Πήγα (κατά λάθος) για πρώτη φορά μόνος μου σε συναυλία και δεν το μετάνιωσα

Η στιγμή που περίμενες όλη την χρονιά έφτασε. Ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης έρχεται στην πόλη σου και οι ώρες για να τον απολαύσεις από κοντά μετράνε αντίστροφα. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Κανένας φίλος σου δεν θέλει ή δεν μπορεί να έρθει μαζί σου. Προσπαθεί να βρεις έστω έναν για να πάτε παρέα, αλλά δεν τα καταφέρνεις. Επομένως υπάρχουν δύο επιλογές. Είτε κάθεσαι σπίτι σου είτε παίρνει τα κουράγια σου και πηγαίνεις μόνος σου.

Η αλήθεια είναι πως πριν λίγες μέρες βρέθηκα στην συναυλία της Νατάσας Μποφίλιου μόνος. Αφού οι φίλοι μου δεν μπόρεσαν να έρθουν, κανόνισα να βρεθώ με κάποιους γνωστούς, τους οποίους τελικά άφησα για να είμαι στο πλήθος.

Είχαμε δώσει ραντεβού στην είσοδο με τα δύο άλλα παιδιά, μπήκαμε μέσα και βολευτήκαμε στις θέσεις μας. Εγώ σπάνια κάθομαι στις κερκίδες. Μου αρέσει να είμαι κάτω στο πλήθος και να βλέπω τους καλλιτέχνες από κοντά. Η υπόλοιπη παρέα δεν ήθελα, οπότε το σεβάστηκα. Μετά τα πρώτα δύο τραγούδια, ένιωσα την διάθεση μου να ανεβαίνει, δεν μπορούσα να κάθομαι. Έτσι τους άφησα και πήγα εντελώς μόνος για να ζητωκραυγάσω τα τραγούδια που τόσο αγαπώ.

Η αλήθεια είναι πως δεν αισθάνθηκα την κρυάδα της αναμονής γιατί είχα παρέα. Όμως όταν κατέβηκα κάτω, δεν ένιωσα κάποια τρομερή διαφορά από τις υπόλοιπες συναυλίες που είχα παρέα. Σίγουρα δεν είχα κάποιον να χορέψω μαζί του, να σιγοτραγουδήσω και να σχολιάσω κάτι που μου άρεσε ή όχι. Αυτό μου έλειψε. Ειδικά με τους φίλους μου που συννενοούμαι με τα μάτια. Όμως αυτό δεν μου στέρησε την δυνατότητα να περάσω καλά. Αυτό που παρατήρησα είναι πως σε κομμάτια που δεν ήξερα, έπιανα τον εαυτό μου να κοιτάει το κινητό από αμηχανία μάλλον γιατί δεν είχα internet να δω κάτι στην πραγματικότητα.

Σε γενικές γραμμές είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει να κάνει πράγματα μόνος. Απολαμβάνω την μοναξιά, δεν με τρομάζει. Και σίγουρα μία συναυλία όπως της Μποφίλιου, δεν υπήρχε περίπτωση να την χάσω επειδή οι άλλοι δεν μπορούσαν.

Απευθύναμε το ερώτημα σε χρήστες του Instagram, με 550 άτομα να απαντούν στο αν έχουν πάει μόνοι τους σε συναυλία.

Και όμως ένα 30% του δείγματος απάντησε ότι τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του έχει πάει μόνος σε συναυλία.

Με αφορμή αυτό μίλησα με οχτώ ανθρώπους και μου διηγήθηκαν τις δικές τους εμπειρίες για το πως βρέθηκαν μόνοι σε συναυλίες, το πως ένιωσαν μέχρι να σβήσουν τα φώτα και η μουσική καλύψει τις φωνές του πλήθους καθώς και το γιατί πολλοί άνθρωποι χάνουν αγαπημένα τους live μόνο και μόνο επειδή δεν βρίσκουν παρέα.

