Ψύλλοι στ’ άχυρα: Η μπάντα που θυμίζει στη Θεσσαλονίκη πως μπορεί ακόμα να βγάζει καλό ροκ

Για αυτούς που αναρωτιούνται αν μπορεί ακόμα η Θεσσαλονίκη να βγάλει μπάντες που παίζουν καλή ροκ μουσική, η απάντηση έρχεται από μία παρέα τεσσάρων νέων μουσικών που ζουν, εργάζονται και δημιουργούν μουσική από (και με) αναφορές στην πόλη τους τα χρόνια που υπάρχουν μαζί.

Από την πρώτη τους, ομώνυμη, δισκογραφική δουλειά το 2018 μέχρι το ολοκαίνουριο άλμπουμ του που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες με τίτλο “Εφτά μέρες ντροπής” και τον ξαφνικό “ντόρο” με το πρώτο νέο τους single για τα “Περιστέρια στη Μοναστηρίου”, οι Ψύλλοι στ’ άχυρα παραμένουν πιστοί σε αυτό που οι ίδιοι ορίζουν ροκ τραγούδι και προσπαθούν, μέσα σε έναν μουσικό θόρυβο που υπάρχει γύρω τους, να παραμείνουν σταθεροί σε αυτά που αγαπούν και πιστεύουν μουσικά.

Ο Ηρακλής Δαΐτσης, τραγουδιστής και δημιουργός του συγκροτήματος, μιλάει στην Parallaxi λίγο πριν ξεκινήσουν την πρώτη τους περιοδεία μετά την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ.

Από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησαν τα «Περιστέρια στη Μοναστηρίου» ο κόσμος τα αγάπησε. Τι ήταν αυτό πιστεύεις που τα έκανε να ξεχωρίσουν και πόσο το περιμένατε να συμβεί;

Είναι ένα τραγούδι αληθινό. Μια γειτονιά που ξέρουν όλοι πού βρίσκεται, μα λίγοι πηγαίνουν κατά εκεί.  Ωστόσο, τα περιστέρια την επισκέπτονται καθημερινά. Κάνουν παρέα στους ανθρώπους  της, στις χαρές, τις στενοχώριες τους. Ίσως, ο κόσμος να αντίκρισε από τα μάτια τους τη γειτονιά που γνώριζε ή έχει πια ξεχάσει, από μια άλλη γωνία. Εξάλλου αν το ακούσεις και με το βίντεο που έκανε ο Αλέξης ο Αρχοντής, είναι πραγματικά σαν μια άλλη διαφορετική Θεσσαλονίκη που δεν προβάλλεται ποτέ.  Όσο για το αν το περιμέναμε, θα σου πω σίγουρα πως το ελπίζαμε!

Πώς γράφτηκε αυτό το τραγούδι, αλήθεια;

Εκτός από μουσικός, είμαι και κοινωνικός λειτουργός (το πρωί!) Εκείνο τον καιρό δούλευα σε μια κοινωνική υπηρεσία της Μοναστηρίου με ευάλωτες οικογένειες και ανθρώπους που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Συζητούσαμε συχνά με τον φίλο μου τον Γιώργο τον Κορτέσα που δούλευε στην ίδια υπηρεσία για την ατμόσφαιρα της γειτονιάς. Μου έδωσε την ιδέα, μιας και είχε γράψει ένα εντελώς διαφορετικό κείμενο από αυτό που υπάρχει στο τραγούδι και ξεκίνησα να γράφω πολλά τετράστιχα με όσα έβλεπα γύρω μου όταν σχολούσα από τη δουλειά. Δούλεψα για καιρό στίχο στίχο, ήθελα να καταγράψω όχι μόνο όσα έβλεπα αλλά και όσα αισθανόμουν για τη γειτονιά. Προσπάθησα να κρατήσω στους στίχους την αισιοδοξία που προέκυπτε από το πείσμα αυτών των ανθρώπων για ζωή. Κράτησα και κάποιες από τις εικόνες του Γιώργου που μου εμπιστεύτηκε από το κείμενό του, τις έφτιαξα και αυτές σε αντίστοιχα τετράστιχα με το υπόλοιπο.

