“Και κράτησε με αν θες όσο κρατάει ένας καφές”

Ίσως να ήταν ο καλύτερος νέος ερμηνευτής που ανέδειξε το ελληνικό τραγούδι στη δεκαετία του ’80. Ο Διονύσης Θεοδόσης ήταν ένας τραγουδιστής που όλοι έχουν να θυμούνται το ήθος και την ευγένεια του, με μία ερμηνεία που ταίριαζε απόλυτα στην ευγενική φυσιογνωμία του , δίνοντας μάλιστα πολλές φορές την εντύπωση ότι …ντρεπόταν να τραγουδήσει, δείγμα κι αυτό μιας ποιότητάς καλλιτέχνη που στο πέρασμα του χρόνου έγινε είδος προς εξαφάνιση.

Ο Διονύσης Θεοδόσης, γεννήθηκε το 1958 στο Ηράκλειο αλλά καταγόταν, από την πλευρά του, γιατρού, πατέρα του Γιάννη Θεοδόση, από τη Ζάκυνθο. Η μητέρα του, η Δέσποινα Παπαχριστοδούλου, ήταν τραγουδίστρια, γνωστή στο εξωτερικό, όπου έκανε καριέρα, ως Ντέπη Παπά. Σε ηλικία μόλις 15 χρονών, το 1973, διακρίθηκε σ’ ένα διαγωνισμό νέων ταλέντων στο Ηράκλειο της Κρήτης, κερδίζοντας το Α’ Βραβείο. Και τραγουδούσε ροκ, Deep Purple και Rolling Stones!

Το 1981 κέρδισε την 5η θέση στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Τα πάντα είσαι εσύ», σε μουσική της Χαρούλας Γρέτου και στίχους του Γιώργου Φραντζεσκάκη, κατακτώντας την πέμπτη θέση μεταξύ 20 συμμετοχών και δημιούργησε άριστες εντυπώσεις με την παρουσία και τη φωνή του. Μαζί με τον Θεοδόση, συμμετείχαν ως ερμηνευτές μεταξύ άλλων η Ελένη Δήμου (νικήτρια με το «Μια αγάπη σαν κι αυτή»), η Αγνή Χατζηκοτάκη (γνωστότερη ως «Αγνή»), η Βάσια Ζήλου, ο Χρήστος Κυριαζής, αλλά και ο Αντύπας (Μασλουμίδης) και ο Γιάννης Βασιλείου…

Την ίδια χρονιά συνεργάστηκε με τους Γιώργο Μαρίνο, Τάνια Τσανακλίδου και Κώστα Τουρνά στη «Μέδουσα» και το 1982 ξεκίνησε η συνεργασία του με το Γιάννη Σπανό, έναν μεγάλο σταθμό στη σύντομη ζωή του. Το 1984 κυκλοφόρησε ο διπλός δίσκος «Μουσική πρόκληση», με ζωντανή ηχογράφηση του προγράμματος στο «MICHEL», με έργα του Σπανού και του Χατζηνάσιου, στο οποίο συμμετείχε ο Θεοδόσης μαζί με τους Πένυ Ξενάκη, Ειρήνη Αγγέλου και Αντώνη Ζαφειρόπουλο.

Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε ξανά με το Γιάννη Σπανό στο δίσκο «Έξοδος κινδύνου» (1984), μαζί με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, σε στίχους κυρίως της Λίνας Νικολακοπούλου και θα κάνει αίσθηση με τον «Έρωτα της Κυριακής», που ακούστηκε πολύ.

Είναι η εποχή που αρχίζουν όλοι να μιλούν για τον νέο τραγουδιστή με την αισθαντική φωνή και τις μεγάλες συνεργασίες. Ωστόσο ενώ κάνει συμμετοχές σε άλμπουμ άλλων και μάλιστα με τραγούδια που παίζουν τα ραδιόφωνα, κάτι συμβαίνει και παραμένει για χρόνια χωρίς δικό του, προσωπικό άλμπουμ.

