ΒΙΝΤΕΟ: Η Patti Smith τραγούδησε το θρυλικό άλμπουμ «Horses» 50 χρόνια από την κυκλοφορία του
Το ντεμπούτο της 78χρονης σπουδαίας ερμηνεύτριας πήρε πάλι «ζωή» σε μία συναυλία που θα μείνει αξέχαστη για όσους ήταν εκεί
Πενήντα χρόνια μετά την κυκλοφορία ενός από τους πιο θρυλικούς δίσκους της ροκ ιστορίας, η Patti Smith επέστρεψε στην πόλη όπου γεννήθηκε για να ξανασυστήσει στο κοινό της το «Horses».
Σε μια sold out συναυλία στο Σικάγο, λίγες μέρες πριν κλείσει τα 78 της, η «θεά» της πανκ απέδειξε ξανά ότι η ηλικία της είναι απλώς ένας αριθμός και η ενέργεια, η φωνή, η στάση της μοιάζουν να κουβαλούν ακόμη το ηφαίστειο εκείνης της 20χρονης που μπήκε στη μουσική σκηνή για να ταράξει κάθε ισορροπία.
Η Smith άνοιξε το πρόγραμμα με το ομώνυμο κομμάτι «Horses», βυθίζοντας το θέατρο σε μια τελετουργική ένταση. Γύρω της, το συγκρότημα που τη συνοδεύει εδώ και δεκαετίες: ο 78χρονος Lenny Kaye (που ήταν και στην ηχογράφηση του άλμπουμ πριν 50 χρόνια), ο Jay Dee Daugherty και ο Tony Shanahan, μαζί με τον γιο της, Jackson Smith. Η οικογενειακή αυτή ενεργεία, σε συνδυασμό με το βάρος των μισού αιώνα συνεργασιών, έδινε στη σκηνή την αίσθηση μιας μυητικής συνέχειας, ενός κοινού μουσικού οράματος που δεν χάθηκε ποτέ.
Στο «Birdland» η Smith, κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι, απήγγειλε και τραγούδησε σαν να κρατούσε δικαστήριο ποίησης, γεμίζοντας τη σκηνή με σουρεαλιστικές εικόνες. Δεν δίστασε να προσαρμόσει στίχους αφήνοντας αιχμές για τον Ντόναλντ Τραμπ, ενώ λίγο πριν το τέλος μίλησε με τρυφερότητα για τον Jimi Hendrix, προλογίζοντας το ελεγειακό «Elegie». Η πολιτική της φωνή, ακλόνητη πάντα, αντήχησε δυνατά και στο εκρηκτικό «Horses / Land of 1.000 Dances», όπου κάλεσε το κοινό να χορέψει και να φωνάξει μαζί της ενάντια στη βία που πλήττει τα παιδιά σε περιοχές όπως η Γάζα, η Συρία και το Κονγκό.
Το φινάλε ήταν όπως το περίμενε κανείς από μια καλλιτέχνιδα που μετέτρεψε τη μουσική σε ηθική στάση ζωής. Το «Peaceable Kingdom» αφιερώθηκε στον παλαιστινιακό λαό, το «Because the Night» στον εκλιπόντα σύζυγό της Fred “Sonic” Smith, ενώ στο «Ghost Dance» ανέβηκε στη σκηνή και η κόρη της, Jesse Paris Smith.
Στο τελευταίο τραγούδι μίλησε ξανά για το Σικάγο, τους «ανθεκτικούς ανθρώπους» του και την αντίστασή τους σε κυβερνητικές πολιτικές: «Είμαστε όλοι το Σικάγο», είπε, φωτίζοντας τη σκηνή με ένα πλατύ χαμόγελο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
“Horses” – Το άλμπουμ που άλλαξε την ιστορία
Αν η συναυλία έμοιαζε με ένα προσκύνημα στη ρίζα μιας θρυλικής καριέρας, το ίδιο το άλμπουμ «Horses» παραμένει μισό αιώνα μετά ένας σεισμός που ακόμη αντηχεί!
