Πρώτα ήμασταν δυο, μετά τρεις και μετά ταιριάξαμε πολλοί

-Πως προέκυψε η ιδέα των Χειμερινών Κολυμβητών;

-Δεν προέκυψε καμιά ιδέα. Βρέθηκαν δυο άνθρωποι, μετά τρεις, μετά από πολλά χρόνια περισσότεροι, που ταιριάξανε και προχώρησαν σε ένα κομμάτι της ζωής τους, για άλλους μικρό, για άλλους πιο μεγάλο, μαζί.

 -Όταν σχηματίστηκε στο μυαλό σας η ιδέα σε τι κοινό απευθυνθήκατε; Ποια σκεπτόσασταν ότι θα ακούν τη μουσική που γράφατε;

-Το πράγμα έγινε κάπως άλλιώς. Εμείς, τρεις τότε, κάναμε παρέα, πηγαίναμε στους παλιούς, τον Παπαϊωάννου, τον Τσαουσάκη, το Μάρκο, το Στράτο, την Μπέλλου, τη Μαυράκη, στους σπουδαίους δημοτικούς, Κουφογιάνκο, Τσίτρα, Σαμαρά, Παπαγεωργίου, βρισκόμασταν στα σπίτιά μας, στην ταβέρνα της Δόξας Δράμας λίγο πάνω απ’ το τουρκικό προξενείο και παίζαμε αυτά που αγαπούσαμε, βασικά ρεμπέτικα, μερικά λαϊκά και του Θεοδωράκη, καθώς και μερικά δικά μου. Άρχισα να γράφω τραγούδια τον Αύγουστο του 1969. Γράφαμε και παίζαμε αποκλειστικά για μας, το ότι άρεζε και σε μερικούς φίλους μας ακόμη καλύτερα.

 -Πως μπορεί ένα σχήμα τόσο πολυμελές και χωρίς να είναι η κύρια απασχόληση των μουσικών του το ίδιο να κρατήσει τόσο καιρό; 

-Σχετική οικονομική ισοτιμία. Τα σχήματα διαλύονται γιατί ο ένας, συνήθως ο χειρότερος, παίρνει τα πολλά κι αυτοί που τον αναδεικνύουν τα λίγα.

-Ποιο ήταν το απόσταγμα της εμπειρίας αυτών των 35 χρόνων. 

-Όση «πείρα» κι αν αποχτήσεις, στα ίδια μοιραία λάθη θα πέσεις. Οπότε δεν έχω πεπειραμένη απάντηση.

 -Ποια ήταν η ωραιότερη και ποια η πιο δυσάρεστη στιγμή της πορείας τους;

-Οι συναυλίες με τον Γιώργο Κατσαρό, το ταξίδι στην Αυστραλία, η ανακάλυψη και η σύμπραξη με την Μπάντα της Φλώρινας, τρεις από τις ωραιότερες. Η έκδοση δίσκου με τραγούδια μας από περιοδικό, χωρίς να μας ρωτήσουν, μία δυσάρεστη.

-Επιλέξατε να ζείτε εκτός των μεγάλων πόλεων και της δημοσιότητας. Δεν αποτέλεσε αυτό εμπόδιο στη δουλειά σας;

-Πρώτον, δεν ήταν αυτή η κύρια δουλειά μου. Δεύτερον, το εμπόδιο είναι και πλεονέκτημα, αποτελεί μια πύλη για σένα, την αρχή ενός δρόμου δικού σου. Εξάλλου «Γίνεσαι σκλάβος αυτού που υπολογίζεις»(!1001 νύχτες).

-Όταν ακούσατε για πρώτη φορά ηχογραφημένη την ιδιαίτερη και βαθιά φωνή σας τι σκεφτήκατε;

-Φωνή μου ήταν, δε με εντυπωσίασε. Χάρηκα όμως που άρεσε σε μερικούς και έτσι παίρναν απάντηση μερικοί συμμαθητές μου στο γυμνάσιο που τους χαλούσα τη χορωδία.

