Νίκο, μην ακούς!

Eικόνα εξωφύλλου: www.nikosxanthopoulos.com

-Πάμε σινεμά, να κλάψουμε, να έρθουμε στα συγκαλά μας. Ως “τέχνη αλυπίας” δούλευε μέσα μας εκείνο το λυτρωτικό ξέσπασμα! Γιατί; Ήμασταν άραγε πιο ευσυγκίνητοι και γινήκαμε πιο σκληρόκαρδοι; Τι έβρισκε ο λαός μας σ’ εκείνες τις ταινίες του ’60 και ποδοπατιόταν για να προλάβει να δει, να νιώσει, να ταυτιστεί, να πονέσει, να ξεχαρμανιάσει απ’ τα σεκλέτια; Άσχετο που αργότερα τις αμφισβήτησε και, θαρρείς, άλλαξε γούστα. (Σιγά να μην άλλαξε, το μελόδραμα δίνει πάλι τον τόνο στα εγχώρια τηλεοπτικά σίριαλ). Τις εξοστράκισε και η κριτική. Και κάποιοι απ’ τους εμπνευστές και τους εκπροσώπους τους.

Όχι η Μάρθα! Ούτε ο Νίκος! Όχι όμως κι ο λαός, οι παλιότερες γενιές τουλάχιστον. Δεν πετάς στα σκουπίδια εύκολα τέτοια κομμάτια απ’ την νεανική σου ταυτότητα. Αντιδραστικά έργα λέει, χωρίς καμιά πρόταση ανατροπής, ρήξης! Σωστά, ταξικά όμως στη βάση τους κι ας μην έδιναν λύση στο πρόβλημα, ούτε προοπτική. Ποιά σεκλέτια; Ποιά λύση, ποιό πρόβλημα; Η φουκαροσύνη, η αναδουλειά, η κοινωνική αδικία με τη βαριά σκιά της σε κάθε λαικό σπίτι, ο μπαμπούλας του χωροφύλακα, η βίτσα του δάσκαλου, η στέρηση του ξενιτεμένου γιού, τα μισητά “τρένα Γερμανίας-Αθηνών” που τραγουδάει κι Στέλιος, ο σωματικός έρωτας που δεν του επέτρεπαν να συστηθεί με τ’ όνομά του, η σατραπεία του πατέρα-αφέντη, το ξύλο που έπεφτε στο σπίτι, ο εξεφτελισμός των γυναικών, ο διασυρμός των διαφορετικών και λογής άλλα δυσώδη και σαρκοφάγα φρούτα του μεταπολεμικού και μετεμφυλιακού μας βίου! “Βδελύσσομαι τη ζωή με τις παραφυάδες της” είπε ο δάσκαλός μας Γιώργος Ιωάννου, που ήξερε καλά απ’ αυτά.

Ένας ανατολίτικος λυγμός ήταν εκείνα τα έργα, κοντά σ’ εκείνα τα άσματα, ό,τι κι αν πεις! Κλαίγαμε για όλα αυτά, και χωρίς ίσως να το ξέρουμε, αλλά το νιώθαμε, για την υποταγμένη σε αλλότρια συμφέροντα χώρα μας, γι’ αυτά που θα έρχονταν και που ήρθαν, τα χειρότερα, για να μας τσουρουφλίζουν κάθε μέρα, για τους ξεπατωμένους προγόνους μας απ’ τη μάνα-Ανατολή που δε δάκρυζαν μπροστά μας από περηφάνια!

Τη Μάρθα δεν έτυχε να την γνωρίσω. Τον Νίκο, όμως, ναι, στο υπόγειο κάποιου βιβλιοπωλείου. -Νίκο μου, τί λες για τότε; -Γιατί, φίλε μου, δεν περάσαμε καλά παρέα;