Το 1984 συνεργάζεται και με τον Μιχάλη Τερζή, στο δίσκο «Όλη τη μουσική μεσ΄ την αγάπη βάλε», μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα και τη Δήμητρα Γαλάνη. Σε ποίηση Κωστή Παλαμά ερμηνεύει το υπέροχο «Το σπίτι που γεννήθηκα» αλλά και το «Ρωμαίικο ΙΙ». Την ίδια χρονιά, κάνει τη μοναδική τηλεοπτική του εμφάνιση στην τηλεοπτική μεταφορά του θεατρικού έργου «Ο Νάσος» σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Θωμόπουλου και Θανάση Παπαγεωργίου όπου ευτυχώς, έχουν μείνει τραγούδια εκείνης της σειράς σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, όπου συμμετείχε ως μουσικός μαζί του. Αργότερα, στο άλμπουμ του Γιώργου Χατζηνάσιου, «Παιχνίδι για δύο», θα ερμηνεύσει μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη το «Για ‘σένα εγώ». Πρόκειται για μια πιο αργή και σε ρυθμό μπαλάντας βερσιόν του «Σ’ όποιον αρέσουμε» αλλά με διαφορετικό ρεφρέν.

Το 1986 θα βρεθεί και με το Χρήστο Νικολόπουλο στο δίσκο «Τραγούδια για τους φίλους μου», τραγουδώντας το πολύ γνωστό και πανέμορφο «Έτσι σ’ αγάπησα» -με δεύτερη φωνή τη Δήμητρα Γαλάνη- σε στίχους του Λευτέρη Χαψιάδη.

Το 1987 συνεργάστηκε με τον Μάριο Τόκα στο δίσκο «Στη λεωφόρο της αγάπης», μαζί με το Γιάννη Πάριο, τη Χαρούλα Αλεξίου και τη Δήμητρα Γαλάνη, σε στίχους του Ανδρέα Νεοφυτίδη, βασισμένους στην ποίηση του Λουί Αραγκόν. Ο Διονύσης Θεοδόσης θα ξεχωρίσει, ερμηνεύοντας το πασίγνωστο και υπέροχο «Κι όλο εγώ περίμενα», αλλά χαρίζοντάς μας και μια μοναδική ερμηνεία στο «Τριαντάφυλλο». Για το συγκεκριμένο τραγούδι υπάρχει στην Κύπρο και μια σχετική «διαμάχη», ότι δεν πρόκειται για στίχους του Ανδρέα Νεοφυτίδη, αλλά του αγωνιστή και ποιητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου 1957, σε ηλικία μόλις 19 ετών. Ήταν ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής της ΕΟΚΑ που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους.

Φτάνοντας στο 1989, ο Θεοδόσης συμμετείχε στη ζωντανή ηχογράφηση των Γιώργου Χατζηνάσιου και Μάριου Τόκα, «Θεσσαλονίκη δώδεκα και πέντε».

Ήταν η χρονιά όμως σταθμός για εκείνος, αφού κυκλοφορεί και ο πρώτος και μοναδικός τελικά προσωπικός του δίσκος, με τίτλο «Όσο κρατάει ένας καφές» με τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου, του Άλκη Αλκαίου, του Κώστα Τριπολίτη και του Γιώργου Παυριανού, σε ενορχηστρώσεις που έκανε ο Γιάννης Ιωάννου. Οι ερμηνείες του τραγουδιστή είναι έξοχες και ακούγονται πολύ το ομότιτλο, «Το μπουφάν» και το «Τις νύχτες που κυκλοφορώ», ενώ υπάρχει και το «Μια παλιά φωτογραφία» που θα γίνει πιο γνωστό το 1996, όταν θα το ηχογραφήσει ο Δημήτρης Μητροπάνος στο άλμπουμ «Στου αιώνα την παράγκα».

Η ιστορία μάλιστα έδειξε πως ο Θάνος Μικρούτσικος – όπως είχε πει σε συνέντευξη του κι ο ίδιος – δεν έκανε αυτόν τον δίσκο με τον Θεοδόση επειδή το επιθυμούσε, αλλά επειδή τον ανάγκασε η δισκογραφική, ως δίσκο που χρωστούσε στην εταιρεία βάσει του συμβολαίου του. Αυτό βέβαια, φάνηκε και τα επόμενα χρόνια, που τραγούδια του άλμπουμ δεν «χρησιμοποίησε» ξανά ο συνθέτης, όπως έκανε συχνά σε συλλογές του παρόλο την μεγάλη επιτυχία που έχουν μέχρι και σήμερα, με εξαίρεση το «Μια παλιά φωτογραφία».