-Πως βλέπετε σήμερα τον ελληνικό πολιτισμό; 

-Τον νέο, υποθέτω, ρωτάτε. Πολύ καλύτερα απ’ ότι τα τελευταία 30 χρόνια. Όταν υπάρχει γκρίνια, θυμάμαι τον στίχο του Γέητς «δεν ξέρουμε πως ό,τι ενοχλεί το αίμα το ζεστό, είναι μονάχα ο πόθος για του τάφου την αγκάλη»(μετ.Σπ.Ηλιόπουλου). Κι αν όλα μοιάζουν να πηγαίνουν χάλια, ας μην ξεχνάμε πως “dai diamanti non nasce niente, dal letame nascono I fior” (απ’ τα διαμάντια δε βγαίνει τίποτα, απ’ την κοπριά τα λουλούδια, F.De Andrè).

-Η καριέρα σας ήταν στην αρχαιολογία. Πως βλέπετε τη σημερινή κατάσταση σε σχέση με τους θησαυρούς της χώρας και ποια είναι η θέση σας για τα αρχαία του σταθμού Βενιζέλου; 

-Παρά τις αρκετές εξαιρετικές επεμβάσεις στα μνημεία, η γενική κατάσταση μου φαίνεται χάλια. Λιγοστεύουν κατά πολύ οι εμπνευσμένοι επιστημονικοί εμψυχωτές, τα χρήματα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων φοβάμαι πως αποτελούν πάντα στόχο των κορακιών και έχουμε περιπτώσεις όπως αυτή εδώ στη Θεσσαλονίκη που σκέφτηκαν να βάλουν σταυρό στη Ροτόντα και να την κάνουν εκκλησία, όπως κάποτε ξανά είχε γίνει. Να κάνουν κι οι Τούρκοι τζαμί την Αγιά Σοφιά. Για τα αρχαία της οδού Βενιζέλου είναι καθαρή τρέλα που σκέφτονται ακόμη μερικοί κάφροι τη μεταφορά τους.

-Τι άλλο να περιμένουμε από τους Κολυμβητές; Έχετε απωθημένα;

-Μην περιμένετε μάλλον, γιατί θα σας απογοητεύσουμε. Αν δεν συμβεί αυτό, ίσως σας εκπλήξουμε. Απωθημένο: ήθελα να τραγουδήσω ένα τραγούδι της Αλεξίου μαζί της, κι όταν βρεθήκαμε μαζί στο πάλκο το είπε από έναν τόνο που για μένα ήταν αδύνατο να τραγουδήσω. Θα ‘θελα να τραγουδήσω σε δυο δίσκους, έναν με ρεμπέτικα κι έναν με ιταλικά τραγούδια, επιλογής μου.

-Τι είναι για σας ο Σταύρος Τσιώλης και το σινεμά του; 

Τολμώ να πω ότι αισθάνομαι τον Τσιώλη σαν αντανάκλαση του εαυτού μου και ότι όλοι οι ρόλοι σε όλα του τα σενάρια με αφορούν άμεσα. Έχω την εντύπωση ότι θα μου ταιριάζαν όλοι, όχι σαν ηθοποιό, αλλά σαν κομμάτι του κόσμου του. Όποια περιγραφή κι αν κάνω για τα γυρίσματα των ταινιών που συμμετείχα θα είναι τελείως ανεπαρκής, με όποια λόγια κι αν σας μιλήσω θα σας μεταδώσω απλά ξερές πληροφορίες που δε θα έχουν σχέση με την εμπειρία που έχω ζήσει και που μάλλον θα παραμορφώσουν αυτήν την εμπειρία.

 -Τι είναι για σας ευτυχία; 

-Τα παιδιά μου, η θάλασσα, η παρέα ακόμη μαζί. «Λέτε φριχτὸ νὰ μ᾽ ἔχουν πάρει ἀπὸ πίσω /ἡ λύσσα κι ἡ λαγνεία στὰ γεράματα˙/ δὲν μ᾽ ἔτρωγαν στὰ νιάτα τέτοια πράματα:/ ὅμως τί ἄλλο μὲ κεντᾶ νὰ τραγουδήσω;» (Γέητς, ΤΟ ΣΠΗΡΟΥΝΙ,μετ.Δ.Καψάλη)

*Οι Χειμερινοί Κολυμβητές συμπλήρωσαν 35 χρόνια ζωής. Το γιορτάζουν με μια σειρά από εμφανίσεις τους για 3 Σαββατοκύριακα στη Βεντέτα. Από τις 16 Ιανουαρίου. 

Διαβάστε επίσης: 35 ωραία χρόνια