Το μουσικό 2025: Album, καλλιτέχνες και τραγούδια που ξεχώρισαν

Στο τέλος κάθε χρονιάς, η μουσική μπαίνει αναπόφευκτα στη διαδικασία του απολογισμού.

Λίστες, επιλογές, ενστάσεις, προσωπικά γούστα και συλλογικές διαπιστώσεις συνυπάρχουν σε μια προσπάθεια να αποτυπωθεί όχι απλώς «τι ακούσαμε», αλλά τι τελικά άξιζε να μείνει.

Το 2025, περισσότερο από άλλες χρονιές, η συζήτηση ξεπέρασε το επίπεδο της μεμονωμένης επιτυχίας και επέστρεψε στην ουσία: στο άλμπουμ ως ολοκληρωμένη πρόταση, στο τραγούδι ως φορέα νοήματος, και στη ζωντανή σχέση δημιουργού και κοινού.

Μανώλης Σταυρουλάκης, Άκης Σακισλόγου, Γιάννης Τσολακίδης κάνουν τον δικό τους μουσικό απολογισμό για τη χρονιά που φεύγει.

Ανεβάστε ένταση και απολαύστε!

Η χρονιά που το album νίκησε τα singles

Λέξεις: Μανώλης Σταυρουλάκης

Αν και γνωστός γκρινιάρης όσον αφορά τις νέες κυκλοφορίες – πολύ κακό για το τίποτα, όλα έχουν γίνει, όλα έχουν ειπωθεί και μάλιστα πολύ καλύτερα – φέτος τολμώ να πω ότι ήταν μια καλή χρονιά. Συνολικά.

Και νομίζω πως είχαμε και την εκδίκηση του album σαν format που επικράτησε των singles – δεν είχαμε πολλά αξιομνημόνευτα από δαύτα.

Προσπαθώντας να τιθασεύσω και να ισορροπήσω το προσωπικό γούστο με την αντικειμενικότητα, έχω καταλήξει σε αυτήν την πεντάδα.

1) Pulp – More

Η επιστροφή του Jarvis Cocker και της παρέας του ήταν εκθαμβωτική και τα είχε όλα: μελωδίες, παραγωγή, στίχους, αισθητική… και μοιραία το αστραφτερό αποτέλεσμα έκλεψε καρδιές κριτικών και κοινου (βρετανικό #1). Μέσα είχε 2 από τα singles της χρονιάς, το πιο indie “Spike Island” και το αστραφτερό, ξεσηκωτικό “Got To Have Love”. Εντωμεταξύ ακόμα δεν έχω καταφέρει να τους δω live.

2) Olivia Dean – The Art Of Loving

Η ήρεμη δύναμη, η κλασικότητα του διαχρονικού, η μελωδία απέναντι στο θόρυβο. Όλα αυτά και άλλα πολλά ήταν ο δεύτερος δίσκος της Βρετανίδας Olivia Dean ο οποίος απέναντι στην πρόκληση και στους ηχητικούς πειραματισμούς αντιπρότεινε παλιομοδίτικη soul, bossa-nova και ρεφρέν που έκαναν το ηχητικό άλμα και βρέθηκα από τα sixties στο σήμερα. Classy.

3) Bad Bunny – Debí Tirar Más Fotos

Πως κατάφερε ο Πορτορικάνος rapper, συνθέτης, παλεστής, μοντέλο και ηθοποιός (!) Benito Antonio Martínez Ocasio να συνδυάασει τόσα μουσικά είδη – με βάση του την latin και την trap – σ’ένα απίστευτο μωσαϊκό το οποίο σε ταξιδέυει από την Κούβα στα σοκάκια του Harlem, είναι απορίας άξιο. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του δίσκου είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ακόμα είμαι.

4) Wold Alice – The Clearing

Στο 4ο και φαρμακερό album τους η Αλίκη με προβιά λύκου απογειώθηκε ψηλά, στο πλευρό της Florence Welch κι εμείς ανακαλύψαμε άλλη μια ερμηνεύτρια θηριωδών ικανοτήτων, η οποία στα live καταπίνει τη σκηνή και κάνει το βλέμμα σου να μένει καρφωμένο πάνω της. Και στις μπαλάντες αλλά και στα στα (εντελώς seventies) uptempo τραγούδια της/τους απέδειξαν ότι ήρθαν για να μείνουν.