Γιατί… «Εφτά μέρες ντροπής» και τι ακούμε σε αυτό το άλμπουμ;

Για κάθε μέρα της εβδομάδας και μια ιστορία. Ανακαλύψαμε ή μάλλον δημιουργήσαμε και μια όγδοη και φύγαμε. Το αφήγημα μπορεί να το ανακαλύψει κάποιος και ακούγοντας το άλμπουμ.

Ποιες διαφορές διακρίνεις από το πρώτο άλμπουμ μέχρι το δεύτερο. Αλλάξατε;

Αλλάξαμε εμείς από τότε, αλλάξανε και τα τραγούδια.  Νομίζω σιγά σιγά βρίσκουμε ένα ύφος δικό μας, συλλέγουμε και παράγουμε πιο δυνατούς και ατμοσφαιρικούς ήχους σε σχέση με παλιά. Επίσης όσο μεγαλώνουμε, προσπαθούμε αυτήν την οργή που προκύπτει από το άδικo να την κάνουμε δύναμη. Μια δύναμη που πρέπει να βρει ελπίδα και νόημα στην επικοινωνία με τους ανθρώπους γύρω μας. Γινόμαστε πιο εξωστρεφείς.

Από ποιες μουσικές ή και καλλιτέχνες νιώθετε να έχετε επηρεαστεί ή να έχετε μία μουσική και ηχητική «συγγένεια»;

Διάφορες είναι αυτές οι μουσικές, rock, punk, indie, είτε σκληρές όπως the Ex, Black country, Budos band, Τρύπες, Sonic youth, Yard act, Swans, είτε  μελωδικές σκοτεινές και όχι μόνο μουσικές, όπως Dead can dance, Porcupine Tree Heliocentrics, Godspeed You! Black Emperor, Διάφανα Κρίνα, Κόρε Ύδρο. Φυσικά με το που μπουν οι ελληνικοί στίχοι που χρησιμοποιούμε εμείς, οι περισσότεροι κριτικάρουν  με βάση το κατά πόσο κοντά ή μακριά είμαστε από τις Τρύπες , τα Διάφανα Κρίνα, τους Ενδελέχεια κτλ. που φυσικά και αγαπήσαμε πάρα πολύ αλλά έχουμε στον νου μας να δημιουργήσουμε κάτι νέο! Θα συμβαίνει πάντα μάλλον, δεν πειράζει! Ωστόσο ,για εμένα έπαιξαν σπουδαίο ρόλο όλες αυτές οι μπάντες προκειμένου να βρω ένα νόημα να γράφω και πόσο μάλλον για να γράφω στα ελληνικά. Αρκετά πιο μετά ξεκίνησα με τους ποιητές  – Έλληνες και ξένους

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γράφεις για μία πραγματικότητα, της πόλης ή της χώρας σου, και να πρέπει να είσαι ποιητικός σε όλο αυτό;

Η ίδια η ποίηση από τη φύση της είναι εκείνη που δίνει ένα αίσθημα ομορφιάς στον πόνο και την ασχήμια. Προσωπικά δεν αισθάνομαι πως πρέπει οπωσδήποτε να γίνομαι ποιητικός. Αυτός είναι ο τρόπος που έχω να πω όσα σκέφτομαι. Μου αρέσει να παρατηρώ, να εντοπίζω εκείνο που περνάει απαρατήρητο. Να ψάχνω δηλαδή κάτι όμορφο εκεί που φαίνεται να είναι άσχημο ή το ανάποδο! Κάτι που δεν κοκορεύεται για την γοητεία του ή που δεν υποκρίνεται το ευγενικό. Ευτυχώς η πραγματικότητα αυτής της πόλης είναι αυτά ακριβώς.