Είχε πει το 2008 ο Μικρούτσικος σε συνέντευξη του στον Τάσο Καραντή:

«Οφείλω να πω – ύστερα από τόσα χρόνια πια – ότι η απόφαση να συνεργαστώ μαζί με το Διονύση δεν ήταν δική μου και δεν ήταν δική μου για τον εξής και μόνο λόγο: Εγώ είχα κάνει τότε ένα δίσκο με τη Χαρούλα Αλεξίου, το «Η αγάπη είναι ζάλη» (1986) κι ένα με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το «Όλα από χέρι καμένα» (1988) και γενικά κινιόμουνα σε κείμενα που απαιτούσαν μια άλλη αντιμετώπιση από τον τραγουδιστή. Ο Θεοδόσης – τον είχα ακούσει – ήταν ένας πολύ καλός τραγουδιστής, αλλά με μια ατσαλάκωτη ευγένεια που εγώ – τουλάχιστον σε μένα – την ήθελα τσαλακωμένη. Μου πρότεινε το 1989 ο Αχιλλέας ο Θεοφίλου, ο παραγωγός, να κάνω ένα δίσκο με το Θεοδόση. Υπήρχε ένα ζήτημα με την εταιρεία (MINOS), ότι ενώ οι δύο προηγούμενοι δίσκοι – απ’ τους τρεις ενός συμβολαίου που ‘χα υπογράψει – που ‘χα κάνει με την Αλεξίου και τον Παπακωνσταντίνου ήταν ονοματισμένοι να γίνουν με τους συγκεκριμένους τραγουδιστές, ο τρίτος θα ήταν με κοινή συναίνεση. Κι απ’ τη στιγμή που μου πρότειναν το Θεοδόση και μου ήταν συμπαθής, είπα τα το δοκιμάσω. Μάλιστα είπα στον Αλκαίο «γράψε έχοντας υπόψη σου το Θεοδόση». Τον ταλαιπώρησα όμως το Διονύση κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του δίσκου. Μου ερχόταν διαβασμένος και τα ‘λεγε τα τραγούδια πάνσωστα, αλλά δε μου ‘βγαλε το εσωτερικό ουρλιαχτό, που εγώ χρειάζομαι ακόμα και σε δυο νότες. Ήταν όμως τεχνικά άρτιος.

Τ.Κ. Πέστε μου κάποιο περιστατικό απ’ αυτές τις ηχογραφήσεις.

Θ.Μ. Θα σου πω για το κομμάτι «Με το πλοίο του Φελίνι». Ερχόταν ο Διονύσης για πρόβα στο σπίτι μου, καλοσιδερωμένος, με το πουκάμισό του, τα μανικετόκουμπά του, καθαρός. Και του ‘λεγα πάνω στην πρόβα «σκλήρυνε!». Σκλήραινε. Αλλά δε σκλήραινε μέσα του, γιατί ήταν ένα πολύ ήρεμο κι ευγενέστατο παιδί, δεν του έβγαινε το εσωτερικό ουρλιαχτό. Μια μέρα λοιπόν του είπα: «Διονύση, ξέρεις πώς θα κάνεις πρόβα μόνος σου στο σπίτι το κομμάτι; Θα γδυθείς, θα αρχίσεις να βάφεσαι στο πρόσωπο, να γίνεις άσχημος και θα καταστρέψεις ένα από αυτά τα όμορφα πουκάμισά σου, να του ρίξεις μπογιά. Κι έτσι, να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να μισήσεις του εαυτό σου, και να βγάλεις μια κραυγή»! Δε μου την έβγαλε αυτή την κραυγή, αλλά δεν μπορώ και να μην ομολογήσω ότι ήταν πολύ καλές οι ερμηνείες του.

Τ.Κ. Ποια ήταν κατ’ εσάς τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του ως τραγουδιστή;

Θ.Μ. Τεχνικά ήταν ένας σπουδαίος τραγουδιστής, ίσως στη δεκαετία του 80 να μην υπάρχει καλύτερος από το Διονύση. Εγώ πιστεύω ότι ήταν ιδανικός για να τραγουδήσει Γιάννη Σπανό, δε νομίζω ότι θα υπήρχε καλύτερος»

Για εκείνος τον δίσκο όμως, μίλησε κι ο ίδιος ο Θεοδόσης στον Πάνο Γεραμάνη το 1989 στα Νέα, λέγοντας:

