Στα μουσικά φεστιβάλ (ξανα) ανακαλύπτεις τον εαυτό σου
Μία εμπειρία που όλο και περισσότεροι πια βιώνουν. Κάτι θα ξέρουν...
Ομολογώ πως ήταν μια εμπειρία που δεν την περίμενα τόσο δυνατή, ούτε ότι θα με έκανε να αναπολήσω την εποχή που στα τέλη του ’90, με μια σκηνή πηγαίναμε στο φοιτητικό κάμπινγκ του ΑΠΘ ή σε μια ερημική παραλία «για να το ζήσουμε».
Κι όμως… Εδώ ήταν κάτι διαφορετικό, ήταν κάτι παραπάνω. Η εμπειρία μου από δύο μουσικά φεστιβάλ που επισκέφτηκα φέτος με έκανε να αισθανθώ ότι ήμουν μέλος μιας ευρύτερης κοινότητας που αποζητούσε ακριβώς αυτό, μία διαφορετική διέξοδο από την καθημερινότητα, προτάσσοντας όμως την ιδέα της συμμετοχής και έχοντας ως κεντρική ιδέα το βίωμα και όχι το να «περνώ απλά καλά».
Φυσικά δεν «ανακάλυψα την Αμερική», διότι τα μουσικά φεστιβάλ δεν αποτελούν μια νέα μόδα (υπήρχαν εδώ και χρόνια τα river kai ta lake party).
Ωστόσο, είμαστε πια στην εποχή, που ξεφυτρώνουν σαν… μανιτάρια κι αυτό προφανώς δείχνει πως καλύπτει μια κοινωνική ανάγκη.
Μπορεί να μην ανακάλυψα, λοιπόν, την Αμερική, ανακάλυψα όμως στοιχεία του εαυτού μου, που είχα ξεχάσει.
Αρχικά από το κάμπινγκ… Το να μαθαίνεις να συμβιώνεις με άλλους ανθρώπους που είναι παντελώς άγνωστοι αλλά κοιμούνται μερικά μέτρα από σένα, να ακούς τη φύση, να συνηθίζεις θορύβους που θα έμοιαζαν ενοχλητικοί όπως το πέταγμα της μέλισσας ή της μύγας, ή ακόμη και… το ροχαλητό του διπλανού σου.
Παράλληλα βέβαια να σκέφτεσαι τρόπους να επιβιώνεις, να ακολουθείς υποτυπώδεις κανόνες χωρίς να ενοχλείς, να γίνεσαι «ένα» μαζί τους στο χορό και να θυμηθείς ότι αυτά που μας ενώνουν τελικά είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν ως κοινωνικά όντα.
Ότι πάνω κάτω έχουμε τις ίδιες ανάγκες και τις ίδιες αγωνίες, ότι αυτό το άδειασμα της ψυχής από τα βάσανα του χειμώνα επιτυγχάνεται καλύτερα όταν είσαι δίπλα στη φύση και έρχεσαι σε έναν πιο άμεσο συγχρωτισμό με τους άλλους, χωρίς τις αποστειρωμένες διακοπές που μας έμαθαν τα τελευταία χρόνια.
Οκ, μπορεί το make up να είναι μια συνήθεια που ακολουθείται και στο κάμπινγκ, να πρέπει να ετοιμαστείς λίγο παραπάνω για να ακούσεις Παυλίδη, Μάλαμα, Πασχαλίδη, Θανάση (πότε ξανά άραγε;), Γκιντίκι και Πάνο Βλάχο, αλλά δεν το κάνεις στον καθρέφτη του δωματίου σου, αλλά στις δημόσιες τουαλέτες ή έξω από τη σκηνή με ένα μικρό καθρεφτάκι.
Μπορείς να πας και με την παντόφλα, ναι, ακόμη κι αν το πόδι σου γίνει καφέ από το χώμα επειδή θα χορέψεις ή θα χοροπηδήσεις.
Το θέμα του ύπνου, ναι, για όσους έχουμε βολευτεί να κοιμόμαστε σε στρώματα δεν είναι πολύ εύκολο, αλλά και πάλι υπάρχουν τρόποι που μπορούν να σε διευκολύνουν. Απευθυνθείτε στους μύστες… Και για την υγιεινή, είναι ένα θέμα που έχουν αναλάβει -στις περισσότερες περιπτώσεις επιτυχώς- οι διοργανωτές.
Κι εδώ απαιτούνται χρήματα για τη συμμετοχή, ωστόσο δεν πρόκειται για το αβάσταχτο «στράγγισμα» του ελληνικού καλοκαιριού…
Λίγο ξεβόλεμα δεν βλάπτει…
Μα δεν αξίζει να ξεβολευτεί και λίγο κάποιος, να παραβλέψει κανείς τα όποια εμπόδια, αρκεί να κοιμάται βλέποντας από το παράθυρο τα αστέρια; Όταν αφήνεται στην αγκαλιά των δέντρων και των σκέψεων με διαμεσολαβητές τα όνειρα;
«Αν είσαι νέος, το κάνεις, από μια ηλικία και μετά όχι. Εχω μυοσκελετικά, δεν γίνεται», λένε ορισμένοι, ωστόσο δεν είναι ακριβώς έτσι και πάντα υπάρχουν τρόποι να εξασφαλίσεις την ελάχιστη άνεση.
Και επιπλέον έχεις τη μουσική, αυτό το αρχέτυπο της ψυχικής ανάτασης για να σε οδηγεί. Μέσα στα βουνά, στις λίμνες και τα ποτάμια, να αφήνεσαι στους εκστατικούς ρυθμούς της, να χορεύεις, να πάλλεσαι, να αισθάνεσαι, να βιώνεις. Μερικές μέρες, μερικές ώρες ταύτισης με τους γύρω σου, με φίλους, γνωστούς και άγνωστους, μπαίνεις στον κύκλο και χορεύεις, από ικαριώτικο, ροκ, λαϊκό και όπως αλλιώς θέλεις να χαρακτηρίσεις.
Τραγουδάς, φωνάζεις, αγκαλιάζεις, με μια βαθιά βουτιά στο συλλογικό ασυνείδητο.
Είμαι βέβαιος πως και οι ίδιοι οι μουσικοί το γουστάρουν. Το ένιωσα παρακολουθώντας δύο φορές ορισμένους καλλιτέχνες και συνειδητοποίησα ότι μέσα στη φύση είναι λίγο διαφορετικά, όχι μόνο για εμάς, αλλά για όλους.
Δεν έχει σημασία για ποιο συγκεκριμένο μουσικό φεστιβάλ μιλάμε. Σημασία έχει ότι επιστρέφουμε ή έχουμε ανάγκη να επιστρέψουμε εκεί που θέλει ο πραγματικός μας εαυτός να είμαστε.
