Η Rosey Blue αναγεννά την folk στην ελληνική μουσική βιομηχανία
Η Δώρα Τσίγκα a.k.a. Rosey Blue έχοντας δημιουργήσει μία καλλιτεχνική persona κυκλοφόρησε τον πρώτο δίσκο της.
Εικόνες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Την «γνώρισα» μία μέρα του καλοκαιριού όταν στα αυτιά μου έπαιξε το “The Fool”, πρώτο της single από τον -τότε- επερχόμενο δίσκο της “Swans”. Ένας μυστικισμός, κάτι αιθέριο, ένα ταξίδι σε folk ακούσματα. Η Δώρα Τσίγκα a.k.a. Rosey Blue έχοντας δημιουργήσει μία καλλιτεχνική persona κυκλοφόρησε τον πρώτο δίσκο της.
H Rosey Blue «γεννήθηκε» από μία μίξη ενός χρώματος που εκφράζει την μελαγχολία αλλά και την αισιοδοξία όπως το μπλε του ουρανού και του Rosey κάτι αισιόδοξο και πολύ folk στο ηχόχρωμα μου εξηγεί. «Το Δώρα είναι το όνομα μου, δουλεύω πολλά χρόνια με αυτό το όνομα. Απλώς, όταν πήρα την απόφαση πριν από δύο χρόνια να κάνω δικό μου δίσκο και δικά μου κομμάτια, ήθελα να φτιάξω και την persona Η οποία εγώ είμαι. Πέρα από αυτό μου είναι και πιο ταιριαστό στο είδος μουσικής που έχω επιλέξει να κάνω. Μου αρέσουν τα stage names.»
Όταν ήταν μικρή ηχογραφούσε με τον μπαμπά της τραγούδια σε κασέτες και μετά τα έβαζαν να παίζουν και τα τραγουδούσαν ασταμάτητα. Μεγάλωσε με classic rock και τον μπαμπά της που έπαιζε κιθάρα. Δημιούργησε την δική της μπάντα στο Λύκειο και την ελκύει ο μυστικισμός, πράγμα που την οδήγησε να ονομάσει τα τραγούδια της με κάρτες Ταρώ. «Οι κάρτες Ταρώ λειτουργούν πέρα από την πρόβλεψη αλλά και συμβουλευτικά, σου δείχνουν μία κατεύθυνση. Οπότε αφού εκφράζουν μία κατάσταση και το συναίσθημα της και μία πορεία, τραβάς τις κάρτες σου λένε το παρελθόν, το παρόν και τι επρόκειτο να γίνει. Η καλύτερη κάρτα είναι το The World το τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Εφόσον έχεις περάσει από όλα αυτά τα πράγματα, έρωτα, στεναχώρια, καταστροφή μετά καταλήγεις στο ότι όλα αυτά έχουν γίνει για κάποιο λόγο.»
Το πρώτο βήμα της στην μουσική σκηνή ήταν σε ένα λύκειο στην Πλάκα της Αθήνας δημιούργησε μαζί με τους φίλους της την μπάντα «Πιάσε το σαπούνι». Ακολούθησαν σπουδές στο τραγούδι και συγκροτήματα. «Στο σχολείο τραγουδούσα σε όλες τις χορωδίες και στο λύκειο φτιάξαμε την πρώτη μπάντα που λεγόταν «Πιάσε το σαπούνι». Στην μπάντα έπαιζε ο Άγγελος Αϊβάζης που παίζει με την Μαρίζα Ρίζου, τα παιδιά από τους “Wish Upon A Star” δηλαδή όλοι κάναμε κάτι. Μετά ξεκίνησα να σπουδάζω κλασικό τραγούδι και μοντέρνο και τζαζ. Τραγουδάω από πάντα.»
Την ρωτώ μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείται με την μουσική, ποια είναι μια ανάμνηση που ξεχωρίζει. «Ήμουν πολύ παιδί, είχαμε πικάπ και εγώ πλέον έχω γιατί αγοράζω βινύλια και ήταν ένας συγκεκριμένος δίσκος τον οποίο τον έχω πάρει, ο οποίος είναι μία εξαιρετική συλλογή από Χριστουγεννιάτικα κομμάτια τα οποία ήταν με παιδική χορωδία. Θυμάμαι κάθε Χριστούγεννα μας έβαζαν αυτό τον δίσκο μέχρι να κοιμηθούμε και είναι δίσκος που αγαπάω πάρα πολύ. Θυμάμαι ότι περίμενα να έρθουν τα Χριστούγεννα για να ακούσω τον δίσκο.»
