σε μία εποχή που ψάχνουμε δυστυχώς τα ολοκληρωμένα άλμπουμ «με το κιάλι», εσύ αποφασίζεις να κάνεις μία δουλειά με 19 τραγούδια;
Ναι, δεν είναι ότι δεν σκέφτηκα τη δυσκολία. Αλλά στο τέλος μου γύρισε ανάποδα κι είπα μέσα μου ότι στην τελική αυτούς που γουστάρουν να ακούσουν και να συγκινηθούν ψάχνω. Τους μερακλήδες. Ε, ας είναι αυτός ο δίσκος που θα τους ξεχωρίσει.
Τι είναι για σένα τα «Μοναχοπαίδια» και η ιστορία τους και σε ποιους θα έλεγες πως απευθύνονται;
Μοναχοπαίδια είναι οι μειοψηφίες. Οι άνθρωποι που βλέπουν τη ζωή και πορεύονται με έναν αυτοσχέδιο δικό τους τρόπο αδιαφορώντας για τις κοινωνικές νόρμες και τα συνηθισμένα πλαίσια. Αυτοί που έχουν τα κότσια να βάλουν τους δικούς τους κανόνες στη ζωή, όσο «περίεργοι» κι αν είναι.
Είναι αλλιώς να τραγουδάς εσύ τα τραγούδια σου κι αλλιώς γράφεις αν είναι για κάποια άλλη φωνή;
Ναι, είναι διαφορετικό. Υπάρχει ένας τρόπος που ο ίδιος ο δημιουργός τραγουδάει τη μελωδία που έχει γράψει που είναι δύσκολο να τον μιμηθεί κάποιος άλλος ή ακόμη κι όταν γίνεται αυτό υπάρχει κάτι ψεύτικο στο αποτέλεσμα. Όταν γράφω για άλλους προσπαθώ να λάβω υπόψη μου την εκάστοτε φωνή αλλά χωρίς όμως να αλλοιώσω την αυθεντικότητα και την πρόθεση της αρχικής γραφής. Θέλω να πω υπάρχουν τραγούδια που όταν φτιάχνονται ξέρω ότι «πρέπει» να τα πω μόνο εγώ κι άλλα που θα ήταν καλύτερο να πάνε αλλού.
Τι σε προβληματίζει σήμερα στην ελληνική κοινωνία που να σε «πυροδοτεί» να γράψεις;
Με προβληματίζει η έλλειψη οράματος κι η απογοήτευση για το μέλλον που βιώνουν οι περισσότεροι. Πιο πολύ όμως προσπαθώ να εκφράσω την προσπάθεια του ατόμου να βρει προσωπικό νόημα και να ευημερήσει σε μια ζωή που δεν έχει.
Άλλαξε ο τρόπος που γράφεις τραγούδια από τον καιρό του «Θα πάω όταν γουστάρω» μέχρι τα «Μοναχοπαίδια», δεδομένου ότι αλλάζει με γρήγορους ρυθμούς και η δισκογραφία;
Εγώ πρόλαβα οριακά να δω πως ήταν παλιά η δισκογραφία (κυρίως στον πρώτο δίσκο) πριν καταστραφεί για πάντα. Οπότε δεν επηρεάστηκα πολύ. Στην πραγματικότητα όλη μου η πορεία ανήκει στην εποχή της μη δισκογραφίας και της ατομικής προσπάθειας άρα δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά.
Μία άλλη πλευρά σου είναι η διδασκαλία μουσικής. Τι αγαπάς σε αυτό;
Την συνεχή επαφή με την εφηβεία. Με κρατάει ζωντανό, μου δίνει καθημερινές ενέσεις αισιοδοξίας.
Επειδή έρχεσαι συχνά σε επαφή με νέα παιδιά που θέλουν να κάνουν μουσική, ποια είναι η αίσθηση σου για τις προθέσεις των νέων στη μουσική και τι ;
Δεν αλλάζουν τόσο γρήγορα τα πράγματα στις γενιές. Τα ίδια πράγματα επιζητούν οι νέοι άνθρωποι του σήμερα. Να εκφράσουν αυτά που τους απασχολούν, να ζήσουν τη νεότητά τους, όπως και να πετύχουν τις φιλοδοξίες τους μέσα από τη μουσική.
Πώς σε βρήκε όλη αυτή η επιτυχία του προηγούμενου άλμπουμ, που μέχρι και τώρα ακούγεται παντού. Ήταν κάτι που περίμενες να συμβεί;
Δεν περίμενα να συμβεί σε καμία περίπτωση. Είναι από τις μεγαλύτερες ευχάριστες εκπλήξεις της ζωής μου. Ειδικά το «νερό στη βάρκα» δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα μπορούσε να αφορά τόσο κόσμο και μάλιστα κόσμο του mainstream κοινού. Είμαι πολύ χαρούμενος και υπερήφανος γιατί αυτή η επιτυχία συνέβη χωρίς καμία πρόθεση από την πλευρά μου και κατ’ επέκταση χωρίς καμία έκπτωση στο αποτέλεσμα και στην αυθεντικότητα του υλικού.
Στούντιο ή live; Ποια από τις δύο συνθήκες αγαπάς περισσότερο και γιατί;
Τελείως διαφορετικά πράγματα. Η χαρά του στούντιο είναι η αναμέτρηση σου με το αφηρημένο της δημιουργίας και της υστεροφημίας, του τι αφήνεις πίσω σου. Το live είναι η πραγματική ζωή και η επαφή με τους άλλους στο τώρα. Δύο εξίσου σημαντικά πράγματα που η ιδιοσυγκρασία μου μάλλον με κάνει να γέρνω προς το πρώτο.
Τι εύχεσαι για τη νέα χρονιά, τόσο για σένα όσο και για όσα ζούμε γύρω μας;
Λιγότερο εγωισμό και περισσότερη συλλογικότητα και ταπεινότητα.
Τα «Μοναχοπαίδια» είναι η απάντηση του Ντάντου στην υπερβολική ταχύτητα της εποχής. Ένα υπαρξιακό ταξίδι 19 τραγουδιών που μας προσκαλεί να αφεθούμε στη μυσταγωγία και τη συγκίνηση της ακρόασης. Και ποιος ξέρει; Ίσως μας αλλάξει και μας σώσει!
Κυκλοφορεί ψηφιακά από τη LEAP.
