Τα ελληνικά συγκροτήματα που στιγμάτισαν τη γενιά των 90’s

Η γενιά του 90 μεγάλωσε, ταυτίστηκε, στιγματίστηκε, ερωτεύτηκε, ενθουσιάστηκε και συγκινήθηκε με μουσικές βγαλμένες από ενισχυτές και κιθάρες που “γρατζουνούσαν” κάθε καλά βολεμένο και κοινωνικά αποδεκτό ήχο.

Μουσικές που έκαναν τους γονείς των σημερινών millenials, να απορούν και να ανησυχούν με την ολική μεταστροφή των παιδιών τους στους νέους ήχους, που ήδη ξεκίνησαν να ακούγονται στην ελληνική κοινωνία από αρχές των 80’s, αλλά παρέμεναν διαφορετικοί.

Τα είδωλα των παιδιών του 90, δεν ήταν μόνο αθλητές ή πρωταγωνιστές σε ταινίες του Hollywood. Πλέον, κρατούσαν κιθάρες, γρύλιζαν σε μικρόφωνα, κι όταν έλεγαν πως “δεν χωρούν πουθενά” το εννοούσαν, μιας και κάθε συναυλιακός χώρος, γέμιζε με μεγάλη ευκολία.

Τρύπες

Νεάπολη, 1983. Ο Γιάννης Αγγελάκας και Γιώργος Καρράς είχαν ήδη ξεκινήσει να γράφουν τα πρώτα τους τραγούδια, χωρίς να μπορούν να προβλέψουν την “επανάσταση” που θα ξεσήκωναν τα επόμενα χρόνια. Το πρώτο τους άλμπουμ με τον τίτλο Τρύπες βγήκε δύο χρόνια αργότερα, το 1985,  ηχογραφημένο στο στούντιο Αγροτικόν. 

Οι συναυλίες τους, ως support group, στον Δημήτρη Πουλικάκο στην Αθήνα και ειδικότερα στο Θέατρο του Λυκαβηττού, οδηγούν στην αναγνώρισή τους από το κοινό και στην καθιέρωση της συνείδησής του, ως ανερχόμενο συγκρότημα. Εδώ, είναι που οι σχέσεις τους με την δισκογραφική εταιρεία που είχαν, διαταράσσονται για τα καλά, με αποτέλεσμα να παραιτηθούν το 1987. Έχοντας λάβει μεγάλη υποστήριξη από τον φίλο τους Σπύρο Βεδουρά (ο οποίος έκανε και την ειδική μίξη στο κομμάτι Άχαρη Μέρα), ηχογραφούν μόνοι τους, το δεύτερο δίσκο τους με τίτλο “Πάρτυ στον 13ο Όροφο“. Το 1991, όταν επανακυκλοφόρησε σε cd, βγήκε σαν συλλογή με τίτλο “Πάρτυ Στον 13ο Όροφο/Τρύπες Στον Παράδεισο” και συγκατελέγη ανάμεσα στους πέντε καλύτερους ροκ δίσκους όλων των εποχών στην Ελλάδα.

Την ίδια χρονιά, στην πρώτη τους συναυλία στο Λυκαβηττό, συγκέντρωσαν 3.500 άτομα, ενώ ο αριθμός αυτός σχεδόν τριπλασιάστηκε δύο χρόνια αργότερα, το 1993, ξανά στο θέατρο Λυκαβηττού, με το κοινό να αριθμείται από 10.000 “ερωτευμένους σχιζοφρενείς”. Ο δίσκος που ηχογράφησαν τον Μάρτιο εκείνου του έτους, με τίτλο Εννιά πληρωμένα τραγούδια, έμελλε να εκτοξεύσει την καριέρα του συγκροτήματος στα ύψη.

