Πώς έφτασα να έχω «όλους τους δίσκους τους»

Tου Μπάμπη Αργυρίου

Διάβασα το πρώτο εξωσχολικό βιβλίο μου στο δημοτικό και μια δεκαετία περίπου αργότερα δοκίμασα να γράψω κι εγώ ένα. Όταν γέμισα διακοσαριά σελίδες, το ονόμασα «Κάτω απ’ τη σκιά των γεγονότων», ζωγράφισα κάτι πρόχειρο για εξώφυλλο (ο Reiser θα το ενέκρινε, νομίζω) και το έκρυψα σε δυσπρόσιτο σημείο όπου και αναπαύεται μέχρι σήμερα.

Τη δεκαετία του ’80 η μουσικόφιλη πλευρά μου υποχρέωσε τον φέρελπι συγγραφέα να γράφει και να δημοσιοποιεί με φωτοτυπίες και αργότερα με τυπωμένα τεύχη περιοδικών (αφού δεν υπήρχαν blogs τότε) αφιερώματα σε συγκροτήματα, τοπικά και διεθνή, συνεντεύξεις, κριτικές αλλά και μικρά διηγήματα, όπως εκείνο με ήρωα κάποιον που συρρικνωνόταν μέχρι που έφτασε να μην μπορεί να ανεβεί στα πεζοδρόμια. Καταγγέλλω την εκμετάλλευση του συγγραφέα απ’ τον μουσικόφιλο και συνεχίζω.

Έκανα εκπομπές και ήρθα σε επαφή με πολλά συγκροτήματα της Θεσσαλονίκης, πράγμα που με επηρέασε ποικιλοτρόπως. Έκανα φίλους μου πολλούς μουσικούς. Είδα πως γράφονται, βελτιώνονται και ηχογραφούνται τα τραγούδια. Προσπάθησα να παίξω κι εγώ μουσική, αλλά ανακάλυψα ότι «έχει πάρα πολλές νότες» (όπως τραγούδησαν και οι Replacements) τις οποίες δεν είχα διάθεση να στρωθώ για να μάθω. Στην πορεία παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό μου και όχι μόνο έγραφα κείμενα για τη μουσική τους αλλά άρχισα να κυκλοφορώ και δίσκους τους. Φυσικά κατέθετα το βδομαδιάτικο στα δισκάδικα του κέντρου και έτρεχα στα live σαν ασθενής που χρειαζόταν ηχοκάθαρση.

Επηρεασμένος από το ποίημα «Αιμομιξίας παιδιά λατρεμένα» μιας συνεργάτιδάς μου, δήλωσα ότι θα γυρίσω το 1999 μια ταινία μ’ αυτόν τον τίτλο. Δεν το έκανα και το έχω βάρος.

Μεσολάβησαν κι άλλα που ο χώρος δεν επιτρέπει να αναφέρω, μέχρι που, λίγα χρόνια πριν, άκουσα τον Stephen King να με προτρέπει (μέσα από τις σελίδες του «Περί συγγραφής») να καθίσω και να γράψω μια όμορφη ιστορία· να μη σκάσω πολύ με περιγραφές και αλληγορίες, αλλά να γράψω μια ιστορία που ο αναγνώστης θα απολαύσει και θα θυμάται για καιρό.

Κάθισα λοιπόν και δημιούργησα έναν κόσμο με κεντρικό ήρωα τον Σίμο Μπάνση, ο οποίος ζει στο κέντρο της πόλης μας και κινείται μεταξύ Φιλίππου και Νίκης, Κολόμβου και Λευκού Πύργου, αγαπάει ιδιαίτερα τη μουσική του ’80 και ονειρεύεται να γυρίσει ένα πανκ ριμέικ των «Κουρελιών που τραγουδάνε ακόμα». Γοητεύεται από νεαρή με την οποία τον χωρίζουν πολλά και τον ενώνουν περισσότερα. Ο αδερφός της παίζει σε συγκρότημα, ο δικός του, που είναι και μεγαλύτερος, ζει εκτός Θεσσαλονίκης και έχει πολλά να θυμηθεί από την εποχή που ξεκινούσαν οι τακτικές συναυλίες των ξένων συγκροτημάτων στη χώρα μας και οι ανεξάρτητες κυκλοφορίες δίσκων.

Ο Σίμος τα κάνει όλα καλύτερα από μένα και έχει κολλήματα που θαυμάζω. Άρχισε κιόλας να με επηρεάζει. Π.χ. εξαιτίας του έγινα κι εγώ blogger. Του εύχομαι να γίνει πιο γνωστός από μένα και να ζήσει πολύ περισσότερο.

*Ο Μπάμπης Αργυρίου είναι σημαντικό μέρος της νεώτερης μουσικής ιστορίας της Θεσσαλονίκης. Το δισκάδικο του αποτέλεσε τόπο συνάντησης κορυφαίων προσωπικοτήτων της μουσικής σκηνής και ένα κανονικό σχολείο για χιλιάδες ακροατές. Το βιβλίο του ”Έχω όλους τους δίσκους τους” από τα Mic Books μόλις κυκλοφόρησε. Ο Μπάμπης Αργυρίου είναι website administrator στο μουσικό πόρταλ mic.gr. Στην ζωή του έχει κάνει τον ξυλουργό, πωλητή, τεχνίτη γύψινων διακοσμήσεων, ηλεκτροσυγκολλητή, εισπράκτορα συνδρομών σε επαρχιακή εφημερίδα, εκδότη φανζίν, ιδιοκτήτη εταιρείας δίσκων και δισκάδικου.