Μπορεί ένα ροκ συγκρότημα στη Θεσσαλονίκη να επικοινωνήσει με το κοινό του εύκολα, εννοώντας τόσο αν υπάρχουν χώροι για να παίξει, όσο και να ηχογραφήσει και να κυκλοφορήσει τραγούδια;

Δύσκολα είναι τα πράγματα. Εδώ δεν υπάρχουν χώροι καλά καλά για πρόβες, μιας και τους κατ’ εξοχήν χώρους για πρόβες στην Βαλαωρίτου ή στην Βάκχου -που κάνουμε και εμείς- θέλουν να τις μετατρέψουν σε airbnb. Το έχουν καταφέρει δηλαδή ήδη σε μεγάλο βαθμό. Δεν γίνεται να πληρώνει τόσα έξοδα μια μπάντα όταν τα έσοδα της είναι μηδαμινά. Όσο για χώρους για live, πράγματι είναι λίγοι. Αλλά είναι λίγοι επειδή δεν μπορεί να το στηρίξει και πολύς κόσμος. Ειδικά για το ροκ που ρωτάς. Και για αυτό φταίει η εσωστρέφεια αυτού του χώρου. Αυτήν την εσωστρέφεια απαρνήθηκαν άλλες μουσικές και κατάφεραν να μεγαλώσουν, να μιλήσουν και σε άλλους ανθρώπους έξω από τους κύκλους τους, όπως η ραπ κτλ.

Είστε σε μία πόλη που κάποια εποχή έγραψε ιστορία στη ροκ μουσική. Πώς μπορούμε πιστεύεις να την επαναλάβουμε;

Όπως είπα και πριν, δεν βλέπω άλλον τρόπο εκτός από το να προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε και με άλλους ανθρώπους – αυτής της πόλης τουλάχιστον – που όσο και αν δεν τους φαίνεται ή δεν το πιστεύουμε έχουν και εκείνοι παρόμοιες ανησυχίες με εμάς. Και αυτό που λέω εννοείται πως πρέπει να προκύψει με μια φυσικότητα, σαν μια πραγματική ανάγκη σύνδεσης και όχι σαν ροκ ή ποπ προπαγάνδα, ούτε να νερώσει κανείς το κρασί του στη δουλειά του. Τέτοια πράγματα δεν μας αφορούν εμάς.

Ένας νέος άνθρωπος που κάνει μουσική, πώς βλέπει όλη αυτή την τάση της δισκογραφίας σε πιο εύπεπτα και εφήμερα τραγούδια που ξεχνιούνται σε λίγες μόλις μέρες;

Φαντάζομαι πως έτσι ήταν πάντα, απλώς πλέον λόγω της τεράστιας ποσότητας της πληροφορίας αυξάνεται ο όγκος αναλογικά! Οτιδήποτε θέλει λιγάκι σκέψη πετάγεται στην άκρη και προωθούνται έντονα διάφορα εύπεπτα, τα οποία είμαι σίγουρος πως επιτελούν τον σκοπό τους. Για αυτό και λέμε συχνά με τους Ψύλλους πως το γεγονός και μόνο να παίζεις απλώς σε μια μπάντα είναι πολιτική τοποθέτηση!

Γνωρίζω πως εσύ ήσουν ο άνθρωπος που σκέφτηκε και δημιούργησε τους «Ψύλλους», οπότε θα ήθελα να μου πεις που ονειρεύεσαι να φτάσουν και ποια τα σχέδια σας για να το καταφέρετε;

Θα ήθελα να συνεχίσουμε να παίζουμε πάνω από όλα και γιατί όχι να καταφέρουμε κάποια στιγμή να παίξουμε σε πολύ κόσμο! Αυτό είναι νομίζω και κάτι που όλοι οι Ψύλλοι το θέλουν! Για την ώρα είμαστε συντονισμένοι με αγάπη σε αυτό που ζούμε. Περάσαμε πολλές δυσκολίες, μα παραμείναμε μαζί αγαπημένοι και το μόνο πράγμα που έχουμε στον νου μας είναι τα live που έχουμε για την παρουσίαση του νέου δίσκου, αρχικά στην Αθήνα (13/4), Θεσσαλονίκη (18/4) και έπειτα Λάρισα (26/4) και Βόλος (27/4).

*Τους Ψύλλους στ’άχυρα απαρτίζουν οι: Ηρακλής Δαΐτσης – κιθάρες, φωνή | Νίκος Βρύζας – κιθάρες, φωνητικά | Χάρης Κατόπης – μπάσο, φωνητικά, synth | Σάκης Δρακούλης – τύμπανα, djembe, μεταλλόφωνο, drum machine | Γιώργος Λάλος – τρομπέτα