το αντιδωρο

Σε καιρούς μεγάλης ευκολίας και στέρησης, που το αυτονόητο θα ήταν ένας καλλιτέχνης να γεμίσει ένα μεγάλο θέατρο και να ξαναπεί όσα το κοινό δεν άκουσε δυο χρόνια και τα περιμένει πιθανά πως και πως, η Τάνια, που ποτέ δεν περπάτησε ομολογουμένως την εύκολη περπατησιά στην Τέχνη, επιλέγει να πάει κόντρα. 

Και δημιουργεί με αυτό το Μαγικό Κουτί της, τη νέα παράσταση που ξεκίνησε χθες βράδυ το ταξίδι της από τη Θεσσαλονίκη, ένα σύμπαν που μέσα του η ψυχή θα βρει πολλά ξέφωτα να σταθεί, αλλά και σπηλιές να κρυφτεί από τους κρότους που τη σκιάζουν και παρηγοριές για το μαράζι του έρωτα και αγκαλιές για τους σκοτεινούς καιρούς, έτοιμες να δώσουν το μοναδικό γιατρικό για κάθε τραύμα, την αγάπη. 

Επιλέγοντας να στήσει μια περφόρμανς, γιατί για περφόρμανς μιλάμε που τα τραγούδια επαναφέρουν έναν κόσμο ξεχασμένο, που περνά από το Χατζιδάκι των φευγάτων γυναικών, στην Παράγκα του Σαββόπουλου και από την τρυφεράδα του Μέρμηγκα του Λοΐζου στη σκληράδα του Χικμέτ και του Μικρούτσικου, από τη Σιωπή των Ξύλινων Σπαθιών στα βερολινέζικα καμπαρέ, από τον Αγγελάκα στο Μιχάλη Δέλτα και πίσω στις ρίζες του Σπανού. 

Και καθώς η Anne Clark, o Wim Mertens υποβάλλουν τη μοναξιά και το μεγαλείο τους, εκείνη διαβάζει Καρούζο και Τένεσι Ουίλιαμς. 

Την κοιτούσα καθώς το χιόνι της σκηνής έπεφτε στα λευκά της μαλλιά, καθώς διάβαζε σπουδαία το κορίτσι που σχοινοβατεί στην πλατεία της Μασσαλίας του Ζενέ και σκεφτόμουν πως χάρη σε κάτι τέτοιες νύχτες που το φάντασμα του πολέμου που πλανιέται  πάνω μας, ο φόβος του χρόνου που περνά αδυσώπητα και η ανάγκη για μια αγκαλιά παρηγοριάς μας κυριεύει, έρχεται ένας φύλακας άγγελος να μας πει πως κάπως όλα στο τέλος θα πάνε καλά. 

Η Τάνια που δεν φοβάται να είναι ανθρώπινη στη σκηνή, να γλεντά τα λάθη, να εξομολογείται τις αδυναμίες, να τσαλακώνεται. Κάνει κάτι σπουδαίο η Τάνια για μας. Μας υπενθυμίζει τι σημαίνει αισθάνομαι. Και καθώς πίσω από τις μάσκες η πλατεία και οι εξώστες τραγουδάνε στη μνήμη της Μαριανίνας Κριεζή όλα κάπως μαλακώνουν και τα σκοτάδια γίνονται λιγότερο ανυπόφορα.