5) Obongjayar – Paradise Now

Έχει λίγα χρόνια που παρακολουθώ το Νιγηριανό Steven Umoh, του οποίου το blending παλιομοδίτικης soul, funk, disco και reggae (black is beautiful) με τα υπέροχα φωνητικά και τα πιασάρικα ρεφρέν, είναι απορίας άξιο το πως δεν βρήκε το δρόμο του για τα charts. Στο δεύτερο δίσκο του ακούγεται πολύ πιο ώριμος, αγγίζοντας στιχουργικά πολλά κοινωνικοπολιτικά θέματα.

Το μουσικό top-5 που με κέρδισε το 2025

Λέξεις: Άκης Σακισλόγλου

Το 2025 ήταν μια ενδιαφέρουσα χρονιά για το ελληνικό ρεπερτόριο σε επίπεδο δισκογραφίας. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν συνειδητοποιείς πως κυκλοφόρησαν ολοκληρωμένα άλμπουμ ο Γιώργος Σταυριανός (μετά από αρκετά χρόνια), η Λένα Πλάτωνος (μετά από πολλά πολλά χρόνια) ο Γιώργος Καζαντζής, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Βαγγέλης Γερμανός, ο Διονύσης Τσακνής, ο Μανώλης Φάμελλος, ο Σωκράτης Μάλαμας, ακόμα και ο (απόμακρος συνειδητά) Χάρης Κατσιμίχας. Αυτό υπήρξε η μία σταθερά.

Η άλλη «σταθερά» είναι ξεκάθαρα η κυκλοφορία τραγουδιών, μεμονωμένων, απλών συμμετοχών ή ενσωματωμένων σε ολοκληρωμένα άλμπουμ, όλων των σημαντικών φωνών της νέας γενιάς όπως η Νατάσα Μποφίλιου, ο Ορέστης Ντάντος, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, η Μαρία Παπαγεωργίου, ο Δημήτρης Μπάκουλης, η Μαρίζα Ρίζου ο Αλέξανδρος Δάικος, ο Πάνος Βλάχος η Νεφέλη Φασούλη, ο Σταύρος Τσάντες, η Ιουλία Καραπατάκη και άλλοι.

Και υπάρχει και μια τρίτη «σταθερά» στο ελληνικό ρεπερτόριο η οποία φέτος «γιγαντώθηκε»: το ραπ. Με πρώτους τους ΛΕΞ και Bloody Hawk αλλά και με πολλά ακόμα σημαντικά ονόματα της συγκεκριμένης σκηνής, το ραπ γεμίζει θέατρα, φέρνει εκατομμύρια ακροάσεων και αποκτά μια νέα ανθρωπογεωγραφία (το έζησα στην πρόσφατη συναυλία του ΛΕΞ στο Καυτανζόγλειο) που διαπερνά οριζόντια ηλικιακές ομάδες, φύλα, κοινωνικά στάτους, μόρφωση και περιοχές κατοικίας. Το ραπ, χιπ χοπ ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, είναι πλέον είδος «crossover» και ακούγεται παντού.

Θα σας προτρέψω να ψάξετε στο διαδίκτυο (άλλωστε ελάχιστα από αυτά τα άλμπουμ υπάρχουν σε CD) κάποιες συγκεκριμένες δισκογραφικές δουλειές που κυκλοφόρησαν τη χρονιά που φεύγει (εγώ συνήθως επιλέγω το Spotify από ανάγκη λόγω του Release Radar και το YouTube από επιλογή γιατί διαθέτει απείρως περισσότερες πληροφορίες) και θα κλείσω με ένα top 5 τραγουδιών «που έλιωσαν στο player μου» (τίτλος στήλης μας στην έντυπη Parallaxi πριν από 20 χρόνια).

Δώστε, λοιπόν, λίγο χρόνο ακρόασης: στο «Εγώ κι εσύ» του Γιώργου Αβραμίδη, στο «Να μη μιλήσουμε» του Σταύρου Τσαντέ και του Μιχάλη Καλογεράκη, στο «Μέλλον» του Γιάννη Αγγελάκα, στο «Η αρπαγή της Ευρώπης» των Νικολάου – Σελεμίδου, στο «Κρύψε με» του Αλέξανδρου Δάικου, στο «Εγώ είχα φταίξει», που σκάρωσε ο Θέμης Καραμουρατιδης για την Βίκυ Καρατζόγλου, στους «Κουρσάρους» του Διονύση Τσακνή σε στίχους Μάνου Ελευθερίου που ερμήνευσε ο Σωκράτης Μάλαμας, στην «Ελενίτσα» του Γιάννη Ιωάννου με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα αλλά και στην «Τυφλή δοξαριά» του Πάνου Κατσιμίχα.

