Ο αρχαιολόγος Νίκος Μίνως, «έφυγε» ξαφνικά, σκορπώντας θλίψη
Υπήρξε ένας από τους πρώτους συντηρητές αρχαιοτήτων και έργων τέχνης στην Ελλάδα
Συγκλονισμένη η Διεύθυνση Συντήρησης Αρχαίων και Νεωτέρων Μνημείων αποχαιρέτησε δημόσια τον άνθρωπο που της έδωσε πνοή, τον Νικόλαο Μίνω. Ο Ν. Μίνως άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του, αιφνιδίως, καθώς δεν είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας.
«Ηταν ένας οραματιστής που κατάφερε την αναγνώριση και εδραίωση της επιστήμης της συντήρησης στον ελλαδικό χώρο, μέσα από τη δράση του ως επιστήμονα, καθηγητή και προϊσταμένου της Διεύθυνσης» αναφέρεται στην ανακοίνωση που έκανε η ΔΣΑΝΜ από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Σύμφωνα με τους συναδέλφους του, υπήρξε ένας από τους πρώτους συντηρητές αρχαιοτήτων και έργων τέχνης στην Ελλάδα, ως απόφοιτος του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας του Λονδίνου, ξεκινώντας τα πρώτα του βήματα ως υπάλληλος με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου σε περιφερειακές υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού μέχρι την μονιμοποίηση του στο Κέντρο Συντήρησης Αρχαιοτήτων. Στη συνέχεια ανέλαβε καθήκοντα προϊσταμένου Τμήματος της Διεύθυνσης Συντήρησης Αρχαιοτήτων, ενώ από αρχές τις δεκαετίας του 1990 έως το 2012, έτος συνταξιοδότησης του, διετέλεσε Προϊστάμενος της Διεύθυνσης.
Το έργο του πολυδιάστατο και παραγωγικότατο.
Μέσα από τις δημοσιεύσεις και τη δράση του στην Πανελλήνια Ένωση Συντηρητών Αρχαιοτήτων κατάφερε να μεταφέρει διεθνείς κανόνες και καλές πρακτικές για τη συντήρηση στην Ελλάδα και να οριοθετήσει το επάγγελμα του συντηρητή στις εγχώριες ανάγκες. Παράλληλα συμμετείχε ενεργά στην ίδρυση και λειτουργία του Τμήματος Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης στο τότε Ανώτατο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Αθήνας, διδάσκοντας για αρκετά χρόνια το μάθημα της αγαπημένης του ειδικότητας, τη συντήρηση τοιχογραφίας.
Ως συντηρητής αρχαιοτήτων και έργων τέχνης είχε επισκεφτεί και γνωρίσει πληθώρα μνημείων κατανοώντας τις ανάγκες, τις ιδιαιτερότητες αλλά και τη σημασία τους σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Εμπειρία που από Προϊστάμενο της Διεύθυνσης και εκπρόσωπο του Υπουργείου Πολιτισμού, τον μετέτρεψε σε προστάτη και υπερασπιστή της πολιτιστικής κληρονομιάς. Η θέση του αποτέλεσε εργαλείο για την έγκαιρη παρέμβαση, τη διάσωση και προστασία των μνημείων.
Για το προσωπικό, τους συναδέλφους, τους συνεργάτες της Υπηρεσίας υπήρξε ένας πραγματικός ηγέτης. Με την διορατικότητα του κατάφερνε πάντα να είναι προετοιμασμένος για τις αλλαγές και μπροστά από τις απαιτήσεις της επόμενης μέρας, ενώ η ετοιμότητα, και η αποφασιστικότητα του αποτελούσαν τη σφραγίδα σε κάθε ενέργεια, κάθε δράση της Υπηρεσίας. Είχε κερδίσει τον σεβασμό και την προσήλωση των ανθρώπων που εργάζονταν μαζί του και είχε καταφέρει να τους μεταφέρει το όραμα του για τη συντήρηση, θεμελιώνοντας την κουλτούρα της Υπηρεσίας έως σήμερα.
Για κάποιους υπήρξε αυταρχικός, ανένδοτος, απαιτητικός, για άλλους φίλος, εμπνευστής, καθοδηγητής, σύμβουλος, για όλους όμως θα είναι πάντα ο άνθρωπος που το όνομα του είναι συνώνυμο με τη συντήρηση και τη Διεύθυνση και δεν νοείται αναφορά σε ένα από τα δύο χωρίς να έρθει στο μυαλό μας το όνομα του!