Ιστορική υπήρξε και η “κρυφή συναυλία” στο Μύλο το 1995:

Υπόγεια Ρεύματα

Ο Ανδρέας Κοντοβακίδης, Γρηγόρης Κλιούμης, Βαγγέλης Κυριακίδης και Δημήτρης Αργύρης, σχημάτισαν το 1992 στην Αθήνα τα Υπόγεια Ρεύματα. Το πρώτο τους άλμπουμ (1994), είχε τίτλο Ο Μάγος κοιτάζει την πόλη, ο οποίος είχε συνολικά δώδεκα τραγούδια, με το “Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά”, να ξεχωρίζει και να τοποθετεί το συγκρότημα στο μουσικό χάρτη της εποχής.

Το καλοκαίρι του 1996, θα ηχογραφήσουν τη συναυλία τους στο θέατρο Βράχων, από την οποία θα κυκλοφορήσει η καινούργια τους δουλειά μαζί με τρία νέα τραγούδια το Νοέμβριο του ίδιου έτους. Λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία του, χάνουν το Βασίλη σε τροχαίο, γεγονός που συγκλόνισε την ομάδα.

Σηματοδότησε μια σειρά αλλαγών για τα Υπόγεια Ρεύματα, οι οποίες δεν άργησαν να πραγματοποιηθούν. Αποχωρούν ο Κώστας και ο Γιάννης και εισχωρεί ο Ηρακλής Παπαδόπουλος και μετά από έξι μήνες ο Κώστας Παρίσσης. Η σύσταση της ομάδας αλλάζει δραματικά, ο ήχος και το δέσιμο έχουν χαθεί, και οι εντατικές πρόβες, είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν. Κατάφεραν, όμως, το Μάιο του 1997 να πραγματοποιήσουν την πρώτη τους συναυλία μετά το τραγικό αυτό γεγονός, στα Ιωάννινα με τοπικά ροκ συγκροτήματα. Έτσι, λοιπόν, με καινούργια σύνθεση, θα συνεχίσουν ολόκληρο το καλοκαίρι να δίνουν συναυλίες.

Κομβική στιγμή στην καριέρα τους, υπήρξε η δισκογραφική συνεργασία τους με τον Θάνο Μικρούτσικο, με τίτλο Τους έχω βαρεθεί, στην οποία παρουσιάζουν διασκευασμένα τραγούδια με πολιτικό-κοινωνικό περιεχόμενο, από το ευρύ ρεπερτόριο του Θάνου Μικρούτσικου, πάνω στους στίχους μεγάλων ποιητών.

Ενδελέχεια

Η αρχή για τη δημιουργία της μπάντας, ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ο Δημήτρης Μητσοτάκης και ο Δημήτρης Λεοντόπουλος, μαθητές γυμνασίου ακόμα, αποφασίζουν τη δημιουργία ενός μουσικού συγκροτήματος. Αυτή η πρώτη μπάντα έληξε στα μέσα της δεκαετίας του ’80.

Στη συνέχεια δημιουργείται ένα άλλο συγκρότημα με το όνομα Άρτεμις από τους Δημήτρη Μητσοτάκη (τύμπανα), Δημήτρη Λεοντόπουλο (φωνή), Γιώργο Κουλούρη (μπάσο), Φάνη Κινατίδη (κιθάρα) και τον Θανάση Σολούκο (πλήκτρα). Τότε γίνεται η πρώτη προσπάθεια, για να δημιουργήσουν τραγούδια με ελληνικό στίχο. Από το 1987 μέχρι το 1990 υπάρχει σιωπή, γύρω από ιστορία του συγκροτήματος, λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων.

Την περίοδο 1990 – 1991 συναντιούνται εκ νέου ο Μητσοτάκης, ο Κουλούρης, ο Κινατίδης, ο Λεοντόπουλος και ο Λάντας, όπου και υπάρχει η διάθεση για να ηχογραφήσουν κάποιο demo. Ο Σωτήρης Λάντας, αποχωρεί πολύ σύντομα αφού δεν υπήρχε δυνατότητα για δύο μπάσα στο γκρουπ. Παίρνεται η απόφαση για δεύτερο κιθαρίστα. Ως δεύτερος κιθαρίστας στο γκρουπ, έρχεται ο Αντώνης Δημητρίου, ο οποίος ήταν φίλος του Λεοντόπουλου. Κάπου το 1991, ήταν που το γκρουπ ονομάζεται “Ενδελέχεια”, όνομα που προέκυψε από μια κουβέντα που είχε ο Δημήτρης Μητσοτάκης με τον φίλο του κοινωνιολόγο Βαγγέλη Κυριακό. Η “βάφτιση” έγινε σε ένα καφενείο των Εξαρχείων.