Ειδική μνεία οφείλω να κάνω στον δίσκο του Κωνσταντίνου Βελλιάδη με ακυκλοφόρητα στιχάκια του Σταύρου Κουγιουμτζή. Η οικογένειά του σπουδαίου συνθέτη εμπιστεύθηκε στον Βελλιάδη το υλικό που παρέμενε στο συρτάρι χρόνια μετά το θάνατό του κι αυτός μας χάρισε υπέροχες τρυφερές μελωδίες τις οποίες ερμήνευσαν στο δίσκο «Κι αρχίζω να σου τραγουδώ» φωνές όπως της Μελίνας Κανά, του Γιώργου Νταλάρα, της Γλυκερίας, του Κώστα Μακεδόνα και άλλων. «Μπόνους» στις ακροάσεις των ημερών και τα «ολόφρεσκα» τραγούδια του Δημήτρη Μητσοτάκη «Ονειρεύεται» (με απαγγελία της Χαρούλας Αλεξίου) και «Κυβέρνηση μουσικών».

Και το top 5 που πραγματικά «με κέρδισε» στο 2025

«Κορμί σαν την κιθάρα σου», Μελίνα Κανά (μουσική Σωκράτης Μάλαμας – στίχοι Χάρις Αλεξίου).

«Παράσημο», Σωκράτης Μάλαμας (μουσική Σωκράτης Μάλαμας – στίχοι Φωτεινή Λαμπρίδη).

«Ολα είναι μπροστά», Νατάσα Μποφίλιου (μουσική – στίχοι Μανώλης Φάμελλος).

«Νυχτερινός ουρανός», Μαρία Παπαγεωργίου (μουσική Γιώργος Καζαντζής – στίχοι Ισαάκ Σούσης).

«Να βγει η χρονιά», Κόμης Χ (μουσική – στίχοι Κόμης Χ).

2025. Τι ξεχώρισα (ν)… 12 (10 +2) +1 επιλογές από το Ελληνικό τραγούδι

Λέξεις: Γιάννης Τσολακίδης

Στο δείλι της χρονιάς, έθιμο είναι να γίνεται «πάρτι» με λίστες κι απολογισμούς. 

Δεν είμαι της σχολής, ανταποκρίνομαι ωστόσο, στην πρόσκληση να γράψω 2 κουβέντες για τραγούδια- δίσκους που ξεχώρισα. 

Δεν είναι απλό, καθώς όταν αναλογίζομαι ελληνικό τραγούδι της χρονιάς που μας αποχαιρετά, στέκομαι με προβληματισμό, κυρίως όμως με ελπίδα και θαυμασμό σε τόσα νέα πρόσωπα και ρεύματα.  Αλλά και σε κάποια από παλιά, που ξανάρχονται με ισχυρό τρόπο να θυμίσουν πως χωρίς «ρίζες» δεν αντέχει το κατοπινό.

Ως ένα σχόλιο- γενική επισήμανση θα πρόσθετα ότι το τραγούδι μας βαδίζει μάλλον αγέρωχο και ακμαίο, σε ό,τι αφορά τη δημιουργία, παρά την εξαφάνιση της παραδοσιακής δισκογραφίας και ανοίγει νέους δρόμους συγκεράζοντας κι αναμιγνύοντας τα παλαιά υλικά. 

Υβριδικά γεννήματα πια τα περισσότερα νέα τραγούδια, είναι μπολιασμένα με ήχους, δρόμους, φόρμες, ρυθμούς μελωδίες από όλο τον κόσμο. 

Από ίντι, σκα, χιπ-χοπ, ροκ ως τον τσάμικο, τα ζεϊμπέκικα, τα πλούσια ηχοχρώματα και ρυθμούς των δυτικών Βαλκανίων ως την εγγύς Ανατολή, όλα γίνονται κάτι το καινούργιο, «τραγούδια- μιγάδες», η βάση για τους καιρούς του μέλλοντος.