Κυκλοφόρησε στις 10 Νοεμβρίου 1975 και θεωρείται ένα από τα θεμέλια της πανκ, ένα έργο που έδειξε σε χιλιάδες καλλιτέχνες, από τους U2 και τους R.E.M. μέχρι τη Madonna, ότι η ροκ μπορεί να είναι ταυτόχρονα ωμή και ποιητική, πολιτική και προσωπική, άγρια και πνευματική.
Η Smith, με την υποστήριξη της μόνιμης μπάντας της , ηχογράφησε το άλμπουμ στα Electric Lady Studios τον Σεπτέμβριο του 1975, επιλέγοντας τον John Cale, πρώην μέλος των Velvet Underground , ως παραγωγό του άλμπουμ.
Η Smith ήθελε τότε να παντρέψει την αγάπη της για την ποίηση του Ρεμπό και του Γκίνσμπεργκ με την απλότητα της τρίχορδης ροκ. Δεν ήταν ένας ηχητικός πειραματισμός, ήταν μια πράξη πίστης. Το «Birdland» εκρήγνυται σαν αυτόματη γραφή σε ηλεκτρικό ρεύμα. Το «Gloria» επανακατασκευάζει τον ύμνο των Them με έναν πρόλογο που θα έμπαινε για πάντα στο πάνθεον: “Jesus died for somebody’s sins but not mine.” Το «Land» είναι μία από τις πιο άγριες, αυτοσχεδιαστικές τελετουργίες που ηχογραφήθηκαν ποτέ.
Η μουσική στο Horses επηρεάστηκε από την μινιμαλιστική αισθητική του πανκ ροκ είδους, το οποίο τότε βρισκόταν στα πρώτα του χρόνια. Η Smith και το συγκρότημά της συνέθεσαν τα τραγούδια του άλμπουμ χρησιμοποιώντας απλές ακολουθίες συγχορδιών , ενώ παράλληλα έσπασαν την πανκ παράδοση με την τάση τους για αυτοσχεδιασμό και την υιοθέτηση ιδεών από την avant-garde και άλλα μουσικά στυλ. Με το Horses , η Smith βασίστηκε στη ροκ μουσική και την ποίηση , με στόχο να δημιουργήσει ένα άλμπουμ που να συνδυάζει και τις δύο μορφές. Οι στίχοι της βασίζονταν εναλλάξ στις δικές της προσωπικές εμπειρίες, ιδιαίτερα με την οικογένειά της, και σε πιο φανταστικές εικόνες. Το Horses εμπνεύστηκε επιπλέον από τις σκέψεις της Smith για την προηγούμενη εποχή της ροκ μουσικής – με δύο από τα τραγούδια του να είναι διασκευασμένα εν μέρει από τα ροκ πρότυπα της δεκαετίας του 1960 και άλλα να περιέχουν στιχουργικές αναφορές και φόρο τιμής σε παλιούς ροκ ερμηνευτές – και τις ελπίδες της για το μέλλον της μουσικής.
Αναγνωρισμένο ως μια ηχογράφηση-ορόσημο στην ιστορία του πανκ και των μεταγενέστερων ροκ κινημάτων, το Horses έχει εμφανιστεί σε πολυάριθμες λίστες με τα σπουδαιότερα άλμπουμ όλων των εποχών
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, το «Horses» δεν ήταν απλώς ένας δίσκος που αγαπήθηκε. Έγινε ένας ιδεολογικός πυρήνας για όσους πίστεψαν ότι η τέχνη μπορεί να είναι όχημα ελευθερίας. Έγινε γλώσσα, δηλαδή αυτό που ονειρευόταν κι εκείνος ο Hendrix που συνάντησε κάποτε η Smith: μια γλώσσα ειρήνης, αλήθειας και αντίστασης.