Το συγκρότημα απολαύει μεγαλύτερης αναγνώρισης και φήμης, όχι νωρίτερα από το 1997, όταν οι Ενδελέχεια ηχογραφούν τον δίσκο-ορόσημο “Βουτιά από ψηλά”. Τα τραγούδια “Βουτιά από ψηλά”, “Διαμαντένια προβλήτα”, “Μικρές χαρές”, “Πεζό”, αποκτούν μεγάλο playlist, σε σχετικές με το είδος, αλλά και άλλες ραδιοφωνικές εκπομπές. Η χρονιά του ’98 ήταν η εποχή που το γκρουπ γνωρίζει μεγάλη συναυλιακή επιτυχία σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. ενώ συμμετείχαν και στο Rockwave Festival της ίδιας χρονιάς.

Ξύλινα Σπαθιά

Το 1989, ο Παύλος Παυλίδης, μετά τη συμμετοχή του στο μουσικό συγκρότημα Μωρά στη Φωτιά, πηγαίνει στη Γαλλία και συγκατοικεί με τον φίλο του Νίκο Καντάρη, κοντά στο Παρίσι. Εκεί δημιουργούν το στούντιο Βrancaleone και ο Παυλίδης ηχογραφεί τα πρώτα demos των τραγουδιών του.

Το 1992, ο Παυλίδης επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και μαζί με τους Βασίλη Γκουνταρούλη, Χρήστο Τσαπράζη, Πάνο Τόλιο και Σταύρο Ρωσσόπουλο, δουλεύουν πάνω στο υλικό που είχε ετοιμάσει κατά τη διαμονή του στη Γαλλία. Με αυτή τη σύνθεση εμφανίζονται για πρώτη φορά ζωντανά, στην Καρδίτσα, ως «Brancaleone». Αργότερα παίρνουν το όνομα «Τα Ξύλινα Σπαθιά» από το ομότιτλο παιδικό βιβλίο του Παντελή Καλιότσου.

Οι Βασιλιάδες της σκόνης, από το 1993 έως το 2003 κυκλοφόρησαν 5 άλμπουμ (4 studio 1 live) και ένα cd single. Το συγκρότημα από νωρίς σημείωσε εμπορική επιτυχία, παρουσιάζοντας στο ελληνικό κοινό ένα εύηχο πάντρεμα της ροκ και ηλεκτρονικής μουσικής, με την προσωπική καταγραφή συναισθημάτων και ιδεών του Παύλου Παυλίδη στους στίχους.

Η χρονιά 1998 αποτελεί μια, εκ των δημιουργικότερων περιόδων στην πορεία των Ξύλινων Σπαθιών, με τις συναυλίες τους στο Μύλο να γίνονται sold out και να προθερμαίνουν το κοινό, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, για να υποδεχτούν στο Ολυμπιακό Στάδιο, τους Rolling Stones. Χαρακτηριστικά, είχε δηλώσει ο Παύλος Παυλίδης : “…είναι τρελή και μόνο η ιδέα να τραγουδάς μπροστά σε 80.000 κόσμο. Όταν τελειώσαμε, ο μάνατζερ των Stones μου είπε: “…είστε από τους λίγους που δε φάγατε μπουκάλια. Στις περιοδείες μας έχουμε ειδικό συνεργείο για να καθαρίζει τη σκηνή από τα μπουκάλια που τρώει το κάθε support group. Σήμερα το συνεργείο θα ξεκουραστεί”.