Μια απαραίτητη διευκρίνηση είναι ότι το άρθρο αυτό αφορά μονάχα το λαοφιλές και προσιτό μας καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που λέγεται «Τραγούδι». Όχι έργα, συνθέσεις, στους θαυμάσιους κόσμους της ορχηστρικής, μίνιμαλ. πειραματικής, συμφωνικής ή τζαζ μουσικής.

Παραθέτω με αλφαβητική σειρά ονόματα ερμηνευτών, συνθέτη- στιχουργού, τραγουδιών με τον ελάχιστο δυνατό σχολιασμό:

Αφοί Μιχάλης και Παντελής Καλογεράκης. «Τα Παραμύθια της Μελπομένης». 

Ό,τι πιο σημερινό μπορεί να προτείνει η μελωδική, λόγια πλευρά απέναντι στην επέλαση της ραπ και του νέο- παραδοσιακού.. Ό,τι πιο εμπνευσμένο, ως δίδυμο τα αδέρφια, με την εξαιρετική δική τους φόρμα:  τραγούδι, παρλάτα, μελοποίηση Pablo Neruda, Jalaluddin Rumi, Κατερίνας Γώγου και Fernando Pessoa. Τα Παραμύθια της Μελπομένης είναι ο έκτος δίσκος που κυκλοφορεί με μελοποιημένα ποιήματα σε μουσική του Μιχάλη Καλογεράκη και δραματουργική επιμέλεια του Παντελή Καλογεράκη. Αν θα πρόκρινα κάτι περισσότερο; Το live με το «Αγάπη μου».

Γιώργος Καζαντζής «Πλανόδιος».

Ο δεύτερος κύκλος τραγουδιών του συνθέτη στην ίδια χρονιά, μετά το «Blue».Το ομότιτλο. Εμπνευσμένη συνύπαρξη στίχου, μουσικής κι ερμηνειών. Βασίλης Σκουλάς και Σόνια Θεοδωρίδου, απρόσμενη πράγματι συν- ερμηνεία και κομμάτι- υπογραφή της μουσικής προσωπικότητας του Καζαντζή,  με τους πολύ δυνατούς στίχους της Ναντίνας Κυριαζή, όλη η εικόνα του σήμερα του κόσμου μας στο δίστιχο «τη μοναξιά μου απλώνω στο δρόμο, την κουβαλούσα για χρόνια στον ώμο…»

Γιώργος Σταυριανός «Μαζί με το δικό σου ερχομό».

Στίχοι: Μάκης Τσίτας, Ερμηνεία: Ηρώ Σαϊα.  Από τον δίσκο «Θαμπό του απογεύματος φως» που κυκλοφόρησε σε cd Οκτώβρη 2025. Πάντα θα υπάρχει ορχηστρικό, πάντα ενδιαφέρουσες επανεκτελέσεις, ακόμη και ο Μίλτος Πασχαλίδης στο «Όλοι σαν παιχνίδια χαλάμε» με τους στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου, αλλά, ας προσέξουμε περισσότερο το τραγούδι όσο και την ερμηνεία της Ηρώς Σαϊα.

Δημήτρης Μυστακίδης «Τα παιδιά του χειμώνα».

Γενάρης 2025. Στίχοι Έφη Τσουγένη. «Εκατομμύρια παιδιά υποφέρουν από υποσιτισμό. 56 ένοπλες συρράξεις είναι ενεργές αυτή τη στιγμή στον πλανήτη με κορυφαίο παράδειγμα την πρωτοφανή γενοκτονία στη Γάζα και χιλιάδες παιδιά υποφέρουν και πεθαίνουν εξ΄ αιτίας της δικής μας ανικανότητας για ορθή κρίση. Για αυτά τα παιδιά είναι γραμμένο αυτό το τραγούδι» έγραψε τότε ο Δημήτρης Μυστακίδης.

Θανάσης Βούτσας Μαρία Φαραντούρη: «Σιγή 8΄46’’». Νοέμβρης 2025.

Η Σιγή 8′ 46” αναφέρεται στο χρονικό διάστημα που ο Αφροαμερικανός George Floyd παραμένει ακινητοποιημένος στον λαιμό από τον αστυνομικό Derek Chauvin, ο οποίος του επιφέρει θάνατο από ασφυξία. Το τραγούδι είναι αφιερωμένο στον George Floyd και τον Ζακ Κωστόπουλο, ακτιβιστή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και των οροθετικών ατόμων, θύμα ανθρωποκτονίας από αυτοδικία και παραυτουργία. Μουσική & Στίχοι | Θανάσης Βούτσας Ερμηνεία | Μαρία Φαραντούρη & Θανάσης Βούτσας.