«Περίμενα πολλά χρόνια για να φτάσει η στιγμή να τραγουδώ μόνος σε ένα ολόκληρο έργο … Αν βιαζόμουν και είχα κάνει ατομικό δίσκο από τότε, μπορεί να είχα οδηγηθεί σε αρνητικό αποτέλεσμα … Αυτά τα τραγούδια τα έχω αγαπήσει πάρα πολύ και θέλω να φτάσουν στον κόσμο. Είναι ποιοτικά, αλλά όχι ειδικά. Ακούγονται ευχάριστα από πλατύ κοινό … Ο δίσκος μου με τον Μικρούτσικο περιέχει ηλεκτρικές μπαλάντες. Ο ήχος σ’ αυτά τα κομμάτια είναι πιο έντονος απ’ ό,τι θα ήταν σε μια απλή μπαλάντα. Ο Θάνος προσπάθησε σ’ αυτό το έργο του να βγάλει από τη δική μου ερμηνεία, κάτι περισσότερο απ’ ό,τι είχα δώσει ως τώρα, σε προηγούμενες ερμηνείες μου».

Είναι αξιοθαύμαστο πάντως, πως ένας ερμηνευτής που ηχογράφησε τελικά, λίγα κομμάτια, σε σχέση με τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας, παραμένει μέχρι και σήμερα τόσο αγαπητός, με χιλιάδες θαυμαστές και με μία ενεργή σελίδα στο facebook που πολύ συχνά αναρτεί άγνωστο και γνωστό υλικό του καλλιτέχνη που έφυγε νωρίς.

Ο Διονύσης Θεοδόσης ερμήνευσε και το «Μη Μου Κρυφτείς», τραγούδι από την ταινία του Ανδρέα Θωμόπουλου και της Κατερίνας Γώγου, “ΟΣΤΡΙΑ – Το τέλος του παιχνιδιού” (1984). Τελευταίος δίσκος στον οποίο συμμετείχε ήταν ο δίσκος «Άδεια θρανία», του Μάριου Μελετίου το 1990, ερμηνεύοντας το ομότιτλο τραγούδι. Είναι η τελευταία ηχογράφηση σε βινύλιο του Διονύση Θεοδόση. Δίσκος με 3 κομμάτια, με αφορμή την ηρωική πράξη του μαθητή Πέτρου Παπαλεοντίου που κατέβασε το Μάρτη του 1990 την τούρκικη σημαία στην Κύπρο.

Αυτό όμως που δεν είναι πολύ γνωστό, είναι πως πριν αρρωστήσει, είχε συμφωνήσει την ηχογράφηση του δεύτερου δίσκου του, με τραγούδια του Μάριου Τόκα. Το είχε αποκαλύψει ο ίδιος σε μουσική εκπομπή της ΕΡΤ που είχε φιλοξενηθεί, λέγοντας μάλιστα πως ο τίτλος του θα είναι «Δίδυμα φεγγάρια», που τελικά κυκλοφόρησε ο συνθέτης με την Αλέκα Κανελλίδου και τη συμμετοχή του Δημήτρη Μητροπάνου ακριβώς τη χρονιά που ο Θεοδόσης πέθανε. Σκεφτείτε να είχαμε σήμερα αυτό το σπουδαίο τραγούδι από τη φωνή του…

Για την ιστορία, ο Διονύσης Θεοδόσης έφυγε από τη ζωή στις 19 Οκτώβρη 1993 στο Λονδίνο, σε ηλικία 35 ετών. Ύστερα από δική του επιθυμία ετάφη στο Άγιο Όρος, έχοντας χριστεί μοναχός λίγους μήνες πριν πεθάνει.

Η φωνή αλλά και η παρουσία του Διονύση Θεοδόση, κατέχει τη δική της θέση στο ελληνικό τραγούδι. Ήταν μία σπουδαία παρουσία την δεκαετία που δημιούργησε καλλιτεχνικά, αλλά άφησε πίσω του όχι μόνο μερικά πολύ καλά τραγούδια, αλλά και μία στάση ζωής που αποτέλεσε πρότυπο τα επόμενα χρόνια. Αν θα έπρεπε να πούμε κάτι γι’ αυτόν ως επίλογο, θα ήταν μακάρι, να μην είχε μια ζωή τόσο σύντομη, … Όσο κρατάει ένας καφές.

Επιμέλεια : Γιώργος Σταυρακίδης / Πηγές: fb σελίδα: Πολιτιστική Κίνηση ”Φίλοι του Διονύση Θεοδόση” – wikipedia