«Είναι αρκετά ιδιαίτερο το να είσαι με άτομα που μπορεί και να μην τα ξανά δεις ποτέ στη ζωή σου»

«Ήθελα να πάω σε συναυλία του ΛΕΞ και επειδή η παρέα μου δεν άκουγε αυτή τη μουσική, δεν είχα άτομα για να πάμε παρέα. Οπότε είπα “δεν γίνεται να το χάσεις, θα πας ακόμα και μόνη σου”.

Εκεί ήταν λίγο παράξενα όταν έφτασα γιατί μέχρι να ξεκινήσει ήταν όλοι μαζί και εγώ μόνη μου. Αλλά μετά όλοι γίναμε μία παρέα, πέτυχα κιόλας και γνωστούς και το ζήσαμε παρέα, άγνωστοι και μη. 

Οι γονείς προφανώς όταν τους είπα ότι θα πάω μόνη άρχισαν να μου λένε “που θα πας; θα σε κλέψουν” και διάφορα τέτοια ψύχραιμα. Όμως εγώ δεν τους άκουσα και ιδιαίτερα.

Ξεκάθαρα θα ξαναπήγαινα σε συναυλία μόνη μου, αν ήθελα να ακούσω κάτι που δεν το ακούει κανένας γνωστός. Η μουσική είναι ψυχοθεραπεία, είναι κρίμα να βάζεις όρια και να λες “α είμαι μόνη ντρέπομαι να πάω”. Ήταν πολύ όμορφα, είναι ωραίο να γίνεσαι μια παρέα με αγνώστους, που ουσιαστικά αυτό που σας ενώνει είναι η μουσική. Εγώ δεν έτυχε να κρατήσω επαφή με αυτά τα άτομα. Αλλά θεωρώ ότι και αυτό έχει τη μαγεία του. 

Είναι αρκετά ιδιαίτερο το να είσαι ένα με άτομα που μπορεί και να μην τα ξανά δεις ποτέ στη ζωή σου, αλλά έχεις μοιραστεί αυτές τις στιγμές που είναι μοναδικές.

Εγώ σαν αντικοινωνικό άτομο πηγαίνω και σινεμά μόνη και για καφέ. Μας έχουν μάθει νομίζω ότι πρέπει να πηγαίνουμε παντού με παρέα. Να φοβόμαστε να αισθανθούμε ελεύθεροι στο να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο μόνοι μας. Σαν να χρειαζόμαστε πάντα ένα δεκανίκι. Και δε το λέω για κακό. Είναι υπέροχο το να τα κάνεις όλα αυτά με παρέα, να μοιράζεσαι αυτές τις στιγμές με δικά σου άτομα. Αλλά είναι και μοναδική εμπειρία να τα δοκιμάσεις και μόνος.»

*Γεωργία

«Δεν είναι σωστό να χάνουμε τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες, επειδή δεν ακολουθεί η παρέα»

«Η μουσική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου, αφού από μικρό παιδί με θυμάμαι να κρατάω ανά χείρας ένα walkman ή ένα mp3. Όσο μεγάλωνα, σταδιακά μπήκαν στη ζωή μου και οι συναυλίες, καθώς ήθελα να ζήσω από κοντά όλα αυτά που έβλεπα σε διάφορα βίντεο στην τηλεόραση και τον υπολογιστή. Η αγάπη μου για τη μουσική, μάλιστα, με οδήγησε στο να αφήσω στην άκρη κάποιους ενδοιασμούς και να πάω σε συναυλία ολομόναχος.

Ήμουν περίπου 20 χρονών όταν πήγα, ένα βράδυ Σαββάτου, να ακούσω τους “Στίχοιμα” σε ένα μαγαζί στη Λάρισα. Αρχικά, το πλάνο ήταν να ακολουθήσουν και δύο φίλοι μου, οι οποίοι για διαφορετικούς λόγους τελευταία στιγμή δεν κατάφεραν να έρθουν, ωστόσο εγώ ήμουν αποφασισμένος. Άλλωστε, ακούγοντας ραπ από τα… αθώα χρόνια του δημοτικού, γνώριζα ότι είναι ένα είδος μουσικής το οποίοι δεν αποτελεί βασική “επιλογή” για μεγάλη μερίδα του κόσμου.