Τερμίτες

Οι Τερμίτες αποτέλεσαν το συνδετικό κρίκο μεταξύ έντεχνου και ροκ, τις δεκαετίες ’80 και ’90. Δημιουργήθηκαν το 1980, από τον Δημήτρη Μιτζέλο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Παύλο Κικριλή, Δημήτρη Βασαλάκο και Τόλη Σκαματζούρα, με το όνομα P.L.J Band. Ο πρώτος τους δίσκος, κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα, με τον τίτλο Armageddon και περιείχε instrumental κομμάτια, ορισμένα με αγγλικό στίχο, ενώ για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν φράσεις από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, στην αρχαία ελληνική γλώσσα.

Το 1983, αποφάσισαν να στραφούν αποκλειστικά σε ελληνικό στίχο, αποσκοπώντας σε μεγαλύτερη απήχηση, μετονομάζοντας και το συγκρότημα σε Τερμίτες. Το 1984, κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ, με τίτλο Η αμαρτωλή Μαρία, στο οποίο συμμετείχε ο Γιώργος Νταλάρας, στα τραγούδια Αρκούδες και Σκόνη. 

Το 1998, πραγματοποιείται, έπειτα από διάλυση δέκα χρόνων του συγκροτήματος, μια εκ των σημαντικότερων συναυλιών στο Λυκαβηττό, με πρωτοβουλία του Αντώνη Μιτζέλου, στο κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, με 17.000 θεατές, οι Τερμίτες ανεβαίνουν και πάλι στη σκηνή, φιλοξενώντας διακεκριμένους καλλιτέχνες, όπως τον Αντώνη Βαρδή, τον Πάνο Κατσιμίχα, Γιάννη Κότσιρα, Βασίλη Παπακωνσταντίνου κ.α.

Πυξ-Λαξ

Για τους Πυξ-Λαξ, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο Μάνος Ξυδούς, Φίλλιπος Πλιάτσικας και Μπάμπης Στόκας, κατάφεραν να “βουλιάξουν” αρκετές φορές το θέατρο του Λυκαβηττού, τους συναυλιακούς χώρους που εμφανίζονταν και να γίνουν το soundtrack κάθε “ανόητης αγάπης” που άνθιζε ή βάλτωνε, εκείνη την περίοδο.

Συνεργάστηκαν με μεγαθήρια της ελληνικής (και όχι μόνο) μουσικής σκηνής, όπως τον Βασίλη Καρρά στο δίσκο Ο Ήλιος του Χειμώνα με Μελαγχολεί (1993),τους αδερφούς Κατσιμίχα  στο άλμπουμ Για τους Πρίγκιπες της Δυτικής Όχθης, ενώ το 1997 στο single τους Νυχτερινός Περίπατος στην Ιερά Οδό και στο LP Ζωντανή Ηχογράφηση στην Ιερά Οδό, τα οποία έγιναν πλατινένια, καθοριστική συμμετοχή είχε ο Γιώργος Νταλάρας.

Για μια μεγάλη μερίδα κοινού, το άλμπουμ Στίλβη, θεωρείται ως η αρτιότερη δισκογραφική τους δουλειά, λόγω επιτυχιών όπως το Μοναξιά μου όλα και το Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις. Το 1999, ακολούθησε ο διπλός δίσκος Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; Έχοντας γίνει τρεις φορές πλατινένιος, κατατάσσεται στη μεγαλύτερη εμπορική τους επιτυχία.

Εσύ δεν ήσουνα που μίλαγες για ιπτάμενες στιγμές; Εσύ δεν ήσουνα που έκλαιγες γι’ αγάπη; Εσύ δεν έλεγες «οι άνθρωποι δε θέλουν διαταγές από ανθρώπους μηχανές στο ρόλο του προστάτη»;

Μ’ ένα τσιγάρο σαν μεγάλη κιμωλία μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία Μ’ ένα τσιγάρο σαν μεγάλη κιμωλία μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία

πηγή: stixos.eu