Στα παρασκήνια του Θανάση βλέποντας το τραγούδι να γίνεται αγκαλιά

Τέσσερα χρόνια μετά, τέσσερα χρόνια που τον ακούγαμε μονάχα στα κινητά μας στα αυτοκίνητα προς την θάλασσα, στις πλατείες, σιγοτραγουδούσαμε το “Μιλώ για ‘σένα” και αναστενάζαμε με την σκέψη της επόμενης συναυλίας. 

Τετάρτη βράδυ στο Θέατρο Γης, ο κόσμος πολύς, κάθε ηλικίας, περιμένει με πλατύ χαμόγελο να ανηφορίσει προς την σκηνή, προσμονή για να ενωθούμε και πάλι, ν’ ανάψουν οι πυρσοί, να υψωθούν οι πειρατικές σημαίες και να τραγουδήσουμε παρέα τον Πεχλιβάνη τον αέρα που θα μας πάρει όλα τα παρτάλια των σκέψεων μας. 

Φτάνουμε στα παρασκήνια, ο Θανάσης βγαίνει χαμογελαστός από τα καμαρίνια, η Μελίνα κάθεται σε μία καρέκλα πλάι στην σκηνή. Το κοινό έχει κατακλύσει κάθε πιθανό μέρος του θεάτρου, τα νεαρά παιδιά διψούν για την μουσική που συνοδεύει τα φοιτητικά τους χρόνια με έναν αέρα επανάστασης, με έναν αέρα ζωντάνιας. Η Μελίνα σχολιάζει “με τέτοια νεολαία δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτε.” Ο Θανάσης απαντά “σήμερα πιστεύω πως η χώρα θα πάει καλύτερα.”

Αγκαλιάζονται τρυφερά, φίλοι και συνοδοιπόροι ζωής, οι κιθάρες, τα τύμπανα και το κλαρίνο φτάνουν μέχρι την τελευταία κερκίδα, το χειροκρότημα δυναμώνει και ο Θανάσης ανεβαίνει πάνω στην σκηνή, “Δεν μ’ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό”. Σαν Μικέλε. Μαζί του γινόμαστε μία φωνή “τα δάκρυα μου δεν σας λένε κάτι.” Καθήμενος στο σκαμπό του λέει: “Tέσσερα ολόκληρα χρόνια γίνανε πολλά εύχομαι να ανταμώνουμε συχνά και να ‘μαστέ πιο ελεύθεροι.” 

Κάθε τραγούδι συνοδεύεται με δυο λόγια, δυο λόγια που εντοπίζουμε μέσα στην επεξήγηση του τους εαυτούς μας. Ανεβαίνει και η Μελίνα, με την αύρα της, τις κινήσεις της τραγουδά τον “Στυλίτη”. Μπροστά από την σκηνή κοπέλες ανεβασμένες στους ώμους των αγοριών, σκιές χεριών πηγαίνουν πέρα δώθε, πυρσοί φωτίζουν τα κόκκινα πρόσωπα, οι πειρατικές σημαίες υψώνονται, οι μπύρες και τα νερά χύνονται στον αέρα. Κανένα τραγούδι δεν ερμηνεύεται μόνο από τους συντελεστές, κάθε τραγούδι ζωντανεύει και φτάνει σε όλο το θέατρο, από στόμα σε στόμα, από ψυχή σε ψυχή.

“Θέλω να τραγουδίσουμε για ‘κείνους που χάθηκαν κι όταν χαθούμε κι εμείς να τραγουδάτε για ‘μας.” Λέει ο Θανάσης. Ο Θανάσης μιλά πολιτικά. Παίρνει θέση για όσα ζούμε. Για τους φτωχοδιάβολους, τους απεργούς πείνας, τους αγωνιστές. Το κοινό παραληρεί και συγκινείται. 

Και από τα παρασκήνια όλα φαίνονται πιο μεγάλα, τέσσερα χρόνια μετά και ακόμη πιστεύεις το ό,τι κάποιες συναυλίες σε ξυπνούν, σε ανανεώνουν σου δίνουν δύναμη να αντέξεις. Τις έχεις ανάγκη, έχεις ανάγκη να ξαναγεννηθείς μέσα σε μία νύχτα, η σπίθα να γίνει πυρκαγιά και η μουσική να μην πεθάνει ποτέ.  *O Θανάσης αφιέρωσε την συναυλία στον Mike, το αγόρι,  που πέθανε στις 18/5 στην Θεσσαλονίκη, στην Ρωμαική Αγορά, καθώς έπεσε από ύψος 4 μέτρων, την ώρα που φιλούσε την καλή του. Τα 2/3 από τους 6.500 ανθρώπους που ήταν χθες στο Θέατρο Γης ήταν παιδιά κάτω από 30 χρόνων μιά γενιά που έμαθε να ονειρεύεται με τα τραγούδια του δικού της ποιητή.