Έτσι λοιπόν, πήγα στο μαγαζί, αγόρασα το εισιτήριό μου και περίμενα καρτερικά να αρχίσει το live. Στην αρχή, οφείλω να ομολογήσω ότι λίγο αγχωμένος. Έβλεπα γύρω μου παρεάκια και εγώ ήμουν μόνος. Γρήγορα το άγχος μου ξεπεράστηκε και το κύριο συναίσθημα ήταν η έντονη ανυπομονησία για να ξεκινήσει η συναυλία. Μόλις βγήκαν οι Στίχοιμα στη σκηνή ξεκίνησα να τραγουδάω και πρακτικά όλο το κοινό γίναμε “ένα”.

Όταν είπα σε φίλους και γνωστούς ότι πήγα μόνος μου σε συναυλία, στην αρχή τους φάνηκε περίεργο, ωστόσο άμεσα κατανόησαν ότι για εμένα δεν υπήρχε η επιλογή του να “μείνω σπίτι”.

Είναι δεδομένο ότι θα ξαναπήγαινα μόνος μου σε συναυλία, καθώς από τη στιγμή που έγινε ήδη μια φορά, πλέον νιώθω εξοικειωμένος και έχω ξεπεράσει πλήρως τον αρχικό φόβο. Σίγουρα δεν πρόκειται, βέβαια, για σύνηθες φαινόμενο, καθώς οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- προτιμούμε να πηγαίνουμε σε συναυλίες με τους φίλους μας, διότι γύρω μας βλέπουμε μικρές και μεγάλες παρέες. Συνεπώς, έως έναν βαθμό είναι λογικό να αισθανόμαστε “μοναξιά”. Παρόλα αυτά, δεν είναι σωστό να χάνουμε τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες, επειδή δεν ακολουθεί η δικιά μας παρέα. Ειδικά όσοι δεν μένουμε Αθήνα, όπου γίνονται οι περισσότερες συναυλίες, δεν ξέρουμε κάθε πότε θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε από κοντά τα τραγούδια που “παίζει” καθημερινά το κινητό μας.»

*Γιώργος

«Δεν ξέρω αν το ξανά έκανα»

«Ήταν 2009. Σχεδόν κάθε καλοκαίρι εκείνο το διάστημα πήγαινα στο Θέατρο Βράχων στην συναυλία του Μιχάλη Χατζηγιάννη με τις ξαδέρφες μου. Αλλά εκείνη την περίοδο δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε και απομακρυνθήκαμε. Εγώ παρ’ όλα αυτά είπα θα πάω. Κλασικά έφτασα νωρίτερα πριν ανοίξουν οι πύλες να πιάσω άνετα θέση. Στην αρχή κόμπλαρα λίγο με τα κοριτσάκια να κοιτάζουν λίγο περίεργα. Αλλά ήμουν fan και ήξερα ότι θα περάσω καλά. Η τόση αναμονή και το να μην μιλάω με κανέναν με φρίκαρε αλλά όταν ξεκίνησε η συναυλία τα ξέχασα όλα. Ήμουν και ντροπαλός γενικά για να πιάσω κουβέντα.

Τελικά συνάντησα την μια ξαδέλφη εκεί. Αλλά χαιρετηθήκαμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα και απλά συνέχισα να με συνεπαίρνει ο ρυθμός. Γενικά δεν το έχω πει ότι πήγα μόνος μου αν και δεν ξέρω πως θα αντιδρούσε κάποιος. Εντάξει η αναμονή είναι κάπως άβολη αλλά όπως προανέφερα μετά ήταν απίστευτα. Νομίζω πως δεν θα το ξανά έκανα εκτός και αν με πιάσει καμία τρέλα ξανά»

*Δημοσθένης

«Σιγά μην χάσω τη συναυλία επειδή κανείς δεν θέλει να έρθει»

«Η πρώτη φορά (ακολούθησαν πολλές ακόμα) που πήγα μόνη μου σε συναυλία ήταν το 2014 στον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Κατέληξα να πάω μόνη μου γιατί πολύ απλά κανένας άλλος δεν ήθελε/ μπορούσε να έρθει.

