Σαν σήμερα έφυγε η Μοσχολιού. Χρόνια χωρίς εκείνην και μερικές εκατομμύρια ακροάσεις των τραγουδιών της. Στο repeat. Να τελειώνει η λίστα και να ξαναρχίζει.
Τα ”Δειλινά”, ο ”Ναύτης”, το ”Νυν και αεί”, τα ”Ξημερώματα”, το ”Δεν κλαίω για τώρα”, το ”Άνθρωποι μονάχοι”, το ”Μιλώ για τα παιδιά μου”, το ”Μην τα φιλάς τα μάτια μου”, ο ”Αλήτης”, τα ”Τραίνα που φύγαν”, το ”Ξενύχτησα στην πόρτα σου”, το ”Ασφαλώς και δεν πρέπει”.
Η Μοσχολιού είναι η Ελλάδα που κουβαλάς, που σε έχει ποτίσει και σε κάνει να δακρύζεις ακόμα από συγκίνηση. Είναι κάτι Κυριακές στην Τούμπα, στην αυλή μας με το τραπέζι στρωμένο, είναι το ράδιο στο δεύτερο πρόγραμμα στα τραγούδια της παρέας, είναι το κέρμα που κύλαγε στο juke box για να παίξει το κομμάτι της στις ταβέρνες του εβδομήντα, είναι κάτι μεθύσια σε παραλίες.
Η Μοσχολιού είναι ότι πιο καθάριο πέρασε ποτέ σε φωνή από αυτό τον τόπο, ότι πιο δωρικό, πιο μετρημένο. Είναι ένας τυφώνας που σε κάνει να ανατριχιάζεις στο άκουσμα του. Που η ζωή τη ευλόγησε να πει μερικά από τα μεγαλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ σε αυτό τον τόπο. Με ένα τρόπο που δεν επαναλήφθηκε ποτέ. Σε καμιά επανεκτέλεση.
Η Μοσχολιού είναι η μεγαλύτερη γυναικεία φωνή που γνωρίσαμε ποτέ. Είναι η μόνη φωνή που αν μου έλεγες έχεις μια επιλογή να πάρεις μαζί σου σε ένα έρημο νησί μια μόνο κασέτα να παίζει ασταμάτητα ποια θα ήταν θα σου έλεγα μια με τα δικά της τραγούδια.
Αυτά που με μεγάλωσαν, που με συγκινούν και θα με συγκινούν για πάντα.