Λένα Πλάτωνος 9 Στο Φως: 

ο Δίσκος συνολικά. Από τα κορυφαία μουσικά γεγονότα της χρονιάς, χωρίς παρουσίαση στα ΜΜΕ, ούτε και κάποιο «θόρυβο»- απήχηση στα social media (στίχοι Νίκος Μωραΐτης). Όμως πρόκειται για μια μεγάλη επανεμφάνιση της «Ιέρειας» της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα, της πιο ταλαντούχου συνθέτριας που ανέδειξε η γενιά του ’80,  σύμφωνα και με τη γνώμη Μάνου Χατζιδάκι, η μουσική του διάδοχος. Αν θα έπρεπε να προκρίνω τραγούδι τότε το «Παιδιά ενός κατώτερου θεού» (ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς- Δήμητρα Γαλάνη (Εντυπωσιακή η συναυλία της πάντως, καλοκαίρι του 2025 στο Θέατρο Κήπου, με εκατοντάδες πολύ νέα παιδιά να την αποθεώνουν, τραγουδώντας απ’ έξω όλο το «Σαμποτάζ» και το «Γκάλοπ»!)

Pagan Tara: Το κάλεσμα της Γης.

Αναρωτιέσαι πώς μπλέκει ο Διονυσιασμός με τους Δρυϊδες, το βαλκανικό παραδοσιακό με τους Βίκινγκς. (παρουσιάστηκε σε λάιβ 16 Ιουλίου 2024, κυκλοφόρησε στις πλατφόρμες και σε δημόσια ακρόαση 17 Μάη 2025 Μουσική, στίχοι, ενορχήστρωση, προγραμματισμός, ηλεκτρονικά στοιχεία και παραγωγή – Σταύρος Τσουμάνης Έβελυν Ασουάντ – Φωνή Σταύρος Τσουμάνης – Ηλεκτρική κιθάρα και φωνή Βασίλης Προδρόμου.

Σταύρος Σιόλας- Βιολέτα Ίκαρη: «Στροφή» Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου.

Αρχές καλοκαιριού κυκλοφόρησε το  «Σύννεφα Μπαλόνια», σηματοδοτώντας την πρώτη συνεργασία του Σταύρου Σιόλα, προικισμένου ερμηνευτή αλλά και συνθέτη, με τον  στιχουργό στην πιο δαιμονισμένη φόρμα της διαδρομής του, τον Οδυσσέα Ιωάννου. Αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, ένα σπουδαίο τραγούδι του Νοέμβρη, που η Ίκαρη, με αυτή την αγέρωχη κι όταν χρειαστεί να ραγίζει, ερμηνεία, το απογειώνει. 

Social Waste Rebelde Ιούνιος 2025

Και… «Στα παλιά τα σοκάκια σου», «Τα ταξίδια που δεν έκανα ποτέ μου» από τον δίσκο, και το ομώνυμο Rebelde. (ανεξάρτητη παραγωγή 2025) Στίχοι: Λεωνίδας Οικονομάκης Μουσική: Ναταλία Κωτσάνη & Γιώργης Νίκας. Συγκρότημα με ιστορία από το 1999, από το Ηράκλειο της Κρήτης, με μουσικές που συνδυάζουν το hip- hop με την παράδοση, με θεματολογία που αγγίζει ιστορικά πρόσωπα όπως ο Άρης Βελουχιώτης ή ο Χρόνης Μίσσιος ως τα δύσκολα σημερινά κοινωνικά θέματα.

Σωκράτης Μάλαμας, Δεκέμβρης 2025, δίσκος «Εφήμερα».