Η αλήθεια είναι ότι όταν κατάλαβα ότι θα πρέπει να πάω μόνη μου (γιατί εγώ θα πήγαινα ο κόσμος να χαλάσει) φρίκαρα αλλά είπα θα το κάνω.

Πήγα στον χώρο της συναυλίας, πήρα τη μπύρα μου, άναψα και ένα τσιγάρο και όλα καλά. Καθώς μένω σε σχετικά μικρή πόλη βρήκα γνωστούς που θα μπορούσα να πάω μαζί τους αλλά τελικά προτίμησα να μείνω μόνη μου. Ήταν η πρώτη φορά που πρόσεξα τους στίχους από τα τραγούδια και παρατηρούσα ότι συνέβαινε πάνω στη σκηνή.

Οι φίλοι και η οικογένεια μου δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη αντίδραση όταν τους είπα ότι εγώ θα πάω μόνη μου. Φυσικά ακολούθησαν κι άλλες συναυλίες που πήγα μόνη μου. Σιγά μην χάσω εγώ τους καλλιτέχνες που αγαπώ και δεν πάω στη συναυλία επειδή κανένας άλλος δεν θέλει να έρθει»

*Φανή

«Πριν από λίγα χρόνια θα ερχόταν η Μποφίλιου σε ανοιχτό χώρο κοντά στην περιοχή μου και επειδή η παρέα μου δεν είναι fan αυτούς τους είδους μουσικής, δεν είχα απολύτως κανέναν για να πάω μαζί του. Έτσι σκέφτηκαν πως είναι κοντά στο σπίτι μου και σε ανοιχτό χώρο να πάω. Όπως κι έγινε, πήγα και πέρασα ωραία. Αν ήταν μακριά και σε κλειστό χώρο λογικά δεν θα πήγαινα.

Δεν επεδίωξα να κάνω κάποια γνωριμία εκεί. Δεν είμαι και ιδιαίτερα κοινωνική. Μπορεί να ένιωσα λίγο αμήχανα πριν ξεκινήσει η συναυλία αλλά το γεγονός ότι η συναυλία ήταν σε εξωτερικό χώρο με βοήθησε να είμαι χαλαρή. Στους φίλους και στην οικογένεια μου, το είπα μετά από αρκετό καιρό. Άνετα θα ξαναπήγαινα μόνη, όπως και προχθές πήγα θέατρο μόνη μου»

*Φωτεινή

«Είναι λάθος να υπάρχει το στίγμα»

«Έχω πάει πάρα πολλές φορές μόνη σε συναυλίες γιατί δεν έχω κάποιον που να συμμερίζεται την αγάπη μου για έναν συγκεκριμένο καλλιτέχνη και προκειμένου να έχω μαζί μου κάποιον άνθρωπο, ο όποιος θα βαρεθεί προτιμώ να πάω μόνη μου και να το απολαύσω. Την πρώτη φορά που πήγα ένιωσα υπέροχα. Έτσι ξανά πήγα μόνη και θα το ξανακάνω πολλές φορές. Γελάω με τις αντιδράσεις ορισμένων που όταν ακούνε πως πήγα μόνη με κοιτάνε σαν εξωγήινο.

Εκεί όσο περίμενα δεν ένιωσαν καθόλου άβολα. Ίσα-ίσα βρήκα ανθρώπους αγνώστους με τους οποίους μοιράστηκα περισσότερες κουβέντες από κάποιον δικό μου που θα βαριόταν εκεί πέρα.

Επίσης πολλές φορές έχω πάει και για φαγητό μόνη και η αντιμετώπιση των καταστημάτων ήταν η εξής: Έφερναν πάντα δύο ποτήρια χωρίς να ρωτήσουν και δύο σερβίτσια και κοιτούσαν και εκείνοι περίεργα αν έλεγα ότι είμαι μόνη.

Οι υπόλοιποι που δεν το έχουν κάνει ποτέ όσο το έχω συζητήσει έχω καταλάβει ότι φοβούνται τα περίεργα βλέμματα, φοβούνται την μοναξιά και το ότι δεν θα απολαύσουν το θέαμα αν δεν έχουν και κάποιον να το μοιραστούν. 