Μιλάμε με την Rosey Blue για τον δίσκο της “Swans”, την δημιουργία των τραγουδιών, την μουσική, το στίλ. Κατά την ακρόαση θα παρατηρήσεις ότι δεν έμεινε μόνο σε ένα είδος ωστόσο αποφάσισε να μην περιορίσει τον εαυτό της με ταμπέλες και να ακολουθήσει ένα δημιουργικό ταξίδι. «Το songwriting μου έχει folk επιρροές, η ενορχήστρωση που έχει γίνει έχει πάει τα κομμάτια σε μία άλλη προσέγγιση όπου κρατάει το folk στοιχείο είναι εμφανές και οι 60- 70s επιρροές που έχω σαν ακούσματα. Ένας ακροατής θα ακούσει από κομμάτια που θα μπορούσε να τα πει rock, πάντα υπό το πρίσμα του folk. Υπάρχουν κομμάτια που έχουν μόνο έγχορδα, στο τέλος υπάρχει αυτοσχεδιασμός δηλαδή δεν περιοριστήκαμε στο να παίξουμε ένα είδος. Όταν είπα θα βάλω τα κομμάτια μου, είπα είναι αυτά που θέλω να μπούνε και αν δεν είναι όλα ίδια δεν πειράζει.»
Μέσα από τα τραγούδια της η ίδια κατάφερε να περιγράψει με τον πιο νοσταλγικό τρόπο όλα τα στάδια που βιώνεις όταν προσπαθείς να ξεπεράσεις μία δύσκολη κατάσταση στην ζωή σου, την θλίψη, τον θυμό, την απαξίωση και τέλος την συμφιλίωση. «Γενικά όταν γράφεις στίχους, γράφεις πράγματα που τα νιώθεις την περίοδο που τα νιώθεις δηλαδή αντλείς έμπνευση από συναισθήματα είτε όμορφα είτε άσχημα. Υπάρχει μία νότα μελαγχολίας γιατί γράφτηκαν όταν είχα περάσει μία πολύ άσχημη συναισθηματική περίοδο της ζωής μου. Αυτό λειτούργησε κάπως θεραπευτικά. Το να βγάζεις προς τα έξω πράγματα που μπορεί να έχεις κρατήσει, είναι θεραπευτικό. Θα έλεγα πως έχει μία θεραπευτικά χροιά. Μέσα στον δίσκο υπάρχει εξέλιξη, από το πόσο στεναχωρημένος μπορεί να είσαι πόσο θυμωμένος μπορεί να είσαι. Πόσο μπορεί να κάνεις τον άλλο γελωτοποιό για να αισθανθείς και εσύ καλύτερα και αφού τα έχεις ξεπεράσει όλα αυτά έρχεται και μία φάση που λες πάμε παραπέρα.»
Φτάνουμε στο 7o κομμάτι του δίσκου “Swans”, ένας μονόλογος στα ελληνικά με μία μελωδία. Την ρωτώ γιατί αποτελεί το μοναδικό ελληνόφωνο κομμάτι αλλά και γιατί αποτελεί σαν ενός τύπου τηλεφωνικού μηνύματος. «Ήθελα να μην είναι τραγουδιστό, στην αρχή δεν ήταν να κρατήσουμε την δική μου φωνή γιατί μου ήταν πολύ δύσκολο να το πω. Οπότε το ηχογράφησα με κινητό για να το πει μία φίλη και μου είπαν τα παιδιά κράτα το όπως είναι. Αυτό το κομμάτι έχει μεγάλη επιρροή από ταινίες 60s, που έχουν αυτή την μελαγχολική μουσική και περπατάς στην παραλία. Επέλεξα ελληνική αφήγηση γιατί είναι η γλώσσα μου, οπότε αυτό που ήθελα να το πω μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα, να το πω σαν ημερολόγιο.»
Ακούστε τον δίσκο:
Δείτε επίσης:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