 Άργησε αυτός ο Μάλαμας απ’ τα παλιά, επανήλθε όμως, τόσο ώριμος και σίγουρος για τον ήχο του και την επιλογή στα λόγια… Ολική επαναφορά του Τραγουδοποιού μετά από κάποια χρόνια (εξαιρετικών)  επανεκτελέσεων στα «Σκέτα» και κάποια «απορρόφηση» στα συναυλιακά με το έργο του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Έχει συμπυκνωμένη τη μουσική του ιδιοφυία από «Ασπρόμαυρες ιστορίες» ως σήμερα, με 2 λέξεις, ατόφιος Μάλαμας. Θα ξεχώριζα τα «Το παράσημο» (στίχοι Φωτεινή Λαμπρίδη) για τον Περικλή Κοροβέση και «Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα» (στίχοι Γιώργος Αθανασόπουλος) με την ωραία ερμηνεία του Πέτρου Μάλαμα.

Και 2 επανεκτελέσεις

Μαρία Παπαγεωργίου «Του περήφανου» σε στίχους και μουσική της Νεφέλης Λιούτα — γνωστής ως Nefeli Walking Undercover. : Δεκέμβρης 2025.

Ίσως η πιο σημαντική φωνή του «έντεχνου- αβανγκάρντ» και για το 2025 (μαζί με τους Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη που προανέφερα.) Σπουδαία προσόντα μουσικής ευαισθησίας κι ευφυίας έχει αυτή η μικροσκοπική αιθέρια «νεράιδα», που δεν μας έχει δώσει (ακόμη) ισχυρή την προσωπική της σύνθεση αλλά έχει όλα τα άλλα. (Το τραγούδι πρωτοακούστηκε το 2011 στους αγώνες ελληνικού τραγουδιού στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, όπου η Νεφέλη απέσπασε το πρώτο βραβείο). Είναι το δεύτερο σιγκλ από τον αναμενόμενο μέσα στο 2026 δίσκο «ο τελευταίος αναλογικός άνθρωπος».

Γιώργος Νταλάρας – Βασίλης Παπακωνσταντίνου, «Θα μιλήσουν άλλοι» 

Μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου (πρώτη εκτέλεση Πασχαλίδης- Νταλάρας «Στη Χώρα των αθώων» 2020)

Η τωρινή ηχογράφηση Δεκέμβρης 2025. Μια εκφραστική και συγκινητική επανεκτέλεση—συμβολισμός.  Που ενώνει 30 χρόνια γενεών τραγουδοποιών- τραγουδιστών.

Και κάπως έτσι… δεν κλείνει αυτό το κομμάτι!  Καθώς μας περιμένει το …13: 

Λεξ. (η) Αλήτικη αγάπη  (μας), Δεν είναι καινούργιο τραγούδι, ήταν όμως  η συναυλία- γεγονός.

Αν και θα μπορούσα να προσθέσω ως καινούργιο του 2025 τραγούδι, το «Σπασμένη Φλέβα», τραγούδι του που ακούγεται στην ομώνυμη ταινία του Γιάννη Οικονομίδη (που «σπάει» ταμεία…)

Εκτιμώ ότι δεν μπορούμε να κλείσουμε αλλιώς γιατί 

Ο Λεξ στο Καυταντζόγλειο με τις 40- 45.000 κόσμου. 

Ήταν το πρόσωπο της χρονιάς κι αυτό δεν μπορεί να περνά απαρατήρητο…

Θα θυμίσω, ότι μιλάμε για τραγούδια. Αν σήμερα η ραπ και το υβριδικό «νέο- παραδοσιακό» είναι τα κυρίαρχα ρεύματα στο τραγούδι, οφείλουμε να τα ακούσουμε. Το ’60 ήταν πρωτοπορία ο Σαββόπουλος. Το ’90 οι Τρύπες. Σήμερα ο Λεξ ,η γενιά του κι οι νεότεροι.

Ας τους ακούσουμε κι ας τους νοιώσουμε,  Και τους ήχους τους Και τα λόγια τους.

«Μεγάλωσες μοναχός σου μέσα στις γειτονιές Όπου έπρεπε τα πάντα να προσέχεις Σε σημάδεψαν τα πάθη κι οι αόρατες ουλές Κι είναι αλήτικη η μόνη αγάπη που έχεις Περάσανε τα χρόνια και παρά τις αλλαγές Είσαι ακόμα εκείνο το παιδί που αντέχει Κι αν καμιά φορά ξεχνάει τα λουλούδια στις γιορτές Είναι αλήτικη η μόνη αγάπη που έχει.»

Αυτά… (κι όπως λέμε και στο ράδιο)

Καλές γιορτές, καλή χρονιά κόσμε!

*Σημ. οι επιλογές αφορούν κυκλοφορίες ως 15/12/2025.