Είναι λάθος να υπάρχει το στίγμα ότι όποιος κάνει πράγματα μόνος του είναι τρελός ή αντικοινωνικός»

*Κοραλία

«Όσοι καθόμαστε μπροστά στο κάγκελο γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα»

«Μέχρι πριν από κάποια χρόνια το πρόβλημα με τις συναυλίες δεν ήταν ούτε οικονομικό (κόστος εισιτηρίου) ούτε αφορούσε την τοποθεσία διεξαγωγής τους (η δυνατότητα μεταφοράς προς και από αυτές υπήρχε πάντα ανεξάρτητα της απόστασης). Το πρόβλημα ήταν η έλλειψη παρέας.

Είχα φτάσει μάλιστα στο σημείο να πληρώνω εγώ όλα τα εισιτήρια της παρέα ώστε να τους πίσω να έρθουν μαζί μου. Όλο αυτό άλλαξε όταν πήγα στη συναυλία του Σωκράτη στο Κατράκειο το Σεπτέμβριο του 2021. Αποφάσισα να πάω σόλο γιατί το ήθελα τόσο πολύ που δεν με ένοιαζε η παρέα. Δεν πρόκειται να άφηνα την έλλειψη της να μου στερήσει μια τέτοια εμπειρία μετά από 2 χρόνια πανδημίας. Και δεν το μετάνιωσα. Ενώ ήμουν μόνος δεν αισθανόμουν έτσι, στις συναυλίες του Θανάση και του Σωκράτη είναι τέτοιο το κοινό αίσθημα των ανθρώπων, που αισθάνεσαι σαν να σας ενώνει κάτι πολύ βαθύ. Βέβαια πλέον, όταν πάμε σε μια συναυλία πάντα θα βρούμε παρέα. Όσοι καθόμαστε μπροστά στο κάγκελο γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα οπότε και μόνος να πεις ότι θα πας , πάντα θα βρεις παρέα.»

*Συμέων

«Οι στιγμές είναι για να μοιράζονται, αλλά όταν η παρέα σας δεν ακολουθεί, ε ωραία είναι και λίγο μόνοι μας»

«Μια φορά όλη κι όλη έχω πάει μόνος μου σε συναυλία. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν το 2015, όταν πήγα να ακούσω την αξεπέραστη Μαρινέλλα. Θυμάμαι, έλεγα στην παρέα μου να πάμε και κανείς δεν έδινε απάντηση, είτε θετική είτε αρνητική. Κι εγώ λοιπόν μπήκα στο internet και έκλεισα ένα εισιτήριο.

Δεν ένιωσα περίεργα επειδή ήμουν μόνος. Για άλλον καλλιτέχνη πιστεύω δεν θα το έκανα. Η επιλογή μου αυτή είχε να κάνει ξεκάθαρα με την ίδια την τραγουδίστρια. Μέχρι σήμερα, νιώθω υπερήφανος για τον εαυτό μου που δεν έκανα πίσω και αποφάσισα να πάω και να περάσω σούπερ. Γνωστούς δεν βρήκα εκεί, αλλά δεν με ένοιαζε. Έχω δει αρκετούς καλλιτέχνες live, αυτό που ένιωσα με τη Μαρινέλλα δεν το έχω ξανανιώσει και ούτε πρόκειται. Με το που έβγαινε στη σκηνή, το κοινό έκανε απίστευτη ησυχία.

Θεωρώ πως το γεγονός ότι δεν πάμε μόνοι μας σε θεάματα έχει να κάνει με το ταμπεραμέντο μας, σαν λαός. Μας αρέσει η φασαρία, η επαφή με κόσμο, η διάδραση και οι εμπειρίες με μεγάλες παρέες. Οι στιγμές είναι για να μοιράζονται με τις παρέες, αλλά όταν η παρέα σας δεν ακολουθεί, ε ωραία είναι και λίγο μόνοι μας.»

*Γαβριήλ